Warszawska grupa Glassgo powstała po rozpadzie zespołu Mordewind. Część muzyków, pod wodzą Mariusza Kuczewskiego, postanowiła kontynuować rozpoczętą jeszcze w poprzednim zespole przygodę z folk-rockiem. Różnica polega jednak na tym, że napisane przez lidera formacji piosenki nie mają już tak jednoznacznie morsko-żeglarskiego charakteru.
Tag: 2019 (Page 1 of 2)
Grupa Na Swoim „Wpół do pierwszej”
Warszawska Grupa Na Swoim to lekko grająca folk-rockowa kompania, wykonująca autorskie piosenki Arkadiusza Piechowskiego. Trochę tu stachurowania, trochę folku wędrowców, a niekiedy nawet odrobina country i góralszczyzny. Zespół tworzą muzycy związani licznymi warszawskimi formacjami. To wytrawni bywalcy scen festiwalowych, zarówno tych turystycznych, jaki i szantowych i folkowych.
Roman Tkaczyk – „Wielkie podróże”
Mam z tą płytą spory problem. Z jednej strony chciałbym ocenić ją najbardziej rzetelnie jak to możliwe, z drugiej jednak zdaję sobie sprawę z tego, jakie ograniczenia nakłada na recenzenta fakt, iż tekst ma się ukazać na portalu poświęconym muzyce folkowej. Prezentowane są tu różne odcienie folku, w tym również takie, do których muzyce Romana Tkaczyka bardzo blisko, to jednak spojrzenie na ten album będzie wymagało co najmniej dwóch różnych perspektyw.
Adam Zalewski znany jest przede wszystkim jako basista warszawskiej grupy Strefa Mocnych Wiatrów, wykonującej hard rockowe i heavy metalowe pieśni o pływaniu po morzach i oceanach. Kiedy trafiłem na jego autorską płytę, nie wahałem się długo, choć nie miałem pojęcia czego się spodziewać. Tytuły piosenek mówiły tylko jedno: tym razem nie będzie śpiewania o pływaniu.
Kiedy płyta „Jag var ett geni innan jag visste bättre” zaczęła kręcić się w moim odtwarzaczu, cały czas zastanawiałem się skąd na znam nazwisko tej artystki. Krótki research podpowiedział mi, że Sara Varga Madeleine Jonsson, używająca pseudonimu Sara Varga, to jedna z finalistek konkursu Eurowizji w 2011 roku.
William Oldham to człowiek orkiestra. Współpracował z tak różnymi artystami jak Boxhead Ensemble, Tortoise, Mekons, Harem Scarem, Matt Sweeney czy Björk. Pod szyldem Bonnie „Prince” Billy od 1999 roku nagrywa płyty, które można określić jako utworu z pogranicza amerykańskiego folku, americana i coutry. O znaczeniu tego śpiewająego autora piosenek może świadczyć fakt, że jeden z jego utworów zarejestrował sam Johnny Cash.
Szczecińska grupa Emerald w normalnym kraju powinna grać sto koncertów rocznie i co półtora roku wydawać nową płytę. Myślę, że w głowie lidera tej formacji, Leszka Czarneckiego, nie zabrakłoby pomysłów zarówno na kolejne autorskie numery, jak i na twórcze przeróbki tradycji. Kto wie, gdzie dziś byłby ten zespół, gdyby funkcjonował w normalnych warunkach?
Brytyjska grupa Ferocious Dog pochodzi z Warsop, w hrabstwie Nottingham. Ich zabarwionego celtyckimi nutami folk-punka można w tej okolicy słuchać już od ponad 30 lat. Zadebiutowali w 1988 roku, tworząc wówczas folk-rockową scenę z takimi zespołami jak New Model Army, The Levellers i The Wonder Stuff.
Podtytuł tego albumu brzmi „Poland Pakistan Music Without Borders 17/18„. Właściwie mówi nam to już bardzo dużo: dwójka muzyków z Polski i trójka z Pakistanu, grają wspólnie utwory z dwóch różnych światów, stworzone i zaaranżowane w latach 2017-2018. Nie mówi nam to jednak najważniejszego: jak brzmi ta płyta.
13 Krauss to celtyccy folk-punkowcy z Saragossy od 2012 roku idą ścieżką wyznaczoną przed laty przez Dropkick Murphy’s. Już w pierwszym utworze („Dark Times”) słyszymy ostre przmienie street punka, w którego tle pobrzmiewa radośnie mandolina. W niektórych melodiach pojawią się skrzypce, czasem będzie to banjo. Do tego wszystkiego musimy jeszcze dodać zadziorny punkowy wokal. Mario Funes drze się aż miło.
