eFolk.pl

Fling to rodzaj irlandzkiego tańca, rozpowszechniony głownie w Kerry, Mayo i Donegalu. Jest to też muzyczny sekstet grający w Holandii muzykę irlandzką.
Muzycy tłumaczą wybór takiej nazwy ich szacunkiem dla irlandzkiej tradycji muzycznej. Ich aranżacje wierne są folkowemu akustycznemu brzmieniu, bez zbędnych manieryzmów i naleciałości.
Z pierwszego składu zespołu odeszło dwóch muzyków – Chris Kalsbeek i Khoji Wesselius, obaj opuścili zespół w roku 1999. Ślad po nich pozostał na pierwszym albumie zespołu, wydanym rok wcześniej. Wówczas to so zespołu dołączył Peter Rechsteiner, grający na gitarze i bouzouki. Przez jakiś czas muzycy grali w piątkę. Na początku 2000 roku grający dotychczas w zespole skrzypek Dolf Patijn został zastąpiony przez Petera Zijlstrę. W połowie tegoż roku Peter Rechsteiner odszedł zakładając własną kapelę – Shannon (nie mylić z naszym rodzimym Shannon). Jego miejsce zajął Toon van den Boogaard. Wkrótce powrócił do zespołu flecista Konji Wessulius.
Pozostali członkowie grupy, to wokalista Gerrit Breteler, Evertjan’t Hart – grający na dudach irlandzkich, oraz Niels Schotsman na instrumentach perkusyjnych.

Zespół Fiddler’s Green powstał w 1990 roku w Erlanger i spotkali się w nim jedni z najlepszych muzyków niemieckiej sceny folkowej. Grali od początku połączenie folkrocka irlandzkiego z własnymi kompozycjami. Ich styl najłatwiej porównać do The Pogues i Oysterband, choć dodają też do swojej muzyki elementy ska i skłaniają się w kierunku Johnny’ego Casha i Toma Waitsa. Pomogli też w zdobyciu popularności innym młodym kapelom, takim jak: Tapsi Turtles, Paddy Whack i In Search of a Rose.
Ich pierwsze trzy albumy – „Fiddler’s Green” (1992), „Black Sheep” (1993) i „King Shepherd” (1995) miały konsekwentne celtycko-rockowe brzmienie opierające się na umiejętnościach muzyków: skrzypka Tobiasa Rempe, akordeonisty Stefana Kluga, oraz wokalisty i autora piosenek Petera Pathos’a. Płyta „On and On” (1997) była ich pierwszym wydawnictwem o szerszym niż regionalne znaczeniu. Brzmienie tej płyty jest bardziej zdecydowane, bardziej rockowe. Kolejny albym zespołu „Spin Around” pojawił sie w 1998 roku. Następne to „Folk Rider” z 2002 i „Nu Folk” z 2003 roku.

Forebitters to duńska kapela szantowo-folkowa powstała w 1994 roku w Korsor. Zamiarem ich było zarejestrowanie starych pieśni morskich, ktore znalazły się później na płycie „Strike the Bell”. W skład kapeli weszli zarówno ludzie od kilkudziesięciu lat grający muzyję folkową, jak i młodzi, choć sprawni technicznie muzycy.
Jak się okazało idea wspólnego muzykowania nie ograniczyła się do płyty, jako że muzycy stwierdzili że granie razem sprawia im dużo radości. Po nagraniu „Strike the Bell” zaczęli koncertować. Grali na festiwalach szantowych i folkowych w calej Europie, w tym również w Polsce. Od 1997 roku organizują własny festiwal w Korsor.
Ukazała się też druga płyta zespołu „… It’s Our Sailing Time”.

Skład kapeli: Erling Ostergard – akordeon
Erling Hansen – banjo, skrzypce, śpiew
Torben Heegard – flety, instr. perkusyjne, śpiew
Jene Albert Nielsen – gitara, śpiew
Harry Poulsen – śpiew,
Henning Jorgensen – śpiew
Helge Arildso – szantymen

Narodowy bard francuskojęzycznego Quebecku urodził się w pobliżu stolicy okręgu w roku 1914. Swoje piosenki zaczął pisać w wieku lat 18. Kiedy w dwa lata później zaczął pracować w radio (pisał słuchowiska i skecze, dorabiał jako aktor) udało mu się „przemycić” swoje piosenki. Piosenki jego stawały się powoli dość popularne, oprócz nich zaczął też pisać powieści i sztuki teatralne. Prawdziwą popularność przyniosła dopiero trasa koncertowa we Francji, gdzie sprowadził go tamtejszy łowca talentów. Wzbudził zachwyt paryskiego środowiska artystycznego (m.in. Edit Piaf, Georges Brassens), pozwoliło mu to przez kolejne lata poświęcić się pracy twórczej bez obawy o problemy finansow.
Wielki powrót Leclerc’a na światowe sceny nastąpił w roku 1970, kiedy to artysta włączył się w nurt walki o niezależność Quebecku, eksploatowanego przez anglo-amerykańskie koncerny. Protest songi i zaangażowane politycznie piosenki sprawiły że przyczepiono mu etykietkęnarodowego barda, zapominając niekiedy o wielu pięknych piosenkach, które stworzył wcześniej.
Felix Leclerc zmarł w 1988 roku.

Artysta ten urodził się w 1944 roku w szkockim miasteczku Peebles. Przez wiele lat imał się różnych zawodów, aż w 1969 roku wyemigrował do Australii. Osiadł początkowo w stolicy tego kraju – w Canberra. Obecnie mieszka niedaleko Adelaide w Australii Południowej. Od 1980 roku utrzymuje się jedynie z wykonywania piosenek folkowych.
Największym przebojem autorstwa Erica jest niewątpliwie „The Band Played Waltzing Matilda”, nagrany po raz pierwszy przez June Tabor. Później wielu artystów sięgało po ten utwór, że wspomnę tylko The Pogues. Niemal równie często wykonywaną piosenką jest „Greenfields of France” (w oryginale zatytułowana „No Man’s Land”), popularnością cieszy się też „Leaving Nancy”.
Mocną stroną piosenek Erica jest niewątpliwie to, że w jego utworach pobrzmiewają echa charakterystyczne dla tradycyjnych folkowych piosenek. Mimo iż wiele jego piosenek żyje dziś własnym życiem i pojawia się w coraz to nowych wykonaniach, Eric Bogle nie zasypuje gruszek w popiele, wciąż pisze nowe, nagrywa też płyty ze swoimi utworami, a także z interpretacjami piosenek tradycyjnych, sporo też koncertuje.

Zespół Dun an Doras powstał w czeskiej Pradze w 1997 roku. Młodzi muzycy grali na tak egzotycznych instrumentach, jak tin whistles, bouzouki czy dudy. W efekcie powstała energetyczna muzyka celtycka. Kapela była wspierana przez przebywających w Pradze muzyków z Wysp Brytyjskich i nie tylko,. Byli wśród nich Nilla Axelsson, skrzypaczka ze Szwecji, gitarzysta Simon Delaney z hrabstwa Galway w Irlandii, Scott Mavroudism również Irlandczyk, grający na uillean pipes, wokalistka Katia Garcia i Rene Starhon grający po irlandzku na greckim bouzouki.
Losy muzyków toczyły się różnie i do dziś spośród gości zagranicznych współpracują z zespołem Katia i Rene.
Fonografia zespołu, to płyta „Bossa Nudski”, oraz wydane w 2002 roku demo, z którego jedno nagranie przesłuchać można w naszym dziale MP3.
Grupa Dun an Doras gościła w Polsce na kilku festiwalach w roku 2002.

Każdy kto zetknął się w troszke większym stopniu z muzyką irlandzką musiał natknąć się na The Dubliners. Ich piosenki należą do najczęściej spotykanych na setkach składanek poświęconych muzyce Zielonej Wyspy. Nie bez powodu nazywa się ich „ojcami chrzestnymi” irlandzkiej piosenki folkowej.
Zanim jednak powstała grupa The Dubliners istnial zespół Ronnie Drew Group, zebrany wokół gitarzysty, wokalisty i autora piosenek – Ronnie’go Drew. W grupie tej grali Luke Kelly – wokal, banjo i Barney McKenna – banjo tenorowe. Z czasem doszli do nich John Sheehan – skrzypce i Ciaran Bourke – wokal i tin whistle. Podstawę ich repertuaru stanowiły piosenki irlandzkiej ulicy, niekiedy sprośne pioseneczki i żywiołowo zagrane taneczne utwory tradycyjne. Nie oni pierwsi dokonali takiego połączenia, lecz to oni właśnie odpowiadają za pierwszą międzynarodową falę popularności piosenek irlandzkich.
Na scenie byli bardzo autentyczni – wyglądali jak uliczni muzykanci. Ich brody i burkliwy dubliński akcent dopałniały tej wizji. Rodząca się wówczas moda na folk sprawiła że ich pierwsza płyta z 1963 roku spotkała się z dość ciepłym przyjęciem w Wielkiej Brytanii. Jendak dopiero single „Seven Drunken Nights” i „Black Velvet Band” były prawdziwym punktem zwrotnym – oba znalazły się na brytyjskich listach przebojów.
Wiele ze swojego tradycyjnego brzmienia Dublinersi zawdzięczają Ronniemu, który był oryginalnym ulicznym balladzistą. Podobnie Luke, choć ten ostatni podpatrywał też, rodzącą się wówczas klubową scenę folkową w Anglii. Połączenie tych zainteresowań z miłością do piosenek irlandzkich sprawiło, że Luke równie często śpiewał rubaszne piosenki ludowe, jak i natchnione pieśni patriotyczne.
Kiedy o zespole zaczęło się robić naprawdę głośno coś się między nimi zaczęło psuć. Najpierw odszedł Luke, zastąpiony przez Boba Lyncha (było to w 1964 roku). Następny był Ronnie, którego miejsce zajął Jim McCann. Jim jednak nie zagrzał długo miejsca, i z powodzeniem zaczął grać solo. Wówczas do zepołu powrócił Ronnie.
Od 1966 do 1974 roku zespół miałstały skład. Dopiero wówczas z kapeli odszedł ze względów zdrowotnych Ciaran Bourke. Kolejnym ciosem była choroba Luke’a w 1980 roku. Udało mu się wrócić na scenę, lecz na krótko, gdyż zmarł w 1984 roku.
The Dubliners pozostają wciąż aktywnym zespołem. Choć wiekszość ich płyt na rynku to składanki, to prawdziwa moc ich nagrań tkwi w płytach studyjnych, gdzie wszystko zagrane jest lepiej, dokładniej.
Zespół często wspiera innych wykonawców, zarówno folkowych (pojawili się na płytach Jima McCann’a, Christy Moore’a, The Fureys i Stocktons Wing), jak i rockowych (choćby U2 i Hothouse Flowers). Najbardziej jednak upodobali sobie współpracę z symbolem młodego pokolenia lat 80-tych – The Pogues. Zeczęli od wspólnych nagrań studyjnych (najbardziej znana jest wspólna wersja „Irish Rover”, lecz zarejestrowali również „Rare Old Mountain Dew”, „Jack O’Heroes” i dwie wersje „Whiskey in The Jar”), później pojawiali się też na solowych płytach Shane’a MacGowana, a w grudniu 2001 uświetnili dubliński koncert reaktywowanej po latach grupy The Pogues.

Dougie MacLean to jeden z najbardziej znanych szkockich śpiewaków i autorów piosenek. Grał w takich zespołach jak Tannahill Weavers i Silly Wizard. Wiele z jego piosenek, (jak: „Caledonia”, „The Singing Land” i „Solid Ground”) opisuje naturalne piękno jego rodzinnych stron na granicy szkockich Highlands i Doliny Strathmore. O MacLeanie pierwszy raz usłyszał świat, gdy jako nastolatek utworzył zespół wraz z przyszłymi członkami Silly Wizard – Andy Stewartem i Martinem Haddenem.
W 1974 roku MacLean występował jako śpiewak na ulicach Kinross, wówczas zapraszono go do Tannahill Weavers. Pozostał w tej grupie na trzy lata, poczym przeniósł się do Niemiec i rozpoczął karierę solową. Zadarzało mu się wówczas grywać w triu z Alexem Campbellem i Alanem Robertsem.
Przełom w kariwrze MacLeana nastapił wraz z wydaniem albumu „Caledonia” w 1979 roku. Rok później powrócił do Szkocji, gdzie spędził sześć miesięcy w grupie Silly Wizard jako zastępca Johnnyego Cunninghama. Później na chwilę wrócił do Tannahill Weavers, a w 1981 zajął się na powrót karierą solową i producencką.

Donal Lunny urodził się w Tullamore, w hrabstwie Kildare w 1947 roku. Początkowo grał na bębnach w szkolnej kapeli, to również zainteresowało go gitarą. W collage’u grał z Mick’em Moloney’em i Brian’em Bolger’em w grupie The Emmet Folk. Kiedy Moloney odzedł do zespołu The Johnstons Lunny i Bolger połączyli się z braćmi Byrne z Anglii jako The Emmet Spiceland. Chłopięca grupa folkowa bazowała na niemal chóralnych harmoniach, w 1968 roku ich singiel „Mary from Dungloe” był w czołówce irlandzkich list. W slad za tym sukcesem nagrali album „The First”.
Po rozpadzie The Emmet Spiceland Lunny połączył swoje siły z Andy Irvinem, który powrócił z podróży po Bałkanach. To od Irvine’a nauczył się grać na bozouki i dotąd jest to jego ulubiony instrument.
W 1971 Donal i Andy, wraz z Liam’em O’Flinn’em i Christy Moore’em zaczęli grać w angielskich pubach. W rezultacie powstała kapela zwiastująca nową erę w musyce irlandzkiej – Planxty. Jednak już w 1973 roku Lunny opuścił Planxty. Pojawił się jednak na pokładzie kolejnej legendy muzyki irlandzkiej – The Bothy Band. Pozostał w tym zespole aż do końca, tj. do roku 1979. W roku 1981 sformował Moving Hearts, w którym ponownie spotkał się z Christy Moore’m. Grupa ta niejednokrotnie trafiała na czołówki irlandzkich list.
Jako uznany muzyk folkowy Donal pojawiał się gościnnie na albumach wielu wykonawców (m.in. na płycie „Clannad 2” grupy Clannad), został też producentem (m.in. szkockie Capercaillie, w którym gra brat Donala – Manus).
W 1997 roku Donal wyruszył w trasę koncertową z nowym zespołem – Wheels of the World, w którego składzie znaleźli się: dudziarz – John McSharry, oraz Nollaig Casey i Maire Breatnach na skrzypcach.
Q roku 1998 sformował grupę Coolfin, którą tworzą: Sharon Shannon (okazjonalnie), Nollaig Casey, John McSharry, Graham Henderson na instrumentach klawiszowych, Ray Fean na bębnach, Ronnie O’Flynn na basie i Lloyd Byrne na perkusji. W tym samym roku zespół wydał płytę „Coolfin”.

Richard Peter Gaughan – bardziej znany jako Dick Gaughan – jest znanym wykonawcą szkockiej muzyki ludowej, lecz także uznanym śpiewakiem i autorem piosenek. Swoją pierwszą gitarę dostał mając siedem lat, zaś w wieku 24 lat wydał swoją pierwszą płyte. Był to jego solowy album „No More Forever”. Rok później, w roku 1973 przyłączył się do grupy Boys of the Lough. Z nimi równiez zarejestrował płytę. Powrócił do solowej kariery w roku 1976 z albumem „Kist o Gold”. Szybko jednak powrócił do formuły zespołu. Już w rok później grał w Five Hand Reel. Tak się złozyło, że przez dwa kolejne lata ukazywały się zarówno albumy Five Hand Reel, jak i Gaughana. Solowe albumy to : nagrany w 1977 roku „Copper and Brass”, oraz „Gaughan” z 1978, w tym czasie Five Hand Reel wtdało „For A’ That” (1977) i „Earl o’ Moray” (1978).
Pod koniec lat 70-tych i na początku 80-tych Dick Gaughan pracował jako krytyk i felietonista w „Folk Review”, występował też jako członek 7:84 Theatre Company. Po trzech latach fonograficznego milczenia Gaughan wrócił od studia i koncertowania. W 1981 roku wypuścił płytę „Handful of Earth”.
Do roku 1988 Gaughan wydawał płyty dość regulanie, potem zniknął na jakiś czas ze sceny. Próbował co prawda z formacją Chan Alba, ale był to krótkotrwały projekt. Ponownie na scenę wrócił w 1995 roku z płytą „Sail On”, w trzy lata później nagrał „Redwood Cathedral”.