eFolk.pl

Grupa Vilki powstała w Rydze w 1992 roku. Zrzesza dziewięciu członków angażujących się także w działania ruchu rekonstrukcji historycznej. Ich dorobek składa się obecnie z pięciu płyt z łotewskimi pieśniami żołnierskimi, oraz nastrojową muzyką dawną przywodzącą na myśl zespoły Kulgrinda i Sedula. Ich najlepszy, wydany w 2000 roku album „Dzelzim Dzimu” wprowadza nas w klimat wczesnego średniowiecza, pogańskich obrzędów i rytuałów. Zawiera dziewiętnaście pieśni śpiewanych a capella, bądź z towarzyszeniem własnoręcznie wykonanych instrumentów: kokle (łotewska odmiana gęśli), dud, bębnów i piszczałek.

Oficjalna strona zespołu:
http://www.vilki-kopa.lv/

Vermicelli Orchestra
Vermicelli Orchestra to instrumentalna grupa składająca się z rosyjskich muzyków wywodzących się z różnych scen. Grali dotąd rocka, muzykę klasyczną i etniczną. W 1996 roku postanowili spróbować swych sił razem.
Szybko nagrali pierwszą płytę „Anabasis”, a w dwa lata później, w Londynie, ukazała się jej angielska reedycja. Kolejna, to wydana w marcu 2000 roku „Byzantium”, która zaowocowała kontraktem na wydanie obu albumów w Stanach Zjednoczonych. W ślad za tym pojawiły się zaproszenia na koncery i festiwale na całym świecie.
Najnowsza jak dotąd płyta nosi tytuł „Markus Aurelius” i powstała w 2004 roku.

Skład zespołu:
Sergei Shurakov – akordeon, kompozycje
Natalia Marashova – mandolina
Mikhail Ivanov – gitara basowa
Ilya Rozovski – gitara akustyczna
Pavel Ivanov – bębny
Timur Bogatyrev – flety
Julia Rytchagova – wiolonczela
Dmitri Veselov – perkusja
Artem Tamazov – inżynier dźwięku, producent

Vermicelli Orchestra w internecie: www.vo.org.ru

Brankica Vasić alias Vasilisa to pieśniarka oraz kompozytorka popularna na całym Półwyspie Bałkańskim. Urodzona w Prištinie, wychowała się w Belgradzie i tam ukończyła studia muzyczne. Współpracowała z Goranem Bregoviciem przy ścieżkach dźwiękowych do filmu „Królowa Margot” i „Arizona Dream”, oraz przy debiutanckim albumie artysty „Balkanike”. Śpiewana przez nią piosenka „Dream” przez trzy lata zajmowała czołowe pozycje na listach przebojów francuskich radiostacji z muzyką filmową.
„Amanet” to solowa płyta Vasilisy wydana w 2005 roku. Zawiera trzynaście pieśni z terenów Kosowa i Macedonii, w dość nowoczesnych aranżacjach. Wspaniały wokal artystki zachwyca tu zarówno pod postacią liryczną, jak i w tradycyjnej formie białego głosu.

Tońko
Z malowniczych stron Pogórza Dynowskiego (województwo podkarpackie) wywodzi się rodzinna Kapela Podwórkowa „TOŃKO”, która powstała w 2004 roku w Dynowie.
W repertuarze zespół posiada piosenki lwowskie, podmiejskie, biesiadne, ludowe, religijne, popularne piosenki lat 60-tych i 70-tych, utwory taneczne oraz kompozycje własne.
Cel rodzinnego muzykowania wydaje się prosty: bawić, uczyć, wychowywać i ocalać od zapomnienia dawne, lecz zawsze piękne utwory. Również poprzez własną twórczość muzyczną (m.in. piosenki: „Dynowski film”, „Dynów zaprasza”, „Mój grajdołek”) kapela chciałaby przyczynić się do promowania pięknych zakątków Pogórza Dynowskiego.

Skład osobowy zespołu:
1.Elżbieta Mazur – śpiew,
instrumenty perkusyjne
2.Franciszek Karaś – skrzypce, śpiew
3.Antoni Dżuła – śpiew, gitara, mandola, klarnet (kierownik zespołu)
4.Monika Sobkowicz – banjo, śpiew
5.Monika Dżuła – gitara, śpiew
6.Andrzej Hałasik – akordeon, śpiew
7.Piotr Dżuła – kontrabas, flet, śpiew

Muzycy współpracujący z zespołem:
Magdalena Miklasz – skrzypce, śpiew
Janusz Paszko – kontrabas, śpiew
Jan Turek – akordeon, mandola, śpiew

e-mail: kapela_tonko@wp.pl

Zespół powstał w 1995 roku z inicjatywy kilku muzyków, którzy wcześniej tworzyli grupę Uniwersal. Byli to: klarnecista Eugeniusz Jałowiecki – pierwszy kierownik kapeli, Henryk Spyra – akordeonista, który był już wcześniej członkiem kapeli podwórkowej Chłopcy z Biedaszybu oraz Arkadiusz Szala – gitarzysta, u którego w pierwszym okresie działalności odbywały się próby. Na początku skład kapeli często zmieniał się, a w jego instrumentarium znalazły się takie instrumenty jak: tuba, bęben, akordeon, klarnet, gitara, gitara basowa, a w późniejszym okresie również banjo i kontrabas. Zespół bardzo szybko znalazł się pod egidą Gminnego Domu Kultury w Ornontowicach i nadal jest wizytówką tej placówki. Od samego początku zespół stara się uprawiać muzykę „podwórkową”, co podkreśla instrumentalny skład oraz tematyka piosenek. Muzycy zespołu od samego początku postawili na bogaty wielogłosowy wokal, który z czasem stał się cechą charakterystyczną i atutem zespołu. Kapela uświetniała swoimi występami uroczystości w Ornontowicach oraz sporadycznie występowała w okolicznych miejscowościach. Od roku 1998 zaczyna brać udział w ogólnopolskich przeglądach i festiwalach kapel podwórkowych. Wkrótce pojawiają się pierwsze nagrody i wyróżnienia.

Peter Seeger, (ur. 3 maja 1919 roku w Nowym Jorku), znany szerszej publiczności jako Pete Seeger – amerykański piosenkarz i działacz polityczny. Dzięki niemu rozwinęła się muzyka folk, był także pionierem protest songu w latach 50. i 60.. Jest najbardziej znany jako autor lub współautor utworów Where Have All the Flowers Gone, If I Had a Hammer i Turn, Turn, Turn, które zostały nagrane przez wielu artystów, zarówno tych spod znaku muzyki folk, jak i tych, którzy nie mają z nią nic wspólnego i które są śpiewane do dziś na całym świecie. Flowers były przebojem The Kingston Trio (1962), Marleny Dietrich, która śpiewała ten utwór po angielsku, niemiecku i francusku (1962) i Johnny’ego Riversa (1965), a w Polsce Sławy Przybylskiej (pod tytułem Gdzie są kwiaty z tamtych lat). If I Had a Hammer okazał się hitem w wykonaniu Peter, Paul and Mary (1962) i Trini Lopeza (1963). Brytyjski zespół The Byrds spopularyzował zaś Turn, Turn, Turn w połowie lat 60.
Jego ojciec, Charles Seeger był muzykologiem i badaczem muzyki niepochodzącej z Zachodu. Rodzeństwo, Mike Seeger i Peggy Seeger również osiągnęli sukces jako muzycy. Brat przyrodni z kolei, Mike Seeger założył zespół New Lost City Ramblers. Sam Seeger uczył się w Avon Old Farms w Connecticut, a następnie na Harvard University, lecz opuścił go w połowie lat 30. będąc w drugiej klasie. W 1943 ożenił się z Toshi-Aline Oshtą, której wsparcie – zdaniem samego Seegera – pozwoliło przeżyć artyście resztę życia. Pete i Toshi mają trójkę dzieci, Danny’ego, Mekę i Tinyę.

W późnych latach 30. i 40. – po tym jak opuścił Harvard, na którym studiował dziennikarstwo – Seeger spotkał i uległ wpływom wielu ważnych piosenkarzy, Woody’ego Guthriego czy Leadbelly’ego. Guthriego spotkał podczas „Gron gniewu”, koncertu zorganizowanego dla robotników-imigrantów i niedługo po tym wydarzeniu dwójka zaczęła ze sobą współpracować.

Seeger był jednym z założycieli grupy folkowej The Almanac Singers z Woodym Guthrie i The Weavers z Lee Haysem i Ronniem Gilbertem. The Weavers odnosili znaczne sukcesy we wczesnych latach 50. zanim zostali wpisani na czarną listę podczas maccartyzmu. W 1954 Seeger został wezwany przed oblicze Komitetu do spraw ruchów antyamerykańskich, a potem, przez następne 17 lat był bojkotowany przez publiczne media.

Seeger rozpoczął karierę solową w 1958 roku, znaną z utworów If I Had a Hammer (napisanym wspólnie z Lee Haysem), Turn, Turn, Turn (inspirowanym Księgą Koheleta) i We Shall Overcome, zaczerpniętym z murzyńskich pieśni religijnych.

W latach 60., Seeger napisał klasyczną już książkę Jak grać na pięciostrunowym banjo, która sprawiła, że wiele osób zaczęło grać na tym instrumencie. Artysta wynalazł również tak zwane Seeger Banjo, które jest dłuższe od normalnego o trzy progi i nieco dłuższe od gitary basowej, posiada też nieco niższy dźwięk.

Początkowo Seeger był gorącym poplecznikiem Boba Dylana, lecz w 1965 roku, podczas Newport Folk Festival, gdy Dylan zaczął wprowadzać do muzyki folk dźwięki instrumentów elektrycznych, wpadł w furię i podobno wkroczył na scenę z siekierą, by porozcinać kable; sam Seeger wyjaśnia natomiast, że gdy odmówiono mu ściszenia aparatury, powiedział „Niech to wszyscy diabli, gdybym miał topór, poprzecinałbym te kable”.

Seeger jest członkiem Clearwater Group, organizacji założonej w 1966 roku, mającej na celu zwrócenie uwagi na zanieczyszczenie rzeki Hudson i podjęcie działań zmierzających do jego ograniczenia. W ramach tych działań, w 1969 po rzece zaczął pływać slup Clearwater, który raz służy jako sala lekcyjna, scena lub laboratorium, a jego załoga jest złożona z wolontariuszy. Seeger był znany ze swoich komunistycznych przekonań. Początkowo wysławiał nawet stalinowski Związek Radziecki, jednak po ujawnieniu zbrodni tego systemu, zaczął się od niego odżegnywać.

Źródło: WIKIPEDIA

Paul Simon (13 października, 1941) – amerykański piosenkarz i gitarzysta rockowy, autor tekstów i kompozytor, jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych przedstawicieli stylu folk rock.

Paul Simon najbardziej znany jest z występów w duecie z Artem Garfunkelem – Simon and Garfunkel, lecz już w trakcie współpracy z nim, jak i po rozpadzie duetu prowadził bardzo owocną karierę artysty solowego. Paul Simon zainteresowany był także egzotycznymi kulturami muzycznymi. Już we wczesnej fazie twórczości ulegał wpływom latynoskiego folkloru.

W latach osiemdziesiątych zainteresował się tradycyjna muzyka afrykańską. Wynikiem tego był interesujący album Graceland, łączący amerykańska muzykę folk z afrykańska. Po nagraniu tego albumy, w którym wzięło udział wielu muzyków afrykańskich Paul Simon wraz ze swoją grupą koncertował także i w Afryce. Najwięcej kontrowersji wzbudziły jego występy w Republice Południowej Afryki, objętej wtedy ścisłym embargo handlowym. Simon dał tam serię tanich koncertów specjalnie przygotowanych dla czarnej publiczności.

W 2001 Paul Simon został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Od 1992 roku, jego trzecią żoną jest Edie Brickell.

Źródło: WIKIPEDIA

Zespół powstał w 1986 roku, a jego liderem jest znany poeta i bard Jacek Kleyff, on właśnie tworzy teksty dla kapeli. Wcześniej część muzyków Orkiestry Na Zdrowie grała w orkiestrze „Razem”. Zmienili nazwę po tym, jak przenieśli się z podlubelskiej wsi do Warszawy.

Działalność zespołu opiera się głównie na czterogodzinnych „otwartych próbach”, w których bierze udział liczna publiczność z całej Polski. Muzyka ONZ, jak określają sami członkowie zespołu, to: „naturalna muzyka do ruchu i do słuchu, silnie osadzona w rytmie”. Swoisty styl zespołu oparty jest na syntezie muzyki reggae z muzyką etniczną – są tu rytmy folkowe i rockowe. Skład zespołu zmieniał się wielokrotnie, występowało w nim gościnnie wielu muzyków, m.in. Antonina Krzysztoń, Kuba Sienkiewicz czy Aleksander Korecki.

Skład:
* Jacek Kleyff – śpiew i gitara akustyczna
* Kuba Radomski – bas
* Zbyszek Szularz – gitara elektryczna
* Jacek „Jawa” Warszawa – perkusja, harmonia

Gościnnie:

* Wojciech „Morawiec” Morawski – instrumenty perkusyjne, piano
* Iga Kazimierczyk – śpiew, pomagajki
* Artur „Świtek” Świtkowski – duby, dzwięki

Źródło: WIKIPEDIA

Norah Jones (właśc. Geetali Norah Jones Shankar, zmieniła imię w wieku 16 lat) (urodzona 30 marca 1979) jest popularną piosenkarką i pianistką, jej debiutancki album Come Away With Me nagrany w jazzującym stylu z mieszanką soulu i folka zdobył 8 nagród Grammy i sprzedał się w ilości ponad 18 milionów egzemplarzy na całym świecie.

Jones urodziła się w Nowym Jorku, jest córką indyjskiego muzyka Ravi Shankara, ale dzieciństwo spędziła ze swoją matką, Sue Jones, w Dallas w Teksasie. Uczęszczała do szkoły muzycznej na Uniwersytecie Północnego Teksasu w klasie fortepianu jazzowego, ale po dwóch latach przeniosła się do Nowego Jorku gdzie zaczęła występować z grupą Wax Poetic.

Często występuje z gitarzystą Charlie Hunterem, jej muzyka jest często porównywana z dokonaniami Billie Holiday i Niny Simone.

W 2003 roku, jej pierwszy album Come Away With Me wygrał 8 nagród Grammy, włącznie z wyróżnieniem „Najlepszy Nowy Artysta”. Jej drugi album, Feels Like Home został wydany 9 lutego 2004 roku, stylistycznie był podobny do jej pierwszego osiągnięcia ale muzyka na nim zawarta jest w większym stopniu inspirowana muzyką country. Feels Like Home został sprzedany w ilości ponad 1 miliona egzemplarzy w ciągu zaledwie jednego tygodnia. W tym samym roku, tygodnik „Time” umieścił Jones na swojej liście „najbardziej wpływowych osób w 2004 roku”.

Źródło: WIKIPEDIA

Nicholas Rodney Drake (ur. 19 czerwca 1948 w Rangun w Birmie – zm. 25 listopada 1974 w Tanworth-in-Arden) – brytyjski wokalista i autor tekstów.

Urodził się w Birmie, ale niedługo po jego urodzinach rodzina przeprowadziła się z powrotem do Anglii i tam, w Tanworth-in-Arden, małym mieście w hrabstwie Warwickshire został wychowany. Uczęszczał do publicznego Marlborough College, gdzie nauczuł się grać na flecie. Później kontynuował edukację w Fitzwilliam College i University of Cambridge, gdzie studiował literaturę angielską.

W czasach studenckich zaczął występować w klubach i kawiarniach aż wreszcie podczas jednego z takich występów został odkryty przez Ashley Hutchings, basistkę folk-rockowej grupy Fairport Convention. Ona przedstawiła go pozostałym członkom zespołu, wokaliście Johnowi Martyn i producentowi Joe Boydowi. Stosunkowo szybko podpisał kontrakt na trzy albumy z wytwórnią Island Records i w wieku dwudziestu lat wydał swój pierwszy album ‚Five Leaves Left’ (1969) a rok później ‚Bryter Layter’. Oba zostały wyprodukowane przez Boyda i gościnnie udzielali się na nich członkowie Fairport Convention. Mimo tego Nick nie zdobył zbytniej popularności ani uznania. Rzadko koncertował, jeśli już to jako support, a jego występy były bardzo krótkie. Cierpiał bowiem na chorobliwą nieśmiałość, do tego stopnia, że w studio nagrywał odwrócony do ściany, by uniknąć spojrzeń innych. Permanentnie pogrążony w depresji i wątpiący w swój talent ostatnią płytę ‚Pink Moon’ (1972) nagrał w dwóch dwugodzinnych sesjach (obie zaczęły się o północy) jedynie w obecności dźwiękowca. ‚Pink Moon’, surowa i emocjonalnie ekshibicjonistyczna jest uznana za jego najlepszą płytę. Po jej nagraniu postanowił, że porzuci zawód muzyka i zajmie się programistyką, ewentualnie będzie pisał dla innych. Te plany jednak nigdy się nie spełniły. Nick coraz bardziej pogrążał się w depresji i pozostawał w kontakcie już tylko z najbliższymi przyjaciółmi jak John Martyn, który napisał dla niego piosenkę na planowany na 1973 rok album ‚Solid Air’ opowiadającą o nim i francuskiej piosenkarce Françoise Hardy. W 1974 roku Nick powrócił na chwilę do życia i zajął się pisaniem materiału na nową płytę, ale w nocy z 24 na 25 listopada umarł z powodu przedawkowania antydepresyjnego leku Tryptizol. Do dziś nie wiadomo, czy było to samobójstwo czy wypadek. Ówczesne leki przeciwdepresyjne było łatwo przedawkować – już niewielka dawka ponad mogła powodować śmierć. Rodzina zaprzecza, jakoby Nick targnął się na własne życie, koroner brał taką możliwość pod uwagę.

Nick, nie doczekawszy sławy za życia, zyskał ją po śmierci. Doceniony za pełne poetyzmu i bólu teksty, łagodny głos i melancholijny urok muzyki stał się inspiracją dla wielu współczesnych artystów jak muzycy REM, Brian Molko, Devendra Banhart czy Norah Jones.

Źródło: WIKIPEDIA