Zespół Cztery Refy od wielu lat pozostaje w ścisłej czołówce kapel szantowo-folkowych. Są zespołem, który najwierniej nawiązuje do brzmień dawnego pokładu i tawerny.
Płyta „Folk Tunes, Sea Songs and Shanties” to wybór nagrań z kilku kaset grupy wydanych w różnych składach w latach 80-tych, kiedy to kasety magnetofonowe były dominującym nośnikiem w naszych sklepach. Nie brakuje tu znanych piosenek, jak „Żeglarski los”, „Balaena”, czy doskonała „Ballada o Botany Bay”. Jednak największy hit, to niewątpliwie „Press Gang”, pieśń o łapaczach werbujących marynarzy na okręty Royal Navy.
Również piękna rybacka ballada „Fiddler`s Green” w polskiej wersji kojarzona jest przez wielu słuchaczy. Pokazuje ona jak duże są związki naszej piosenki morskiej z irlandzkim folkiem.
Wielkie wrażenie robiła na mnie zawsze pieśń „Andrew Rose”, opisująca dramatyczne (autentyczne) losy angielskiego marynarza, na którego uwziął się sadystyczny kapitan i jego kamraci. Ascetyczna wersja Czterech Refów świetnie oddaje klimat opowieści.
Poza pieśniami i piosenkami jest tu też trochę irlandzkich tańców, których nie brakowało w tawernach po obu stronach Atlantyku.
Płyta. mimo że ma charakter składankowy, nadaje się do słuchania tak jak regularne albumy grupy.
Page 206 of 285
Płyta z koncertów na festiwalu w Mrągowie. Tak to już zwykle na tym festiwalu bywa, że oprócz popularnych country-rockowych piosenkarzy zwykle pojawia się tam kilkoro wykonawców prezentujących bardziej tradycyjną muzykę.Tutaj niewątpliwie takim zespołem jest australijska formacja Kelly`s Revange grająca muzykę irlandzką. Z resztą prezentowana przez nich piosenka „Shores Of Botany Bay” jest u nas świetnie znana miłośnikom szant. Australijczycy oprócz tego uraczyli nas również wiązanką irlandzkich tańców.
Zastanawia mnie, że utwory pospisane przez American Folk Dance Ensemble były wykonywane na żywo. Pownie nie, jednak jeśli tak było, to po cóż na płycie CD umieszczać pokaz tańca, którego przecież nie widać? No coż, to płyta wydana kilkanaście lat temu, być może inaczej wówczas o tym myślano.
Nie zabrakło tu oczywiście ciekawych wykonawców z Polski. W świetnej formie zaprezentował się Tomasz Szwed, niegorzej nasz rodzimy zespół pielęgnujący tradycję bluegrass – Little Maggie. Z resztą również holenderski Bluegrass Reunion dał niezły popis grania brzmiącego jakby żywcem przeniesiono go z równin Kentucky.
Płyta, mimo że stara, nadaje się do posłuchania, zwłaszcza, że można tam znaleźć kilka perełek i niepublikowaną piosekę „Nikt cię nie kocha tak jak ja” grupy Little Maggie.
Zespół powstał w 1998 roku, w pubach mglistej Normandii, jednak jego obecne wcielenie występuje na scenach od 2011 roku. Muzyka Celtiki nawiązuje do tradycji celtyckiej, zarówno tej z Wysp Brytyjskich, jak i np. z Galicji.
W ich repertuarze znajdują się tańce, pieśni i szanty, grane z towarzyszeniem zachrypniętego akordeonu i chrapiących dud.
W ciągu ostatnich 7 lat, czyli od czasów gdy zespół zaczął być trochę bardziej znany, zagrali ponad 350 koncertów, towarzysząc na scenach takich wykonawcom, jak Ronan LeBars, Nicolasa Quemener, Tri Yann czy braci Guichen.
Skład zespołu:
Mourad Dendani – głos, gitara
Jean-François Capela – instrumenty perkusyjne
Simon Cesaroni – akordeon diatoniczny, flety, dudy i bombarda, głos
Oka Vanga to brytyjski duet gitarowy, w którym łączą się wpływy instrumentalnej muzyki folkowej, rytmów brazylijskich, jazzowego freestyle i akustycznej muzyki z Afryki Północnej. Pozwala to tworzyć muzykę, która jest niezwykle rytmiczna i bogata w melodie.
Od momentu powstania w 2008 roku, duet Oka Vanga Występował w wielu klubach folkowych w Wielkiej Brytanii, jak również na ważnych festiwalach, takich jak Off the Tracks, Rhythms of the World czy Once Upon a Festival’. w roku 2013 zaznaczył swoją obecność na Madame Guitar Festival we Włoszech.
Instrumentaliści wspierali również na scenie innych uznanych gitarzystów, takich jak Woody Mann (USA), Martin Simpson (Wielka Brytania) i Tony Cox (RSA), a ich płyta „Oka Vanga” została ciepło przyjęta w brytyjskich stacjach radiowych.
Skład zespołu:
Angela Meyer – gitary
William Cox – gitary
John Beag O`Flatharta pochodzi z Foirnis, miasta położonego na wyspie Leitir Meallain należącej do hrabstwa Connemara.
Występuje i nagrywa zazwyczaj jako John Beag, czyli „Duży John”. W 1980 roku zdobył prestiżowy tytuł „Connaeara King of Song”, który uczynił z niego ambasadora muzyki z zachodniego wybrzeża Irlandii. Wydał wiele płyt, a poszczególne nagrania znalazły się na niezliczonej liczbie składanek z muzyką irlandzką.
W swoim repertuarze połączył on śpiewane po angielsku ballady z Connemara, gaelickie pieśni wykonywane w stylistyce Sean-Nos i rożne inne irlandzkie utwory, wykonywane w aranżacjach nawiązujących do bogatej stylistyki muzyki country and western, pochodzącej prosto z ulic słynnego Nashville. Niekiedy sięga również po utwory amerykańskich klasyków, m. in. Johnny`ego Casha.
Przez kilka lat John Baeg mieszkał w Stanach Zjednoczonych, jednak powrócił do Connemara, gdzie obecnie często występuje ze swoim zespołem o nazwie Na h-Ancairí.
Kochankowie Rudej Marii
Czołową postacią zespołu jest wokalistka i autorka tekstów – Wanda Staroniewicz, zwana popularnie „Duśką”. Jest ona znana przede wszystkim z piosenek pisanych z bratem – Wojciechem. Całkiem niedawno ukazała się płyta dokumentująca wykonania duetu znanego jako Salon Duśki i Wojtka – album nosi tytuł „Papierowe pałace”. Od tej płyty też zaczęła się przygoda z Kochankami Rudej Marii.
Tak się kiedyś złożyło, że zarówno płyta, jak i artystka, pojawiły się w sopockiej „Kawiarence Pod Żaglami”. Kiedy udało się raz namówić wokalistkę do zaśpiewania, szybko zrodził się pomysł, żeby coś zrobić dalej. Jedną z piosenek, które wóczas wypłynęły na światło dzienna była „Ballada o Rudej Marii Latarniczej”, utwór któremu nowa grupa zawdzięczała swoją nazwę. Początkowo obok Wandy Staroniewicz tworzyli go Maciej Kostecki i Andrzej Kadłubicki, wkrótce dołączyła do nich Maria Kozłów.
Repertuar zespołu to piosenki opowiadające różne historie z morza i o morzu w subtelnej, poetyckiej oprawie. Grupa pojawiła się na wielu festiwalach piosenek żeglarskich i z powodzeniem brał a udział w kilku konkursach.
Skład Zespołu:
Wanda Staroniewicz – śpiew, autorstwo
Maria Kozłów – skrzypce
Andrzej Kadłubicki – flażolety
Maciej Kostecki – gitara
Grupa powstała w pierwotnej postaci jako dziecko przypadku. Kiedy do lirniczo-gitarowego duetu o nazwie „Jaworski-Smolarek sKompany” (Robert Jaworski i Konrad Smolarek) dołączyli muzycy znani metalowego zespołu Sakrament, powstał projekt, który miał wystąpił na finale WOŚP w Turku. Na potrzeby kencertu przyjęto żartobliwą nazwę – ich troLe.
Po koncercie drogi muzyków się rozeszły. Kiedy zbliżał się kolejny finał WOŚP pomysł powrócił. W międzyczasie Robert nawiązał kontakt z Ewą Łukasiewicz, grającą na różnych bębnach. To ona przyprowadziła na probę Wojtka Pęczka, również świetnego bębniarza. Wraz z zaproszonymi gośćmi wystąpili tm razem jako „ich troLe and friends”.
Od tego czasu zaczęły się koncerty grupy, a o grupie coraz więcej zaczęto mówić w folkowym światku. Ze względu na nietypową muzykę, bądąca skrzyżowaniem różnych wpływów etnicznych z silną sekcją rytmiczną i elektryczną gitarą grupa wzbudza wiele kontrowersji. Jednak znacznie więcej niż przeciwników jest fanów i zwolenników grupy.
Skład zespołu:
Konrad Smolarek – gitara
Ewa Łukasiewicz – bębny, wokal
Wojtek Pęczek – bębny
Robert Jaworski – lira korbowa, dudy, mandololutnia, flet
Krzysiek Jabłoński – bębny, przeszkadzajki
Michał Jesionowski – instrumanty klawiszowe
Norweski zespół związany z pieśniami morza powstał w grudniu 2000 roku, jego założycielem jest Haakon Vatle. Miał on już pewne doświadczenie, gdyż niejednokrotnie pełnił rolę szantymana na żaglowcu „SS Statsraad Lehmkuhl”, na którym pływa od 1997 roku.
Repertuar zespołu to tradycyjne szanty i pieśni kubryku. Zarowno pieśni pracy, jak i czasu wolnego wykonują z dużym pietyzmem i dbałością o tradycję. Nie oznacza to jednak śmiertelnej powagi. Może o tym świadczyć fakt, że potrafili wpleść fragmenty tematu z „Greka Zorby” w norweską pieśń morską.
Zespół wystapił na kilku festiwalach w skandynawii i dał sporo koncertów w klubach. Na koncie mają jak dotąd dwie płyty – „Cheer up me lads !” i „Off to sea once more”.
Zespół tworzą : Haakon Vatle, Oystein Gronnevik, Ronny Satre, Rune Nesse, Vidar Veda, Roald Kaldestad i Gisle Ostrem.
Sora to artystka pochodząca z kanadyjskiego Calgary. Od dziecka dorastała w domu pełnym muzyki, gdyż oboje jej rodzice byli muzykami. Ponad 10 lat studiowała grę na skrzypcach i pianinie.
Już jako nastolatka występowała z Calgary Fiddlers i Calgary Youth Orchestra. Dzięki temu mogła grać nie tylko w rodzimej Kanadzie, lecz również w Anglii, Szkocji, Norwegii, Australii i Nowej Zelandii. Z Calgary Fiddlers nagrała również kilka płyt, z zespołu odeszła dopiero, gdy udałą się na studia.
W 2003 roku ukazał się jej solowy album zatytułowany „Winds of Change”, inspirowany muzyką celtycką.
Oficjalna strona zespołu: www.corvidmedia.com/sora
Niemiecka grupa The Shanes powstała w 1991 roku w środowisku studentów Uniwersytetu w Trier. Spotykali się oni regularnie w miejskich klubach i z czasem rozpoczęli wspólne muzykowanie. Swoje granie określili jako “hard polka”. Składają się na nią różne elementy: irlandzki i wschodnioeuropejski folk, country, rock, jak również odrobina punka, ska i piosenki francuskiej. Pierwsze demo zespołu ukazało się w 1992 roku i nosiło tytuł “Songs From The Urban Country Hell”. Pozwoliło ono The Shanes zagrać pierwszą trasę po Niemczech. Demo zostało później wznowione i stało się pierwszym albumem zespołu. Druga płyta, to krążek “Polka Hard” z 1993 roku.
Po tych nagraniach zespół zaczął znacznie więcej koncertować, co doprowadziło do kilku zmian personalnych.
W 1995 roku ukazuje się EP-ka “These Days”. Ciekawostką jest płyta “Budapest Sessions”, którą The Shanes zarejestrowali w 1996 roku z udziałem węgierskiego pieśnierza folkowego Benito von Gruenau. Została ona wydana tylko na Węgrzech. W kolejnych latach grupa koncertowała m.in. w Anglii, Stanach Zjednoczonych, Francji i Szwajcarii.
Rejestracja kolejnej płyty – “The Haunted House Of Polka” – zaczęła się już pod koniec 1998 roku, jednak album ten ujrzał światło dzienne dopiero w roku 2000.
Skład zespołu
Andy-Boy Diewald – akordeon
Kornelius Flowers – wokal
Stephan Zender – perkusja
Bernie Bredin – gitary, banjo, mandolina
Herr Dannehl – gitara basowa
Riccardo König – skrzypce
