Legendarna grupa The Spinners, zanim jeszcze stała się klasykiem morsko-folkowego śpiewania, miała w nazwie swoje rodzime miasto, a sama idea powstania zespołu była podobna do tych, jakie przyświecał setkom miejskich kapel podwórkowych na całym świecie. Bez względu na to, czy pomyślimy tu o The Dubliners, czy o Kapeli Czerniakowskiej, idea byłą jedna: dać mieszkańcom miast namiastkę kultury ludowej, przypominającej im tą, którą znaliz rodzinnych domów.
William Oldham to człowiek orkiestra. Współpracował z tak różnymi artystami jak Boxhead Ensemble, Tortoise, Mekons, Harem Scarem, Matt Sweeney czy Björk. Pod szyldem Bonnie „Prince” Billy od 1999 roku nagrywa płyty, które można określić jako utworu z pogranicza amerykańskiego folku, americana i coutry. O znaczeniu tego śpiewająego autora piosenek może świadczyć fakt, że jeden z jego utworów zarejestrował sam Johnny Cash.
Szczecińska grupa Emerald w normalnym kraju powinna grać sto koncertów rocznie i co półtora roku wydawać nową płytę. Myślę, że w głowie lidera tej formacji, Leszka Czarneckiego, nie zabrakłoby pomysłów zarówno na kolejne autorskie numery, jak i na twórcze przeróbki tradycji. Kto wie, gdzie dziś byłby ten zespół, gdyby funkcjonował w normalnych warunkach?
Grupa Hugh MacDiarmid’s Haircut podpisuje się jako Scotland’s Original Bagpipe Ceilidh Band. I rzeczywiście, mamy tu grę do tańca (nie tylko szkocką, trochętu irlandczyzny), w której głównym instrumentem są szkockie dudy. Brzmi to – przyznam szczerze – dość ciekawie.
Brytyjska grupa Ferocious Dog pochodzi z Warsop, w hrabstwie Nottingham. Ich zabarwionego celtyckimi nutami folk-punka można w tej okolicy słuchać już od ponad 30 lat. Zadebiutowali w 1988 roku, tworząc wówczas folk-rockową scenę z takimi zespołami jak New Model Army, The Levellers i The Wonder Stuff.
Album „A Drop of the Hard Stuff” irlandzkiej grupy The Dubliners, to jedna z tych płyt, które zmieniły oblicze muzyki. I nie chodzi w tym przypadku o jakieś szczególne utwory czy nowatorskie wykonania, a o sam fakt, że debiutancka studyjna płyta Dublinersów w ogóle się ukazała, co pchnęło tą grupę na szerokie wody i pozwoliło im zbudować pozycję, która była już później tylko silniejsza i silniejsza. Wcześniejsze krążki, z rejestracjami koncertów, nie prezentowały tak wysokiej jakości.
Podtytuł tego albumu brzmi „Poland Pakistan Music Without Borders 17/18„. Właściwie mówi nam to już bardzo dużo: dwójka muzyków z Polski i trójka z Pakistanu, grają wspólnie utwory z dwóch różnych światów, stworzone i zaaranżowane w latach 2017-2018. Nie mówi nam to jednak najważniejszego: jak brzmi ta płyta.
13 Krauss to celtyccy folk-punkowcy z Saragossy od 2012 roku idą ścieżką wyznaczoną przed laty przez Dropkick Murphy’s. Już w pierwszym utworze („Dark Times”) słyszymy ostre przmienie street punka, w którego tle pobrzmiewa radośnie mandolina. W niektórych melodiach pojawią się skrzypce, czasem będzie to banjo. Do tego wszystkiego musimy jeszcze dodać zadziorny punkowy wokal. Mario Funes drze się aż miło.
O tym, że nikt nie ma takiego pomysłu na polską muzykę góralską jak Joszko Broda, nie trzeba nikogo przekonywać. Jego wcześniejsze produkcje pokazały, że to nie tylko szalenie zdolny instrumentalista, ale również prawdziwy muzyczny szaleniec, który wie, w których dźwiękach kryje się prawdziwa sztuka.
W 2014 roku kanadyjska formacja The Mahones wydała mocny album, zatytułowany „The Hunger & The Fight”, w rok później ukazał się obszerny suplement, z dopiskiem „Part Two”. W 2016 roku, w ramach obchodów 25-lecia istnienia zespołu, mamy kompilację tych dwóch płyt. Wprawdzie tracklista nie zgadza się w 100% z zawartością obu albumów, ale i tak jest to doskonały zestaw punk-folkowych hitów, dobry na każdą okazję.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén