Nazwa Pentangle potrafi od wielu lat zelektryzować fanów muzyki folkowej na całym świecie. Gwarantuje ona ciekawe doznania i kontakt z nietuzinkową muzyką. Czarodziejskie dźwięki zaklęte w płytach Pentangle od ponad 30 lat potrzafią znależćliczne grono odbiorców.
Pierwszy skład zespołu powstał w latach 1969-1973 na bazie duetu Bert Jansch i John Renbourne. Zarówno duet, jak i zespół w który się przekształcił, zasłynął folkowo-jazzowymi interpretacjami tradycyjnych brytyjskich utworów folkowych. Wiele ich opracowań uznaje się dziś za klasyczne. Kolejną osobą ważną dla zespołu okazała się wokalistka o brylantowym głosie – Jacqui McShee.
To włąsnie ona odpowiada za reaktywację zespołu w latach 80-tych i kontynuację jego działań. Od tego czasu zaczęto też używać nazwy Jacqui McShee’s Pentengle, dla odróżnienia nieco bardziej folkrockowej formuły kapeli.
Page 237 of 285
Muzycy zakładający grupę Patrick Street doszli do wniosku, że najbardziej charakterystycznym elementem każdego irlandzkiego miasta i miasteczka jest właśnie ulica Patryka. Skład grupy ukształtował się pod koniec lat 80-tych, grupując czterech muzyków. Patrick Street, to: Andy Irvine – wokal, mandolina, harmonijka ustna, bouzouki; Kevin Burke – skrzypce; Jackie Daly – akordeon; Arty McGlynn – gitara. Niekiedy okolicznościowo wspierają ich: Gerry O’Beirne, Donal Lunny, Declan Masterson i Bill Whelan. Zespół wydał 6 albumów, z których praktycznie każdy godny jest polecenia. Niewątpliwie popularności przysporzyły grupie osoby Kevina Burke’a, niegdyś muzyka The Bothy Band i Andy Irvine’a, grającego w The Sweeney’s Men i Planxty. Daly i McGlynn byli z kolei zafascynowani muzykami rockowymi. Zespół odniósł spory sukces w Stanach Zjednoczonych. W ostatnim jego składzie zamiast McGlynna grał Ged Foley – gitara i dudy northumbryjskie.
„Jeśli Londyn ma The Pogues i Paryż ma Mano Negrę, to Amsterdam wciąż ma Pater Moeskroen (…)” – tak zaczyna się oficjalna historia grupy na jej stronach internetowych. Trudno o trafniejsze porównanie. Jest to grupa z tej samej ligi, grająca połączenie folku z zadziornym rockiem, a co najważniejsze, są zespołem szalenie oryginalnym.
Pater Moeskroen to kapela, która powstała pod koniec 1985 roku i gra nieprzerwanie do dziś. Jedenaście wydanych płyt i cała masa koncertów to niewątpliwie obraz popularnego zespołu. Sporo pracy włożonej w popularyzację folk-rocka sprawiło że w Holandii pojawiło się sporo młodych kapel podążających po obrzeżach ścieżki wydeptanej przez Pater Moeskroen.
Zespół często pojawia się na antenie holenderskiej telewizji, członkowie grupy mają też na koncie współpracę z teatrem. Na ich przedostatnim albumie, zatytułowanym „Heimwee” pojawił się gościnnie skrzypek John Sheahan, członek legendarnej grupy The Dubliners.
Skład zespołu:
Marcel Sophie – śpiew i instrumenty perkusyjne
Ton Smulders – śpiew, gitary, gitara basowa i tuba basowa
Thomas Gerretsen – perkusja
Wilbert van Duinhoven – gitara basowa, akordeon i trąbka
Martien van Oostrom – instrumenty klawiszowe i akordeon
Adje Grooten – gitary, banjo, mandolina i dudy
Jeroen Goossens – flety, whistles, saksofon i wiele innych
Nightnoise zaczynał jako duet – irlandzki muzyk tradycyjny Mícheál Ó’Dómhnaill i amerykański skrzypek Billy Oskay – w 1983 roku, kiedy to Mícheál przeprowadził się do Portland w Oregonie. Taśma demo rejestrowana przez Oskay’a zmieniła się w album Nightnoise. Sukces tego albumu doprowadził do powstania zespołu przy współudziale siostry Mícheála, Tríony (wcześniej grali razem w The Bothy Band, Touchstone i Relativity) i flecisty Briana Dunning’a. Oskay opuścił zespół po ich czwartym albumie i zastąpił go Johnny Cunningham (wczesniej Silly Wizard i Relativity).
Ich muzyka jest połączeniem elementów jazzu, tradycji irlandzkiej, i impresji na temat muzyki kameralnej, przeważnie pisanej przez członków zespołu. W większości utworów wpływy celtyckie są subtelne, a w kilku tradycyjnych utworach dominują. Muzyka tworzona przez zespół jest pełna wdzięku i dojrzałej, ale nie popadającej w stagnację atmosfery, niekiedy ocierającej się o styl preferowany przez Enyę.
W wieku dziewięciu lat młoda dziewczyna z Troy wzięła do ręki skrzypce… i znalazła swą drogę. Obecnie to jedna z najczęściej koncertujących artystek kanadyjskiej sceny folkowej.
Koncertowała nie tylko z The Chieftains, ale i z Luciano Pavarottim, otwierała też koncerty Carlosa Santany.
Jej żywiołowa muzyka doskonale sprawdza się właśnie na występach scenicznych, a dwa spośród jej albumów („Fit As A Fiddle” i „No Boundaries”) uzyskały w Kanadzie status złotej płyty.
Nieznających jej muzyki mogą zaskakiwać nowe muzyczne kierunki, które wplata w muzykę tradycyjną. Korzysta z tak bogatej palety, że mieszczą się w niej latynoskie rytmy, niekiedy bardzo nowoczesne aranżacje, czy też niecodzienni goście. Nagrywał z nią choćby najlepszy skrzypek w Neshville Mark O’Connor, czy akordeonistka Sharon Shannon.
Molly Maguire to nie imię i nazwisko wokalistki, a nazwa szwedzkiej grupy folkowej. Nazwa ta pochodzi od górniczej piosenki związanej z celtyckim repertuarem od którego grupa zaczynała.
Ich pierwszy koncert odbył się w 1992 roku w ich rodzinnej miejscowości Piteĺ. Pierwsze inspiracje zespołu to The Pogues i The Dubliners. Z drugiej strony część członków zespołu miała powiązania ze sceną hard-rockową, co zadecydowało o dość mocnym brzmieniu grupy.
Pierwsza pozycja w dyskografii grupy, to „Try to stay sober” – kaseta magnetofonowa nagrana w 1994 roku. Pięć utworów z niej trafiło w formie bonusów na drugą płyte grupy – „One for the ditch” – wydaną w 1997 roku. Pierwszy pełny album, to „Jug of joy” z 1996 roku. Zawierają one szybkie folkowe utwory, głównie pochodzenia irlandzkiego.
Kolejny etap rozwoju grupy to poszukiwanie własnego brzmienia we własnych kompozycjach. Słowa piosenek są pisane po szwedzku. Ukazały się one na płycie „Aerobics & cigarrer” zarejestrowanej w 2000 roku. Obecnie powstaje kolejny album grupy.
Skład zespołu :
– Ola Edeblom – śpiew, gitara, bouzouki
– Esbjörn Häggstöm – śpiew, mandolina, gitara, flety
– Hans Niklasson – śpiew, gitara basowa
– David Sandström – gitary
– Björn Hällis – perkusja
Profesjonalna kariera tego irlandzkiego muzyka zaczęła się od dźwięków bliższych muzyce country, niż tradycyjnym brzmieniom z Irlandii. Miało to miejsce w 1977 roku, kiedy to wraz z Maurą O’Connell Mike założył zespół Tumbleweed. Wykonywali wówczas piosenki takich autorów, jak Gram Parsons, Willie Nelson, Emmylou Harris, Richard i Linda Thompson, czy Neil Young, oraz kilka autorskich utworów Mike’a.
W dwa lata później Mike dołączył do zespołu Stockton’s Wing, nagrał z nimi ich drugi album, który swój tytuł („Take a Chance”) zawdzięcza właśnie jego piosence. Po nagraniu kilku albumów (w tym bestsellerowego „Stocktons Wing Live – Take One”) z zespołem, Mike postanowił tworzyć dalej pod własnym nazwiskiem.
W 1994 roku można było słuchać gry Mike’a podczas jego tournee z Finbarem Furey’em. W rok później ukazałsię pierwszy solowy album „Someone Like You”.
Jedną z największych tras koncertowych odbył Mike na zaproszenie byłego Dublinersa – Ronnie’go Drew, którego cykl koncertów „Ronnie I Hardly Knew Ya” zawiódł towarzyszących mu muzyków m.in do Izraela, na Węgry, do Czech, Danii, Finlandii i do USA.
Mike kontynuował współpracę z Ronnie’m, nagrał z nim płytę „The Humour Is On Me Now”. Następnie wziął udział we wspólnej trasie Ronnie’go z Eleanor Shanley, zarejestrowanej na albumie „A Couple More Years”.
W 2002 roku na rynek trafiła druga solowa płyta Mike’a „What You Know”.
Jak grzyby po deszczu na całym świecie pojawiają się kapele grające muzykę celtycką. Z ich oryginalnością bywa różnie. Nie kiedy jest to odtwarzania w lepszy lub gorszy sposób oryginalnych wzorców kapel irlandzkich czy szkockich, innym zaś razem zespoły próbują dodać coś od siebie. Węgierski zespół M.É.Z. należy do grona tych drugich kapel. Muzycy tworzą swoistą mieszankę rocka i folku, ale na swój własny sposób. No i o co jako pierwsze zwraca uwagę – węgierskie teksty. Muzyka celtycka przeplata się w ich twórczości z delikatnymi nutami muzyki węgierskiej, cygańskiej, bułgarskiej, armeńskiej, niekiedy też mamy do czynienia z muzycznymi wycieczkami do Kataloni, czy też w czasy renesansu i baroku. M.É.Z. powstał w roku 1988. Początek jego dzialalności dokumentują trzy kasety magnetofonowe (nie wydane w całości w formie CD). Rok 1993 był przełomem dla zespołu. W tym to roku M.É.Z. występowałjako support na koncercie Jethro Tull w Budapeszcie. Występ z brytyjską gwiazdą zmienil nieco spojrzenie węgierskich muzyków na wykonywane przez siebie piosenki. Właśnie wówczas narodził się styl, który dziś jest kojarzony z M.É.Z. Od tego czasu zespół wiele koncertowałw całej Europie, choć jak sami twierdzą nigdy dość nowych kontaktow i jest jeszcze wiele miejsc w których mogliby zagrać. Nagrali też trzy płyty CD.
Po rozpadzie The Nips (Nipple Erectors), pierwszej kapeli Shane’a MacGowan’a, basista Shanne Bradley (znany też jako Shanne Hasler) wykorzystał nazwisko MacGowan do stworzenia własnego zespołu. Wkrótce zespół przyjął nazwę The Men They Couldn’t Hang. Pozostałymi członkami grupy stali się : wokalista grupy Cush, gitarzysta i autor piosenek – Paul Simmonds, wokalistę Phil „Swill” Odgers, i perkusista John Odgers.
Podobnie jak The Pogues MacGowan’a, równierz TMTCH grali tradycyjną muzykę folkową z dodatkiem punkowej energii.
Ich pierwszym poważnym osiągnięciem był koncert na alternatywnym festiwalu muzyki country w Londynie 1994 roku, po którym zainteresował się nimi Elvis Costello. W 1995 roku ówczesny członek The Pogues – Philip Chevron wyprodukował debiutancki album grupy – „Night Of The Thousands Candles”. Znalazła sięna nim ich własna wersja piosenki Erica Bogle’a „The Green Fields Of France” , która stała się hitem w audycji Johna Peela w BBC. W 1996 roku ukazała się EP-ka „Greenback Dollar”, poprzedzająca album „How Green is the Valley”. Zespół wciąż podnosił kwalifikacje.
Przełomowym okazał się dla nich album „Waiting for Bonaparte” z 1988 roku, który już wyraźnie określał stylistykę zespołu. Kolejne – „Silvertown” z 1989 roku i najbardziej wygładzony w ich karierze „The Domino Club” utwierdziły ich reputację.
Grupa The McCalmans pochodzi z Kingston i jest to tro grające tradycyjną muzykę szkocką. Charakterystyczną cechą muzyki są ciekawe charmionie wokalne. Zespół działą od ponad 30 lat i jest jednym z czołowych interpretatorów szkockiej muzyki ludowej. Przez ten czas zespół nagrał ponad 22 albumy (pozostałe to pozycje składankowe).
Twórcą grupy jest jest multiinstrumentalista Ian McCalman. Od czasu gdy założył zespół (na pierwszym roku w Edinburgh School of Art), zaszły do dziś spore zmiany personalne. Ale to chyba nic dziwnego biorąc pod uwagę ile lat zespół istnieje.
Nagrania McCalmans nie sa tak popularne jak np. The Dubliners, czy The Chieftains, nie tak łatwo znaleźć ich na składankach, jak choćby Clancy Brothers, a jednak zdecydowanie należy zaliczyć zespół właśnie do tej ligi wykonawców tradycyjnej muzyki celtyckiej.
