Kolejne płyty szkockiej grupy Battlefield Band nagrane jużw XXI wieku udowadniają, że jest to zespół, który wciąż potrafi pozytywnie zaskakiwać zarówno wiernych fanów, jak i przypadkowych słuchaczy. Tym razem pewnym zaskoczeniem może być dobór niektórych fragmentów repertuaru. Mamy tu na przykład melodię „Christ Church” autorstwa Johna Sheahana z zespołu The Dubliners. Z kolei „Tournemine Et Gasdebois” to utwór Gillesa le Bigot, a „Bagad Kamper” zawdzięcza swój tytuł bretońskiej grupie o tej właśnie nazwie.
Poza melodiami tanecznymi – a tych tu sporo, zarówno współczesnych jak i tradycyjnych – jest tu kilka fajnych piosenek. Pat Kilbridge, odkąd wrócił do zespołu (po świetnym solowym albumie „Nightangle Lane”) wydaje się śpiewać jeszcze lepiej niż kiedyś. Na długo zapisuje się w pamięci ballada „Belfast To Boston”, napisana niegdyś przez Henry`ego McCollougha, znanego irlandzkiego gitarzysty (grał między innymi ze Sweeney`s Men). Również znany z różnych wykonań „Lord Randall” ma w wersji Szkotów sporo uroku.
Album jest bezpośrednią kontynuacją tego co grupa zaproponowała na poprzedniej płycie studyjnej „Time & Tide”. Na zakończenie prezentują nawet rozwinięcie tytułowego utworu z tamtego albumu. Battlefield Band to wciąż solidna kapela, wierna swojej stylistyce i pomimo długiego stażu wciąż się rozwijająca.
Miesiąc: Kwiecień 2004 (Page 2 of 3)
Dla miłośników tradycyjnego folkowego brzmienia za Szkocji wydawnictwo Macmeanmna to istna kopalnia złota. Promuje ono młodych wykonawców, którzy poważnie traktują muzykę tradycyjną.
Do takich wykonawców bez wątpienia należy Allan Henderson. Płytę „Estd. 1976” nagrał ze sporym gronem przyjaciół, nie brakuje tu więc różnych instrumentów – jednak najważniejsze są tu jego skrzypce.
Aranżacje na płycie powinny zadowolić miłośników brzmień, które znamy z instrumentalnych utworów grupy Battlefield Band. Jest to bardzo podobne myślenie o muzyce – z jednej strony bardzo tradycyjne, aj zagranej ze współczesną wirtuozerią. Jest tu sporo miejsca zwłaszcza na skrzypcowe popisy Allana.
Mimo że jest to muzyka tradycyjna, możemy posłuchać tu również fortepianu, ale znając dokonania szkockich klasyków z lat 70-tych i 80-tych nie powinniśmy się temu dziwić. Muzyka tradycyjna już od końca XIX wieku dobrze wplatała się w Szkocji w muzykę poważną, stąd nie dziwiły nikogo transkrypcje ludowych melodii na salonach, a później używanie fortepianu przez folkowców.
Repertuar, który znalazł się na tej płycie, to zarówno tradycyjne szkockie melodie, jak i współczesne tematy napisane zgodnie z założeniami sztuki ludowej. Podejrzewam, ze nawet znawcy tematu mogliby mieć niekiedy problemy z odróżnieniem jednych od drugich. Na szczęście wydawnictwo przygotowało dla nas wkładkę, gdzie możemy poczytać o wszystkich utworach.
Płyta głównie dla miłośników szkockiego grania w folkowym stylu. Może się jednak spodobać również ludziom, którzy po prostu lubią ładnie zagraną muzykę.
Zespół powstał w wyniku fascynacji kulturą celtycką Marka Strzałkowskiego, który od zawsze związany był z żeglarstwem, a jak wiadomo, od „szant” to już tylko mały kroczek do tradycji Irlandii, Szkocji, Walii … I tak w 1999r wraz z małżonką Kasią założyli zespół, który do dziś gra tylko tradycyjne tańce celtyckie, głównie irlandzkie, (pochodzące z różnych regionów zielonej wyspy) oraz piękne, nastrojowe ballady i rebel songi.
Samhain zadebiutował w 1999 r. koncertem z okazji Dnia Św. Patryka w jednym z lubelskich pubów, wspomagany przez dwóch członków zespołu Pankharita (muzyka andyjska) Jerzonsa Korola i Roberta Kubę, który do dziś gra w Samhain.
Skład zespołu dosyć często się zmieniał, ale trzon do dziś pozostaje bez zmian. Do wspólnego muzykowania grupa zapraszała wielu instrumentalistów, aby znaleźć to najbardziej odpowiadające brzmienie. Po kilku latach wykształciło się dzisiejsze instrumentarium: dwoje skrzypiec, whistle, flet, queny, bodhran, gitary, bas, akordeon, a czasem też fortepian.
Lubelska grupa współpracuje z warszawską formacją tańca irlandzkiego Reelandia, przy pomocy której udało się otworzyć filię szkoły tańca irlandzkiego Ua Niall w Lublinie.
Samhain koncertuje w całej Polsce, ale najczęściej można tę grupę usłyszeć w rodzinnym mieście – Lublinie.
Obecny skład zespołu:
Katarzyna Wasilewska-Strzałkowska
Krzysztof Nowacki
Anna Oskroba
Robert Kuba
Marek Strzałkowski
Ireneusz Bachonko
Radek Staniak
oraz gościnnie Marek Korczakowski
Korzenie grupy Trzeci Pokład tkwią w zespole Badziewie Blues Band, który przez kilka lat pojawiał się na rodzimych scenach szantowych. W skład Trzeciego Pokładu wchodzą pasjonaci folku, bluesa i piosenki żeglarskiej, którzy grywali wcześniej w takich zespołach, jak Dzikie Walenie, Spinakery, czy Wędrowny Kopacz Torfu.
Mimo że grupa jest rozrzucona po całej niemal Polsce, to spotkania i próby owocują sukcesami na licznych festiwalach.
Jeszcze jako BBB grupa wydała promocyjny singiel „Bal Przy Peter Street”. Nagrania te oscylują wokół morskiego folku, pieśni kubryku i współczesnych piosenek żeglarskich przyprawionych nieco bluesem.
Obecnie zespół występuje w składzie:
Włodek „Trzeci” Dębski,
Jarek „Misiek” Konopek,
Mariusz „Greting” Tracz,
Marek Smolski,
Mirek Walczak,
Marek Mars
Szela to zespół, który powstał na bazie trójmiejskiej grupy Smugglers (który w folk-rockowej formie kontynuował dzieło zespołu Packet). Pierwsze przymiarki do słowiańskiego folk-rocka miały miejsce jeszcze w Smugglersach. Pierwsze wydanie ich drugiego materiału (nazywane zwyczajowo „Nagroda Publiczności”) zawierało utwór „Wiązanka melodii kaszubskich”, znany później jako „Kaszuba”. Jako że odbyło się to bez zgody zespołu w kolejnych edycjach utwór usunięto. Kiedy grupa weszła do studia by zarejestrować kolejne nagrania pojawiła się koncepcja diametralnej zmiany repertuaru, z morskiego folk-rocka na polską muzykę ludową opisaną przez podobną stylistykę. Miało to miejsce w 1992 roku.
Wyszli ze studia już jako Szela – nazwa ta miała kojarzyć się właśnie z polską ludowością – i tak właśnie było. W repertuarze zespołu znalazło się trochę znanych utworów (jak „Idzie dysc”), ale większość stanowiły melodie i piosenki mniej znane. Józef Kaniecki, skrzypek zespołu pokusił się też o własny utwór inspirowany tradycją sowizdrzalską. Poza nim w zespole grali wówczas: Krzysztof Jurkiewicz, Andrzej Kadłubicki, Krzysztof Janiszewski i Adam Skrzyński.
Skład zespołu i jego wcześniejsze doświadczenia z celtycką i brytyjską muzyką folk-rockową sprawiły, że Szela miał niepowtarzalne brzmienie. Dzięki temu szybko zdobyli sporą popularność, jednak początek lat 90-tych nie był dobrą porą dla takiej muzyki. Media z uporem ignorowały zespół, choć czasem można było trafić na ich nagrania w „trójkowej” audycji Wojtka Ossowskiego. Była też próba zaprezentowania ich muzyki w TV. Nakręcono teledysk do piosenki „Niezaślubiona siostra umiera”, jednak realizatorzy podeszli do sprawy mało poważnie i ten niezbyt ciekawy obraz po kilku emisjach utkwił na stałe w telewizyjnych archiwach. Szela powstała po prostu za wcześnie, by załapać się na boom folkowy.
Grupa wydała tylko jeden materiał – kasetę „Pani Pana Zabiła…”, oraz nagrała kilka piosenek dla radia, które miały stać się przyczynkiem do drugiego wydawnictwa. Jednak po kilku latach grania, zmian składów i poszukiwania własnego miejsca na hermetycznej scenie folkowej drogi muzyków rozeszły się. W 1995 roku część z nich wróciła do Smugglersów, zaś druga część założyła zespół Ajagore.
Do reaktywacji Szeli doszło dopiero na początku 2004 roku, kiedy zespół postanowił wystąpić na festiwalu „Nowa Tradycja”.
Aktualny skład zespołu:
Dariusz Ślewa – gitara, wokal
Krzysztof Janiszewski – gitara basowa
Krzysztof Paul – gitara elektryczna
Beata Bartelik-Jakubowska – flety, wokal
Jacek Jakubowski – akordeon, wokal
gościnnie:
Adam Golicki – perkusja
Piotr Góra – perkusja
Szkocko-irlandzki duet Men Of Worth powstał w 1986 roku, założyli go Donnie Macdonald ze Szkocji i James Keigher z Irlandii. Nazwa – zapożyczona od tytułu piosenki Archie Fisher`a – wiele mówi o ich repertuarze. Dominują w nim współczesne piosenki folkowe z Irlandii i Szkocji, wykonane z dużym pietyzmem i szacunkiem dla tradycji.
Donnie pochodzi z Wyspy Lewisa na Hebrydach, sam często pisze piosenki i melodie, jego pierwszym językiem, jakiego uczył się w dzieciństwie był gaelic i w nim często tworzy, ale nie unika też angielskiego. Z kolei James pochodzi z County Mayo, jest wykonawcą, autorem, ale przede wszystkim zbieraczem folkowych piosenek.
Grupa nagrała jak dotąd siedem płyt.
Grupa powstała w 1991 r. jako Little Maidens. Od początku swojego istnienia grała muzykę szkocką, irlandzką, angielską, a jako Maidens także polską, fińska jak i własne kompozycje.
Zespół ma na swoim koncie wspólne koncerty z takimi muzykami jak słynny bretoński duet Myrdhin & Paul Hellou, David Hopkins czy Colum Sands.
Na przestrzeni lat grupa współpracowała z II i III pr. PR , kilkukrotnie nagrywała też programy dla Telewizji Polskiej jak i programów lokalnych. Zagrała bardzo duzo koncertów.
W 1992r. kaseta Little Maidens „Folk Music” była jedną z najlepiej przyjmowanych propozycji na folkowym rynku. W 1994r. Maidens dostali główna nagrodę Polskiego Radia na Festiwalu Muzyki Ludowej Młodych w Sanoku (dziś Nowa Tradycja).
W tym samym roku zespół nagrał materiał dla II pr. PR i wydał go na kasecie pt. „Dwa Swiaty”, gdzie można znaleźć polską i celtycką muzykę w odważnych i
nowych opracowaniach.
Około roku 1996 zespół rozwiazał się.
Little Maidens:
Joanna Borowik – śpiew
Piotyr Ruszkowski – gitary , mandolina , banjo
Jacek Ledworowski – bas , gitara
Paweł Matak – skrzypce
Maidens:
Daria Druzgała – śpiew
Piotr Ruszkowski – gitary
Jacek Ledworowski – bas
Sławek Ratajczyk – akordeon
Paweł Matak – skrzypce
Grupa Kornog często bywa określana jako najlepsza, lub jedna z najlepszych grup w Bretanii. Do jej powstania doszło gdy w 1980 roku spotkała się trójka muzyków: Jamie McMenemy (wcześniej związany ze szkocką formacją Battlefield Band), Soig Siberil i Christian Lemaître. Rozpoczęli grę pod szyldem Kornog (co po bretońsku oznacza „zachód”) jako trio, ale wkrótce dołączył do nich Jean-Michel Veillon.
Muzyka zespołu była wówczas bardzo nowatorska, mało kto w ten sposób grał bretońskie tradycyjne melodie, Kornog dodatkowo łączył je ze szkockimi balladami, które śpiewał Jamie.
Pierwsze koncerty i trasy koncertowe grali głównie w Europie Zachodniej, ale szybko zawędrowali też do Stanów Zjednoczonych, gdzie zostali entuzjastycznie przyjęci i zarejestrowali album koncertowy.
W 1986 roku grupę opuścił Soig Siberil a na jego miejsce przyszedł Gilles Le Bigot, którego później zastąpił Nicolas Quemener – wcześniej znany z irlandzkiej grupy Arcady, bretońskiej Skeduz i belgijskiej Orion, grał też w zespole Dana Ar Braza Héritage des Celtes.
Skład zespołu:
Jamie McMenemy – wokal, bouzouki
Nicolas Quemener – gitara, wokal, flety
Jean-Michel Veillon – drewniane flety, bombarda
Christian Lemaître – skrzypce
Zespół Felpeyu pochodzi z Asturii, regionu w północnej Hiszpanii, który posiada silną tożsamość etniczna. Muzyka asturyjska łączy w sobie tradycje iberyjskie z pradawnymi wpływami celtyckimi. Ta górzysta kraina u wybrzeży oceanu Atlantyckiego posiada własną, bardzo charakterystyczną kulturę.
Grupę Felpeyu założyło kilku studentów, którym wspólne granie tradycyjnej muzyki sprawiało wiele radości. Jako zespół grają od 1991 roku, od tego czasu zagrali wiele koncertów i nagrali cztery płyty. Za pomocą tradycyjnego i bardziej współczesnego instrumentarium muzycy tworzą unikatowe połączenie dawnych melodii ze współczesną, żywiołową rytmiką. W ich repertuarze znajdują się zarówno spokojne melodie i pieśni, jak i szybkie tańce (muneres, saltones, xotas i pasucais).
Sporo koncertów granych w całej niemal Europie sprawiło, że Felpeyu stali się ambasadorami asturyjskiej kultury. Grupa wystąpi w Polsce na festiwalu w Dowspudzie w 2004 roku, oraz na kilku koncertach.
Skład zespołu:
Ruma Barbero – bodhran
Xuan Nel Exoósito – akordeon diatoniczny
Ígor Medio – bouzouki, gitara, gitara basowa, śpiew
Fernando Oyaguez – skrzypce
Diego Pangua – dudy asturyjskie, flet
Lisardo Prieto – skrzypce
Carlos Redondo – gitara, śpiew
Folk UnderGround to w pewnym sensie kontynuacja projektu The Flash Girls. Przede wszystkim jest to formacja w której gra Lorraine Garland – bliską współpracownice pisarza Neila Gaimana. Ten popularny autor napisał z resztą dla zespołu kilka tekstów i melodii. Przede wszystkim piosenkę „Folk Underground”, której grupa zawdzięcza swoją nazwę.
Ktoś określił muzykę grupy jako „wesołe piosenki o drodze do piekła” i jest to trafna diagnoza. Jednak nie do wszystkich utworów pasuje. Sporo tu folkowego śpiewania, oraz instrumentalnych melodii łatwo wpadających w ucho.
Piosenki śpiewa tu Trevor Hartman i trzeba przyznać, że jego głos doskonale pasuje do folkowych piosenek i ballad. Jednak w „Port of Amsterdam” – starej pieśni Jaques`a Brel`a – wyręczają go Lorraine i Paul Score . Piosenka o starym śmierdzącym porcie w tej wersji nabiera ciekawych barw, zwłaszcza że swoje partie Lorraine śpiewa pi hiśzpańsku. Jeśli już jesteśmy przy nowych barwach, to warto zwrócić uwagę na „Rue the Day”. Utwór ten przesycony jest knajpianym klimatem, właściwie jest to pop o nieco bluesowym odcieniu. Utwór ten bardzo zaskakuje w zestawieniu z resztą piosenek, zwłaszcza że słyszymy tam saksofon. We „Flash Company” pojawia się z kolei trąbka (obok skrzypiec), ale to już bardziej folkowy (czy raczej folkujący) utwór.
Jedno co można powiedzieć o tej płycie na pewno, to że trudno traktować to cokolwiek poważnie. Chyba tylko utwory instrumentalne nie mrugają do nas okiem. Warto poczytać teksty. W pierwszej chwili poczujecie się trochę jak w świecie Monty Python`ów. Z resztą nie tylko o teksty tu chodzi. Melodie potrafią dryfować w niespodziewanych kierunkach. Np. w kończącej płytę piosence „The Butterfly Road” otrzymujemy trochę klimatu rodem z pieśni żydowskich – i to w środku piosenki.
Gdyby zdarzyło się że grupa ta zawita do Polski, koniecznie idźcie na ich koncert – podejrzewam, że bedzie jeszcze ciekawiej niż na płycie.
