eFolk.pl

Jackdaw to kolejny amerykanski zespól na celtyckiej scenie rockowej. Nalezy do zespolów wywodzacych sie ze srodowiska emigranckiego, podobnie jak Black 47 czy Senchai.
Jak sami wspominaja w ich otoczniu zawsze byla muzyka. Bez wzgledu na to czy byl to Johnny Cash, The Pogues czy AC/DC, doporowadzilo to do powstania ich wlasnego zespolu, który nazwali wlasnie Jackdaw.
Szybko zyskali popularnosc jako zespól koncertowy, grajac m.in. z Great Big Sea (wielki koncert dla ponad 20.000 widzów) i Gaelic Storm. Sami pisza wiekszosc utworów, a sa one róznorodne, od folkowych ballad po cos co nazywaja „pogo-rocking”.
Zespól tworza:
Joe Davies – skrzypce – tradycyjne folkow brzmienie skrzypiec Joe’go nie ma nic wspólnego z klasycznym graniem, to stuprocentowy ludowy „fiddling”.
Tommy Jordan – gra na basie i popiewuje w chórkach.
Mike Jordan – brat Tommy’ego, spiewa i gra na gitarze elektrycznej.
George Tutuska – perkusja i bebny – byl jednym z zalozycieli punkowego Goo Goo Dolls.
Tim Byrne – gitary, mandolina, wokal – mieszkal przez kilka lat w Europie Wschodniej (dokladniej w Pradze, gdzie jak twierdzi „piwo jest tansze od wody”).
Dawid A. Moore – dudy, akordeon, concertina, whistles, lira korbowa, wokal – jako jedyny nie urodzil sie w stanie Nowy Jork, jednak ten niedostattek nadrabia umiejetnosciami muzycznymi.
Zespól nagral dwie plyty, z czego pierwsza miala raczej charakter demówki – „Armed & Legged” – druga zas, nie ma tytulu, ale najczesciej okresla sie ja jako „The Blue Album” albo „The Second Album”.

Muzyka zespołu Iona jest najczęściej kojarzona z rejonami, na których królują Enya i Clannad. Jest to współczesna muzyka celtycka. Na brzmienie grupy Iona spory wpływ wywarły zarówno szkockie zespoły folkowe, jak i muzyka jazzowa, rock progersywny, czy dawne motywy muzyki chrześcijańskiej. Nazwa zespołu pochodzi od wyspy nieopodal zachodnich wybrzeży Szkocji, gdzie mieścił się jeden z pierwszych irlandzkich klasztorów.
Zespół powstał pod koniec lat 80-tych, założyła go wokalistka Joanne Hogg i multiinstrumentaliści – David Fitzgerald i Dave Bainbridge. Na debiutanckim albumie z 1990 roku, zatytułowanym „Iona” pojawiło się gościnnie dwóch przyszłych muzyków formacji – perkusista Terl Bryant, oraz basista Nick Beggs (niegdyś wokalista popowej grupy Kajagoogoo), oraz muzycy sesyjni: Fiona Davidson (harfa celtycka), Peter Whitfield (instrumenty smyczkowe), Troy Donockley (uillean pipes) i Frank Van Essen (instrumenty perkusyjne). Album nie otrzymał zbyt dobrych not, nawet w Szkocji, chociaż holenderska sieć telewizyjna nakręciła film dokumentalny o Ionie, będący zarazem materiałem o zespole i o wyspie. Dwa lata później Iona nagrała znacznie lepiej przyjęty album „Book of Kells”, zdobywał od niezłe recenzje, zarówno w Stanach, jak i na Wyspach Brytyjskich. W 1992 roku zespół opuścił David Fitzgerald, przez co Iona straciła sporo z wnoszonych przez niego jazzowych wpływów. Słychać to na wydanym rok później albumie „Beyond These Shores”. Mimo nieobecności Fitzgeralda grupa została zaproszona przez Roberta Frippa jako goście na jego albumie.
Kontrakt z England’s Alliance Music doprowadził nagrania w 1995 roku płyty „Journey into the Morn”. Najnowszy album nosi tytul „Open Sky”.

Hoven Droven łączy w sobie zmysł melodyczny muzyki ludowej z intensywnością i nastawieniem zespołu heavy metalowego. Od momentu, gdy zespół powstał, niewielkim szwedzkim mieście Ostersund, zaskakują potęgą brzmienia i potencjałem, jaki tkwi w ich muzyce. Nazwa Hoven Droven wzięła się z prowincjonalnej gwary i oznacza „hałas, harmider”.
Część zespołu grała wcześniej (lub gra nadal) w szweckich zespołach rockowych, punkowych czy heavy metalowych. Skrzypek i frontman zespołu – Kjell Erik Eriksson (ur. w 1971 r.) i ich najnowszy muzyk, Janne Stromstedt (organy Hammonda) są członkami zespołu Triakel.
W muzyce Hoven Droven folk spotyka się z metalem, co pozwala muzykom na tworzenie rozmaitych klimatów. Podczas gdy Eriksson faworyzuje tradycyjną muzykę ludową, basista – Pedro Blom (ur. w 1967 r.) jest entuzjastą Motorhead i AC/DC. Saksofonista – Jens Coman (ur. w 1968 r.) grał rocka, pop, be-bop, występował też z big bandem jazzowym. Gitarzysta – Bo Lindberg (ur. w 1960 r.) jest nauczycielem muzyki, dawniej grał w rockowym zespole Myrbein.

Holderlin Express to kapela z niemeckiego Stuttgartu. Powstała w 1992 roku i początkowo muzycy skupili się na odtwarzamiu tradycyjnych ludowych tańców celtyckich. Jak się jednak okazało ramy muzyki tradycyjnej okazały się zbyt wąskie i członkowie kapeli zaczęli pisać swoje własne kawałki.
O słuszności obranej drogi przekonała ich nagroda dla nejlepszego zespołu na folkowym festiwalu „Tanz- und Folkfest” w Rudolstadt w roku 1993. Ich pierwsza płyta płyta ukazała się rok później, zatytułowali ją po prostu „Hölderlin Express”. Druga płyta „Electric Files” ukazała się dopiero w 2001 roku.
Zespół prezentował swoją muzykę w wielu krajach Europy, na licznych koncertach i festiwalach.
W grupie grają obecnie:
– Elke Rogge – lira korbowa, grała wcześniej w zespole Spielleut, oraz z awangardowym francuskim muzykiem Valentinem Clatrier ‚em.
– Jorgen W. Lang – gra na gitarze i tin whistle, prowadzi też stronę zespołu oraz stronę o grze na gitarze w stroju DADGAD.
– Güray Atalay – zanim przyjechał do Niemiec grał w wielu zespołach w rodzimej Turcji, nagrywałteż często jako muzyk sesyjny. W Holderlin Express obsługuje gitarę basową.
– Ralf Gottschald – gra na bębnach i perkusji, przed Holderlin Express grał w zespołach jazzowych i jazz-rockowych.

Tą kapelę warto polecić każdemu kto zastanawiałby się czy w Norwegii popularni są The Pogues. Przyznam że gdybym nie znał dobrze dorobku starej kapeli MacGowana, to przy niektórych utworach Greenland’s mógłbym się pomylić. Jednak w odróżnieniu od Pogues Norwedzy częściej używają mocniejszych gitar, ale poza tym to chyba jedyna instrumentalna różnica. Nie, nie zapomniałem o wokalu, Arvid Grov – wokalista kapeli – potrafi jeśli ma na to ochotę, bardzo ładnie „podrobić” manierę Shane’a, choć nie zawsze to robi.
Arvid jest jednym z pomysłodawców powstania kapeli. Założył ją z bratem Gunarem, z którym około 1993 roku zaczął pogrywać muzykę folkową z rockowym zacięciem. Inspiracje były oczywiste: – Thin Lizzy, Pogues, Dubliners, Waterboys. Jednak już wtedy zaczął powstawać też autorski materiał.
Kiedy udało się dokoptować odpowiednich muzyków (Trond Eikemo, Agnes Skollevoll, Kjellaug Borten i Bjorn Helgesen) zespół ruszył „z kopyta”. Wtedy również zaistniała nazwa Greenlands Whalefisheries.
Pierwszym nagraniem był singiel pt. „Mary B. (Good)”, wydany w 1994 roku. Wówczas do zespołu dołączył skrzypek Kristian Malmo. W rok później z kapeli odszedł Bjorn, który miał dość życia w drodze między jednym a drugim pubem. Jego miejsce jako basisty zajął Tommy Bardsen, przyjaciel i fan zespołu.
Kilka koncertów w Wielkiej Brytanii w 1996 roku sprawiło że zostali tam zauważeni i zagrali jako support przed The Dubliners. Ponoć to Dublinersi zachęcili ich do kolejnych nagrań. Dość długa trasa koncertowa i godziny spędzone w studio sprawiły że z zespołu zrezygnował Kjellaug. Zespół nie szukał jednak nikogo na jego miejsce, po prostu Gunar zaczął się uczyć gry na banjo.
W 1997 roku zespołowi udaje się wreszcze wydać płytę, nosi ona tytuł „Mainstreet Sword”. Jednak czas jej nagrywania to kolejne rozstanie. Kristian stwierdził że nie jest w stanie połączyć gry w kapeli z obowiązkami rodzinnymi. Na jego miejsce do zespołu przyjęto Odina Dosslanda.
Kolejny album zespół planował już w 1998 roku, jadnak nie został on nagrany, skończyło się jedynie na singlu „T. Bells Blues”. Wówczas kapelę opuścił Tommy, a w zespole było wiele animozji, każdy chciał ciągnąć zespół w inną stronę. Wypróbowano czterech basistów, a wybór trafił na Terje Schumann-Olsena – który był już dość uznanym basistą rockowym. Mimo znalazienia basisty rok 1999 był dla zespołu bardzo kiepski, dali jedynie kilka koncertów.
a początku 2000 roku zespół opuszczają Trond i Terje, ten pierwszy z powodów zdrowotnych (około 30 lat na scenie w różnych grupach robi swoje). Wówczas do zespołu powraca Tommy, a na perkusji zaczyna grać Orjan Eikeland Risan. Koncertów robi się coraz więcej, zaspół zaplanował kolejną trasę po Zjednoczonym Królestwie.
Trasa ta, nazwana „UK Mainstreet Tour” zaczęła się na początku 2001 roku i objęła Glasgow, Bradford, Birmingham, Hereford, Londyn i Stoke. Zarobione pieniądze pozwoliły Greenland’s na pracę w studio, co zaowocowało najnowszym albumem pt. „Loboville”.
Zespół koncertowałw Polsce w ramach „Shanties 2003”.

Alan Doyle, Séan McCann, Darrell Power i Bob Hallett spotkali się z zamiarem stworzenia zespołu grającego tradycyjną muzykę z Nowej Fundlandii, tak powstało Great Big Sea. Trudno w kilku słowach opisać dźwięki jakimi posługuje się GBS. Ich energiczna muzyka związana jest nierozerwalnie z celtyckim rockiem, pozostając jednocześnie muzyką tradycyjną. Bob, zespołowy multiinstrumentalista, stwierdził kiedyś że GBS jest „naprawdę agresywnym bandem folkowym, który dokonał zaślubin tradycji celtyckiej z nowoczesnymi rytmami”. Niektóre z wykonywanych przez nich utworów mają cztero lub pięciowieczną historię, a inne są ich kompozycjami.
Zaczynali jako grupa Rankin Streat, Séan (bodhran, tin whistle, gitara) i Bob (skrzypce, akordeon, mandolina, concertina i bouzuki), później spotykali się z Darrellem (bas i akustyczna gitara) i Alanem (gitara, wokal, instrumenty klawiszowe) i w 1991 roku zmienili nazwę na Great Big Sea. Do sukcesów grupy można zaliczy wspólne granie z The Chieftains na płycie „Fire in the Kitchen”.
W 1992 roku zespół wypuścił album „Great Big Sea”, który sami wyprodukowali, później doczekał się reedycji przez kanadyjską filię Warner Music. Ich drugi album, „Up”, wydany został we wrześniu 1995 roku i szybko osiągnął status platynowej płyty (w Kanadzie 100,000). Trzeci kanadyjski album (w międzynarodowej dyskografii – amerykańskiej i europejskiej – panuje pewien bałagan), „Play” wypuszczany w czerwcu 1997 roku w ciągu trzech miesięcy osiągnął platynę, a do końca lutego 1998 sprzedał się w ilości ponad 200,000 (podwójna platyna). Tymczasem Amerykanie wydali płytę „Rant & Roar” z wczesnymi nagraniami zespołu. Przedostatni album – „Turn” można było kupić w Polsce. Ostatni album „Road Rage” jeszcze do nas nie dotarł.
Zespół koncertował w Krakowie podczas jednego z festiwali Shanties.

Jeden z amerykanskich herosów morskiego folku urodzil sie w 1939 roku w Pensylwanii. Pochodzil z muzykalnej rodziny, a od 15 roku zycia zaczal wystepowac. Jednak poczatkowo bylo to tylko hobby, gdyz na zycie zarabial jako marynarz.
Wlasnie praca i zycie na morzu stanowily inspiracje dla jego pierwszych utworów. Od czasu wydania pierwszej plyty – „Gordon Bok” z 1965 roku – zaczal znacznie wiecej grac w klubach, zarówno w Stanach, jak i w Kandzie, Anglii i Szkocji.
Oprócz pisania i wykonywania piosenek folkowych Gordon Bok pisze tez wiersze, zdarzalo mu sie tez komponowac utwory na chór. Artysta posiada obecnie wlasna wytwórnie plytowa.
Co jakis czas pojawia sie nowa plyta Bok’a, który od 1975 roku regularnie nagrywa z tez Ann Mayo Muir i Edem Trickettem.

Zespół powstał jako duet, załozyli go w 1980 roku Paul Espinoza i Margie Butler. Podstawowym założeniem było granie muzyki celtyckiej w bardziej współczesny, aczkolwiek akustyczny sposób. Paul okazał się też zdolnym kompozytorem, dlatego też nazwali swoją muzykę „celtic folk and new acoustic music”. Do grupy dołączył też ich przyjaciel, mieszkający w Stanach Norweg – Lief Sorbye. Na początku 1982 roku zespół wyruszył w trasę koncertową jako trio i od tego czasu gra, w zmieniających się niekiedy składach, setki koncertów na całym świecie. W zespole grały takie osoby, jak skrzypaczka Florie Brown, flecista Richard Ferry, czy kolejna skrzypaczka Alison Bailey. Ostatnią osobą która doszła do zespołu jest skrzypaczka i wokalistka Kathy Sierra.
Obecnie zespół gra jako trio (Lief Sorbye opóścił go jeszcze w latach 80-tych, zakłądając folkrockową formację Tempest), a jego nagrania można znaleźć bez większego problemu w polskich sklepach. Margie Butler nagrała też trzy płyty solowe jako harfistka.

Ghymes to jeden z najpopularniejszych węgierskich zespołów folkowych, powstał 1984 roku. Członkowie tej grupy mieli dotąd nieco inne zainteresowani muzyczne, grali rocka, muzykę klasyczną, lub też renesansową. Wspólnie zaczęli grać właśnie muzykę folkrockową i to z dużym powodzeniem.
Początkowo zespół skupił się tylko na muzyce węgierskiej, jednak obecnie sięga po tematy środkowo-, wschodnio- i południowoeuropejskie. Można też zauważyć sporo nawiązań do muzyki klasycznej.
Obecnie można ich uznać za jeden z czołowych zespołów sceny bałkańskiej. Swoją wysoką klasę udowodnili koncertując w tak odległych i różnych kulturowo miejscach, jak Japonia, Irak, Finlandia, Kanada, Francja, Jordania, Stany Zjednoczone, czy Polska.

Muzycy:

Tamás Szarka – wokal, skrzypce, koboz, instrumenty perksyjne
Gyula Szarka – wokal, kontrabas, lira
Andor Buják – skrzypce, saksofon, bombarda
Attila Pukkai – dulcimer

G.O.D. to jeden z najlepszych zespołów niemieckich grających tzw. irlandzkiego rocka. Łączenie elementów tradycyjnej muzyki z Zielonej Wyspy i rockowych aranżacji jest w Niemczech bardzo popularne. Dlatego też opinia taka bardzo dobrze świadczy o kapeli.
Zespół ma na koncie sześć płyt, z czego pierwsza („Songs of the early days”) to składanka nagrań z lat 1996-1999.
W 2003 roku światło dzienne ujrzały aż dwa wydawnictwa sygnowane nazwą Garden of Delight. Pierwsze z nich to dwupłytowy album koncertowy („Hey Hoh”), zaś drugim albumem jest „Celtinus”, najnowsze studyjne dziecko zespołu.
W muzyce G.O.D. dominują utwory autorskie, ale inspiracje tematyką irlandzką obecne są zarówno w muzyce, jak i w tekstach.

Zespół tworzą :
Michael M. Jung – wokal, gitara, banjo, mandolina, cytra, mandola
Dominik Roesch – skrzypce, chórki
Tom Woller – instrumenty perkusyjne
Pavlos Lampropoulos – gitara basowa
Dario Gebel – gitara, chórki
Thomas Scharf – gitara, gitara basowa
Gerd Fellner – instrumenty perkusyjne
Steffen Petry – flet poprzeczny