eFolk.pl

Jeśli bierzemy do ręki jakąkolwiek płytę z wytwórni Maggie`s Music, możemy być pewni, że czeka nas dawka dobrze zagranej celtyckiej muzyki tradycyjnej. Nie inaczej jest w przypadku tej płyty, która jest składanka utworów z płyt różnych wykonawców wydających dla tej wytwórni.
Zaczynamy od gospodyni, właścicielki całego wydawnictwa. Maggie Sanose wybrała trzy utwory, łącznie z pięknym „Mist Covered mountains of Home”, które mają reprezentować jej dorobek. Po niej prezentują się kolejni wykonawcy. Do najciekawszych prezentacji zaliczyć należy: „Hills of Erin” Karen Ashbrook, wiązankę „Bag on Lochan/Drowsy Maggie/Sleepy Maggie” Bonnie Rideout i „For Ireland I`d Not Tell Her Name” Robina Bullocka.
Oczywiście wspomniani tu artyści towarzyszą sobie wzajemnie, więc opis ten jest trochę mylący.
Płyta dla tradycjonalistów i wielbicieli ładnej i stonowanej muzyki celtyckiej.

Sean Wood i Paul Newland to muzycy, którzy niejedno razem przeszli. Sam fakt, ze grają ze sobą w różnych zespołach ponad 20 lat już powinien coś znaczyć. Dziś występują z zespołem The Curragh Sons, ale akurat nagrań tej grupy tu nie ma.
Przekrojowa płyta dokumentująca różne etapy w życiu tych dwóch muzyków nosi tytuł „The Rocky Road”. Tytuł ten to nie tylko nawiązanie do jednej z najpopularniejszych irlandzkich piosenek – „Rocky road to Dublin” – to również podsumowanie trudnej drogi, jaką przeszli przez te lata.
Najwięcej tu utworów z repertuaru zespołu Banshee. Są zarówno piosenki tradycyjne („Paddy`s green shamrock shore”, „Star of the County Down” czy choćby „South Australia”), jak i współczesne („Ride On” MacCarthy`ego, „Freeborn Man” McColla czy „Nancy Spain” Rusha). W moim odczuciu znacznie ciekawiej wypada współczesny repertuar. W takim duecie brzmienie gitary, wokalu i skrzypiec nie pozwala na specjalnie odkrywcze aranżacje tradycyjnych utworów.
Wśród licznych folkowych płyt odwołujących się do muzyki celtyckiej tą umieściłbym gdzieś po środku. Nie jest to genialny, ani nawet rewelacyjnie zagrany album, ale w porównaniu z masowymi produkcjami licznych pubowych kapel wychodzi obronną ręka.

Grupa The Morrigan specjalizuje się w muzyce art-rockowej opartej na tematach wywodzących się z tradycji celtyckiej, głównie irlandzkiej. Otrzymujemy w ten sposób bardzo ciekawe, rozbudowane kompozycje, które podobać się mogą zarówno wielbicielom rocka progresywnego, jak i miłośnikom folku. Efektem jest coś z pogranicza fantasy i legend, opowiezianego na współczesny sposób.
Taneczne melodie irlandzkie („Swallow`s Tail”, „Slieve Russel / The March Hare”, „Joe Cooley`s Reel”) przeplatają się tu z pięknymi piosenkami („In The End”, „The Other”), przywodzącymi na myśl zespoły takie jak stary Marillion, Tempest czy Galahad, w bardziej folkowej oprawie. Rozimprowizowane art-rockowe solo na gitarze w „In The End” nie kłóci się w żaden sposób z folkowymi wstawkami. Z kolei inspirowany muzyką dawną „Volta & Balta Danse” wzbogaca w ciekawy sposób wejście elektrycznej gitary, mogące kojarzyć się nieco z celtyckimi wycieczkami Mike`a Oldfielda, a nawet Dana Ar Braza.
Znana szanta „South Australia” doczekała się już wielu aranżacji, nawet punk-folkowej w wykonaniu grupy The Pogues. Teraz przyszła kolej na bardziej wywarzoną wersję, gdzie art-folkowe granie przeplata się z odrobiną funky.
Nieco pompatyczna i bardzo rozbudowana piosenka „A Night To Remember” opowiadająca o ostatniej podróży pewnego transatlantyku, to przykład połączenia folkowej ballady z rockową zadziornością spod znaku Pink Floyd, oraz z odrobina grania w stylu popularnej ostatnio grupy Nightwish. Warto dodać tu kilka słów na temat wokalistki, która się w tym utworze objawia. Cathy Alexander obdarzona jest świetny, łagodnym wokalem, który dobrze kontrastuje z tym co śpiewają Colin Masson i Mervin B.
Album zamyka nowa aranżacja irlandzkiej ballady „The Parting Glass”. Tym razem zrobiono z niej pieśń pożegnalną, za sprawą ciekawego, bardzo nostalgicznego aranżu udało się to świetnie.
Warto zaznaczyć, że The Morrigan mają już swoją niszę – to ich piąty album. Stylistyka więc w jakiś sposób zapewne okrzepła. Dla mnie to jednak to pierwszy kontakt z ich twórczością i muszę przyznać, że ta muzyka trochę mnie zaskoczyła. Ostatnimi czasy rzadko zdarzają się kapele, które mają własny pomysł na celtyckie granie. Morrigan jest jednak jedną z takich grup.

Poetycki folk z lekkim muśnięciem muzyki country, to chyba najtrafniejsze określenie na to, co gra grupa Montana. Zespół pochodzi ze Słowacji, wywodzi się z tamtejszej (czeskiej i słowackiej) – bardzo prężnie działającej – sceny folkowo-countrowej.
Osobiście najbardziej polubiłem ballady Montany (choćby „Jeseň”, czy „November”). Mam wrażenie, że grupa ta rzeczywiście ma talent do kompowania chwytających za serce melodii. Duża też w tym zasługa dwójki wokalistów zespołu: Jozefa Kováčiak i Lucii Ružbarskiej. Dzięki nim pieśni otrzymują prawdziwe życie. Czasemi brzmią może nieco patetycznie („Prameň”), ale nie sądzę, by miało to komuś przeszkadzać.
Nie brakuje tu też piosenek szybszych, właśnie w nich można znaleźć lekką nutkę country (choćby w piosence „Koniec”, czy w „Na ceste”). U nas odpowiednikiem takiego grania mogą być zespoły z pogranicza autorskiego folku i piosenki turystycznej – sporo takich mamy, choć większości z nich nasz folkowy światek jeszcze dla siebie nie odkrył. Faktem jednak jest, że bliżej im do brzmień naszej Wolnej Grupy Bukowina, niż choćby do Czechomora.
Już wkrótce zapowiadane są jednak kolejne nagrania Montany, ponoć nieco ostrzejsze, bardziej folk-rockowe.

Z okładki spoziera na nas wiekowa już babinka, opatulona w ludową chustę. Poniżej mamy zdjęcie muzyków z folk-rockowego Fleretu. O co chodzi? Ano o najbardziej ludową płytę w dyskografii tej czeskiej kapeli.
Już od pierwszych nutek wyśpiewanych przez panią Jarmilę mamy wrażenie, że „babciowy” wygląd nie do końca odpowiada jej możliwośćiom. Przede wszystkim śpiewa ona bardzo ładnie i czysto.
Kiedy od drugiego utworu („Beskyde, beskyde”) dochodzi do głosu Fleret, to dostajemy mieszankę ludowego śpiewu i mięsistego rocka. Przyznam, że mi taka muzyką bardzo odpowiada. Ciekawie brzmi też beskidzki acoustic rock z domieszką country (skrzypce!) w „Aj, vdaj sa, vdaj sa”.
Ballada „Vojáčku, vojáčku” to z kolei popis subtelności, z którego zespół płynnie przechodzi w biesiadny „Eště stójí, eště je”.
Biesiadny, zarówno ludyczny, jak i folk-rockowy nastrój dominuje na tej płycie. Właściwie to się nie dziwie. Z naszego punktu widzenia właśnie taka jest muzyka ludowa naszych południowych braci. Jest co prawda obraz nieco zafałszowany, ale ta płyta zdaje się nieco go potwierdzać.
Fleret to zespół ze sporym poczuciem humoru, co udowadniają nie tylko aranżacje utworów, ale również wesoła miniaturka „Hore ropovodem”, zagrana w stylu nieco ciężkawego, nowo-orleańskiego jazzu. Zaraz po niej wracamy oczywiście na folk-rockowe tory.
Pomysł nagrania albumu z ludową śpiewaczką jest naprawdę dobry. Nie wiem tylko, czy płyta nie jest odrobinkę za długa.
Najlepszy utwór na płycie: góralski „Ej, hudci, hudci”.

Piękny album Aoife Clancy urzeka od pierwszych dźwięków. Coś takiego jest w głosie tej wokalistki, że słucha się jej z rosnącym zainteresowaniem.
Płyta zaczyna się tradycyjną balladą „Mantle of Green”, zaśpiewaną delikatnie i z niesamowitym uczuciem. Sporo tu takich tradycyjnych, ale na nowo odkrytych przez Aoife utworów. Należą do nich choćby „Factory Girl”, „Go Lassie Go” i „Peggy Overseas”.
Są tu też współczesne, ale nie mniej znane piosenki, jak „Roseville Fair”, „Sally Gardens” (z tekstem W.B. Yeates`a ale z nową muzyką), czy „Don`t Get Married Girls”. Jest w tych wykonaniach ta charakterystyczna nutka współczesnego folku. Ciekawe i dobrze dopasowane do możliwości wokalistki aranżacje sprawiają, że płyta wydaje się być bardzo zwartym albumem.
Do najlepszych utworów zaliczyłbym tu wspomniane już nowe „Sally Gardens”, nieco zaskakujący – bo w nieco swingującej manierze – „Midlife Crisis” i tradycyjny „Go Lassie Go”.
Płyta dla miłośników irlandzkich piosenek, ale również dla tych, którzy lubią poetycki nastrój zaklęty w utworach, oraz pięknie śpiewające wokalistki.