eFolk.pl

Bracia Gary i Glenn Miller stworzyli zespół The Whisky Priests w sierpniu 1985 roku. Byli wówczas zwykłymi nastolatkami, nie mieli żadnego doświadczenia muzycznego. Pierwszy skład grupy to dawni przyjaciele braci ze szkolnej ławy. Ich pierwszy koncert miał miejsce 4 października 1985 roku. W ciągu kolejnych dwóch miesięcy zagrali tylko dwa koncerty, lecz nagrali również swą pierwszą piosenkę – ‚Danny’s Hard Life’ napisaną przez Gary’ego. Pojawiła się ona na albumie kompilacyjnym kilku młodych zespołów.
W styczniu 1987 roku The Whisky Priests pojawili się w jednej z ostatnich edycji legendarnego programu muzycznego „Tube”. Pod koniec tego roku ukazał się ich debiutancki singiel ‚The Colliery’, później stał się unikatem i jest poszukiwany przez kolekcjonerów. Pierwszym większym wydawnictwem zespołu była 12-calowa EP-ka wydana w 1988 roku – „Accordions on acid… compulsive dementia”. Wydana została w założonej przez Gary’ego i Glenn’a własnej wytwórni niezależnej.
W roku 1989 wychodzi ich pierwszy album – ‚Nee Gud Luck’ i ruszają w trasę po Wielkiej Brytanii.
Na początku 1990 roku trasa koncertowa zawiodła zespół do Niemiec. W tym samym roku zagrali na prestiżowym Cambridge Folk Festival. Szło za tym pasmo sukcesów. The Whisky Priests zaczeli być dość popularnym zespołem, po tym jak pojawili się na trasie w Europie, zagrali na ponad 100 festiwalach w kilku krajach. Trasa trwała z niewielkimi przerwami przez następne dwa lata.
Trwająca łącznie około 3 lat wytężona działalność koncertowa zespołu sprawiła, ze dopiero w 1992 roku mógł ukazać się ich drugi album – ‚Timeless Street’, choć część nagrań ukazała się wcześniej na EP-ce ‚The First Few Drops’, w 1991 roku.
Pod koniec 1993 roku bracia Miller stali się właścicielami praw do nagrań zespołu, dzięki czemu ukazały się reedycje (choć dopiero w 1994 roku), z których większość jest wciąż dostępna. W tymże samym roku zrealizowano jedną z najlepszych koncertowych płyt folkrockowych na wyspach – ‚Bloody Well Live!’, stanowiącą przekrój przez dotychczasowy repertuar The Whisky Priests. Album promowało ponad 70 koncertów, które zagrali w 3 miesiące. Ten niebywały sukces wzmocnił produktywność zespołu. W 1994 roku wydali nowy album studyjny – ‚The Power And The Glory’, oraz dwie E.P.-ki. Kolejne lata to płyty: ‚Bleeding Sketches’ (1995) i ‚Life’s Tapestry’ (1996). W 1997 roku trochę zwolnili tempo, nawet mniej koncertowali, by w roku 1998 przetestować na żywo nowy materiał. Jakież było zdziwienie fanów folkrockowego brzmienia gdy okazało się że w trasę koncertową nie ruszył cały zespół, a jedynie ‚The Whisky Priests Acoustic Duo’, czyli bracia Miller.
Kiedy zdecydowali się wydać płytę ‚Think Positive!’, był to już powrót do folkrockowego grania. W roku 1999 przyszła kolej na wydanie kolejnej płyty koncertowej – ‚Here Come The Ranting Lads” – Live!’, również w wersji video.

Varttina jest zespołem z południowego wschodu Finlandii, z okręgu zwanego Karelią. Powodem założenia zespołu była miłość do karelskiej kultury, w szczególności muzyki i poezji. W miarę jak zespół zdobywał popularniść, zaczęło się pojawiać coraz więcej chętnych. W szczytowym momencie grupa składała się z 21 członków – było to 15 śpiewających dziewcząt i 6-ciu instrumentalistow. Zainteresowaniu muzyczne sięgały również coraz dalej, dotarły do niemal całego kręgu kultury ugro-fińskiej.
Jak się jednak okazało funkcjonowanie grupy o tak dużym skłądzie jest bardzo trudne. W 1990 roku nastąpiły więc w zespole gruntowne zmiany. W rezultacie zostało pięć śpiewaczek i akustyczny folk-rockowy band. Do muzyki Varttiny zaczęło sięwkradać coraz więcej elementów, od szeroko pojętego folka po mieszankę rocka i popu.
Zmiana ta przyniosla ze sobą spory wzrost popularności, to którego przyczynił się również wydany w 1991 roku album – „Oi Dai”. Grupa zaczęła wówczas sporo koncertować za granicą. Kolejna płyta „Seleniko” dotarła na szczyty list w kilku krajach. Kolejny album „Seleniko” nagrany w 1992 roku doczekał się swojej reedycji w krajach Beneluxu i Stanach Zjednoczonych. Właśnie do tego ostatniego kraju Vartinna dotarła z trasą koncertową w 1993 roku.
Przed nagraniem kolejnego albumu zespół sporo koncertował. Dlatego kolejny album – „Aitara” ukazał się dopiero w 1995 roku. Trasy koncertowe zawiodły grupę na wszystkie kontynenty.
Po nagraniu kolejnego zwieńczonego sukcesem albumu „Kokko” zespół przeszedł do większej wytwórni – Wicklow Records. W jej barwach ukazały się dwie kolejne płyty – „Vihma” i „Ilmatar”.
W 1999 roku zespół był gościem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie brał odział w koncercie world music.

Zespół Ur’ia powstał na początku 1999 w Mińsku, stolicy Białorusi. Nowy muzyczny projekt muzyków znanych z różnych mińskich kapel miał łączyć rdzenną kulturę tych ziem z nowoczesnością.
Jeden z założycieli grupy – Franc – pracował wówczas nad aranżacjami wokali dla etnicznego zespołu Kolykhanka. W swoich pomysłach wykorzystywał wiele patentów z folkowych tradycji Tybetu, Indii, Chin, Egiptu i innych. Z kolei Ury Zadiran był gitarzystą rockowym, jego zespół opierał się na rockowym brzmieniu z lat 70-tych.
Pod nazwą Ur’ia pojawili się po raz pierwszy na międzynarodowym festiwalu Slowianski Bazar. W pierwszym składzie zespołu oprócz jego twórców pojwili się: Andrej Hwisewicz – instrumenty klawiszowe, Ludmiła Krukowskaja – gitara basowa, Chinedu Bid Epelibeh – wokal, instrumenty perkusyjne, Andrej Siwets – instrumenty perkusyjne, Wiktoria Mickulinskaja, Anna Soldatenko, Oxana Annuszkina, Anna Harewskaja wokale tradycyjne.
Nieco później zaszły drobne zmiany, miejsce Ludmiły zajął basista Alexander Solowiew. Do zespołu doszedł też perkuisista Oleg Kozlowski.
Ur’ia jest jednym z najlepszych białoruskich zespołów koncertowych.

The Ukrainians to zespół założony przez Petera Solovke, byłego giterzystę indie rockowej formacji The Wedding Present. To on był pomysłodawcą repertuaru który został zarejestrowany podczas słynnej sesji dla Johna Peela („Ukrainski vistupi u Ivana Peela” – wydane później na CD). Były to ukraińskie pieśni zaaranżowane na rockowo. Solovka, mimo iż urodził się w Anglii, jego ukraińskie pochodzenie sprawiło że zainteresował się swymi korzeniami i oprócz studiów slawistycznych zaczął poszukiwania ukraińskiej muzyki ludowej.
Ogromna polularność jaką zdobyła ta muzyka, zarówno w radio, jak i za sprawą płyty, sprawiła iż Peter wraz z przyjaciółmi którzy wspierali The Wedding Present na ich „ukraińskiej” płycie założyli nowy zespół.
Pierwszym własnym utworem The Ukrainians była piosenka „Oi Divchino”. W grudnio 1990 roku nakręcono do niego teledysk. Stał się on tez tytułowym utworem pierwszej EP-ki zespołu.
Pierwszy album grupy (zatytułowany po prostu „The Ukrainians”) zawiera połączenie ukraińskiego folku z typowy zachodnim rockiem. Album zyskał entuzjastyczne przyjęcie i pozytywne recenzje.
Na początku 1993 roku ukazała się kolejna EP-ka, tym razem ze specyficznymi coverami. Były to piosenki angielskiej grupy The Smiths zagrane i zaśpiewane po ukraińsku („Pisni Iz The Smiths”).
Drugi pełny album zespołu to „Vorony”. Znalazło się na nim 12 utworów inspirowanych muzyką ukraińską napisanych przez Solovke i Lena Ligginsa, oraz zaaranzowany po ukraińsku cover „Venus in Furs” Velvet Underground.
Rok 1993 to dla zespołu 110 koncertów zagranych od zachodniej Hiszpanii po wschodnią Ukrainę. Zagrali m.in. na uroczystościach drugiej rocznicy odzyskanie niepodległości przez Ukrainę. W tym samym roku ukazał się w limitowanym nakładzie album koncertowy na vinylu.
W pazdzierniku 1994 zespół wydałkolejny album zatytułowany „Kultura”. To chyba najbardziej dojrzały spośród albumów zespołu, poruszał również aktualne problemy Ukrainy, które Solovka zdążył w tym czasie dość dobrze poznać. Promując tą płytędotarli m.in. do Kanady i do Polski, gdzie wzbudzili spore zainteresowanie. Wracali do naj jeszcze kilkakrotnie, co Len tłumaczy następująco: „Po części dlatego że kochamy Polskę, a po części dlatego, że możemy stamtąd przywieźć walizkę „Żubrówki” po 1,5 funta za bitelkę”. Ta rozbrajająca szczerość wyjaśnia dlaczego ostatnimi czasu nie widujemy zespołu. Coż ceny się zmieniają. Zanim zespół na kilka lat ucichł wydał jeszcze singiel „Radioactivity” z przróbką utworu grupy Kraftwerk, dochód z jego sprzedaży zasilił fundację „Dzieci Czernobyla”. W 1998 roku ukazała się tzw. „Prince E.P.”, zawierające covery trzech piosenek Prince’a, były to „Nothing Compares 2 U”, „Sign ‚O The Times” i „Purple Rain”.
Po tej płytce o zespole ucichło, muzycy przestali koncertować z powodów osobistych. W roku 2000 Len i Peter otworzyli własną wytwórnię płytową Zirka Records, która w październiku 2001 wydałą koncertowy album „Drink to my Horse!”, podsumowujący działalność koncertową z lat 1989-1994. Następnym wydawnictwem była nowa płyta zespołu, zatytułowana „Respublica”, która zaowocowała kolejną porcją punk-folkowych przebojów i rewelacyjnymi koncertami.

Tempest to folkrockowy zespół grający muzykę celtycką, która mogłaby być z powodzeniem porównana do Fairport Convention. Słychać w niej też dalekie echa Jethro Tull, co jest dość trafnym porównaniem, gdyż zespół uczestniczył w nagraniu trybutu dla tej grupy. Zespołem dowodzi Norweg – Lief Sorbye.
Gra on na dwugryfowej mandolinie elektrycznej, fletach, harmonijce ustnej i śpiewa. Poza utworami tradycyjnymi zespół gra głównie jego kompozycje. Jak mówi sam Sorbye: „Szkocja i Norwegia miały sporo wzajemnych interakcji kulturalnych. Muzyka to zawsze była obecna na Morzu Północnym. Wiecie, rajdy wikingów, itd.” . Na płycie „Turn The Wheel” słychać bardzo dobrze jak muzyka ta potrafi sie zazębiac.
Reszta członków zespołu, to Rob Wullenjohn na gitarze, Michael Mullen na elektrycznych skrzypcach, basista Jay Nania, i perkusista Adolfo Lazo. Koncertują bardzo często, choć głównie w Stanach Zjednoczonych.
Zespół nagrał sporo albumów w Polsce doczekaliśmy się reedycji (również w formie MC) płyty „Turn The Wheel”.

Skład zespołu
Lief Sorbye – gitara elektryczna, mandolina elektryczna
Ariane Cap – gitara basowa
Michael Mullen – skrzypce
Ronan Carroll – gitara elektryczna
Adolfo Lazo – perkusja

Tricks Upon Travellers pochodzą z angielskiego Brighton (miasto słynnych Levellers), jednak jak sami wspominają chętnie podróżują, jeśli tylko organizator zapewnia mim godziwe warunki. Należą do nowej fali brytyjskich zespołów punk-folkowych, choć ich muzyczne wycieczki sięgają też do innych gatunków. Uważny słuchacz poza elementami tradycyjnego punk rocka dostrzeże również dub czy house, koegzystujące z celtyckimi jigami czy angielskimi reelami.
Piosenki dotyczą często tzw. tematów zaangażowanych – jak choćby nietolerancja religijna, rasową nienawiść i chciwość. Nie znaczy to jednak, że nie potrafią sie bawić. Jak sami twierdzą: „Ostatnią rzeczą jakiej słuchacz oczekuje od zespołu jest atakowanie go na siłę przekazem bez elementów humoru (…)” . Dlatego zdecydowali się na przekaz w bardzo melodyjnym stylu.
Jak przystało na taką muzykę są dobrym zespołem koncertowym. Rockowa sekcja rytmiczna i bardzo sprawny skrzypek folkowy gwarantują swobodę wyrazu na scenie. Graeme jest dość charyzmatycznym wokalistą, pisze też wspomniane wyżej bezkompromisowe teksty.
Dick i Mark wnoszą spory wkład do muzyki i niekiedy wspomagają Graeme’a w tekstach. Dick również pisze piosenki, choć są często cięższe.
Zdaję sobie sprawę że zespół może być nie do strawienia dla folkowych purystów. Nadane im miano bękarciego potomka Fairport Convention i Sex Pistols jest jak najbardziej na miejscu.

The Tossers pochodza z południowego Chicago, są jedną z kilku amerykańskich kapek grających muzykę z pogranicza rocka, punku i celtyckiego folka. Często folkowej melodii w ich wykonaniu towarzyszą upolitycznione teksty zawierające konkretne przesłania. Tematyka typowa dla punkowych kapel (brutalność policji, ucisk ludzi przez rząd) przeplata się z tekstami tradycyjnymi, niekiedy z piosenkami innych wykonawcow.
Zespołowi zdarzająsię też muzyczne wycieczki, choćby w krainę jazzu.
Kapela powstała w 1993 roku i przez siedem lata pracował nad swoją pozycją na chicagowskiej scenie. W tym czasie udało się im zarejestrować dwa albumy. Pierwszym z nich był zarejestrowany w 1993 roku „Pint of No Return”, trzy lata później nagrali „We’ll Never be Sober Again”. W 2000 roku ich pozycja była już dość ugruntowana, ukazał się wówczas przełomowy w ich karierze album „Long Dim Road”. Recenzenci zachodni, którzy w większości poznali Tossers właśnie po tej płycie określili zespół jako „mieszaninę ambicji z mandoliną, banjo, tin whistle i dumą”.
Muzyka The Tossers z oczywistych względów kojarzy się z The Pogues, lecz jest chyba niemożliwym, by folkrockowego zespołu opierającego brzmienie o muzykę irlandzką do nich nie porównywać.

Skład zespołu:
Clayton Hansen – banjo
Aaron Duggins – tin whistle
Tony Duggins wokal, mandolina
Bones – perkusja
Dan Shaw – gitara basowa

Czeski wokalista – Tomáš Kočko – oscyluje wokół klimatów folkowych i muzyki dawnej. Gra też na gitarze i mandolinie. Pisze sporą część wykonywanego repertuaru muzycznego. Tomáš występuje i nagrywa płyty z zaprzyjaźnionymi muzykami pod szyldem Tomáš Kočko & Orchestr.
Piosenki, które powstają pod szyldem Tomáš Kočko & Orchestr można podzielić na dwa rodzaje. Pierwszy, to współczesne kompozycje do tekstów Ladislava Nezdarila, specyficznego poety operującego językiem baśni i legend. Grupa Tomáša Kočko przyczyniła się do sporej popularności tego autora.
Drugi nurt w muzyce grupy to piosenki góralskie. Ich specjalnością są zbójnickie pieśni poświęcone Ondraszkowi.

Skład zespołu

Tomáš Kočko – gitara, mandolina, drumla, wokal
Petra Václavíková – flety, róg, cymbały cytrowe
Pavel „Šaman” Hanousek – skrzypce
Petr Hladík – instrumenty perkusyjne, cymbały cytrowe
Jiří „Tynčan” Vágner – kontrabas

Legenda którą rozpowszechniał zespół na początku swojej kariery mówiła, że muzycy zostali przeszmuglowani ze swej rodzinnej miejscowości Szegerely na Bałkanach, a do Anglii trafili przewiezieni w lodówkach. Zespół zaskoczył wszystkich swoistą mieszanką gatunków, której jeszcze wówczas nie nazywano muzyką świata. Zgodnie z powyższą legendą mieszali oni muzykę bałkańską z różnymi rzeczami które mieli słyszeć z szaft grającej w Crazy Loquat Club w Szegerely.
Oczywiście cała ta legenda okazała się bujdą. Zespół powstał w 1986 roku, ale dwóch jego członków grało ze sobą wcześniej, byli to: gitarzysta i muzykolog Ben Mandelson (który później przyjął pseudonim Hijaz Mustapha), oraz znany z prog-rockowej formacji Camel basista Colin Bass (Sabah Habas Mustapha). Nazwiska związane z Mustafą przyjęli kiedy przyłączył się do nich Lu Edmonds, założyciel formacji The Damned, który opanował jako samouk grę na różnych instrumentach strunowych.
W muzyce zespołu można było odnaleźć rozmaite wpływy, od oczywistych tu wpływów bałkańskich, poprzez afrykańskie i indyjskie, aż po muzykę country.
Grali sporo we Wielkiej Brytanii i w Europie, oraz w Stanach Zjednoczonych. Sukces ich pierwszej płyty „Shopping” w dużej mierze zależny był od tego co wydarzyło się po wydaniu płyty „Graceland” Paula Simona. Świat zachwycił się muzyką etniczną, a ta grana przez 3 Mustaphas 3 była na tyle dobra, że już na początku usadowiono ich w gronie najlepszych. Mimo iż ich kalendarz koncertowy zapełnił się niesamowicie, szybko znaleźli czas na kolejne nagrania. I tak w 1989 roku ukazała się płyta „Heart of Uncle”, a w rok później „Soup of the Century”. W roku 1991 na rynku pojawiła się kompilacja „Friends, Fiends & Fronds” zawierająca inne wersje utworów i rzadkie nagrania. Zespół koncertował wciąż sporo, ale kiedy minęły kolejne dwa lata bez nagranego albumu, drogi muzyków powoli zaczęły się rozchodzić. Colin Bass rozpoczął solową karierę, poczym trafił do grupy Camel, a Lu Edmonds doszedł do grupy Mekon, z którą nagrywał i koncertował. Ben Mendelson zajął się produkcją dla wytwórni Globestyle. Jednak zespół formalnie się nie rozpadł, muzycy nie tworzyli jednak nic nowego w związku z 3 Mustaphas 3.
Najbliżej swoistego reunion było w 1998 roku, kiedy to Mendelson i Edmonds spotkali się w formacji The Blokes przygrywającej Billy`emu Bragg`owi. W 2001 roku Bass i Mendelson spotkali się w studiu, by wybrać i zgrać materiał na album koncertowy 3 Mustaphas 3. Płyta „Play Musty for MeOmnium” ukazała się w połowie 2001 roku.

Tears for Beers istnieje od ponad dziesięciu lat. Początkowo zespół nosił nazwę Ten Beers After i zdobył siebie niełaskę północno-niemieckiej sceny folkowej.
Po roku zmienili nazwę na Tears for Beers. Powodem było to że istniał już w Bremie zespół tak się nazywający, po zmianie nazwy nie było już problemów z północną sceną. Członkowie Tears for Beers nie byli debiutantami. Wszyscy grali jużwcześniej w innych lokalnych zespołach.
Roland przyszedł punkowego zespołu Me + The Boys, w którym grał też Ebby. Lar i Nis odeszli z innego zespołu i założyli deut folkowy. Stali się siłą napędową nowego bandu, do którego doszli Roland i Ebby. To ustaliło nowy kierunek: folk rock. Zespół skupił się głównie na tradycyjnej muzyce Irlandii i Szkocji.
Tears For Beer szdobywali coraz więcej entuzjastów. Pierwsza płyta grupy , zatytułowana „Tears For Beers” powstała w 1992 roku. Pierwszy nakład 1.000 egz. szybko się wyczerpał i był dwukrotnie wznawiany. Zespół zebrał dobre recenzje i zagrałsporo koncertów, głównie w północnych Niemczech.
Zespół pojawił się też w Tallinie (Estonia), Danii i Irlandii, koncertował też z Torfrock i The Hooters.
Kolejne albumy: „Cracky Bones” z 1994 i „Mud Water Dance” z 1999 roku prezentują zespół już dobrze zgrany i podążający własną ścieżką.
Muzyka w ich wydaniu to taki folkrockowy przekładaniec. Są tam elementy country, bluegrass, hillbilly i reggae, koegzystujące z tradycyjnym irlandzkim i szkockim folkiem i rockiem.