eFolk.pl

Belgijski zespół Urban Trad to dziś gwiazda światowego formatu. W 2003 roku reprezentowali swój kraj na Eurowizji i zajęli tam drugie miejsce. Od tego czasu ich wizja muzyki folkowej podbiła serca słuchaczy w wielu krajach.
Swoją muzykę nazywają „Europejskim folkiem XXI wieku”. Trudno odmówić tej nazwie słuszności. Spora doza elektroniki i dość nowoczesne podejście do tematyki folkowej powinno przekonywać – zwłaszcza młodych – do faktu, że folk, to muzyka otwarta. Pierwsze takty ich płyty „Elem”, to okraszona elektroniką świetna melodia grana przez skrzypce i flety, z dodatkowymi wokalizami. Utwór nazywa się „Rodgrod Med Flode” i z jednej strony kojarzy się nieco z klimatami irlandzkimi, z drugiej pobrzmiewa w nim też coś wschodniego. bardziej konkretnie celtycki jest już wypełniony dudami utwór „Vigo”. Rozdziela je piękna piosenka „De luz, amor y nada”.
Żeby przymiotnikowi „europejski” stało się zadość, zespół zaprasza nas później na wycieczkę do mroźnej Skandynawii. Tam właśnie korzenie ma świetna kompozycje „Jorden”. Druga część, czyli „Terra” to już znacznie bardziej południowe klimaty. Jak to brzmi razem? Pięknie.
„Bourree d` Erasme” nawiązuje do muzyki barokowej, zwłaszcza dobrze brzmi w nim akordeon diatoniczny.
„De l` air” jest z jednej strony celtycka melodią, z drugiej utworem hip hopowym. Dziś to już nie szokuje, a brzmi dość dobrze. Celtyccy puryści (o ile wysłuchają tej płyty) na osłodę dostaną bliższy ich gustom „Valse 98”.
„Two Hornipipes” to oczywiście powrót do klimatów kojarzonych z muzyką celtycką i brytyjską. Tańce te również miękko łączą się z elektroniką.
Akustyczna ballada „Zout”, to jedna z najciekawszych piosenek na płycie. Okazuje się, że grupie nieobce również czysto folkowe granie. Niezbyt odległe, choć bardziej zmodyfikowane granie prezentują nam w „Mind the Gap”.
Klasyczne smyczkowe intro i następujący po nim utwór „Vodka time” mają przenieść nas w regiony bliższe nam geograficznie. Melodia podpowiada Rosję. W ten oto sposób Belgowie prezentują nam pomysł na rosyjskie ethno-dance.
Jako bonus do płyty dołączono dość długą kompozycję „Lampanag/Mideau Rhemila” w wersji koncertowej. Muszę przyznać, ze słucha się jej bardzo przyjemnie.
Urban Trad, to ekipa, która dokładnie dba o to, by jej wizerunek nie został zaciemniony przez kiepskie produkcje. Dlatego też „Elem”, to po prostu świetny album. Mam nadzieję, że kolejne płyty przyniosą nam jeszcze więcej dobrej muzyki.

Na zdjęciu we wkładce Steve Keith siedzi z cygarem na jachcie. Kim jest ten pan? Śpiewa, gra na gitarze, banjo, harmonijce ustnej i skrzypcach, jednym słowem to człowiek-orkiestra. Z biografii Steve`a wynika, że grał z najlepszymi w stanach, m.in z Willie Nelsonem. Nic dziwnego, że jego folk ma gdzieś w tle delikatną nutkę tradycyjnego country, widoczną choćby w klasycznym „Little Maggie”. Nie brakuje żeglarskich, czy też szerzej, morskich tematów. Pięknie zaśpiewana „Rolling Down to Old Maui”, czy też „Waterbound” z pewnością spodobałyby się na naszych festiwalach szantowych. Tam też z resztą od lat pojawia się stary, folkowy blues „St. James Infirmary”, u nas znany z interpretacji Jerzego Porębskiego, tu w bardzo stylowej, oryginalnej wersji.
Keith, to wreszcie utalentowany autor piosenek. Jego wesoła „My Deadrise My Flies and My Beer”, liryczna „Baby Born to Some Friends of Mine”, rozkołysana „Down On Bourbon Street”, balladowa „When Will I Be Found” i zawierająca niemal wszystkie powyższe cechy „All Kinds” to przykłady świetnych współczesnych kompozycji folkowych.
Płyta jest zapisem koncertu z Lancaster Playhouse, na którym w kilku utworach wsparła Steve`a żona, Laurie Keith.
Jaki jest największy atut tego artysty? Swoisty autentyzm. Nie jest przecież folklorysta, ale jego koncert, taki jak na płycie, brzmi bardzo prawdziwie. Mógłby być podawany jako przykład tego jak powinien wyglądać amerykański folk z tą celtycką nutką, tak dobrze widoczną w niektórych utworach.

Jeśli młoda, folk-rockowa kapela, grająca muzykę celtycką sięga po zestaw standardów, to rzadko wróży coś dobrego. Zazwyczaj oznacza to, że grają te zestawy hitów po knajpach, dla niezbyt wybrednej publiczności. Tym razem jednak jest nieco inaczej. Może to przez lekkie naleciałości klezmerskie, które słychać w brzmieniu zespołu? Te skrzypce aż rwą się do cygańskich brzmień. Z drugiej zaś strony słychać lekkie ciągoty w kierunku country.
Irlandzkie piosenki, takie, jak „Black and Tans”, „Ride On” i „Danny Boy” brzmią tu nieco inaczej niż zwykle. Zwłaszcza druga z tych piosenek bardzo mi się podoba. Totalnie zmieniony „Danny Boy” w blues-rockowej aranżacji to też spora ciekawostka.
Niestety grupa Scythian nie ma zbyt dobrego wokalisty. A może prostu ich pomysł na brzmienie wokalu niezbyt mi odpowiada? Podejrzewam, że jeśli posłucham tej płyty dłużej, to się przyzwyczaję.
Bałkańskie melodie w „Greek Fiddle” potwierdza moje podejrzenia dotyczące skrzypka kapeli. Widać, że czuje się on dobrze w takim repertuarze.
Jeśli znajduję na czyjejś płycie utwór grupy The Pogues, zawsze słucham go z ciekawością. Tym razem Scythianie wybrali „Tuesday Morning” – piosenkę, będącą pierwszym przebojem zespołu po odejściu Shane`a MacGowana. Podobnie jak pozostałe piosenki, tak i ta została potraktowana, jako punkt wyjścia dla własnej aranżacji – i bardzo słusznie.
Innym takim pomysłem na zagranie czegoś znanego jest temat z filmu „Ostatni Mohikanin”. Na pewno poznacie tą melodię.
Mimo że jest tu dziesięć utworów, to płyta jest dość krótka. Z drugiej strony warto zauważyć, że grupa ma swój pomysł na granie, swój styl.
Podsumowując: bardzo dobra płyta, a biorąc pod uwagę, że to dopiero druga płyta zespołu, to warto czekać na ich kolejne krążki.

Zespół Lakis & Achwach to wbrew pozorom nie duet. Osiem osób tworzących ta folk-rockową grupę pochodzi z bardzo różnych miejsc. Jest tu dwójka Greków, dwójka Turków, dwójka Austriaków, Niemiec i mieszkaniec Lichtensteinu. Od około 20 lat większość z nich żyje i muzykuje we Wiedniu. Liderem i załozycielem zespołu jest Lakis Jordanopoulos.
Płyta „Pirates” zawiera grecką muzykę folk-rockową. Okładka nieco mnie zmyliła, przyznam szczerze, że spodziewałem się nieco innej muzyki. Tymczasem są tu po prostu współczesne utwory, osadzone w folkowej tradycji Hellady, z niewielkimi odchyleniami w stronę innych klimatów bałkańskich, a nawet muzyki tureckiej.
Folk-rockowe podejście do tematu nie objawia się tu prymitywizacją, jak to często bywa w przypadku mało doświadczonych kapel. Lakis & Achwach to grupa mająca już za sobą kilka płyt i lata pracy. Ich rock ociera się o elementy jazzu, bluesa, czy nawet popu. Jest to wszystko jednak ciekawie zagrane i dobrze wyważone. Czasem zdarzają się elementy zaczerpnięte żywcem z rocka progresywnego (jak choćby partia organów Hammonda w „Efchi”). Innym razem mamy z kolei porządny kawałek folk-rockowego rzemiosła z muzyką nie kojarzącą się właściwie z żadnym konkretnym zakątkiem Europy („Angelos”).
Moim ulubionym motywem na płycie jest instrumentalna kompozycja „Elsewhere”. Może zabrzmi to dziwnie, ale skojarzenie miałem takie: gdyby Mike Oldfield był Grekiem i grał na saksofonie, to pewnie tak brzmiałaby jego muzyka.
Reasumując: płyta mi się podoba, zwłaszcza że jest bardzo klimatyczna i nie sposób się przy niej nudzić. Dotychczasowe, bardziej tradycyjne greckie płyty, których słuchałem, nie maiły takiej siły wyrazu.