eFolk.pl

Zespół Krążek wywodzi się ze środowiska piosenki turystycznej, harcerskiej i studenckiej. Tematem piosenek często są góry i wędrówki, a poetyckie teksty prowadzą niekiedy na ścieżki penetrowane przez wykonawców z krainy łagodności. Jednak nie przeszkadza to w zakwalifikowaniu zespołu w poczet wykonawców folkowych.
Od czasu powstania zespołu, czyli od roku 1988, działalność kapeli jest nieodniennie kojarzona z osobą Macieja Służały, autora niemal całego repertuaru zespołu. W latach 1996-97 zespół używał nazwy Tak Czy Owak (wydana wówczas kaseta „Baśń” zawiera największe przeboje Krążka), nazwa ta jednak nie przyjęła się i powrócono do starej nazwy.
Jeśli chodzi o muzykę folkową, najlepiej jeśli oddamy głos Maćkowi Służale:
„Folkowe nuty w naszych utworach? Moim zdaniem kto nie zna muzyki folkowej ten nie zna muzyki! Przecież to są korzenie wszystkiego co się obecnie gra, tak muzyki klasycznej jak i rozrywkowej. Trochę się interesowałem folklorem tak Polskim jak i Celtyckim i jest to taka skarbnica wiedzy o obyczajach i historii, że przez całe twórcze życie nie da się wyeksploatować wszystkich pomysłów tam zawartych… ”
Za folkiem przemawia też używane przez zespół instrumentarium, w którym obok gitary pojawiają się takie instrumenty, jak flet poprzeczny, fletnia pana, quena i przeróżne bębenki.

Działalność zespołu Kochankowie Sally Brown przez lata wiązała się z osobą Jacka Apanasewicza – spiritus movens tej grupy.
Pierwszy skład powstał w Bartoszycach w roku 1993, jako formacja śpiewająca tradycyjne szanty i piosenki żeglarskie. Zasięg zespołu był wówczas lokalny, a najważniejszą imprezą na jakiej zagrali był występ na festiwalu „Kopyść” w Białymstoku.
Czynności związane ze służbą wojskową sprawiły że powstał drugi, inny skład zespołu. W miejsce składu bartoszyckiego – osmioosobowego, pojawił się nowy – trzyosobowy, jego członkami byli wówczas żołnierze. Skład ten zajął drugie miejsce na festiwalu w Mikołajkach.
Po odbyciu służby Jacek Apanasiewicz powołał trzeci już skład zespołu – tym razem w Suwałkach. Właśnie w tym mieście zespół zdobył główną nagrodę na „Szanty-Party”, co dopuściło go do wystepu na deskach największego w Europie festiwalu morskiego – krakowskich „Shanties”.
Czwarty skład, choć bardziej powiązany personalnie z trzecim, powstał w Giżycku. Z zespołem występował wówczas niekiedy znany z grupy Cztery Refy Jerzy Ozaist.
Po odejściu Jacka Apanasiewicza ster nowego wcielenia Kochanków przejął Sylwester Karnafel.
Repertuar grupy to szanty i folkowe piosenki związane z morzem.

Jak twierdzą sami muzycy nazwa „kapela” jest uzywana tak samo przez zespoły rockowe i folkowe. Taka właśnie jest Kapela – góralski zespół folkrockowy.
Pochodzą z Węgierskiej Górki koło żywca. Podstawowym atutem zespołu jest skoczne, bardzo rytmiczne granie. W sumie piosenki Kapeli są niekiedy nieomal punkowe, ale nie ulega wątpliwości że właśnie taka muzyka podoba się publiczności.
Dużą popularność przyniósł Kapeli występ na Przystanku Woodstock, gdzie okrzyknięto ich sensacją festiwalu.
Liderem zespołu jest gitarzysta – Paweł Pieczarka. Jego brat jest basistą, gra też na perkusji. Reszta składu to już sekcja góralska. W większości są to muzycy z wieloletnim stażem
Dwie pełnowymiarowe płyty Kapeli, oraz album z kolendami to ich dotychczasowy dorobek fonograficzny. Najnowszy materiał „Sezon na pieczarki” ukazał się już jako Kapela Pieczarków.

Kapela Drewutnia od 1998 roku gra utwory inspirowane tradycyjną muzyką Ziem II Rzeczpospolitej, a zwłaszcza muzyką terenów, gdzie stykały się i przenikały różne kultury i tradycje. Stąd w jej repertuarze zarówno utwory łemkowskie, ukraińskie, rusnackie, jak i pieśni z Ziemi Lubelskiej, Śląskiej czy Małopolski.
Muzyków, pochodzących z różnych krańców Polski, zjednoczyły wspólne fascynacje muzyczne, ale także niepowtarzalny klimat miasta Lublina, które stało się stałą siedzibą grupy. Celem Kapeli jest przybliżanie współczesnemu odbiorcy dawnych pieśni i piosenek ludowych we własnej interpretacji. Zespół stara się wiernie zachować tekst i melodie utworów oraz – stosując dostępne instrumentarium i śpiew wielogłosowy – oddać w pełni ich nastrój.
„Kapela Drewutnia” koncertuje na terenie całego kraju oraz poza granicami (Belgia, Słowacja, Ukraina), uświetniając m. in. festiwale, imprezy plenerowe, folkowe zabawy taneczne i bankiety. Zdobyła wyróżnienia na Festiwalu Piosenki Studenckiej „Japa” w Łodzi (1997) i Mikołajkach Folkowych w Lublinie (1998). W roku 2000 zajęła trzecie miejsce na Festiwalu „Nowa Tradycja” w trzeciej edycji Konkursu Muzyki Folkowej Polskiego Radia oraz pierwsze miejsce na Festiwalu Kultury Ekologicznej w Józefowie Roztoczańskim. Wystąpiła na Folkowej Scenie 38 Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej „Opole 2001”, zaś w styczniu 2003 zdobyła Grand Prix na największym w Polsce, I X Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie.
Od października 2003 zespół nawiązał stałą współpracę z lubelską grupą doświadczonych tencerzy i wspólnie przygotował muzyczno – taneczny program koncertowy.
Zespół stale uczestniczy w przedsięwzięciach kulturalnych mniejszości łekmowskiej i ukraińskiej w Polsce. Wystąpił na: Łemkowskich „Watrach” (Michałów – 1999, 2001, Zdynia – 2001, 2002, 2003, Ługi – 2001); Festiwalu Kultury Łemkowskiej (Gorzów Wielkopolski); Łemkowskim „Kermeszu” w Olchowcu; Fesiwalu Kultury Polsko – Ukraińskiej w Lublinie; Międzynarodowym Telewizyjnym Festiwalu Ukraińskiej Pieśni i Muzyki „Horycwit” (Lwów 2002); Warszawskich Dniach Łemkowskich; Kiermaszu Kultury Łemkowskiej; Spotkaniach z Kulturą Łemkowską; Festiwalu Kultury Ukraińskiej na Podlasiu „Podlaska Jesień” oraz Ukraińskich „Małankach” (Lublin, Warszawa). W najbliższych planach ma tourneè po zachodniej Ukrainie (Lwów, Iwanofrankiwsk, Tarnopol).
Zespół wydał dotychczas trzy albumy z folkową muzyką słowiańską: „Hetaj-Hetaj” (1998), „Hojaja Szuhaja” (1999) oraz „i uod sie i do sie” (2001), a także album z mało znanymi kolędami i pastorałkami polskimi „Dźwięki ze stajenki” (2002), których wiele ma w swoim repertuarze. Obecnie przygotowuje kolejny album („Hej, wiśta”), którego premiera odbędzie się wiosną 2004.
Kapela stale współpracuje z ośrodkami kulturalnymi Lubelszczyzny, Zakładem Tekstologii i Gramatyki Języka Polskiego UMCS, Muzeum Wsi Lubelskiej, mniejszościami etnicznymi i Stowarzyszeniem Integracji z Artystami Niepełnosprawnymi „Dom Muzyki”. Jest też pomysłodawcą i głównym organizatorem pierwszego w Polsce międzynarodowego Folkowego Festiwalu Kolęd Słowiańszczyzny „Kolędowe Gody z Folkowej Zagrody”.

Skład zespołu:
Ewelina Graban – reco–reco, śpiew
Anna Różycka – skrzypce, mandolina, mandola, suka biłgorajska, śpiew
Piotr Chyła–Goniewicz – bałałajka basowa, akordeon, śpiew, akustyka
Sebastian Fit – bałałajka basowa, kontrabas
Piotr Michalski – flety proste, sopiłki, whistle, wołynka, klarnet, śpiew
Dariusz Mikułowski – bałałajka sopranowa, gitara klasyczna, śpiew
Mariusz Wołkowicz – gitara, toushpulur, mandola, mandolina, teorban, bałałajka basowa, śpiew
Piotr Ziółek – bęben huculski, tamburino, triangiel, dzwonki, śpiew, prowadzenie zespołu.

Kontakt z prowadzacym zespół:
Piotr Ziółek
tel. kom.: 0501 55 38 39
e-mail: kapdrew@wp.pl

JRM (niegdyś znany pod nazwą The J.R.M. Band lub JRM BAND) można było nazwać w latach dziewięćdziesiątych najbardziej szkockim zespołem folkowym w Polsce. W 1990 roku założył go Szkot, Rory Dallas Allardice. Zespół zasłynął ze świetnych koncertów i wydał jedną – jak dotąd – kasetę „In the Pub”.
Podstawą działalności grupy była i jest popularyzacja szkockiej i irlandzkiej muzyki i kultury, oraz oczywiście chęc dobrej zabawy przy dobrej muzyce. Mimo iż skład na przestrzeni lat zmieniał się dość znacznie, zespół dalej kontunuuje swoją działalność.
JRM wykonuje na żywo sprawdzony repertuar inspirowany tradycyjnymi standardami celtyckimi (Irlandia, Szkocja), a są to pieśni (m.in. „Whisky In The Jar”, „Danny Boy”, „Cliffs of Doneen”, „Raggle Taggle Gipsies”, „Wild Rover”, „Loch Lommond”, „Molly Mallone”) i utwory instrumentalne: jigi, reele, hornpipe`y, arie, polki, walce.
Muzyka JRM to tradycyjna melodyka irlandzka i szkocka oparta na zróżnicowanych rytmach oraz harmomii jazz, pop, funk czy latin. Zespół w swojej działalności zwraca uwagę na walory artystyczne (nowe brzmienia i aranżacje) i edukacjne (popularyzacja języka angielskiego i gaelickiego).

JRM występuje w pełnym składzie (instrumentalnie i wokalnie) lub kameralnie – instrumentalne trio (kwartet).

Skład JRM:
Tomasz Urban – skrzypce, mandolina, śpiew
Krzysztof Ryszard Brych – flażolety, akordeon, saksofon, śpiew
Artur Grudziński – pianino, instrumenty klawiszowe
Witold Wojtkowiak – perkusja
Michał Jankowski – gitara akustyczna, flet poprzeczny, śpiew
Mariusz Sprutta – gitara basowa, śpiew wiodący

Kontakt z JRM:

Strona internetowa: www.jrm.art.pl

e-mail: jrm@jrm.art.pl
0-607-280-838

Korzenie muzyczne twórców zespołu sięgają bardzo różnych gatunków muzyki. Pierwszy folk, z jakim się zetknęli, to muzyka amerykańska. Były wówczas lata siedemddziesiąte, i młodą wyobraźnie rozpalali tamtejsi bardowie. W polskich warunkach nie było to jednak łatwe. Ulicznych śpiewaków szybko zgarniała milicja. Jednak kilku z nich udało się przetrwać te czasy, grając, nie tylko w Polsce. Nieprzypadkowo owi uliczni bardowie otarli się również o muzykę punkrockową. Pierwszy polski zespół punkowy – Walek Dzedzej Punk Band – został założony właśnie przez jednego z takich warszawskich ulicznych grajków.
Wpłynęło to dość ciekawie na materiał jaki znalazł się na pierwszej płycie grupy. Część z nich to interpretacje utworów ludowych. Własny repertuar zespołu to piosenki Maćka Pietrachy i Wieśka Orłowskiego. Obaj twórcy charakteryzują się tym, że ich piosenki są bardzo osobiste i dzięki temu… tak bardzo się od siebie różnią.
Żywiołowa muzyka doskonale sprawdza się w warunkach koncertowych. JWTW można z powodzeniem nazwać polskim odpowiednikiem The Pogues.
Zespół stosuje ciekawe rozwiązania wokalne, co w parze z niebanalnymi tekstami daje miłą dla ucha porcję ambitnego czadu. I to wszystko na folkowo.

Zespół Hambawenah pochodzi z Sandomierza. Wykonuje dość oryginalny materiał, mianowicie pieśni flisackie. Dali się poznać głównie publiczności szantowej, i pomimo tego, że charakter ich muzyki nieco od tej stylistyki odstaje ceni się ich za promocję zapomnianych pieśni wodniackich z terenów naszego kraju.
Podczas swoich koncertów słuchacze dowiadują się o dawnym życiu i zwyczajach naszych przodków, pracujących „na wodzie”.
W poszukiwaniu starych pieśni i zwyczajów wodniackich odwiedzają ludzi, którzy pamiętają czasy, gdy z prądem rzeki pływały tratwy, szkuty, czy galary. Oprócz pracy badawczej „w terenie” Hambawenah stale przeszukuje prace etnografów.
Efekty tych starań można usłyszeć na scenach w całej Polsce.
Aranżacje dawnych pieśni są bardzo oryginalne i brak w nich monotonii.
Dzieje się tak za sprawą szerokiego instrumentarium, dużej kultury scenicznej oraz niekwestionowanej radości płynącej z gry.
Hambawenę można spotkać na szantowych oraz folkowych koncertach czy festiwalach.

Skład zespołu:
Judyta Nowak – śpiew
Katarzyna Pytel – skrzypce
Grzegorz Świtalski – mandolina, śpiew
Robert Bielecki – akordeon
Grzegorz Myśliwiec – gitara elektryczna
Wirgiliusz Dryło – gitara basowa
Rafał Wódz – perkusja

Oficjalna strona zespołu: www.hambawenah.art.pl

To niewątpliwy ewenement na scenie zarówno folkowej jak i muzyki pop. Supergwiazda list przebojów śpiewa na góralską nutę. Zespół jednocześnie odcina się od muzyki folkowej i występuje na wielu folkowych festiwalach.
Najważniejszymi postaciami zespołu są bracia: Paweł i Łukasz Golcowie. Pochodzą oni z Milówki koło Żywca. Są to doświadczeni muzycy jazzowi (i nie tylko), związani z projektem Alchemik. Obaj mają wykształcenie muzyczne. Jako sidemani uczestniczyli w nagraniach ponad 40 płyt. Grają na tak nie-góralskich instrumentach, jak puzon i trąbka. A jednak ich wyśpiewane w góralskiej gwarze piosenki cała Polska kojarzy właśnie z góralszczyzną.
W muzyce Golec uOrkiestra tkwią niewątpliwie góralskie korzenie, ale sporo też muzyki bałkańskiej, a również odrobina jazzu, bluesa, czy południowych rytmów.
Sporymi przebojami zespołu są nagrania takie, jak „Słodyce”, „Lornetka” i „Sciernico”.
Zespół nagrał jak dotąd dwie płyty, oraz okazyjną płytkę świąteczną, poza tym nagrania ich znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Pieniądze to nie wszystko”.

Gardzienice to miasteczko niedaleko Lublina w którym mieści się Ośrodek Praktyk Teatralnych. Jest to też nazwa, która pojawiła się na płycie zawierającej muzyczną ilustrację do spektaklu „Metamorfozy”. Sam spektakl opierał się na tekście Apulejusza, poety i filozofa rzymskiego, żyjącego w II wieku n.e. Jego reżyserem jest Włodzimierz Staniewski, spektakl dość swobodnie łączy ze sobą kulturową spuściznę antyku i chrześcijaństwa.
Poza oryginalną warstwą liryczną przedstawienie zawiera też wspaniałą oprawę dźwiękową autorstwa Macieja Rychłego – lider Kwartetu Jorgi. Najkrócej rzecz ujmując jest to próba rekonstrukcji muzyki starożytnej Grecji.
Płyta „Metamorfozy” zebrałą wiele pozytywnych recenzji, oraz mimo swej odmienności zyskała sobie przychylność folkowego światka.

Szczecińska grupa Emerald istnieje od 1991 roku i stanowi czołówkę rodzimego nurtu folk-rockowego. Od początku zorientowana na klimaty celtyckie, uprawia swoje muzyczne poletko na przekór modom i listom przebojów.
Podstawą zawsze są tradycyjne irlandzkie, szkockie lub bretońskie tematy ludowe podgotowane w piekielnym rock’n’rollowym kociołku prowokując taneczne harce i zwiększone spożycie. Grupa od lat posiada swój wyra?ny styl wywodzący się z jednej strony z klimatów pijacko – pubowych, a z drugiej, z werbalnego punk – folka w stylu takich grup jak the Pogues czy the Levellers. W Polsce brak jest tego typu kapel a podobne nie dysponują odpowiednią siłą rażenia. EMERALD gra wyłącznie własne opracowania tematów celtyckich, choć i potrafi zaszantować czy wręcz explodować rockowym coverem. Poza dużymi, elektrycznymi koncertami, EMERALD pojawia się w swoim akustyczno-pubowym wcieleniu jako stylowy kameralny band. Grupa kilkukrotnie występowała m.innymi w Danii i RFN. Na wydanej w 1999 r. CD „Rockin’ the Irish Pub” znajdziecie również utwory, które można dzisiaj usłyszeć na ich koncertach.
W 2003 roku ukazała się nowa EP-ka zatytulowana „Balony św. Patryka”.