eFolk.pl

Annbjorg Lien reprezentuje tradycyjny styl gry na skrzypcach charakterystyczny dla folkowej muzyki Norwegii. Jej pierwsza płyta, wydana w 1989 roku, a zatytułowana „Annbjorg” prezentowała właśnie taki styl. Jednak już druga płyta „Felefeber (Norwegian Fiddle Fantasia)” prezentowała bardziej progresywny styl. Wydałą ją irlandzka Sanachie Records.
W 1987 z grupą przyjaciół założyłą folkrockową formację Bukkene Bruse. Zespół nagrał tylko jedną płytę, noszącą tytuł „Stone Chair”.
Mimo iż artystka pozostała wierna muzyce norweskiej, na jej płytach pojawiali się tacy wykonawcy, jak Heshoo Beshoo z Południowej Afryki, czy amerykański skrzypek Martin O`Connor. Wystąpiła też na płytach: „Tears of Stone” The Chieftains, „Dawn of a New Century” Secret Garden i „Man from God Knows Where” Toma Russella.

Oficjalna strona artystki: www.home.online.no/~brasch/alien

Amano, to formacja, która udowadnia że nie tylko w Polsce łączy się muzyke celtycką z dźwiękami z innych zakątków Europy.
Zespół pochodzący z Niemiec gra zarówno utwory irlandzkie, jak i greckie czy bułgarskie. Co najważniejsze w takim muzycznym misz-maszu udaje im się uzyskać charakterystyczne brzmienie, pozwalające zidentyfikować kapelę. Muzycy nie skupiają się wyłącznie na odgrywaniu utworów, studiują zarówno stare greckie skale, jak i środkowo-wschodnie, czy też azjatyckie rozwiązania rytmiczne.
Część utworów to ich własne kompozycje, wynikające z przeróżnych folkowych fascynacji i zainteresowań. Jak dotąd nagrali dwa albumy – „Camel On A Carpet” i „Maids Of Mitchelstown”. Ich nagrania znalazły się też na składankach z cyklu „Celtic Souls”.

Oficjalna strona zespołu: www.amano-music.de

Słowo `amadan` oznacza w języku gaelickim `szaleństwo` lub `szaleńca`. Nie jest to jednak grupa irlandzka, choć dźwieki z Zielonej Wyspy dominują w ich muzyce. Własciwie można ich określić jako akustyczny zespół punk-folkowy. Owa akustyczna formuła jest tym co wyróżnia kapela na tle innych młodych grup. Od czasów pierwszych płyt zespołu Spirit of the West nie było tak dobrej formacji akustycznej wpisaującej się w nurt punk-folkowy.
Członkowie Amadan to Amerykanie, w większości z Oregonu. Nieco egzotyki wnosi do ich wizerunku skrzypek Naoyuki Ochiai, który ma wyraźnie widoczne japońskie pochodzenie.
Jak na razie jedyną pozycją w dyskografii zespołu jest płyta „Sons of Liberty”, znalazły się na nich nowe aranżacje utworów tradycyjnych, oraz własne piosenki, pisane przez członków grupy.

Skład zespołu :
– Eric Tonsfeldt – wokal, gitara,
– Andy Gross – didgeridoo, bodhran,
– Mike Morrow – dhoumbec, congi,
– John Coleman – gitara basowa,
– Naoyuki Ochiai – skrzypce,
– Jeremy Bauer – łyżki, congi, whistle, harmonijka, snare drum.

Oficjalna strona zespołu: www.amadanusa.com

Akvarium (wg. pisowni angielskiej Aquarium) jest rosyjskim zespołem folkowym poruszającym się po różnych odmianach folka. Najbliżej im do piosenki autorskiej, orkaszonej folkowymi melodiami. Świat zachodni poznał ich dzięki współpracy koncertowej Anthony`ego Thistlethwaite`a – saksofonisty i mandolinisty The Waterboys – z Borisem Grebenshikov`em, wokalistą Akvarium. Rosjanie pojawili się też na płycie „Aesop Wrote a Fable” Thistlethwaite`a, co sprawiło że zainteresowano się nimi na Zachodzie. Lider Akvarium bral udzial w nagraniu okolo 70 plyt w czasie swojej 26-letniej kariery.
Akvarium jest często wymieniane jako pierwszy zespół rosyjski który inspirował się muzyką celtycką. Rzeczywiście w piosenkach zespołu można znaleźć coś z irlandzkich ballad, a muzyczny nastrój oscyluje niekiedy wokół mistycznych klimatów znanych choćby z twórczości grupy Clannad, choć muzyka Akvarium jest zbyt różnorodna by tak jednoznacznie ją określać.
W latach 90`tych Grebenshikov powrócil na stale do rosyjskich korzeni i Akvarium serwuje dzis mieszanke rosyjskiego folku i rock`n`rolla.

Pół-oficjalna strona zespołu: www.planetaquarium.com

Tradycyjna muzyka Zachodniej Afryki i Irlandii została złączona w jedno przez Afro-Celt Sound System. Celem członków zespołu było przyciągnięcie uwagi do festiwalu WOMAD w angielskim Reading w 1995 roku. Ich debiutancki album z 1996 roku, zatytułowany „Volume 1” jest jednym z najlepszych przykładów wymiany kulturalnej.
W grupie pojawia się cała plejada znanych folkowych wykonawców. Tradycyjna irlandzka wokalistka – Iarla O`Lionard, dudziarze Davy Spillane (uilleann pipes – The Moving Hearts, Riverdence) i Ronan Browne, grający na whistles James McNally (ex – Pogues, obecnie The Wisemen) , kenijski muzycy grający na nyatiti Ayub Ogada i Baaba Maal (członkowie Kauwding Cissakho i Massamba Diop). Jo Bruce, syn brytyjskiego basisty i wokalisty Jack`a Bruce`a (Cream) zajmuje się instrumentami klawiszowymi i programowaniem. Na debiutanckim albumie pojawiają się też członkowie Shoonglenifty.
Począwszy od płyty „Seed” grupa firmowana jest nazwą Afrocelts.

Najlepsza strona o zespole: www.afrocelts.org

Foto: oficjalne zdjęcie promocyjne

Agghir to grupa z Limousin, miejscowości w południowo-zachodniej Francji. Jak twierdzą, ziemie z których się wywodzą leżą na pograniczu północnej i południowej kultury europejskiej. Jako że na ziemiach tych bardzo długo zamieszkiwali Celtowie, najpierw opierając się Rzymowi, a później światu chrześcijańskiemu, w muzyce grupy Agghir obecne sa elementy pogańskich inspiracji. Sięgająteż do celtyckiej tradycji
Instrumentarium grupy łączy tradycyjne ludowe flety, dudy i lirę korbową z bardziej rockowymi brzmieniami gitar (elektrycznych i akustycznych), basu i perkusji. Dodatkowym instrumentem wzbogacającym brzmienie grupy jest delikatny żeński wokal.

Najlepsza strona o zespole: www.agghir.free.fr

Członkowie niemieckiego Across The Borders deklarują wierność niekomercyjnym stylom muzyki, jakimi są folk i punk. Twierdą, że mimo iż te dwa gatunki są tak różne, to niosą ze sobą podobne treści. Trzeba przyznać że tworzą ze swojej muzyki iście wybuchową mieszankę, nie przesadzają jednakże z punkową stroną przedsięwzięcia. Mimo iż są Niemcami ich muzyka zdaje się być bardziej celtycka niż Pogues i bardziej punkfolkowa niż Levellers. Do tej ostatniej kapeli byłoby ATB najbliżej, gdyby nie fakt, że… są od niej lepsi.
Na niekorzyść zespołu przemawiać moze fakt, że łączenie punka z folkiem nie jst dziś niczym nowym, trudno więc im będzie zaistnieć na pozaniemieckim rynku (mimo iż większość tekstów mają anglojęzycznych). Jednak to tylko pozory, gdyż zespół istnieje od roku 1991, i wpasował się w niszę z któej wychyla niekiedy głowę, lecz nigdy nie wychodzi – w obawie przed komercjalizacją. Trzeba przyznać że to bardzo undergroundowe podejście. Nie przeszkadza im to naszczęście sprzedawać przyzwoitej ilości płyt i koncertować, również poza granicami Niemiec.
W takiej muzyce jaką prezentuje ATB bardzo ważne bywa też przesłąnie. Obok dość prostych tematów poruszają też często zaangażowaną tematykę społeczną.

Oficjalna strona zespołu: www.acrosstheborder.de

Gdański zespół Zayazd to jedna z pierwszych polskich grup łączących w swojej muzyce elementy folku, country i rocka. Brzmieniowo najwięcej zawdzięczają tradycji amerykańskiej, za to repertuar, w dużej mierze autorski, dotyczy już rzeczy bliższych polskim słuchaczom.
Zayazd został założony w 1986 roku, jego twórcą, a zarazem liderem jest Lech Makowiecki, znany wcześniej z formacji Babsztyl. Lech śpiewa w duecie ze swą żoną – Bożeną. Jest też autorem większości tekstów i kompozycji.
Zespół występował na licznych festiwalach, zdobywał nagrody, nagrał też kilka płyt. Najbardziej znaną z nich jest album „Wypij do dna!” wydany przez Polskie Nagrania. Tytułowy przebój to piosenka która nieodłącznie kojarzy się z zespołem.
Zayazd ma też na koncie płytę z kolędami („Kolędy – Zayazd”), która oprócz znanych standardów zawiera dwie autorskie pastorałki i polskie opracowanie słynnej „Amazing Grace”.
Jedną z największych miłości zespołu Zayazd zdaje się być poezja Adama Mickiewicza. Ich stara płyta pt. „Biesiada z wieszczem” jest już niedostępna, jednak na swym najnowszym albumie postanowili powrócić do tematu. Nosi on tytuł „ZAYAZD u Mistrza Adama” i przedstawia najnowsze oblicze zespołu. Zespół planuje również anglojęzyczną wersję płyty z tłumaczeniami Rogera Legrasa, znanego tłumacza dzieł Mickiewicza.

Oficjalna strona zespołu: www.zayazd.pl

Zespół White Garden, jako trio, powstał w 1992 roku, choć jego doświadczenia z brzmieniem starych instrumentów strunowych sięgają pierwszej połowy lat osiemdziesiątych.
Dzięki nim właśnie, a także dzięki możliwością wokalnym solistki, grupa osiąga potęgę akustycznego brzmienia i buduje autorskie wizje muzyczne odwołujące się do emocji i wyobraźni słuchacza. Muzyka grupy nawiązuje do szeroko rozumianego folku i prezentowana jest zarówno w formie widowiskowych, plenerowych koncertów, jak i kameralnych klubowych wykonań. Bardzo często wykorzystywana też bywa używana do ilustracji widowisk, spektakli teatralnych i programów telewizyjnych.
Podstawową dyskografię zespołu stanowią trzy kasety: „Terra est rotunda” (1993), „Hona” (1996) i „Cucuba” (1998), z których w 2000 roku złożono album CD zatytułowany po prostu „White Garden”. W 2004 roku płyta miała swoją włoską reedycję. W 2008 roku pojawiła się płyta z premierowym materiałem, zatytułowana „Rośnij wodo”.
Skład zespołu:

Iza Grunwald – flet prosty, akordeon, claviola
Anna Kruś – śpiew, claviola
Rafał Jastrzębski – flet prosty
Bartosz Grunwald – gitara akustyczna
Marek Skrętny – gitara basowa
Adam Skrętny – gitara akustyczna
Jarek Koczorowski – konga
Karol Kruś – gitara akustyczna, fidola, cytry

kontakt W Polsce: Karol Kruś

Należy przyznać że na rodzimej scenie folkowej Ula stanowi pewien wyjątek. Dominują głównie zespoły, nastawione niekiedy na rozbudowane instrumentarium, a tymczasem głównym instrumentem Uli jest głos. Śpiewa zazwyczaj z towarzyszeniem gitary, niekiedy mandoliny i bodhranu. Jej repertuar stanowią głównie utwory z kręgu kultury celtyckiej, wykonywane ze sporym pietyzmem. Są to dość ciekawe opracownia zarówno tradycyjnych piosenek folkowych, jak i bardziej współczesnych utworów. Na uwagę zasługuje fakt, że niekiedy aranżacje odwołują się do starych wersji utwórów, innych niż powszechnie znane, lub prezentowane przez rodzimych (i nie tylko) wykonawców muzyki folkowej.
Zarówno zdolności wokalne jak i dobór repertuaru przypominają wczesne dokonania Joan Beaz. Jest to myślę dość dobry tor, zwłaszcza że póki co Ula podąża nim sama, nie ma raczej konkurencji w takim rodzaju folkowego muzykowania.
W dorobku fonograficznym wokalistki znajdują się dwie pozycje: „Minstrel’s Songs” (tylko kaseta), oraz „Live Minstrels” (tylko płyta).