Podtytuł tego albumu brzmi „Poland Pakistan Music Without Borders 17/18„. Właściwie mówi nam to już bardzo dużo: dwójka muzyków z Polski i trójka z Pakistanu, grają wspólnie utwory z dwóch różnych światów, stworzone i zaaranżowane w latach 2017-2018. Nie mówi nam to jednak najważniejszego: jak brzmi ta płyta.
Kategoria: Recenzje (Page 6 of 213)
13 Krauss to celtyccy folk-punkowcy z Saragossy od 2012 roku idą ścieżką wyznaczoną przed laty przez Dropkick Murphy’s. Już w pierwszym utworze („Dark Times”) słyszymy ostre przmienie street punka, w którego tle pobrzmiewa radośnie mandolina. W niektórych melodiach pojawią się skrzypce, czasem będzie to banjo. Do tego wszystkiego musimy jeszcze dodać zadziorny punkowy wokal. Mario Funes drze się aż miło.
O tym, że nikt nie ma takiego pomysłu na polską muzykę góralską jak Joszko Broda, nie trzeba nikogo przekonywać. Jego wcześniejsze produkcje pokazały, że to nie tylko szalenie zdolny instrumentalista, ale również prawdziwy muzyczny szaleniec, który wie, w których dźwiękach kryje się prawdziwa sztuka.
W 2014 roku kanadyjska formacja The Mahones wydała mocny album, zatytułowany „The Hunger & The Fight”, w rok później ukazał się obszerny suplement, z dopiskiem „Part Two”. W 2016 roku, w ramach obchodów 25-lecia istnienia zespołu, mamy kompilację tych dwóch płyt. Wprawdzie tracklista nie zgadza się w 100% z zawartością obu albumów, ale i tak jest to doskonały zestaw punk-folkowych hitów, dobry na każdą okazję.
Czeski country folk ma dość długą historię. A Michal Tučný jest jednym z filarów tej historii. Niekiedy nazywano go nawet królem czeskiego country. Zaczynał wprawdzie od śpiewania po angielsku, ale za namową Honzy Vyčítala z grupy Greenhorns zaczął śpiewać po czesku. Z tą grupą występował na przełomie lat 60. i 70. Grał też zespołami Fešáky, Weekend i Platan Band. Najważniejsza w jego przypadku jest jednak kariera solowa.
Szwedzki duet Symbio tworzą Johannes Geworkian-Hellman i Lars Emil Öjeberget. W gruncie rzeczy ich muzyka to jazz, przynajmniej jeżeli chodzi o podejście do dźwięków. Ale skoro piszę „w gruncie rzeczy”, oznacza to, że klasyfikacja ta nie jest taka prosta. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że jak na jazzmanów, panowie mają wyjątków nietypowe instrumentarium.
„Dionysus” to dopiero drugi studyjny album Dead Can Dance od czasu reaktywacji zespołu w 2012 roku. Co prawda ukazał się jeszcze album koncertowy i archiwalia z występów w programie Johna Peela, to jednak dla miłośników tego australijsko-brytyjskiego duetu każde nowe nagranie jest jak długo wyczekiwany deszcz na pustyni.
Sheelanagig to grupa z Bristolu, ale nawiązuje przede wszystkim do szalonych ulicznych kapel, jakie można niekiedy spotkać na ulicach starych europejskich miast. To właśnie tej inspiracji zespół zawdzięcza swoją folk-rockową ekspresję.
Darya och Månskensorkestern to na pierwszy rzut oka kolejny fiński zespół, uwielbiający tanga i ludowe melodie. Jednak tym razem mamy do czynienia ze Sztokholmczykami, zafascynowanymi fino-szwedzką kulturą. Zespół powstał w środowisku artystów stołecznego Södra Teatern, gdzie odbywały się regularnie koncerty związane z fińskimi tangami.
Niemiecka grupa Furunkulus podąża drogą przetartą przed laty przez In Extremo, jednak bez popadania w metalowy patos.
Mamy tu muzykę niemal w pełni autorską, ale nawiązującą do średniowiecza. Mocny rytm, ostre partie solowe instrumentów i niezwykły klimat, który panuje na tej płycie, to niewątpliwe atuty
