eFolk.pl

Zespół gra muzykę bretońską, ale związany jest raczej ze sceną paryską. Podstawą repertuaru zespołu są tradycyjne bretońskie gwerz.
Deskomp został założony w 1996 roku przez muzyków, którzy spotkali się podczas nagrywania płyty Dana Ar Braza „Zenith”.
Zespół jest typowym przykładem kapeli która przyjęła tradycyjne irlandzkie instrumentarium. Jest takich zespołów w Bretanii coraz więcej. Oprócz gitary, skrzypiec i celtyckich harf muzycy używają też bodhranu i irlandzkiego drewnianego fletu poprzecznego.
Zespół gościł w Polsce na festiwalu CELT 2000 w poznaniu, promując wówczas swoją płytę „En Tu All D’ar Stered”.

Zespół Dropkick Murphy’s powstał w 1996 roku w Bostonie, mieście gdzie spory ułamek ludności to irlandzcy i szkoccy emigranci, oraz ich potomkowie. Nic więc dziwnego że grupa młodych ludzi zainteresowała się muzyczną spóścizną swoich przodków. Jednak irlandzki folk nie jest podstawą muzycznych eksploracji Dropkick Murphy’s. Jest to przede wszystkim kapela punk rockowa. Zaczynali jak większość punkowych kapel, grając dla przyjaciół. Pierwsze próby odbywali w suterenie zakładu fryzjerskiego.
Elementy folkowe w muzyce pojawiły się bardzo często. Nie tylko tradycyjne piosenki zagrane w punkfolkowy sposób posiadają takie pierwiastki (choćby miażdżąca wersja „Rocky Road To Dublin”), również własne kompozycje zespołu, z regóły melodyjny punk rock, zawierają świetne partie wygrywane na dudach (jak w ‚piłkarskim’ „For Boston”, czy w „Good Rats” w którym zaśpiewał Shane MacGowan, ex-lider The Pogues).
Dropkick Murphy’s wydali dotąd trzy pełne albumy i kilka E.P.-ek. Zagrali też masę koncertów, oprócz Stanów grali w Kanadzie, Zjednoczonym Królestwie, Irlandii, w Skandynawii, kilku krajach na kontynencie Europejskim, oraz w Australii.

Zespól Distant Shores pochodzi z polozonego na pólnocy Francji miasteczka Lille. To folkowe trio tworza Julien Biget, Xavier Laune i Jef Perroy.
W swojej muzyce lacza tadycyjne brzmienia irlandzkie z wlasnymi kompozycjami. Uzywaja niekiedy dosc nietypowego dla tego rodzaju muzyki instrumentarium, jak harmonijka ustna, czy banjo tenorowe.
Grywali koncerty i uczestniczyli w muzycznych jam sessions zarówno we Francji i Irlandii, jak i w dalekim Singapurze. W to ostatnie miejsce zostali zaproszeni by zagrac koncert w radiowym studiu. Niekiedy wspierali ich inny muzycy, jak Nina Watrelot (skrzypce), Michael Louage (flety), a takze Patrice Lefever (whistles i bodhran) and Vincent Leutreau (fiddle).

De Dannan jest niewątpliwie jednym z najbardziej znanych zespołów w całej historii irlandzkiej muzyki folkowej. Sa współodpowiedzialni (wraz z The Chieftains, Planxty i The Bothy Band) za ogromny wzrost popularności irlandzkiej muzyki ludowej we wczesnych latach 70-tych.
Korzenie muzyki De Dannan tkwią w Connemara Gaeltacht (w obszarze tym posługiwano się językiem irlandzkim). Tam właśnie późniejsi członkowie zespołu muzykowali razem w Hughes’ Pub w Spiddal. Spotkali się tam Frankie Gavin (skrzypce, flety, tin whistle), oraz Alec Finn (gitara, bozouki).
W nagraniu pierwszego albumu zespołu (w którego skład weszli również Johnny „Ringo” McDonagh – bodhran, Charlie Piggott – mandolina, banjo) pojawiła się też śpiewaczka, Dolores Keane. Śpiewała ona później na kilku albumach zespołu i nagrania z jej udziałem na pewno zasługują na uwagę.
De Dannan miało dobrą rękę do młodych talentów. Pojawili się tam akordeoniści: Jackie Daly, Mairtin O’Connor i Aidan Coffey, gitarzysta Brendan O’Regan, skrzypaczka Caroline Lavelle i oczywiście wspomniana już Dolores Keane. Oprócz niej wokalistkami kapeli były: Maura O’Connell, Mary Black i Eleanor Shanley.
Trzy spośród albumów De Dannan („Star-Spangled Molly” z 1981, „Song for Ireland” z 1983 i „Ballroom” z 1987 roku) uzyskały nagrody brytyjskiego Narodowego Stowarzyszenia Niezależnych Wydawców i Dystrybutorów dla najlepszej płyty w kategorii „Celtic/British Isles”. Wyróżnienie to jest o tyle ważne, że żaden inny zespół z Irlandii nie otrzymał go aż tyle razy.

Deaf Shepherd to jeden najbardziej utalentowanych młodych zespołów na scenie szkockiej muzyki folkowej. Ich płyta „Synergy” z 1997 roku jest wspaniałą wizytówką utalentowanego zespołu. Muzycznie porównuje się ich do Tannahill Weavers, będących również pięcioosobowym zespołem grającym tradycyjną muzykę. Deaf Shephard szczycą się dość widowiskową grą na dudach, gitarze, whistles i bouzouki. Nie ulega wątpliwości, że muzycy grając rzeczywiście się bawią. Na płytach przyciągają uwagę różnorodnością prezentowanej muzyki. dość melodyjnej i ciekawie aranżowanej. Wpływ Tannahill Weavers jest bardzo wyraźny.
Zespół dostał się do Dziesiątki Najlepszych podczas festiwalu Celtic Connections 2000.
Zespół koncertował w Polsce.

Dan Ar Braz uznawany jest za jednego z najbardziej melodyjnych gitarzystów zajmujących się muzyką celtycką. Nagrywał głównie jako solista, lecz również ze słynneym innowatorem celtyckiej harfy, dud i fletu – Alanem Stivellem.
Ar Braz jest jednym z pionierów elektrycznego folku we wczesnych latach 70-tych. Niemal od razu po przeniesieniu się do Bretanii w 1967 roku podjął współpracę ze Stivell’em. Gitary Ar Braza słychać na dziewięciu płytach Stivell’a, zaczynając od znanego albumu „Renaissance of the Celtic Harp” z 1972 roku, aż do ich ponownego spotkania na płycie „Again” w 1994 roku.
Kiedy Stivell rozwiązał zespół w 1976 roku, Ar Braz spędził sześć miesięcy jako członek kultowego Fairport Convention. Opuścił ten zespół tuż przed nagraniem z nimi płyty, nie ma go więc na żadnym albumie tej formacji. Ar Braz zebrał wówczas swój własny zespół. Zasłynął on wówczas rockową wersją piosenki „Rain” Beatles’ów.
W połowie lat 80-tyh Ar Braz powrócił na scenę z bardzo klimatycznym albumem „Music for Silences to Come” utrzymanym w akustycznym klimacie. W lata 90-te Ar Braz wszedł z 50-cio osobowym zespołem L’Heritage Des Celtes, do którego zaprosił znanych wykonawców z kręgów muzyki folkowej (wśród nich byli: Gilles Servat, Donal Lunny, Carlos Nunez, Karen Matheson, John McSherry, Nicolas Quéméner, Ronan Le Bars, Nollaig Casey, Ray Fean, Bagad Kemper, Jacques Pellen, Liam O’Flynn, Donald Shaw, Eoghan O’Neill, Noel Bridgeman, Elaine Morgan, Graham Henderson, Gilles Le Bigot, Fionn O’Lochlainn, Erwan Ropars, Sharon Shannon, Máire Ní Chathasaigh, Manu Lannhuel, Philippe Bizais, Robbie Casserly, Mairtin O’Connor, Christian Lemaître, Malachy Robinson, i Doudou Ndiaye Rose). W roku 1994 ukazałsię pierwszy album sygnowany tą nazwa. W rok później pojawiła się ona na płycie „En Concert”, a w 1997 roku na „Finisterres”
Ar Braz kontynuuje też współprace z Fairport Convention, nagrywając swoje płyty w studiu Wormwood, należącym do Dave’a Pegg’a. Pojawia się też na dorocznym festiwalu organizowanym przez Fairport w Cropedy .

Colum jest przedstawicielem nadzwyczaj muzykalnej rodziny, znanej słuchaczom folku jako The Sands Family. Poszczególni członkowie rodziny-zespołu wydają też płyty solowe.
W utworach Columa dominują jego własne myśli, sam pisze większość swoich piosenek. Jest dość wnikliwym obserwatorem irlandzkiej (głównie północnoirlandzkiej, przez wzgląd na narodowość) rzeczywistości, niekiedy spogląda też poza granice Wysp.
Muzycznie twórczość Columa Sandsa nawiązuje do brytyjskich klubów folkowych, gdzie tradycja i nowoczesność stworzyły nową jakość. Niekiedy są to po prostu świetne autorskie piosenki, innym zaś razem mamy wrażenie iż mamy do czynienia z kompozycją tradycyjną.
Charakterystyczny głos Sandsa łatwo wpada w ucho. Mieli okazję przekonać się o tym wszyscy którzy byli na jednym z kilku (w tym również z Rodziną) jego koncertów w Polsce. Jeden z nich, zrealizowany podczas festiwali szantowo-folkowego zrealizowala TVP w postaci programu telewizyjnego z komentarzami artysty. Dyskografia Columa Sandsa składa się z nastepujących płyt: „Unapproved Road”, „Take Your Time”. najbardziej znany album – „The March Ditch (na którym znajduje się przejmujący The Last House In Our Street”, oraz płyta „All My Winding Journeys” z gościnnym udziałem znanego dudziarza, Liama O’Flynna. W 2000 wydano album Colum Sands Songbook „Between the earth and the sky”

Christy Moore urodził się 7 maja 1945 roku. Najstarszy z sześciorga rodzeństwa, dorastał w Newbridge w hrabstwie Kildare. Jego siostra Ailish i brat Barry (Luka Bloom) również śpiewają. Jego ojciec pracował w branży spożywczej, działał też politycznie. Wpływ na gust muzyczny młodego Moore’a miała jego śpiewająca matka i płyty Clancy Brothers. Po opuszczeniu szkoły zaczął pracować jako urzędnik bankowy. Przeniósł się do hrabstwa Clare w 1964 roku i tam nawiązał kontakt z Willie Clancy’m i Micho Russell’em, oraz innymi muzykami.
Przez krótki czas grał w duecie z Donal’em Lunny jako Rakes of Kildare. We wczesnych latach sześćdziesiątych grali razem w szkolnej grupie Liffeysiders. Podczas strajku pracowników bankowych w 1966 roku wyjechał do Anglii, jak robiło wówczas wielu urzędników. Jednak kiedy strajk się skończył nie wrócił do Irlandii. W klubach grających muzykę irlandzką spotykał m.in. takich ludzi jak : Seamus Ennis , Domnick Behan , Ewan McColl , Hamish Imlach , Margaret Barry , Luke Kelly i inni. W Anglii nagrał swój pierwszy album Paddy on the Road.
W 1971 wraz z Andy Irvine’m, Liam’em O’Flinn’em i Donal’em Lunny zarejestrował album Prosperous.
Tak powstała grupa Planxty, która wkrótce zarejestrowała płytę o tej samej nazwie. Po upuszczeniu Planxty przez Liama zespół się rozszedł, Muzycy sformowali go ponownie w 1979 roku.
Lunny w lutym 1981 roku skompletował skład swojego Moving Hearts, oczywiście z Christy’m. Był to nowoczesny jak na ówczesne czasy folkrockowy zespół nie bojący się wpływów jazzu.
Po nagraniu drugiej płyty Moving Hearts „Dark End of the Street” Christy Moore opuścił zespół, było to w 1982 roku. Odtąd poświęci ł się karierze solowej. Wspierali go różni folkowi wykonawcy, choćby Donal Lunny, który pomagał przy nagraniu i produkował albumy „The Time Has Come” z 1983 roku i „Ride On” z 1984. Późniejsza płyta „The Spirit of Freedom” z 1985 zawierała silne wpływy republikańskie, w czasie gdy wielu młodych ludzi na południu zwracało się przeciwko kampaniom IRA Tymczasowej. Jego późniejsze płyty zawierały bardziej współczesne i zadumane piosenki, często do tekstów takich twórców, jak Johnny Mulhern, Wally Page, Johnny Duhan i Jimmy McCarthy.
W 1991 roku stał się pierwszym jednoosobowym artystą, który wyprzedał dziesięć kolejnych wieczorów koncertowych w Point Theatre w Dublin. W 1994 roku nagrał płytę „Graffiti Tongue” zawierającą piosenkę „North and South of the River” napisaną wraz z Bono, wokalistą U2, w której odbija się nastrój pojednania i rozejmu na północy.
W 1997 roku przeżył atak serca. W grudniu tego samego roku odwołano jego trasę po Irlandii. W kwietniu 1998 powiedomił, że zaprzestaje działalności koncertowej na co najmniej rok. Powrócił na scenę, by znów przerwać granie w październiku 1999. Z tegoż roku pochodzi jego ostatnia płyta – „Traveller”. Latem 2000 roku pojawił się jako gość na niewielkim koncercie Andy’ego Irvine’a.

W repertuarze grupy sąsiadują ze soba irlandzkie standardy i autorskie utwory Eddiego (muzyka znanego wcześniej z formacji The Gravel Band). Tradycyjne brzmienie wzmocnione jest gitarą basową i saksofonem. Towrzyszą temu wszystkiemu gitary, flety, akordeon i bodhran i wiele innych instrumentów.
Grupa gra i tworzy w Austrii, ma na swoim koncie płytę zatytułowaną „Celtic Tiger”

Skład grupy:

Eddie McLachlan – wokal, gitara akustyczna i elektryczna, instrumenty perkusyjne
Sonja McLachlan – wokal, gitara basowa, fretless-bass, bodhran, djembe, cajoon
Regina Schabasser – wokal, akordeon, gitara akustyczna, bodhran, djembe, cajoon
Peter Aschenbrenner – wokal, flety, whistles, saksofon, bodhran, djembe

Grupa Ceili Moss powstała w Belgii, w 1995 roku, w warunkach dość… alkoholowych. Powołali ją do życia Laurent (wokal, gitara, instrumenty perkusyjne), Benjamin (akordeon, tin whistle, instrumenty perkusyjne) & Yannick (gitara, wokal, harmonijka). Zaczęło się od tego że wszyscy trzej mieli świra na punkcie irlandzkiej muzyki i … darmowego piwa oferowanego muzykom. Z czasem do ekipy dołączyli Yves (flety) i Michael (pianino, instr. klawiszowe).
Zaczynali, jak każda tego typu kapela, od grania za piwo. Z czasem okazało się że wielu osobom podoba się ich muzyka. Na tyle że w 1997 roku zrealizowali pierwsze swoje demo. W dwa lata póżniej świat ujrzał ich koncertową płytę, a w 2001 roku wydali pierwsze studyjne nagrania, na krążku zatytułownym „Be There & Be Brunk!”.
Około 40% swojego repertuaru koncertowego składają irlandzkich i bretońskich kawałków, zagranych w tradycyjny sposób. Kolejne 20% to re-aranżacje (np. dopisanie nowego tekstu do istniejącej melodii lub piosenki), zaś reszta to już autorskie kompozycje członków zespołu.