eFolk.pl

Zespól prezentuje orientalną muzykę: perską, turecką, afgańską, hinduską, ukraińską oraz polsko-perską we własnych interpretacjach, własne kompozycje i aranżacje.
Grupa uzyskuje ciekawe brzmienie dzięki zastosowaniu oryginalnego, staroperskiego instrumentu – santur oraz różnego rodzaju bębnów: conga, djembe, darabuka, bongosy, udu; instr. perkusyjnych, a także akordeonu, gitary, taru. Całość dopełnia unikalny wokal.
Muzyka grupy spotyka się z żywą reakcją odbiorców, wprowadzając w ich w świat niezwykłych przeżyć estetycznych, a także do podróży w orientalne przestrzenie. Jest to pierwszy w Polsce zespół grający tak oryginalną muzykę.
Skład zespołu:
Jahiar Azim Irani – santur
Agnieszka Kołaczewska – djembe
Kurtmołła Abduulganijew – akordeon
Agnieszka Tomala – gitara
Rafał Maj – instr. perkusyjne, udu

Wspólne zamilowanie do konkretnego gatunku muzyki – folku celtyckiego – zaowocowalo powstaniem w kwietniu 2000r. zespolu muzyki celtyckiej Oúld Land (czyt. old land). Obecny sklad grupy tworza:

Skład zespołu:
Ewelina Grygier – tin whistle, low whistle
Jarosław Wietrzyński – tin whistle, low whistle, bozouki
Katarzyna Kapusta – skrzypce
Barbara Karlik – śpiew
Patrycja Napierała – bodhran
Mateusz Tunkiel – gitara akustyczna
Szymon Fokt – kontrabas
Oúld Land to staroangielski zwrot, oznaczający „starą ziemię”, tak bowiem Normanowie określali sąsiednią wyspę – Irlandię.
Mówiąc o osiągniźciach zespołu wymienić warto możliwość skonfrontowania swoich sił z najlepszymi na scenie folkowej podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Celtyckiego „Celt 2000” w Poznaniu (29.09 – 8.10.2000), wysokie noty przyznawane przez jurorów kilku konkursów zespołów amatorskich (m.in. 3 miejsce i nagroda publiczności podczas Konkursu Mlodziezowych Grup Muzycznych Wielkopolski – Czarnków 2001 – 25.05.2001), a takze liczne koncerty w kraju i za granica.
Dobierając repertuar staramy się nie tylko czerpac z dorobku kultury Celtów, ale takze wskazywać na uniwersalizm tejze muzyki, której subtelne dzwieki znakomicie przekładają sie z utworami pochodzącymi z m.in. Polski i Szwecji.
UWAGA: Z dniem 5 października 2002 grupa Oúld Land kończy działalność !

Początki wspólnego grania Mirosława Kozaka i Pawła Iwaszkiewicza sięgają połowy lat 80-tych. Elementem muzycznym integującym środowisko w którym się obracali okazała się muzyka folkowa.
Przez zespół przewinęło się wielu muzyków, w tym muzycy z: Holandii (Bert Venkampf), Anglii (Trevor Aphelm), współpracowali też z Francuzami i Bretończykami.
Jako jeden z pierwszych polskich zespołów zaczęli grać muzykę celtycką, początkowo irlandzką i szkocką, później bretońską. Właśnie dźwięki z dawnej Bretanii przysporzyły zespołowi największej popularności. Zarejestrowali je na dwóch kasetach – „Bretonstone” i „Branle”.
Inne kasety zespołu to: „Give Me Your Hand”, „Tańce Szkockie”, „Give Me Your Hand”, „In My Aint Country”, oraz składankowa płyta CD „Irish and Scotch”. Najnowszym zapowiadanym pd jakiegoś czasu wydawnictwem zespołu ma być płyta płyta inspirowana demonologią słowiańską.

Zespół Nie Po Drodze powstał na przełomie kwietnia i marca 1999 r. w Suwałkach Inicjatorami niepodrodzowego grania byli: Andrzej Gniady (bębny), Łukasz Korol „Mrówek” (gitara), Paweł „Kret” i Krzysiek „Misiek” Dziemian (bębny, przeszkadzajki), Grzesiek „Sadek” Sadowski (bębny, przeszkadzajki) oraz Tomek „Sulek” Sulewski (gitara).
Z biegiem czasu w zespole pojawili się nowi ludzie: Daniel Kujałowicz (akordeon), Ula Pilejczyk (flet), Daria Motuk (skrzypce), Agnieszka Łanczkowska (wokal),Piotr Bura (gitara), Paweł Kuczyński „Rasta” (wiolonczela). Przestał grać z nami Sulek z powodu studiów. W takim składzie zespół opracował swój pierwszy materiał i już od maja 1999 zaczął koncertować. Liczba zagranych koncertów rosła bardzo szybko. Pierwsze większe koncerty odbyły się latem 1999 był to „Zielony Korczew” oraz „Spotkania Folkowe – Z Wiejskiego Podwórza” w Czeremsze. Zimą roku 2000 nastąpiły zmiany w składzie zespołu od zespołu odszedł „Sadek” i „Misiek” z racji matury oraz nastąpiła zmiana wokalistki, Agnieszkę Łanczkowską zastąpiła Monika Szymańska.
Na wiosnę roku 2000 zespół przekroczył liczbę 30 koncertów i zrealizował nagranie płyty „demo”. Po maturach do zespołu wrócił „Sadek”. Z racji przewidywanych zmian w składzie zespół miał zrezygnować z koncerowania latem br. Nieoczekiwanie „Nie Po Drodze” dostało propozycję zagrania na „7 Przystanku Olecko”. Tam też zespół zagrał koncert podczas pierwszego dnia festiwalu. Wbrew wszelkim oczekiwaniom członków zespołu „Nie Po Drodze” zostało laureatem tejże imprezy i zagrało podczas konceru finałowego na „dużej scenie”. Czterdziesty koncert zespołu odbył się w Suwałkach w ramach koncertu zespołu Brathanki. Tak zakończyło się dla zespołu lato 2000.

Zespół Muzykanci powstał w 1996 roku, jest znany zarówno z wiejskich wesel i zabaw tanecznych, jak i ze scen klubów i festiwali folkowych w całym kraju.
Na repertuar zespołu składają się głownie utwory polskie, choć znajdziemy też sporo nawiązań do muzyki mieszkańców Karpat (m.in. Węgry), również do muzyki bałkańskiej, a także do galicyjskich Żydów i Romów.
Koncerty Muzykantów potrafią się przerodzić w jedyne w swoim rodzaju zabawy, jako że członkowie zespołu uczą chetnie tanców ludowych.
Wiosną 1999 roku wygrali drugą edycję konkursu Nowa Tradycja organizowanego przez Radiowe Centrum Kultury Ludowej, później zdobyli grand prix na festiwalu Euro Folk, a ich debiutancka płyta „Muzykanci” uznana została za najlepszy Folkowy Fonogram Roku 1999. W uzasadnieniu werdyktu Tomasz Janas, jeden z jurorów, pisał „To piękny dowód autentycznej fascynacji muzyką ludową. Dodajmy jednak, że owa fascynacja nie oznacza sentymentalnego czy powierzchownego stosunku do tradycji. Tradycja jest dla Muzykantów prawdziwym wyzwaniem – tworzą więc własny, bardzo surowy styl”.
W 2002 r. Muzykanci przypomnieli się aż dwiema płytami: „A na onej górze…”, zawierającą polskie ballady ludowe, zaczerpnięte w większości ze zbiorów Oskara Kolberga oraz melodie taneczne i przyśpiewki, jak też kolędową „Dzisiaj w Betlejem”.
Skład zespołu:
Jacek Hałas – śpiew, akordeon, lira korbowa, basy, gardon
Alicja Hałas – bęben
Jan Słowiński – śpiew, skrzypce, altówka, basy
Joanna Słowińska – śpiew, skrzypce.

Zespół z jednej strony brzmi dość folkowo, z drugiej wykonuje niemal wyłącznie współczesne kompozycje – w większości członków zespołu.
Grupa powstała na przełomie 1989 i 1990 r., był to wówczas swoisty ewenement. Wystartowali z tematycznym meteriałem o piratach – „Jolly Roger, czyli życie i śmierć pod piracką banderą, częśc tego materiału trafiłą na pierwszą kasetę zespołu („Jolly Roger”). Tematyka utwórów zaważyła na ich dalszej twórczości, można by ich nazwać przedstawicielami „pirackiego folku”.
Pod tym względem przypominają nieco amerykańską grupę The Jolly Rogers. Mimio iż świat piratów dominuje w tematyce utworów Mietków, to zdarza im się też wykonywać normalne piosenki morskie.
Od początku za warstwę tekstową odpowiadają przede wszystkim Krzysztof Lebionko i Piotr Kowalewicz, zaś muzykę pisali Krzysztof Lebionko, Waldemar Krasowski, Krzysztof Mikiciuk oraz Piotr Kowalewicz.
Wspomniana pierwsza kaseta zespołu – „Jolly Roger” to już dziś niemal klasyka. Druga kaseta nosiła tytuł „Ucieczka z Nassau”, a na początku 2001 ukazała sie (ze sporym opóźnieniem) kaseta i płyta „Spisek Collinsa”.

Z powstaniem zespołu wiąże się pewna anegdotka. Jako że uczestnicy Warsztatów Marynistycznych, organizowanych przez Marka Siurawskiego w Centrum Wychowania Morskiego w Gdyni postanowili zarejestrować wyniki swojej pracy, realizator dzwięku aby oznaczyć jakoś taśme (a zespół nie miał wówczas jeszcze nazwy) napisał „Mechanicy Shanty”. Dlaczego? Mechanicy – bo z Warsztatów, a shanty – wiadomo.
Skład zespołu wykrystalizował się około roku 1987, z tego okresu pochodzi pierwsza płyta (analog! nie wydana do dziś na CD) zespołu.
Ciekawostką jest że na Shanties ’87 w Krakowie nie pozwolono im wziąć udziału w konkursie, przez wzgląd na gitarę basową – instrument nietypowy wówczas w piosence żeglarskiej (dziś używa go większość wykonawców).
Początek lat 90-tych był dla Mechaników dość ciężki. Częste były zmiany personalne, również muzyka sporo ewoluowała. O ile ich brzmienie w początkowej fazie porównywano do The Dubliners, to wówczas zblizyli się raczej do folkrockowego brzmienia The Pogues (w czasach gdy na gitarze elektrycznej grał Jarek Nadstawny brzmienie było nawet silniejsze).
W rezultacie z folkrockowego składu Mechaników wyłonił się zespół Sławka Klupsia – Atlantyda, a w 1994 r. Mechanicy Shanty reaktywowali się w składzie zbliżonym do oryginalnego.
Na koncie mają cztery wydawnictwa: „Mechanicy Shanty” (LP, MC), „Zapach lądu” (MC), „Live’97” (MC, CD), oraz „W granicach folku” (MC, CD).

Zespól Lautari mozna okreslic mianem zespolu folkowego z ciagotami w kierunku jazzu. Trudno odmówic uroku muzycznym poszukiwaniom kapeli, które wioda poprzez muzyke polska, klimaty karpackie i balkanskie. Calosc okraszona jest typowa dla jazzu spora dawka improwizacji.
Mimo iz zespól jest niewielki – tworza go trzy osoby – swoja zywiolowoscia dorównuje znacznie wiekszym orkiestrom. Repertuar zespolu to glównie opracowania motywów polskich, rumunskich, zydowskich, wegierskich i huculskich.
Uwage zwraca tez instrumentarium zespolu, na które sklada sie m.in. birbina (litewski klarnet ludowy) i vioara cu guarna (rumunskie skrzypce z trabka zastepujaca pudlo rezonansowe).

Lautari prezentuje aktualnie program z najnowszej płyty CD „AZARAN” (2006), na którą składają się autorskie kompozycje oraz współczesne opracowania tradycyjnych tematów. Program ten zrodził się z fascynacji muzyką kręgu bizantyńskiego. Mieszają się tu zarówno wpływy różnych krain – Grecji, Turcji, Armenii, Rumunii, Serbii, Bułgarii, jak i systemy i etosy muzyczne – muzyka tradycyjna, obrzędowa, taneczna, klasyczna i sakralna. Na płycie „AZARAN” LAUTARI wyrusza w mityczną podróż, przywołuje historię odwiecznego poszukiwania wolności, szczęścia i piękna.

Skład zespołu:
Maciej Filipczuk – skrzypce
Zbigniew Łowżył – fortepian
Michał Żak – klarnet, flety, szałamaje
Robert Siwak – instrumenty perkusyjne

Zespół powstał jesienią 1992 roku w Sanockim Domu Kultury, a od grudnia 1993 prezentuje własną muzykę tworzoną w oparciu o bogate instrumentarium. Muzyka ta łączy w sobie tradycje wielu kultur Ziemi, na płaszczyźnie zawartej w kolorycie, klimacie brzmieniowym. Fascynacja tymi jakościami wypływa z przekonania o ich roli w przekazie tego, co jest w muzyce najgłębsze, co jest jej duchowym doświadczeniem. Celem jest odnajdywanie w muzyce jej wspólnego wymiaru ponadkulturowego oraz przywrócenie sztuce synkretyczności. Stąd na koncertach istotny staje się zarówno taneczny gest jak i czynność grającego muzyka.
Matragona coraz częściej pojawia się na ogólnopolskiej scenie folkowej, choć jej muzyka oddalona jest od tego nurtu. Instrumenty klasyczne oraz pochodzące z różnych obszarów kultury (autentyczne i rekonstruowane przez członków zespołu) – z Azji, Afryki, Ameryki Pd., odmienna rola głosu i śpiewanego tekstu – pozwalają na prawdziwe dźwiękowe podróże.
Grupa nagrywała muzykę teatralną (dla teatru ZGRZYT), uczestniczyła w warsztatach teatru dźwięku Atman (Gadająca Łąka), corocznie organizuje własne warsztaty muzyczne w okolicy bieszczadzkiego szczytu Matragona. Orkiestra Jednej Góry zdobyła główne nagrody na festiwalach w Radomiu (Festiwal Muzyki Inspirowanej Folklorem – za „teatr instrumentów i klimat duchowy”) i Lublinie (Mikołajki Folkowe – scena otwarta)

Skład zespołu:

Malwina Zych (śpiew, czuringa, kazoo), Katarzyna Smiszkiewicz (flet, piccolo, zampona), Tomasz Gawlewicz (flety podłużne, tar, zampona, konga, zanza, czuringa), Konrad Oklejewicz (flet, flety podłużne, quena, instrumenty klawiszowe), Antoni Wisłocki (kontrabas, zanza, keyboard), Wojciech Krawiec (skrzypce, sarangi, wiolonczela, fidel, mandolina, gitara „12”), Jacek Dusznik (tabla, ksylofon, instrumenty perkusyjne), Maciej Harna (gitara, sitar, zanza, tuby uderzane, kierownictwo artystyczne)
Kontakt: SDK, 38-500 Sanok, ul. Mickiewicza 24, tel./fax.:0 13 463-41-42

Folkrockowa grupa rodem z Trójmiasta. Jej korzenie tkwią w piosence żeglarskiej, sam pomysł powstania zespołu powstał w 1984 roku na krakowskim festiwalu „Shanties”. Twórcą zespołu jest Jarosław Zajączkowski, znany jako „Królik” i po części od niego wzięła się nazwa grupy. Repertuar jaki wykonywał zespół był wówczas dość nietypowy – do tradycyjnych piosenek irlandzkich i szkockich Jarek pisał własne, morskie teksty. Obecnie robi to co drugi zespół.
Przez kilka lat właśnie muzyka celtycka dominowała w ich repertuarze, jednak brzmienie zepsołu powoli ewoluowało. Rozszerzenie instrumentarium sprawiło, że coraz częściej zaczynano postrzegać Królików jako zespół folkrockowy. Również tematyka tekstów oscyluje obecnie nie tylko wokół morza i związanych z nim tematów. Pojawiają się również własne kompozycje członków zespołu, słychać w nich również folkowe inspiracje.
Wydana nie tak dawno płyta „Tańczony” przedstawia nagrany na nowo przekrojowy materiał z niemal całej kariery scenicznej zespołu.