eFolk.pl

Młody włoski gitarzysta nagrał płytę, która łączy w sobie wszystko co dobre w muzyce celtyckiej, ze śródziemnomorskim temperamentem.
Dziesięć kompozycji autorskich, które nawiązują klimatem do muzyki celtyckiej, to przykład tego, że nie trzeba sięgać do tradycyjnych tematów, by nagrać ciekawą płytę. Giacomo to wirtuoz gitary, wydobywa ze swoje go instrumenty dźwięki niedostępne dla zwykłych śmiertelników.
Na płycie „Tones from an Open Hart” wspiera go grający w kilku utworach na instrumentach perkusyjnych Lee Holland, oraz Ashley Fisher na skrzypcach i Justin Saunders na wiolonczeli w utworze „Genteel”. Nie ma wątpliwości, że to najpiękniejsza kompozycja na płycie.
Płyta ta odstaje od folkowych standardów. Jednak chyba właśnie to czyni ją bardziej atrakcyjną. Myślę, że miłośnicy akustycznej gitary chętnie po nią sięgną.

Grupie Clairseach za pomocą akustycznych instrumentów udaje się to, czego bez powodzenia próbują często dokonać dziesiątki kapel gotyckich z całego świata. Tworzą niesamowicie tajemniczy klimat. Okazuje się, że wystarczą do tego tradycyjna instrumenty, nie trzeba klawiszy i dzikich wokali. Wokale owszem, są również tutaj. Tradycyjne, gaelickie śpiewanie w kilku utworach wciąga nas do legendarnego świata dawnych Celtów.
Za zamieszanie spowodowane tą płytą odpowiedzialna jest w dużej mierze Ann Heymann, doskonałą harfistka, dwukrotna zwyciężczyni Bun-Fleadh, największego i najbardziej prestiżowego konkursu dla harfistów z Irlandii i Szkocji. W grupie Clairseach wspiera ją mąż, Charlie Heymann.

Północny zachód Irlandii, hrabstwa Donagal, północny Connaught i Silgo, to jedno z najbardziej tradycyjnych miejsc na całej Zielonej Wyspie. Tireile pochodzą właśnie stamtąd . Nic więc dziwnego, że mimo iż nagrali tą płytę w 2003 roku, to brzmi ona jak nagrania klasyków.
Podstawa składu Tireile, to dwie osoby: Rodney Lancashire, grający na instrumentach strunowych i harmoniach, oraz Steffi Geremia, grająca na różnych fletach i bodhranie. Oboje są również wokalistami. Na płycie wspierają ich: Chris Hinderyckx na sitarze, Richie Lyons na bodhranie i Rob Raagini obsługujący jakąś tajemnicza machinę bębniarską.
Ozdoba płyty jest świetna „The Moorlough Shore”, spiewana przez Steffi. Jest to piosenka, która dała melodię słynnej „Foggy Dew”. „Bonny Light Horseman” wykonywany przez Rodneya też jest bardzo dobry, podobnie jak „Good Friends and companions” w wykonaniu Steffi. Sporo tu też melodii i tańców, które brzmią jak na starszych płytach The Chieftains.

Mimo, że uważam się za fana grupy The Pogues, to do zakupu tej składanki zachęciła mnie tylko płyta bonusowa. Z kronikarskiego obowiązku napiszę więc tylko, ze na pierwszym krążku znalazły się największe przeboje grupy, od poprzednich wydawnictw składankowych grupy The Pogues płyta ta różni się chyba tylko obecnością piosenki „Tuesday morning”, która jest jedynym przebojem nagranym przez zespół po odejściu charyzmatycznego Shane`a MacGowana.
Druga płyta, to jednak niesamowita ciekawostka. „Live at the Brixton Academy”, to koncertowy zapis utworów z pierwszego reunion zespołu w 2001 roku. Dotychczas dostępny był tylko kiepskiej jakości bootleg, teraz mamy troszkę lepsze wersje tych nagrań. Doskonale słychać tu zarówno drobne potknięcia, jak i wielkośc tego zepołu. Wersje różnią się troszkę od tych, które znamy. Jest tu np. sporo gitary Phila Chevrona, z kolei u Shane`a MacGowana wręcz słychać lata spędzone ze szklanką whiskey w ręku.
Do najciekawszych nowych wersji należą „Young Ned Of The Hill”, „Thousands Are Sailing”, „Dirty Old Town” i „Fiesta”.
Niekiedy słychać dobrze śpiewającą z MacGowanem publiczność. Nie ma wątpliwości, że to nie tylko pieniądze nakłoniły zespół do powrotu na scenę, również fani z całego świata mieli w tym swój udział.
Trudno oceniać taką płytę, bo to przede wszystkim dokument. Dla mnie ma niesamowitą wartość emocjonalną.

Amerykański folk, bluegrass i muzyka akustyczna, tak mniej więcej prezentuje swoje granie zespół Misty River. Rzeczywiście elementów tych na płycie pod tytułem „Willow” nie brakuje.
Są tu piosenki tradycyjne, kilka współczesnych utworów, pożyczonych od innych wykonawców i coś z własnej szuflady. Jak na amerykański zespół, to Misty River mają bardzo brytyjskie brzmienie. Skrzypce i akordeon grają prawie jak w tamtejszych kapelach.
Przyznam, że cztery amerykańskie niewiasty tworzące Misty River nieźle zamieszały mi w głowie. Wykonują swoją muzykę perfekcyjnie i to, co grają właściwie nie może się nie podobać. Nawet angielski „The Cuckoo” w nowej aranżacji potrafi zabrzmieć, jak rodowity kawałek bluegrass.
Misty River prezentują to, co obecnie najlepsze w amerykańskim folku.

Wokal i gitara Lorien Patton potrafią zauroczyć. Począwszy od pierwszych nut „Wind`s Four Quarters” dajemy się zaczarować pięknemu głosowi wokalistki.
Zebrane tu piosenki opisują nam historię ze świata fantasy. Są tu klimaty mroczne, czasem mistyczne, ale zawsze ciekawe. Wszystkie utworki są tu autorskie
Szkoda tylko, że czasem gitara ustępuje miejsca klawiszom, a wtedy mamy coś na kształt niedoprodukowanego popu. Znaczy to mniej więcej tyle, ze piosenki są fajne, ale aranżacje i podkłady w tych utworach – beznadziejne. Dlatego też pomińmy te eksperymenty i skupmy się na akustycznej części płyty.
Jak już wspomniałem „Wind`s Four Quarters” czaruje. Podobnie jest z piękną balladą „Fields of Lyonesse” i z „Bearer of the Crown”. Świetnie słucha się zaśpiewanego bez akompaniamentu utworu „Grounded”. Niestety, zamiast naprawdę dobrej płyty, otrzymujemy tylko średni album, z kilkoma porządnymi utworami.

Podtytuł albumu, to „Songs for Winter Solstice”, mamy więc znów do czynienia z muzyką podszytą nieco klimatami neo-pogańskimi. W przypadku grupy Jaiya korzenie tkwią w muzyce celtyckiej. Nie dziwi mnie zetem znana skądinąd pieśń „Dance To Your Shadow”. Zaskakuje natomiast fakt, że pod tytułem „Yule Is Come” kryje się znana bożonarodzeniowa pieśń kościelna – „Gaudete”. Czyżby więc klimaty zimowego przesilenia mogły się aż tak przenikać? Najwyraźniej tak.
Nie zabrakło natomiast typowego na tego rodzaju płytach odwołania się do Gai, Bogini Matki.
Jaiya, to trio, które tworzą Miranda Brown, Kim Darwin i Lael Whitehead. Ich gra i śpiew, to jedne z ciekawszych interpretacji celtyckich pieśni osnutych wokół klimatów Zimowego Święta. Płyta „Firedance”, to świetny album, choć na wszelki wypadek nie polecam go jako podarunku zamiast zwyczajowych kolęd.

Gerry zaczynał swoją przygodę ze sceną ponad 40 lat temu, grając wówczas z nie znanym nikomu muzykiem, Van Morrisonem. Van jest dziś bluesową (i w dużej mierze również folkową) legendą, a Gerry też ma na koncie jakieś przeboje. jednak jego muzyka nigdy nie była tak znana, jak Vana. Nic dziwnego, powie każdy, kto przesłucha tą płytę.
Na „Streets Of Belfast” mamy całkiem niezłe piosenki, koszmarnie spaprane przez wykonanie, a właściwie przez pomysł (czy też brak pomysłu) na płytę. Gdyby te kawałki zagrać na gitarze, ze skrzypkami, akordeonem itp. mielibyśmy być może świetną płytę. A tak co mamy? Coś na kształt „irlando disco”. Nachalny, prymitywny klawiszowy podkład, przy którym pop lat 80-tych, to maestria wykonania. Szkoda tylko piosenek, które jak wspomniałem są dobre.
Jeśli jednak ktoś chciałby posłuchać tej płyty, to lojalnie ostrzegam – nie będzie lekko.

Caera Aislingeach, to śpiewaczka i harfistka na co dzień związana z grupą Môr Gwyddelig. „Through Misty Air” to jej druga solowa płyta.
Ciekawostka związana z tą płytą polega na tym, że użyto tu wyłącznie instrumentów, które występowały w średniowieczu i renesansie. Również melodie i piosenki odwołują się do tego okresu.
Jako, że Caera jest przede wszystkim artystką celtycką, to wszystkie zawarte tu utwory kojarzą się z wykonaniami Clannadu i im podobnych wykonawców.
Same skojarzenia jednak, to za mało. Mimo, że „If Only I`d Known”, „Éiníní” czy „” to świetne piosenki, to Caera niestety nie gra w tej samej lidze, co wspomniana powyżej grupa. Artystek takich jak ona jest sporo i zdarzają im się często ciekawsze, bardziej przemyślane płyty. Z mojego rozeznania wynika, że lepiej by było, gdyby Caera nagrała kolejną płytę z grupą Môr Gwyddelig.

Ashley mieszka w Nashville i jej pierwsze doświadczenia folkowe dotyczyły przede wszystkim muzyki country i bluegrass. Taką muzykę wyniosła ze sobą z rodzinnego Kansas. Jednak w stolicy muzyki country zainteresowała się nagle muzyką bardziej rdzenną – celtycką i brytyjską. Odtąd owładną nią folk.
Do dziś można trafić na jej koncerty – solo z gitara, lub z zaprzyjaźnionymi muzykami. Jako jedna z dwóch osób na świecie nie będących Irlandczykami zdobyła tytuł mistrzowski w Irish World Music Centre na Uniwersytecie w Limerick. Występowała też jako solowa śpiewaczka w słynnym show „Lord of the Dance” Michaela Flatleya.
„Closer to You”, to wynik jej poszukiwań w świecie muzyki celtyckiej. Studia nad tym stylem spowodowały, że zapragnęła nagrać własne piosenki, nawiązujące w możliwie najwierniejszy sposób do tradycji.
Jedenaście piosenek, na czele z doskonałą „Rhiannon`s Lullaby”, to doskonały materiał dla wszystkich tych, którzy lubią dobre albumy z celtyckimi nagraniami wykonywanymi przez kobiety. Muzyka Ashley jest nieco bardziej złożona, niż Enyi, inna, niż Loreeny McKennitt, ale jednocześnie ma z nagraniami tych pań coś wspólnego. Jest subtelna i perfekcyjna.