eFolk.pl

Cheng Yu to mistrzyni gry na chińskich instrumentach o nazwach pipa i qin. Aktualna edycja jej pierwszego solowego albumu, to międzynarodowe wydanie płyty dostępnej początkowo tylko w Chinach, a wydanej w 2005 roku.
Cheng jest znana ze współpracy z innymi artystami, pojawiała się wcześniej na składankach, grała też na ścieżkach dźwiękowych do filmów, m.in. „Shanghai Noon” z Jackie Chanem.
Ta muzyka przenosi nas na Daleki Wschód w mgnieniu oka. Cheng doskonale gra nie tylko na instrumentach, ale też na emocjach, powodując że w jednej chwili staje nam przed oczyma zalane słońcem pole ryżowe, w innej zaś góry, lub tańczące w żywiołowym rytmie dziewczęta… Ta muzyka doskonale ilustruje chińskie prowincje, współgra z ich charakterem i naturą.

Duet Alison McMorland i Geordie McIntyre prezentuje nam przepiękny album „White Wings”, trzeci w ich wspólnym dorobku, pierwszy dla większego wydawcy. Mam nadzieję, że Greentrax Records dobrze się temu duetowi przysłuży, bo na pewno warto taką muzykę promować.
Zaczyna się od wokalnego duetu z oszczędnym skrzypcowym podkładem. Mimo, że to współczesna kompozycja Geordiego, to brzmi jak stara, wioślarska pieśń z Orkadów. W chwilę później, gdy Alison cofa się o wiele lat, sięgając po tradycyjną pieśń o Skałach Giblartaru mamy już tylko kobiecy śpiew. Jednak między współczesną a ludową pieśnią nie słyszymy żadnego dysonansu.
Kolejne utwory również są bardzo surowe. Nic dziwnego, Orkady to miejsce dość surowe, trudno spodziewać się po tamtejszych pieśniach wesołego nastroju. Jednak surowe piękno tych wykonań urzeka tak bardzo, że chce się niektórych z tych pieśni słuchać na okrągło. Do najciekawszych zaliczam „White Wings”, „The Shoreheid Boat”, „The Shira Dam” czy „Our Ship Is Ready”.
Sporo piosenek z tego albumu traktuje o tematach okołomorskich. Ale czego spodziewać się po albumie nagranym przez wyspiarzy?
Płyta jest ładnie wydana, zawiera notki do utworów, co u nas jest wciąż rzadkością. Mam nadzieję, że kolejne albumy Alison i Geordiego będą wydawane przynajmniej tak ładnie, jak ten.

Album „W drodze do dnia” to właściwie pierwsza płyta Mikroklimatu. Dwa wczesniejsze wydawnictwa ukazały się na kasetach, wydane były w nieco innym składzie. Dopiero ukazujący się w 1998 roku album potwierdził aspirację zespołu.
Piosenki z płyty „W drodze do dnia” zostały zaaranżowane nieco bardziej nowocześnie. Niezmiennie mikroklimatyczny jest za to głos Barbary Sobolewskiej. W muzyce pojawia się za to nieco rocka, a nawet elementy jazzujące. Nie zmieniono za to charakteru samych kompozycji, są w większości bardzo klimatyczne – cóż nazwa przecież zobowiązuje.
Najbardziej wpadające w ucho okazały się piosenki „Gdzie jesteś?”, „W drodze” i „Na stacji w Piasecznie”, któe możnaby uznać za najbardziej reprezentatywne dla tego wcielenia Mikroklimatu. Ten ostatni utwór zdradza nawet lekkie country-folkowe wpływy w sferze aranżacji. Świetnie słucha się też utworów „Są słowa” i „Wołanie do kogoś na świecie”, ale to już mniej przebojowe kompozycje. Reszta rownież trzyma dobry poziom, ale nie zapada aż tak bardzo w pamięć.
Zespół Mikroklimat, to legenda piosenki poetyckiej, którą na całym świecie wrzuca się do folkowego worka. U nas chyba tylko festiwale studenckie i turystyczne próbowały pożenić zespoły stricte folkowe z całą sceną okołofolkową. Waro chyba zacząć i u nas tak je kwalifikować.

Na fali popularności pirackiej tematyki, związanej z popularną serią filmów „Piraci z Karaibów”, powstają na całym świecie – choć zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych – zespoły grające muzykę piracką. Ta grupa to właśnie taka grupa.
Zawarte na „Kings of the Sea” pieśni to stylizacje na pieśni dawnych tawern. Czasem śpiewane a capella, innym zaś razem z użyciem instruemntów. Często jest tak, że Mallory ciągnie zaśpiew, a odpowiada mu chór średnio zgranych, lecz dośćtubalnych głosów. Trzeba przyznać, że ma to swój urok. Nie jest może za równo i za czysto, ale za to ciekawe.
Znanych utworów nie jest tu wiele, a jeśli jużsą to nieco pozmieniane – np. „Fishy Mermaid” to piracka wersja popularnej i u nas „Syrenki”. Trzeba przyznać, że czasem rubaszny głos Mallory`ego może nieco drażnić. Kojarzy się raczej ze starymi, hollywoodzkimi filmami, gdzie piesni morskie śpiewali zatrudnieni na tą okazję tenorzy. Po kilku utworach – a jest ich 21 – może to nużyć. A szkoda, bo sam pomysł płyty jest przedni.
Mallory & McCall czwórka muzyków Mallory`ego i Jannę McCall wspierają Patch Patterson i Dennis Gilmore. Swoją czwórkę określają, tak jak zatytułowana jest płyta, jako Skeleton Crew Pirate Band. Nawązują w ten sposób do wspomnainego już filmu i szkieletowej załogi, która tam wsytępuje.

EP-ka niemieckich folk-rockowców z The Brogues zaczyna się od żywiołowych skrzypiec w „Celtas Cortas”. Wysokoenergetyczny, mało znany motyw muzyczny, przenosi nas w niemal folk-metalowe rejony. Solówki rodem z albumów Iron Maiden, przemieszane z ostrymi skrzypcami – to utwór który nie pozostawi nikogo obojętnym.
Kolejne trzy utwory, to już bardziej znane standardy: „Spancill Hill”, „Mairi´s Wedding” i „Foggy Dew” w wykonaniu The Brogues zamieniają się kolejno w ciężkawe folk-rock owe kawałki. „Spancill Hill” to folky-reggae z elementami gotyku, „Mairi´s Wedding” (opatrzone nową muzyką), staje się kompozycją z pogranicza rockowej ballady, folku i nu metalu. Folk-rockowa „Foggy Dew” oczywiście też się zmienia. Trzeba przyznać, że muzycy włożyli sporo pracy w te melodie, w jednym momencie zmieniajac moje myślenie o EP-ce z coverami, na znacznie bardziej pozytywne myślenie o autorskim podejściu do klasyków.
Ostatni utwór „Lord of Gipsy”, to piosenka wybitnie hard rockowa, zagrana po prostu w bardziej folkowym odcieniu. Umieszczając ten krążek w odtwarzaczu nie spodziewałem się odkryć. A jednak się myliłem.

Szkocka grupa Battlefield Band jak zwykle staje na wysokości zadania. Mimo że na przestrzeni 30 lat istnienia zespołu skład czasem się zmieniał, to klasa, jaką ta grupa prezentuje jest wciąż wysoka.
Już otwierająca album ballada tytułowa daje nam do zrozumienia, że zespół jest w dobrej formie. Świetne kompozycje instrumentalne, tradycyjne melodia i zawsze coś ciekawego ze współczesnych piosenek – tak właśnie wyglądają płyty Battlefield Band.
„The Road of Tears” z jednej strony zbudowana jest według podobnego pomysłu, z drugiej zaś wszystko na niej jest wciąż świeże i doskonale brzmiące. Trudno więc mówić o dublowaniu koncepcji. Niespodzianką dla miłośników standardów może być doskonałe wykonanie ballady „Paddy`s Lamentation”, tu ukrytej pod tytułem „The Emigrant”.
Do świetnych utworów zaliczyłbym tu wszystkie kompozycje instrumentalne – czasem nieco archaiczne, ale łapiące za serce. Z piosenek, poza wymienionymi, warto zwrócić uwagę na ballady „Plane Wreck At Los Gatos” i „Five Bridges To Cross”.

Altan to dziś jedna z najsolidniejszych grup na scenie irlandzkiej muzyki folkowej. Już kilka lat temu utwierdzili swoją pozycję jednej z najlepszych grup opierających się na tradycyjnym brzmieniu. Jednak Altan to nie muzeum irlandzkiego folku, to kapela która stale się rozwija.
Słuchając niektórych utworów Altanu, również z „Local Ground”, trudno mi nie odnieść wrażenia, że pobrzmiewa w nich coś ze starego Clanndu. Taka magiczna nuta, którą ten zespół kiedyś miał i zagubił. W piosenkach Altanu ona wciąż trwa.
Na „Local Ground” nie ma słabych utworów, nie ma też melodii bardzo znanych. Wyjątek stanowi chyba tylko „As I Roved Out”, ale wersja Altanu daleko odbiega od wcześniejszych pomysłów wykonawczych.