Robert Allen Zimmerman, znany głównie pod pseudonimem Bob Dylan (ur. 24 maja 1941 roku w Duluth, Minnesota) – amerykański piosenkarz, kompozytor i poeta.
Jest jedną z najważniejszych postaci współczesnej kultury. Próbował też szczęścia jako pisarz i aktor filmowy. Choć Dylan najczęściej postrzegany jest jako współczesny bard, śpiewający niedbałym głosem poetyckie songi w towarzystwie z gitarą akustyczną i harmonijką, to jego muzyczne doświadczenie obejmuje wiele różnorodnych gatunków oraz stylów muzyki rockowej, z których na każdym odcisnął niezatarte piętno swej indywidualności.

Niewiele wiadomo o dzieciństwie i młodzieńczych latach Dylana. On sam niechętnie ujawniał jakiekolwiek szczegóły. Nieliczni świadkowie jego dzieciństwa dostarczają niepełnych i niekiedy sprzecznych informacji. Niektórzy twierdzą, że jako chłopiec posiadał piękny, czysty głos. Być może przeszedł nawet profesjonalny trening u kantora w lokalnej synagodze.
W latach młodzieńczych nauczył się grać na gitarze i zaczął grać w lokalnych zespołach rock and rollowych. W 1959 rozpoczął studia na University of Minnesota, których nigdy nie ukończył. W czasie swych krótkich studiów zainteresował się muzyką folkową. Piosenki, głównie autorstwa Woodiego Guthrie oraz Hanka Williamsa, młody Robert Zimmerman grywał w lokalnych klubach pod pseudonimem Bob Dylan, wziętym od imienia poety Dylana Thomasa. Wkrótce pseudonim ten stał się legalnym nazwiskiem artysty.
Nie ukończywszy studiów, Dylan wyjechał do Nowego Jorku, by odwiedzić przebywającego w szpitalu legendarnego Woodiego Guthrie. W czasie odwiedzin śpiewał mu swe piosenki. To spotkanie, odbywające się w tak niecodziennej scenerii, stało się jednym z najbardziej przełomowych momentów w historii rocka. Dylan, otrzymawszy od Guthriego „błogosławieństwo”, postanowił pozostać w Nowym Jorku i poświęcić się karierze śpiewaka folkowego. Zamieszkuje w Greenwich Village, ówczesnym centrum artystycznego i intelektualnego fermentu. Muzyka tworzona wtedy przez Dylana to względnie ortodoksyjny folk – akustyczne ballady z pięknymi, poetyckimi, często politycznie zaangażowanymi tekstami. Z tego okresu pochodzą najbardziej znane jego przeboje, które weszły na trwałe do kanonu muzyki folk, takie jak Blowin’ In The Wind i The Times They Are a-Changin’.
Dylan nie należał do artystów, którzy daliby się uwięzić w granicach jednego gatunku czy stylu. Stale poszukiwał i zawsze był gotowy do podjęcia nieortodoksyjnych wyzwań. Podczas pobytu w Europie zapoznał się z dynamicznie rozwijającą się europejską odmianą rock and rolla i zrozumiał artystyczny potencjał leżący w tej muzyce, w USA traktowanej z pewną pogardą. Wpływ, jaki ta muzyka wywarła na Dylana, był rewolucyjny. W 1965 r. Dylan zbulwersował opinię muzyczną występując na Newport Folk Festival z elektryczną grupą rockową. Uznano to za „zdradę” folku. Dylan został wygwizdany.
Legenda głosi, że wielki Pete Seeger w czasie występu wtargnął na scenę z siekierą, usiłując poprzecinać kable od gitar. Dylan się tym nie przejął. Także i w czasie europejskiego tourne grał głośną, elektryczną muzykę. Była to prawdopodobnie najtrudniejsza trasa w historii Dylana. Wydawało się, że misją publiczności było tak głośne gwizdanie i wycie, by zagłuszyć dźwięk jego elektrycznej gitary. On zaś postawił sobie za cel grać tak głośno by zagłuszyć ryki zbulwersowanej publiczności. Wyłom został jednak dokonany. Europejscy artyści, między innymi The Beatles, a przede wszystkim The Rolling Stones, podchwycili ideę głośnej, dynamicznej gry i niedługo później w postaci „brytyjskiej inwazji” wyeksportowali ją do USA.
W tym okresie Dylan związał się z grupą The Band akompaniującą mu w czasie koncertów i studyjnych nagrań. Największym przebojem Dylana z tego okresu było „Like A Rolling Stone”.

Bob Dylan, choć jako dziecko wychowany był w tradycji judaistycznej, nie przywiązywał żadnej wagi do religii. Dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych przeszedł krótki okres nawrócenia.
Przyjął chrzest w chrześcijańskiej wspólnocie „Winnica”. Religijne egzaltacje miały wielki wpływ na jego muzykę. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nagrał kilka albumów o treści wyłącznie religijnej: Slow Train Coming, Saved i Shot of Love, które są jednymi z najpiękniejszych dzieł w stylu rocka chrześcijańskiego. Jest wegetarianinem.
Choć Bob Dylan nigdy nie ukończył uniwersytetu, wielokrotnie otrzymał tytuł doctor honoris causa prestiżowych uczelni, z czego osobiście odebrał tylko dwie (Uniwersytetu Princeton w 1970 roku i szkockiego Uniwersytetu St. Andrews w roku 2004). Jest też laureatem liczących się nagród muzycznych i literackich. Siedem razy nagradzany był nagrodą Grammy. W 2000 otrzymał Oskara w kategorii najlepsza piosenka za Things Have Changed z filmu Wonder Boys. Wielokrotnie nominowany był do Literackiej Nagrody Nobla, której jednak nie otrzymał. W roku 1997 dał koncert dla papieża Jana Pawła II podczas 23 Kongresu Eucharystycznego w Bolonii.
W 1988 Bob Dylan został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W kwietniu 2006 w Polsce nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego ukazała się pierwsza część autobiografii Dylana „Moje Kroniki”, która ukazuje go jako pełnego sprzeczności – obojętnego na śmierć bezdomnego człowieka, zabitego przez właściciela kamienicy, w której mieszkał artysta, a z drugiej strony jako poszukującego inspiracji np. w XIX wiecznych gazetach, czy u Woodie Guthriego, którego Dylan odwiedzał w szpitalu dla umysłowo chorych. Niespodzianką są nieprzychylne komentarze wobec Johnny Casha, oraz wyznanie, że Dylan nigdy nie czuł się rzecznikiem swego pokolenia.

Źródło: WIKIPEDIA