eFolk.pl

Zespół Blackthorn powstał w 1990 roku w Filadelfii. Gitarzysta Paul Moore i akordeonista John McGroary spotkali się już 3 lata wcześniej, kiedy zaczęli grać w zeapole Blarney Stone. W tym samym czasie również inni członkowie Blackthorn grywali w innych zespołach. Klawiszowiec Johnny Boyce występował z The Atlantic Connection, perkusista Mike O`Callaghan, grał w bostońskim Irish Express, a drugi gitarzysta, Seamus Kelleher, odniósł spory sukces z The Sean Fleming Band.
Sytuacja ta zmieniła się, kirdy wymienienie powyżej członkowie Blarney Stone stwierdzili że formuła tradycyjnej muzyki folkowej nieco ich ogranicza i woleliby grać w nieco bardziej rockowym składzie. Dołaczył do nich Rob Calvert, oraz brat John`a, Danny McGroary. W tym składzie, już jako Blackthorn, zagrali sporo koncertów, a w 1993 ukazała się ich pierwsza płyta – „It`s an Irish Thing”. Była to mieszanka utworów tradycyjnych i własnych kompozycji. Wówczas to miejsce Roba i Danny`ego zajęli profesjonalni muzycy – Johnny Boyce i Mike O`Callaghan. Duże zrozumienie ze strony odbiorców i zainteresowanie na koncertach pozwoliło zespołowi wydać kolejną płytę. Album „Here We Go Again” ukazał się w 1995 roku.
Spory wpływ na brzmienie zespołu mieł też Seamus Kelleher, gitarzysta i mandolinista. Przed nagraniem w 2002 roku plyty „Ratty Shoes” do zespołu dołączył grający na gitarze basowej, akustycznej i tin whistle Michael Boyce.

Oficjalna strona zespołu: www.irishthing.com

Billy Bragg zaliczany jest do twórców brytyjskiej sceny lewicowej. Powodem tego jest głównie społeczny charakter jego utworów. Wywodzi się on w równej mierze z punk rocka, co i z folkowej tradycji Woody Gurthiego i Boba Dylana. Z wrodzonym uporem od lat śpiewa z towarzyszeniem elektrycznej gitary swoje piosenki o miłości i polityce. Mimo iż najważniejsze w jego piosenkach wydawałyby się teksty – Bragg nigdy nie zaniedbywał warstwy melodycznej, dzięku której znacznie łatwiej zapadają one w pamięć.
Billy Bragg zaczynał swoją karierę w punkowj grupie Riff Raff, pod koniec lat 70-tych. Istniała ona jednak tylko kilka miesięcy. Wówczas trafił do wojska, ale szybko się z niego wydostał – za kwotę 175 funtów. Po odejściu z armii podjął prace w sklepie muzycznym. W tym samym czasie pisał już swoje punkowe i folkowe protest songi. Później zaczął występować, korzystając z każdej niemal okazji. W 1983 roku ukazała się jego pierwsza EP „Life`s a Riot with Spy Vs. Spy”, trafiła na 30 miejsce na brytyjskiej liście wydawictw niezależnych. Wydany rok później album „Brewing Up with Billy Bragg” dotarł do miejsca 16.
Bragg powoli zdobywał sławę w Wielkiej Brytanii, pokazywał się również na lewicowych zebraniach, akcjach, i benefitach w całym kraju. Współpracował też z „Red Wedge” – socjalistycznym kolektywem muzyków, w którym działał również Paul Weller. W 1985 roku jedna z jego piosenek – „New England” w wykonaniu Kirsty MacColl znalazła się na siudmym miejscu brytyjskiej listy singli. Kolejny rok, to kolejny album Bragga – „Talking to the Taxman About Poetry”, tym razem z instrumentalnymi dodatkami (takie instrumentu jak fortepian, czy róg).
Jego wersja beatlesowskiego utworu „She`s Leaving Home”, która znalazła się na albumie składankowym „Sgt. Pepper Knew My Father” z piosenkami czwórki z Liverpoolu stała się na liście singli numerem jeden w 1988 roku. Na tym samym singlu promującym album znalazł się utwór „With a Little Help from My Friends” w wersji grupy Wet Wet Wet. W tym samym roku pojawiła się EP Bragga „Help Save the Youth of America” i kolejny album „Workers Playtime”, który został wyprodukowany przez Joe Boyd`a (producent m.in. Fairport Convention i R.E.M.). Boyd pomógł Braggowi „poszerzyć” nieco dźwięk. Wokalistę nagrano z towarzyszeniem pełnego zaspołu.
Zrealizowany w 1990 roku album „The Internationale” był zbiorem lewicowych hymnów, zawierał też kilka wczesnych utworów Bragga. Na płycie „Don`t Try This at Home” z 1991 roku Bragg znów gra z zespołem, jest to album najbliższy muzyce pop. Billy Bragg na kilka lat zniknął ze sceny zajmując się wychowaniem dziecka. Wrócił w 1996 roku z płytą „William Bloke”. W 1998 roku połączył swe siły z amerykańską grupą grającą alternative country – Wilco. Celem było zarejestrowanie albumu „Mermaid Avenue” z niepublikowanymi tekstami autorstawa Woody Guthrie`go. Następnie ukazała siępłyta „Reaching to the Converted”, na której zgromadzono rzadkie nagrania artysty, a w roku 2000 Bragg i Wilco zarejestrowali drugą część „Mermaid Avenue”.

Oficjalna strona artysty: www.billybragg.co.uk

Beggars Row łączą w swoim repertuarze tradycyjną muzykę Irlandii i Szkocji z kompozycjami współczesnymi, głównie własnego autorstwa. Sześcioosobowy zespół którego muzycy pochodzą, bądź też osiedlili się w Glasgow uważa się za jeden z lepszych szkockich zespołów koncertowych. Sami muzycy najmilej wspominają egzotyczne tournee po Rosji, gdzie w ciągu trzech tygodni dali 17 koncertów. Określono ich tam jako „Najlepszych szkockich ambasadorów w Rosji, ponieważ ich muzyka i talent pomogły zrozumieć szkocką dumę i duszę”.
Trudno chyba o lepszą recenzję. Pamiątkami po tej wizycie są elementy muzyki rosyjskiej i ukraińskiej, które muzycy zamierzają przemycić do swego repertuaru, oraz piosenka „Glasgow to Moscow” autorstwa Angusa Spankie, skrzypka i mandolinisty zespołu.
Jak na zespół dość młody osiągnęli już wiele, o czym świadczyć mogą wspomniane występy w Rosji (na zaproszenie Ambasady Brytyjskiej), Belgii, Norwegii, Danii i Stanach Zjednoczonych.
Mimo iż ich debiutancka płyta „Soldiers of Peace” (wyprodukowana przez Iana MacCalmana z The MacCalmans) wydana została całkiem niedawno, bo w roku 2000, zdążyła już zebrać niezłe recenzje i do czołówki najlepszych albumów roku 2000 w plebiscycie „New Folk Sounds Magazine”.
Najnowsza płyta zespołu (właściwie oficjalny bootleg) nosi tytuł „Almost Sober Live” i sprzedawana jest za posrednictwem poczty i na koncertach.
Jako ciekawostkę warto zaznaczyć, że wokalista Beggars Row – Neil Nicholson – występował m.in. z Incredible Strings Band.

Oficjalna strona zespołu: www.beggarsrow.supanet.com

Nie każdy musi zaraz lubić „piwo na śniadanie”, ale bardzo łatwo zaprzyjaźnić się z muzyką brytyjskiego zespołu o takiej właśnie nazwie.
Członkowie Beer for Breakfast serwują nam mieszankę tradycyjnej i współczesnej muzyki irlandzkiej z odrobiną celtyckiego rocka, a nawet zabarwionego country rock`n`rolla.
Seria udanych występów w pubach i klubach północno-zachodniej Anglii zwróciłą na zespół uwagę BBC, dzieki czemu powstały pierwsze nagrania dla radia.
Kolejnym krokiem było wydanie debiutanckiego albumu „Craic o` Dawn”, zawierającego mieszankę Tradycyjnych tańców i piosenek.
Zespół tworzą cztery osoby: flecistka, grająca też niekiedy na saksofonie i instrumentach klawiszowych – Joanne Taylor, mandolinę, mandolę i banjo obsługuje Ken Lestrange, gitarzysta Alan Hopkins sięga też czasem po inne instrumenty (jak choćby bouzouki), za wokale i drugą gitarę odpowiada – Barrie Starkie.

Oficjalna strona zespołu: www.beerforbreakfast.supanet.com

Battlefield Band gra szkocką muzykę z rzadko spotykaną namiętnością i radością. Inspiruje ich ich bogate dziedzictwo muzyki celtyckiej żywiołowa siła tkwiąca we współczesnej szkockiej scenie kulturalnej. To dzięki niej zespół wciąż pozostaje twórczy i bierze udział w wielkim renesansie szkockiej muzyki. Zespół nie zgadzając się na funkcjonujące ograniczenia miesza stare piosenki i współczesną muzykę, niekiedy autorstwa członków zespołu. Tak samo jest z instrumentarium, zarówno tradycyjnym, jak i nowoczesnym – dudy, skrzypce, syntezator, gitary, flety, bodhran i akordeon.
Nazwa pochodzi od Battlefieid (Pole bitwy) – przedmieścia Glasgow, gdzie powstała grupa, założona przez czterech studentów. Battlefield Band funkcjonuje na scenia od 30 lat, prezentując ich własną niezrównaną mieszankę szkockiego ducha, zarówno na koncertach jak i na płytach. Poza Wielką Brytanią występowali dotąd m.in. w Niemczech, Hong Kongu, Australii, Nowej Zelandii, Włoszech, Austrii, Szwajcarii, Holandii, Syriii, Jordanii, Indiach, Sri Lance, Egipcie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, a także w Polsce. Przez te lata oczywiście zmieniał się skład zespołu. Była to jednak droga rozwoju, poszukiwanie kreatywności, świeżości i entuzjazmu. Dowód na to możemy usłyszeć na ich płytach.
Jednak zawsze w Battlefield Band zmiana jest zrównoważona ciągłością – Alan Reid – jedyny pozostały w zespole założyciel i John McCusker, Mike Katz i Davy Steele – wnieśi swoje talenty i pomysły. Kładą nacisk na rozwój muzyki i zachowanie jej szkockiego ducha.

Oficjalna strona zespołu: www.battlefieldband.co.uk

Zespół znany jako Banoffi powstał na początku 1997 roku w Whitby w Północnym Yorkshire, ale nie ograniczył się jedynie do lokalnego zasięgu. Występowali na licznych festiwalach, w tym na Edinburgh Fringe, Glastonbury Folk Festival i Cambridge Folk Festival. Oprócz tego grywali w galeriach sztuki, klubach folkowych, knajpach, na łodziach, a także w muzycznych pociągach, oraz na rajdzie rowerowym. Trzeba przyzanć że to dość zróżnicowany dobór miejsc.
Pomimo że instrumentarium zespołu jest dość tradycyjne (skrzypce, bouzouki, drewniany flet, whistles, bodhran, doumbek i wokal), to brzmienie zespołu odbiega niekiedy od tradycyjnych kanonów. Wśród inspiracji muzycy podają również muzykę klasyczną, alternatywną, oraz mało charakterystyczne dla brytyjskich kapel brzmienia z Europy Środkowej. Powodem może być to że członkowie zespołu pochodzą z różnych środowisk muzycznych.
Niesamowicie energiczna mieszanka zyskała uznanie zarówno publiczności, jak i krytyków.

Oficjalna strona zespołu: www.banoffi.com

Nazwa Ballycotton i symbolika używana przez grupe jednoznacznie kojarzy się z muzyką celtycką. Jak się jednak okazuje nie wszystko jest tak proste jak się wydaje. Zespół owszem, zahacza niekiedy o muzykę celtycka, ale większość repertuaru stanowią kompozycje własne, lub aranżacje motywów ludowych z całej niemal Europy. Jak na kapelę austracką to dość niezwykły wybór.
Historia Ballycotton zaczęła się w roku 1996, kiedy to powstał inny band – Glakijamus. To w nim spotkali się Matthias Jakisic (skrzypce), Alexander König (bouzouki, mandolina, banjo, gitara) i Harald G. Binder (instrumenty perkusyjne). Zespół ten zajmował się muzyką folkową z Irlandii, Hiszpanii i Rosji. Jeszcze w tym samym roku zmienili nazwę na Ballycotton, a miejsce Alexa w zespole zajął inny gitarzysta – Gernot Strauß.
Ze względu na różne naleciałości, które przenikały do muzyki Ballycotton zdecydowali się nazwać ja „Modern Folk”. Rok 1996 był rzeczywiście obfity w wydarzenia związane z tą grupą, jeszcze pod koniec udało im się rozpocząć sesję, z której powstała niewielka (5 utworów) płytka. Ukazała się ona w roku 1997 i stanowiła debiut fonograficzny grupy. Mowa tu o krążku „Joanna´s Wedding”.
1997 rok to również pierwsze zagraniczne wojaże grupy – koncerty w Niemczech i Holandii. Były wśród nich zarówno koncerty klubowe, występy okazjonalne w pubach, jak i uliczne granie. Po powrocie zabrali się za nagrywanie swojego drugiego wydawnictwa – płyty „Fairytale”. Ukazała sięona w znacznie większym nakładzie, miała swoje reedycje w Niemczech, Szwajcarii, Hong Kongu i na Tajwanie.
Zespół postanowił zrobić swoim coraz liczniejszym fanom prezent i w okolicy Bożego Narodzenia wydał singiel „My Little Drummer Boy” zawierający jeden utwór z „Fairytale”, oraz przeróbki piosenek Davida Bowie i Bing`a Crosby`ego.
W zespole nastąpiły pewne zmiany personalne. Na poczatku 1999 roku pojawił się w nim Alexander Miksch (gitara i mandolina), jednak w tym samym roku opuścił zespół, odszedł też Matthias Jakisic. Jednak zubożenie składu trwało tylko miesiąc, gdyż szybko pojawili się w nim Jock Brocks (skrzypce, banjo, mandolina i tin whistle) oraz Christina Gaismeier (skrzypce). Członkowie zespołu zgodnie twierdzą, że to najlepsze co mogło ich spotkać.
Zmiana muzyków wpłynęła w znacznym stopniu na zmiany w samej muzyce. Ballycotton odcieło się niemal zupełnie od muzyki irlandzkiej, siegajac po skrajnie różne europejskie tematy.
W grudniu 2000 roku Andy Neumeister zastapił w składzie Gernota Straußa i z tym nowym muzykiem przystąpili do nagrywania utworów na trzeci album – płytę „A la cut”. Ukazała się ona w marcu 2001 roku, poza Austrią ukazała się w kilku krajach Europejskich, oraz na Tajwanie, w Hong Kongu, Chinach, Malezji i Singapurze. W roku 2003 grupa zaproponowała nam nowe nagrania – album „Mondland”.
Zespół sporo koncertuje, występował też w krajach azjatyckich, do których dotarły ich nagrania.
W grudniu 2003 roku płyta „Mondland” stała się Płytą Miesiąca vortalu Folkowa.art.pl.

Oficjalna strona zespołu: www.ballycotton.at

Altan to prawdopodobnie najbardziej chwalona tradycyjna grupa irlandzka ostatniego dziesięciolecia. Grając, opierają swą twórczość o autentyczną tradycyjną muzykę, zyskała ona wielką popularność. Ich styl to połączenie muzyki z hrabstwa Donegal, północnej Irlandii i ostrego brzmienia muzyki szkockiej. Śpiew Mairead jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów, obok podwójnych skrzypiec i fletu w połączeniu z gitarą i bouzouki, jako instrumentami rytmicznymi. W zespole pojawił się też muzyk grający na harmonii guzikowej – Dermot Byrne.
Nazwa grupy stawała się z albumu na album coraz bardziej znana. Za sukces w dużej mierze odpowiadało małżeństwo Mairead Ni Mhaonaigh i Frankie Kennedy, wówczas oboje byli początkowo nauczycielami w szkole podstawowej w Dublinie.
Chwile kryzysu przeszedł zespół po śmierci Frankie`go, spowodowanej długa walką z rakiem. Jednak obecnie grupa ma się dobrze i dość regularnie wydaje nowe albumy.
Biografie
Mairead Ni Mhaonaigh – wokalistka i skrzypaczka Altan. Dorastała w gaelteacht (obszar języka irlandzkiego) w Gweedore (Gaoth Dobhair) w hrabstwie Donegal. Jej ojciec, Francie O`Maonaigh był znanym skrzypkiem, i od niego i innich miejscowych Mairead uczyła się tradycyjnej muzyki. Gra na skrzypca w regionalnym stylu Donegal.
Ciaran Curran z Fermanagh rozpoczął granie muzyki tradycyjnej na uczelni, w Altan gra na bouzouki. Jest to instrument pierwotnie grecki, wprowadzony do muzyki celtyckiej przez Johnny`ego Moynihana z grupy Sweeney Men, później spopularyzowany przez Andy Irvine`a i innch, aż stał się niemal standardowym irlandzkim instrumentem. Curran gra również w lokalnym stylu Fermanagh-Leitrim z grupą o nazwie The Dogs, wraz z Benem Lennonem, Seamusem Quinnem i Gabrielem McArdle.
Daithi Sproule – ex-członek zespołu Skara Brae, gdzie gra z Michealem O` Domhnaill i jego siostrami Trioną i Mairead Ni Dhomhnaill. Obecnie mieszka w Minneapolis i gra solo, jak również z ludźmi z zespołu Trian – z Liz Carroll i Billy`m McComiskey.
Ciaran Tourish – pochodzi z Buncrana, również w Donegal. Będąc dzieckiem uczył się gry na tin whistle, a później na skrzypcach, ucząc się od nauczyciela Mairead – Dinny McLaughlin.
Dermot Byrne – kolejny członek zespołu z hrabstwa Donegal, dołączył do Altan po tym, jak gościnnie uczestniczył w nagraniu dwóch płyt i w tournee. Zarejestrował również album solowy.
Frankie Kennedy – mąż Mairead, grał w zespole na flecie i tin whistle. Dorastał w Belfaście, ale często odwiedzał Gweedore, rejon gdzie uczył się stylu Donegal. On i Mairead założyli zespół to on stał się jego główną siłą napędzającą. 19 września 1994 roku zmarł, po długotrwałej walce z rakiem. Jego życzeniem było by zespół kontynuował granie i tak się stało.

Oficjalna strona zespołu: www.altan.ie

Alan Stivell uznawany jest za ojca współczesnej bretońskiej muzyki folkowej. Stivell (bret. „źródło”) to pseudonim artystyczny, w rzeczywistości muzyk nazywa się Alan Cochevelou. To dzięki niemu świat poznał muzykę Bretanii – celtyckiego rejonu Francji. Urodził się w 1946 roku i miał lat dziewięć kiedy pierwszy raz zobaczył tradycyjną celtycką harfę.
Wkrótce po tym jak zaczął grać na harfie i interesować się okołoceltycką ideologią zaczął również grać na dudach szkockich.Od 1966 roku również śpiewa. Obecnie jest multiinstrumentalistą, choć jego ukochanym instrumentem jest celtycka harfa. W latach 70-tych na czele zespołu Breton udowodnił że stara, zapomniana już niekiedy muzyka, może brzmieć świeżo i rockowo.
Ze Stivellem nagrywali i występowali najwięksi muzycy folkowi i nie tylko (choćby Sinead O`Connor czy Kate Bush). Jego repertuar w zależności od okresu z którego pochodzą utworu, to albo surowa muzyka z dominującym brzmieniem harfy, alebo rockowe aranżacje tradycyjnej muzyki bretońskiej (i nie tylko), niekiedy spotyka się również brzmienia elektroniczne.
Ostatnio muzyk wydaje głównie albumy kompilacyjne.

Oficjalna strona artysty: www.alan-stivell.com

Zespół Anúna zowstał założony przez Michaela McGlynna w 1997 roku w Trinity College w Dublinie. Jest to chór mieszany. którego repertuar opiera się w dużej mierze na muzyce celtyckiej. Dużą rolę w ich muzyce odgrywa pierwiastek sakralny. Nic więc dziwnego że chętnie koncertują w kościołach.
Nazwa Anúna, jak podaje zespół, pochodzi od staroceltyckiej nazwy „An-Uaithne”, określającej ogólnie trzy typy dawnej muzyki celtyckiej: Suantrai – kołysanki, Geantrai – (wesołe) przyśpiewki i Goltrai lament.
W 1993 roku ukazał się ich pierwszy album – „Anúna”, na którym udało się im połączyć muzykę dawną ze współczesnymi kompozycjami. Po nagraniu kolejnej płyty – „Invocation” z roku 1994 Anuna zwróciła na siebie uwagę producentów irlandzkiego show „Riverdance”. Udział w tym show otworzył im drzwi przed międzynarodową publicznością.
Kolejne ich albumy (Omnis-1995, Behind the Closed Eye-1997, Deep Dead Blue-1999) zyskiwały zespołowi uznanie i fanów.
Zespół pojawił się w Polsce podczas festiwalu CELT 2000.

Oficjalna strona zespołu: www.anuna.ie