Muzycy bretońskiej grupy Babord Amures potrafią dobrze aranżować grane przez siebie utwory. Nie ulega wątpliwości, że gdybym nie sprawdził jak ma się sprawa z autorstwem „Le château de sable”, pomyślałbym, ze to jakaś bretońska pieśń morska. Tymczasem okazało się, że autorem oryginału jest Graëme Allwrightm nowozelandzki folksinger, który robił karierę we Francji w czasach kiedy Bob Dylan i Leonard Cohen stanowili dwa bieguny folkowego ruchu piosenki autorskiej. Babord Amures często sięgają po jego kompozycje, ale zawsze nadają im charakter, który doskonale pasuje do ich grania.
Sama muzyka tej bretońskiej grupy łączy w sobie doświadczenia folkowego grania pieśni morza z elementami charakterystycznymi dla piosenki francuskiej, a czasem nawet muzyki bluegrass i cajun. Te amerykańskie wpływy słychać choćby w tradycyjnej kompozycji „Un bonhomme dans chaque port”, która okazuje się być francuskim tłumaczeniem „A Wife in Every Port”. Inspiracją dla Babord Amures była wersja szkockiej grupy Old Blind Dogs.
Podobnych stylizacji jest tu więcej. „Le galérien” to kolejny przekład, tym razem pieśni rosyjskiej, zaś „Sailor on the deep blue sea” pochodzi z repertuaru amerykańskiej grupy folkowej Carter Family.
Moim zdecydowanym faworytem jest jednak doskonała pieśń „A Nantes a Nantes”, z gościnnym udziałem elektrycznego gitarzysty.
Miesiąc: Sierpień 2008 (Page 3 of 4)
Zespół Midnight Court powstał w 1995 roku, kiedy to do dwójki grających już razem muzyków – Aarona Shirlowa i Bernda Luedtke – dołaczył Noel Minogue. Aaron to pochodzący z Belfastu gitarzysta, który lubi też śpiewać, oraz pisze własne piosenki. Bernd urodził się w Berlinie Zachodnim i gra na skrzypcach, bouzouki i bodhránie. Z kolei Noel, to akordeonista z County Tipperary w Irlandii, specjalizujący się w akordeonie guzikowym. Nazwę dla swojej grupy zaczerpnęli z wiersza irlandzkiego poety Briana Merrimana.
Ich pierwsza płyta, zatytułowana „Half Moon” ujrzała światło dzienne w 1997 roku, zaś w dwa lata później słuchacze otrzymali do rąk kolejny album – „Ear to the Ground”. Rok 2001 to jeden z najważniejszych w karierze Midnight Court, ukazał się wówczas ich trzeci album – „Ring the Bell… Run Like Hell” – nawiązali również współpracę z Brianem O’Connorem, kompozytorem odpowiedzialnym za celtyckie show „Irish Soul”. W kolejnych projektach – „Celtic Life” i „Celtic Touch” – współpracowali z tancerzami znanymi z show takich jak „Riverdance” czy „Lord of the Dance”.
Grupa Midnight Court uważana jest przede wszystkim za doskonały skład koncertowy. Poza Niemcami i Irlandią występowali również w Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Holandii, Belgii, Szwajcarii, Austrii a nawet w Stanach Zjednoczonych.
Muzycy Midnight Court grywali już w Polsce przy różnych okazjach, pojawili się m.in. Na festiwalu w Sopocie, jako muzycy towarzyszący amerykańskiej gwieździe country i folku – Emmylou Harris. Publiczność szantowo-folkowa miała już okazję posłuchać ich podczas tegorocznego festiwalu Szanty we Wrocławiu.
Incredible String Band (ISB) – szkocki zespół folk rockowy, powstały w 1965. Zespół był jedną z pierwszych i najbardziej wpływowych grup brytyjskiego psychodelicznego rocka i hipisowskiego folk rocka.
Incredible String Band (pol. „Niesamowity zespół strunowy”) został założony w Glasgow w 1965 przez szkockich muzyków folkowych: Robina Williamsona, Mike’e Herona i Clive’a Palmera. Nagrali oni swój dobrze przyjęty debiutancki folkowy album The Incredible String Band w 1966. Była to płyta zawierająca własne kompozycje Williamsona i Herona oraz utwory tradycyjne, w dość minimalistycznych aranżacjach, opierających się na harmoniii gitar, mandoliny, głosów wszystkich trzech członków zespołu i skrzypiec Williamsona. Jeszcze przed wydaniem albumu, trio uległo rozwiązaniu. Na fali popularnych wówczas hippisowskich fascynacji Orientem, Palmer wyjechał do Afganistanu, a Williamson podróżował po Maroku, skąd przywiózł egzotyczne instrumenty muzyczne, jak gimbri i sitar. Nadały one następnie zespołowi, który reaktywował się w składzie Heron i Williamson, oryginalne brzmienie, stanowiące eklektyczną mieszankę brytyjskiego folku, hippisowskiego idealizmu, mistycznych wizji i wschodnich aranżacji.
W 1967 zespół nagrał drugą płytę The 5000 Spirits or the Layers of the Onion (pol. dosłownie: „5000 duchów albo warstwy cebuli”), która okazała się dużym sukcesem artystycznym. Na płycie były tylko kompozycje Herona i Williamsona, wzbogacone o nowe instrumentarium. Zespół stał się szybko jedną ze sztandarowych grup wczesnej brytyjskiej psychodelii, a o płycie pochlebnie wspominali m.in. Paul McCartney i Bob Dylan. W tym roku zespół zagrał na Newport Folk Festival. Kolejnymi albumami ISB definiowali hippisowską kontrkulturę. Trzeci album, uznawany przez niektórych za najlepszy, The Hangman’s Beautiful Daughter (pol. „Piękna córka kata”), odniósł największy sukces handlowy, utrzymując się przez 27 tygodni na brytyjskich listach przebojów i dochodząc do 5. miejsca, zespół natomiast był wciąż mało znany w USA. W tym samym roku zespół nagrał podwójny album Wee Tam and the Big Huge. W nagraniach zespołu okazyjnie uczestniczyły Rose Simpson i Licorice McKechnie, które następnie w 1969 weszły do składu grupy. W 1969 zespół wystąpił na słynnym festiwalu w Woodstock, aczkolwiek, rezygnując początkowo z występu w deszczu, zdaniem niektórych przegapił szansę na większe spopularyzowanie w USA.
Na przełomie lat 60. i 70. kariera zespołu zaczęła tracić rozpęd. Kolejne albumy Changing Horses z 1969 i I Looked Up (1970) były słabiej przyjęte. W 1970 zespół nagrał płytę U będącą ilustracją do surrealistycznego widowiska baletowo-pantomimicznego; w tym czasie do składu doszedł basista i mim Malcolm LeMaistre. W ciągu następnych lat zespół wydał kilka dalszych płyt, które nie przyniosły już większych sukcesów. Ostatecznie w 1974, na skutek rozbieżności w kierunkach artystycznych między Robinem Williamsonem a Mike’m Heronem, zespół został rozwiązany.
Po rozpadzie, Williamson założył folkową grupę „Robin Williamson and His Merry Band”, grającą ekelktyczną muzykę o wpływach celtyckich, a następnie prowadził karierę solową, a Mike Heron założył rockową grupę „Heron”. W 1997 obaj główni członkowie ISB dali wspólnie dwa koncerty, po czym w 1999 reaktywowali zespół, wraz z Clive’m Palmerem, Biną Williamson (żoną Robina) i Lawsonem Dando. Zespół prowadził następnie nostalgiczną działalność koncertową. W 2001 Robin i Bina Williamson opuścili grupę, do której doszedł Fluff.
Źródło: WIKIPEDIA
Zespół powstał w 1970 roku w środowisku gdańskiej służby zdrowia. Założycielem był Wiesław Wasilewski, do pierwszego składu należeli: Włodzimierz Votka, Edmund Sosnowski, Bogdan Malach, Ryszard Rec i Wojciech Liszewski. Wasilewskiego wkrótce zastąpił Krzysztof Zakręta, późniejszy lider -> Gdańskiej Kapeli Dominika.
Po jakimś czasie i kilku zmianach składu z nazwy znika słowo „Podwórkowa”, jako Gdańska Kapela grupa wyjeżdzała dwukrotnie za ocean. W tym samym czasie zmarł Ryszard Rec, a większość składu zdecydowała się wówczas na emigrację i zespół przestał działać.
W 1983 roku Edmund Sosnowski i Włodzimierz Votka postanowili reaktywować Gdańską Kapelę. W składzie pojawili się nowi muzycy: Walenty Rybak, Dariusz Szczepański i Grzegorz Lewkowicz. Po jakimś czasie Votka i Mielcarek opuścili zespół, ponownie powołując do życia Gdańską Kapelę Dominika.
Mimo kolejnych zmian składu zespół istnieje do dziś, choć w różnych formach. Przez jakiś czas funkcjonował jako -> Gdańska Kapela Grzegorza Lewkowicza, a obecnie -> Gdańska Kapela Kamraci. Występują również w okrojonym skłądzie jako Duet Kamraci, w którym grają Grzegorz Lewkowicz i Ryszard Gniewkowski.
Repertuar zespołu, to obecnie popularne piosenki morskie i żeglarskie, okraszone portowymi piosenkami pisanymi w różnych okresach działalności Gdańskiej Kapeli.
Zespół wokalno-instrumentalny. Powstał w styczniu 1971 r. w Warszawie. Grupę tworzyli: Elżbieta Dmoch (wokal, flet; eks-Warszawskie Kuranty), Janusz Kruk (gitara, wokal; eks-Warszawskie Kuranty) oraz Andrzej Rybiński (gitara basowa, wokal; eks-Kanon Rytm). Muzycy spotkali się w trakcie nagrywania muzyki do inscenizacji śpiewogry „Janosik, czyli na szkle malowane” w Teatrze Polskim w Warszawie. Pierwotnie grupa miała nosić nazwę Smak Miodu. Kierownikiem organizacyjnym Dwa plus Jeden został Jan Szewczyk. Przed szerszą publicznością zespół wystąpił podczas IX KFPP w Opolu w 1971 r. prezentując fragmenty widowiska „Janosik, czyli na szkle malowane”. Miesiąc później Dwa plus Jeden wyróżniono na V FPŻ w Kołobrzegu za utwór „Już nie będę taki głupi”. Latem 1972 r. zespół dokonał kolejnych nagrań dla Młodzieżowego Studia „Rytm”, w grudniu zarejestrował materiał na debiutancki album. Stopniowo zmieniało się brzmienie grupy, ewoluujące od folk rocka do disco. Nowym muzykiem Dwa plus Jeden został multiinstrumentalista Tomasz Rostkowski (eks-Hagaw, Paradox), którego z końcem 1973 r. zastąpił Cezary Szlązak (saksofon, klarnet, instumenty klawiszowe, wokal; eks-Dylemat). W latach 1973-1977 grupa znajdowała się w czołówce krajowych wykonawców. Pierwsze dwie płyty długogrające zostały „Złotymi Płytami”. Wykonawcy wystąpili m. in. na FPŻ w Kołobrzegu (1972, 1973), „Festiwalu Krajów Nadbałtyckich” w Rostocku (1972), XII KFPP w Opolu (1973), Festiwalu Muzyki Współczesnej w Edynburgu (1973), MFP w Sopocie (1974, 1975, 1976), Festiwalu „bratysławska Lira” (1975, 1976), „Schlager Festivalu” w Dreźnie (1975), III Polskich Targach Estradowych „Poltest” w Łodzi (1976) i XIII Festiwalu „Złoty Orfeusz” w Słonecznym brzegu (1977). Trzeci album zespołu zawierał rozbudowaną suitę, poświęconą Zbigniewowi Cybulskiemu, prezentowaną wcześniej na koncertach w Opolu i Sali „Kongresowej”. W nagraniu płyty „Teatr na drodze” grupę wspomagali m. in. Czesław Niemen (instrumenty klawiszowe) i Zbigniew Hołdys (gitara; eks-Dzikie Dziecko). Z. Hołdys współpracował z grupą do września 1978 r., kiedy w Dwa plus Jeden pojawił się Marek Śnieć (gitara; eks-Saloon). W 1982 r. grupa wyjechała na występy do USA. Po niepowodzeniu za granicą zespół skoncentrował się na rynku krajowym. Obok E. Dmoch, J. Kruka i C. Szlązaka zespół tworzyli: Krzysztof Słotkowicz (gitara; eks-Pixi-Dixi-Land), Bogusław Mietniowski (gitara basowa; eks-Telegram) i Wacław Laskowski (perkusja). Zespół, aktywny do końca lat 80., wylansował szereg popularnych przebojów: „Czerwone słoneczko”, „Chodź, pomaluj mój świat”, „Hej, dogonię lato” (1972); „Wstawaj, szkoda dnia”, „Na luzie” (1974); „Ding, dong”, „Windą do nieba”, „Orkiestra klownów” (1978); „Z popiołu i wosku” (1979); „Kalkuta nocą”, „Nic nie boli” (1982); „XXI wiek”, „Requiem (dla samej siebie)”, „Superszczur”, „Chińskie latawce” (1983). Kres działalności grupy przyniosła śmierć J. Kruka 18 czerwca 1992 r.
Źródło: Polska muzyka.info
Zespół wokalno-instrumentalny. Grupa powstała latem 1968 r. przy stołecznym Domu Kultury „Zacisze”, w składzie: Witold Olszewski (gitara, lider), Marek Wieczorek (wokal), Edward Krukowski (organy), Andrzej Grochala (gitara basowa) i Janusz Matuszczak (perkusja). Co Wy Na To nie tylko nazwą nawiązywało do popularnej już formacji No To Co, ale także repertuarem, opartym w tym wypadku na folklorze prawobrzeżnej Warszawy. Zespół zdobył lokalną sławę, czego efektem było zaproszenie w listopadzie 1969 r. na nagrania dla Młodzieżowego Studia „Rytm”. W sesji uczestniczył nowy gitarzysta basowy Jerzy Romanow. Grupa gościła potem często w programach radiowych i telewizyjnych. W tym czasie basistą grupy był Jacek Jasiński. W lata 70. zespół wszedł z nowym perkusistą Waldemarem Mireckim i kolejnym gitarzystą basowym Wiesławem Brogowiczem. Najlepsze dla grupy, były lata 1970-1971, kiedy Co Wy Na To występowali podczas festiwalu opolskiego i kołobrzeskiego, dokonali także nagrań płytowych. Repertuar zespołu tworzyły w tym czasie piosenki folklorystyczne, powstańcze ballady, aktualne przeboje zachodnie oraz kompozycje współpracującego z grupą Wojciecha Mścichowskiego. Trudności finansowe spowodowały, że ta półamatorska formacja rozpadła się w 1973 r.
Źródło: Polska muzyka.info
Camara gra zachodnio afrykańską muzykę opartą na tradycyjnych rytmach i pieśniach ludu Mandeng zamieszkującego Gwinee i Mali. Zespół wykorzystuje tradycyjne instrumentarium. Basowe bębny Dundun, Sangban, Kancereni, oraz solowe bębny Djembe, a także różne instrumenty perkusyjne.
Muzycy Camary będąc w Afryce przyswajali tamtejszą kulturę oraz uczyli się muzyki od znanych nauczycieli z Gwinei jak Tonton Sylla, Ali Sylla, Lancei Kante, Amara Mansare, Abdoulah Conde, Mansa Camio, Famoudou Konate, Mohamed Kouyate, Ibro Kouyate oraz nauczycieli z Mali Drissa Kone i Madou Diakite.
Duży open air, klub, malutka herbaciarnia czy galeria – ich koncerty to zawsze niesamowite zjawisko. Zespół prowadzi także workshopy gry na afrykańskich bębnach.
Camara:
Pavel Nowak – djembe, śpiew, instrumenty perkusyjne
Paul Grocott – djembe, śpiew, instrumenty perkusyjne
Jan Kachlík – kankereni, śpiew, instrumenty perkusyjne
Jan Krásl – sangban, śpiew, instrumenty perkusyjne
Pavel Eckstein – dundun, śpiew
kontakt W Polsce: Tomasz Osiecki
Wiecej informacji i muzyka do posłuchania na stronie http://www.camara.cz
Amerykańska grupa folkowa założona w 1957 w Seattle.
Bob Flick, John Paine, Mike Kirkland i Dick Foley spotkali się na uniwersytecie w Waszyngtonie. W 1959 wyjechali do San Francisco gdzie spotkali Morta Lewisa, który był menedżerem Dave’a Brubecka. Lewis został ich menedżerem i zapewnił im kontrakt z wytwórnią Columbia Records.
Do największych przebojów grupy należą piosenki: Greenfields, 500 miles, The Green Leaves of Summer, 55 Days At Peking.
Źródło: WIKIPEDIA
Zespół wokalno-instrumentalny. Powstał we wrześniu 1971 r. pod patronatem klubu „Pod Witrażem” w Łodzi. Formację założył Piotr Janczerski. Grupa zadebiutowała – jeszcze bez nazwy – 2 kwietnia 1972 r. podczas telewizyjnego programu „Tele-Echo”, prezentując piosenki „Gospoda Pod kogutem” i „Obraz zapamiętany”. Gośćmi programu byli także członkowie krakowskiego bractwa Kurkowego, co dało pomysł na nazwę zespołu. Debiutanckich nagrań dokonano na dwóch sesjach dla Młodzieżowego Studia „Rytm”. Grupę Bractwo Kurkowe 1791 tworzyli: P. Janczerski (wokal), Janusz Hryniewicz (gitara, flet, harmonijka ustna, wokal; eks-zesp. R. Poznakowskiego), Ryszard Godyń (gitara, banjo, wokal), Krzysztof Murek (gitara basowa, wokal; eks-Ametysty), Zbigniew Nowak (fortepian, cytra, bongosy, wokal). Z. Nowak w latach 1969-1971 prowadził grupę Vox Remedium. W 1972 r. Janczerski zaczął tworzyć wraz z bractwem Kurkowym 1791 teatr piosenki związany z łódzkim Teatrem Rozmaitości, kreując swą grupę na głównego wykonawcę tworzonych widowisk. Pierwszy z programów, „Pejzaże polskie”, zaprezentowano w 1972 r. m. in. w Starej Prochowni w Warszawie, a później na XII MFP w Sopocie. Z końcem 1972 r. formacja nagrała debiutancką płytę długogrającą „Polskie dzwony”. Następne spektakle to: „Już gwiazdeczka się kolebie” oraz „Życie, miłość, folk”. W zespole zmieniał się skład. Powoli grupa P. Janczerskiego zaczęła wyłamywać się z konwencji zespołu tworzącego spektakle muzyczne. Bractwo Kurkowe 1791 uczestniczyło w XI KFPP w Opolu w 1973 r., gdzie nagrodzono utwór „Koleiny”; na VII FPŻ w Kołobrzegu w 1973 r. zespół wywalczył „Srebrny Pierścień” za piosenkę „W wojsku nie jest źle”. Ponadto w latach 1973-1974 grupa wystąpiła poza konkursem na XIII MFP w Sopocie, X Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie oraz Festiwalu Mody w Gdańsku. Zespół gościł też trzykrotnie w ZSRR. W grudniu 1974 r. po powrocie z trzeciej trasy koncertowej z grupą rozstał się Z. Nowak, który był kompozytorem jej wielu przebojów. Muzyk założył, ignorowany przez krytyków, Happy End. Na początku 1975 r. nowym perkusistą bractwa Kurkowego 1791 został Henryk Tomala (eks-Test), a D. Kute zastąpił Wojciech Michalczyk (eks-zesp. Stana Borysa). Wypadek samochodowy, kończący kilkutygodniowe tournee bractwa Kurkowego 1791 po Szwecji i Norwegii, spowodował czasowe zawieszenie działalności i kolejną zmianę składu. Jesienią 1975 r. przed wyjazdem do USA i Kanady grupę tworzyli: P. Janczerski (wokal), W. Michalczyk (gitara), Tadeusz Kłoczewiak (gitara basowa; eks-Test), Paweł Dubowicz (fortepian, instrumenty klawiszowe; eks-Fair), Wojciech Meller (perkusja, wokal; eks-Safari), Zbigniew Mrozowski (perkusja; eks-Grupa Bluesowa „Stodoła”). Po koncertach w krajach skandynawskich zespół przedstawił w kraju program „Muzykon na głos ludzki”. W czerwcu 1977 r. grupa po raz drugi wyjechała do USA, gdzie występowała w serii koncertów dla Polonii amerykańskiej, prezentując utwory zarówno z dawnego repertuaru No To Co, jak i najnowsze swoje kompozycje. Podczas tego pobytu zespół P. Janczerskiego zmienił nazwę na bractwo. Zespół, działający pod patronatem Stowarzyszenia Muzyków Estradowych, zaprezentował w 1978 r. swój nowy program „Przez ranczo szoł chłop” w Teatrze Rozmaitości. W 1979 r. zespół jeszcze raz zmienił nazwę. Jako Express Band w 1979 r. grupa wystąpiła na XIII FPŻ w Kołobrzegu i wkrótce przestała istnieć.
Źródło: Polska muzyka.info
Motyw ze słynnego irlandzkiego psałterza, znanego jako „The Book of Kells”, który wykorzystano na okładce omawianej tu płyty, zwiastuje nam jedną z dwóch możliwości: mamy do czynienia z muzyką celtycką, lub muzyką dawną. Niemiecką grupę Violet znam jednak już od kilku lat (dokładniej od roku 2002, kiedy ukazał się ich album „Opus Mundi”) i wiem, że w ich brzmieniach dominuje ciekawie zaaranżowana muzyka średniowieczna.
Na „The Book of Eden” mamy do czynienia z dużym krokiem naprzód. To nie tylko uwspółcześnione brzmienia, ale również bardzo smakowite kąski. Muzycy Violet mieszają bowiem ze sobą rozmaite wpływy, Jest tu coś z dawnej poezji religijnej (po łacinie), niemieckie utwory ze średniowieczne, teksty oryginalnie pochodzące z Serbii (utwory „Ruse kose” i „Die Silberfeste”), a wszystko to w ciekawej oprawie muzycznej, za którą dopowiadają członkowie zespołu.
Dzięki bałkańskim i arabskim wpływom muzyka grupy Violet kojarzy się niekiedy z dark folkowymi utworami Dead Can Dance. Z drugiej jednak strony dość sporo tu motywów rytmicznych przetworzonych elektronicznie, dzięki czemu mogą się w tych brzmieniach odnaleźć miłośnicy nieco współcześniejszych interpretacji.
Grupa Violet niewątpliwie rozwinęła się znacznie od czasów albumu „Opus Mundi”. Wówczas dobrze się zapowiadali, dziś są po prostu świetnym zespołem, grającym ciekawą muzykę.
