Miesiąc: Lipiec 2005 (Page 3 of 5)

Musaraigne

VRT Radio 1 podczas Festiwalu w Gdańsku jest reprezentowane przez grupę Musaraigne. To młody zespół z Flandrii, a jego historia krótka:
Muzycy spotkali się w tym samym domu studenckim w czasie studiów w uniwersyteckim mieście Leuven. Zamiast ćwiczyć oddzielnie zaczęli grać razem. Pascale Rubens, która wykonuje muzykę ludową w kilku innych zespołach, jak choćby „Kwartet Naragonia”, wniosła do współpracy wiele własnych kompozycji. Już wspólnie pracowali nad ich aranżacjami. W końcu zaczęli występować.
Zespół Musaraigne nagrał swoją pierwszą płytę kompaktową w czerwcu 2005 roku.

Pascale Rubens – akordeon diatoniczny
Hannes Pouseele – wiolonczela

Marina Kapuro i Zespół

Marina Kapuro jest piosenkarką pop-rockową klasy europejskiej. Obdarzona wyjątkowym głosem jest artystką uniwersalną. Urodzona w Petersburgu od najwcześniejszego dzieciństwa wykazywała uzdolnienia muzyczne. W wieku 8 lat wstąpiła do zespołu Pałacu Pionierów jako solistka. Kształciła się tam 8 lat.
Jako uczennica motywowana Beatlesami i innymi grupami muzyki rockowej z Anglii i USA kontynuowała muzyczną karierę. Spotkała Yurija Berendyukova – muzyka i kompozytora rockowego i razem stworzyli swoją pierwszą grupę „Yabloko”. Marina stała się jej solistką.
Marina Kapuro zdobyła nagrody na różnych festiwalach i konkursach muzyki pop. Jej pierwszym sukcesem międzynarodowym było zdobycie drugiej nagrody na Bałtyckim Festiwalu Piosenki w Karlsham (Szwecja). Nagrała 8 albumów CD.
Koncertowała w Polsce, Niemczech, na Łotwie, w Estonii, Austrii, Norwegii, Szwecji, Indiach, Japonii, Chorwacji i USA. Podczas trzymiesięcznego tournee koncertowego po USA w 1990r. Marina i zespół dali 56 koncertów w 26 stanach. Amerykańskie media nazwały Marinę „rosyjskim słowikiem”. W 2003 r dostała tytuł Honorowego Artysty Rosji. Głównym osiągnięciem tego okresu był udział w „Sparrow Oratorium” awangardowego kompozytora Sergeya Kuryokhina, którego nagranie stało się popularnym albumem CD.
Głos Mariny Kapuro stał się muzycznym symbolem Igrzysk Dobrej Woli zorganizowanych w Rosji w 1994r. przez Teda Turnera. Jej wykonanie Hymnu Igrzysk Dobrej Woli podczas ceremonii zamknięcia było transmitowane przez 112 krajów świata.
Jednocześnie Marina Kapuro jest znana jako wykonawczyni piosenek ABBY. Jej interpretacje są uważane za jedne z najlepszych w Europie.
Obecnie Marina przygotowuje nowy projekt „Abbamania” poświęcony trzydziestoleciu zespołu Abba – wielki muzyczny show hitów Abby wykonywanych przez rosyjskich gwiazdorów pop.

Skład zespołu:
Marina Kapuro – śpiew
Yury Berendyukov
Natalia Moskovchenko
Alexey Berendyukov

Kristian Bugge

Kristian Bugge to młody skrzypek, który jako pierwszy zdobył nagrodę „Radium Award” w marcu 2004r. Nagroda ta nazwana od programu radiowego codziennie emitowanego w Programie 2 i przedstawiającego różne gatunki muzyki, w tym tradycyjną i współczesną muzykę ludową, jest przyznawana młodemu utalentowanemu muzykowi, a oprócz zaszczytu i statuetki obejmuje ofertę wydania CD i koncertu na żywo. Płyta Kristiana Bugge – jego pierwsza – wyszła w marcu 2004 a koncert zwycięzcy odbył się w muzycznym centrum Rytmeposten w Odense w grudniu 2004.
Kristian Bugge ma 25 lat i gra na skrzypcach od 12-ego roku życia. Pochodzi ze wschodniej Jutlandii. Obecnie jest studentem Akademii Carla Nielsena w Odense, która jako pierwsza w Danii ma w programie muzykę ludową i tradycyjną. Jest technicznie dobrym wykonawcą obdarzonym instynktownym wysoko rozwiniętym wyczuciem muzyki tradycyjnej, co jest rzadkością u muzyka w tym wieku.
Podczas wspomnianego koncertu Kristian wystąpił z wieloma równolatkami a także dwoma wytrawnymi muzykami – Peterem Uhrbrandem i Sonnich Lydom – z pokolenia, któremu przypadło w udziale ratowanie przed wygaśnięciem ludowej muzyki, przez uczenie się jej od „starych” muzyków i przekazywanie młodemu pokoleniu.
Uhrbrand, który jest uważany za czołowego wykonawcę tradycji Wysp Owczych , od kilku lat zalicza Kristiana do grona swoich uczniów, a muzyka z tej części Danii znajduje silny akcent w programie koncertowym, chociaż Uhrbrand pozostawia swoje skrzypce w pudle i towarzyszy skrzypkowi przy fortepianie. Najstarszym wśród muzyków był weteran akordeonu Karl Skaarup z Thy w północnej Jutlandii, który w wieku 81 lat jest jednym z niewielu „starych” żyjących i wciąż grających artystów.
Kristian Bugge uczestniczył w festiwalu folkowym EBU w Førde (Norwegia) – występował w składzie zespołu Sans.

Bandura Players Trio

Bandura Players Trio Ludowej Orkiestry Narodowego Radia Ukrainy powstało na przełomie 1991 i 1992 roku. Zespół odbył wiele tournée koncertowych po Ukrainie, zarówno jako samodzielny zespół, jak i część orkiestry. Brał udział w koncertach orkiestry Filharmonii Narodowej, Opery Narodowej. Na swoim koncie ma również nagrania ludowych pieśni i utworów tworzonych przez kompozytorów współczesnych.
Trio często bierze udział w festiwalach krajowych i międzynarodowych takich jak Festiwal Folkowy EBU na Węgrzech, Międzynarodowy Festiwal Folkowy na Krymie itd.
Każda z członkiń zespołu obdarzona jest pięknym głosem, jak i świetną aparycją. Liryczny sopran koloraturowy Iriny Aleksandrowej, dramatyczny głos Tatyany Malomuzh i mezzosopran Olgi Burkhan współtworzą unikalne brzmienie. Podstawę ich repertuaru stanowią pieśni ludowe, piosenki ukraińskich i zagranicznych kompozytorów, romanse i muzyka instrumentalna.
Iryna Burkhan studiowała śpiew i grę na bandurze w Kijowskiej Akademii Muzycznej.
Jest zdobywczynią pierwszej nagrody na konkursie regionalnym.
Tatyana Malomuzh studiowała bandurę i śpiew w Kijowskiej Akademii Muzycznej
Olga Chernij studiowała grę na bandurze i śpiew w Kijowskiej Akademii Muzycznej.
Nagrania tria uważane są za niezwykle cenne i znajdują się w Złotej Kolekcji Radia Ukraińskiego.

Skład Zespołu:
Tatyana Malomuzh – bandura, śpiew
Irina Burkhan – bandura, śpiew
Olga Chernij – bandura, śpiew

Anna-Kaisa Liedes

Muzyka Anny-Kaisy Liedes i zespołu Utua jest głęboko zakorzeniona w tradycji ludowej pieśni fińskiej Karelii i Ingrii. Liedes łączy tradycyjne słowa ze współczesnym idiomem muzycznym, nadając utworom własny, świeży styl. Inspirowana odwiecznymi tematami poezji ludowej takimi jak miłość, rozczarowanie, namiętność, jak też mniej pospolitym związkiem miłości i nienawiści, maluje swe epickie interpretacje w subtelnych tonacjach oraz ekspresyjnymi barwami głosek.
Anna-Kaisa Liedes (ur.1962r) jest jedną z bardziej znanych i bardziej progresywnych folkowych artystek. Od ponad dwudziestu lat przyczynia się do rozwoju współczesnej i eksperymentalnej sceny folkowej. Obok interpretacji tradycyjnych pieśni ugro-fińskich, zajmuje się badaniem możliwości głosu ludzkiego.
Koncertowała na całym świecie zarówno jako solistka jak i wraz z zespołami takimi jak np. Niekku, Tallari czy MeNaiset, oraz z teatrem głosu Iki-Turso, a także z artystami takimi jak Maria Kalaniemi czy Heikki Laitinen. Liedes jest też twórczynią muzyki filmowej i teatralnej, ma w swoim dorobku nagrania kilku płyt solowych i z towarzyszeniem różnych zespołów. Jej pierwszy solowy krążek CD „Oi Miksi” pojawił się na forum międzynarodowym pod szyldem wydawnictwa Riverboat Records. Anna-Kaisa Liedes jest doktorem nauk muzycznych i wykładowcą na Wydziale Muzyki Ludowej fińskiej Akademii Sibeliusa.

Anna Sidnina & Ensemble

Młoda gwiazdka muzyki folkowej ma tylko 20 lat i jest studentką Akademii Muzycznej im. Gniesinych. Zdobyła nagrody w licznych konkursach. Jednakże jednym z najważniejszych dla niej konkursów okazał się radiowy konkurs młodych wykonawców muzyki pop zorganizowany przez radio Voice of Russia w 2001r, na którym Anna zdobyła pierwszą nagrodę. Jej talent zdobył uznanie słuchaczy na całym świecie. W kilka miesięcy później piosenka Lory Quint „The Old Road” w wykonaniu Anny zdobyła drugą nagrodę kart Voice of Russia ustępując jedynie rosyjskiej damie muzyki pop – Ałła Pugaczowej.
„Rosyjska piosenka ludowa to moja dusza. Jak można nie być wiernym własnej duszy?” – to prawdziwe credo Anny. Kontynuuje ona bogate tradycje tak znakomitych piosenkarzy folkowych jak Ruslaniva, Zidina, Strelchenko. Jednakże teraźniejszość narzuca swoje prawa, dlatego też Anna bardzo stara się osiągnąć syntezę różnych gatunków – folk, jazz i poezja.
Wielu rosyjskich miłośników muzyki folkowej pamięta monodramę „Silenced by Sorrow” (Uciszony przez smutek) przygotowaną w Moskwie specjalnie dla naszej piosenkarki. Specyfiką tej sztuki jest to, że jest ona oparta na muzyce ludowej i pięknej poezji Artura Rimbauda. Sztukę prezentowano nie tylko w Moskwie, odniosła sukces także we Francji, Niemczech i Hiszpanii. Dla fanów muzyki folkowej z Norwegii- słuchaczy Letniego Festiwalu Fiordów Anna Sidnina przygotowała specjalny program. Oprócz znanych piosenek ludowych Anna zaśpiewa także kilka nieznanych utworów z północnych regionów Rosji w nadziei, że wydadzą się bliskie słuchaczom norweskim.

Skład zespołu:
Anna Sidnina – śpiew
Zhukov Anton
Bogomolov Alexei
Petrov Pavel
Rychtenko Natalja

Anach Cuan

Anach Cuan w języku Gaelic oznacza „zatokę Cuan”.
Po raz pierwszy grupa spotkała się w 2000 roku w Chamoson. Wszyscy zafascynowani kulturą celtycką postanowili poszukiwać inspiracji w dawnej muzyce w Valais.

Wszystkie melodie w repertuarze zespołu pochodzą z Irlandii, Szkocji i Bretanii, kompozycje nawiązują czasem do kultury muzycznej wieków średnich.
Od momentu powstania grupa bardzo się rozwinęła. Po skromniejszych początkach, etapie poszukiwań, Anach Cuan ostatecznie zdecydował się na pogłębianie wiedzy na temat tradycyjnego muzykowania i poszerzanie repertuaru tradycyjnego. Inicjatorami projektu byli: grający na bodhranie Gregoire Trincherini i flecistka Stephanie Metrailler. Obecnie zespół występuje w składzie ośmioosobowym.
„…Wystarczy nam tylko kilka Guinessessów i namiętność do tej urzekającej muzyki aby zaprowadzić was na wyżyny gdzie żyli przodkowie Celtów…”
Teraz Anach Cuan pracuje nad nowym programem koncertowym, w którym znaczące miejsce będzie miała tradycyjna muzyka ze Szwajcarii.
Skład zespołu:
Mike Fayolle – śpiew, dzwonki
Alexandre Maye – bodhran, banjo
Frédéric Favre – lira korbowa, dudy, whistle
Guillaume Balet – gitara
Lucas Fitoussi -bodhran, łyżki
Ludovic Carron – skrzypce

Slainte „Space Edition”

To bardziej demo, niż regularny album zespołu, choćby dlatego, że nagrania różnią się jakością i jest ich tylko pięć.
Warszawska formacja Slainte (częściej pisane jako „Slainte!”) wreszcie zaczęła wypuszczać w świat swoją muzykę. Tym razem warto posłuchać, choćby ze względu na nietypowe dla celtyckich kapel instrumentarium. Dutar, lira korbowa, czy gitara w stroju buzuki, to ciekawe zestawienie.
Na płycie są dość fajne utwory, ale nie wszystkie udaje się w pełni docenić. Świetnie zagrana piosenka „Innocent Hare” zupełnie ginie wokalnie. Poziom rejestracji głosu Pawła Dziemskiego jest niestety niższy od poziomu instrumentów. Ja tą piosenkę znam, mogę sobie domruczeć to, czego nie słyszałem, ale nie każdy sobie tak poradzi.
„Brennan`s Harp” i „Lads o` The Fair” to niespodzianki, mało kto w polskich zespołach grywa w ten sposób, mało jest też harf.
Absolutny hit tej płytki to piosenka „Little Matic Rose” z rozwiniętą partią improwizowaną. Polecam ten kawałek każdemu.
Na zakończenie otrzymujemy transową wersję „The Drunken Piper”.
Slainte to zespół, który dba o swoją muzykę, potrafi ją zaprezentować w zachęcający sposób. Mam nadzieję, że uda się w końcu wycisnąć z nich porządne, studyjne nagrania. Wówczas będzie to na pewno jedna z ciekawszych celtyckich płyt z naszego regionu.


Jeśli jesteście zainteresowani tą płytą, to możecie ją sciągnąć również ze strony zespołu Slainte!

Taclem

Carrantuohill „Irish Jazz”

Nowy projekt grupy Carrantuohill nie jest może tak nowatorski, jak chcieliby sami muzycy (celtycki folk łaczono z jazzem niejednokrotnie), ale faktycznie na naszym rodzimym rynku jest to nie lada wydarzenie. Najbardziej znana z naszych celtyckich kapel zaprosiła do wspólnego grania takie sławy, jak Urszula Dudziak, Marek Raduli, czy Krzysztof Ścierański. Rezultatem jest płyta koncertowa, która ukazała się w magazynie „Ferment” wraz ze składankowym albumem „Irish Ferment”.
Zaczynają sami, choć nieco inaczej niż zwykle. W drugim utworze dołącza się do nich Urszula Dudziak ze swoimi wokalizami i Krzysztof Ścierański na basie. Co robią? Ścierański gra niesamowicie, jego miękkie, nieomal lepkie brzmienia basu wciągają niesamowicie. Sam utwór, z późniejszymi, jazzowymi frazami wokaliz robi bardzo dobre wrażenie. „Dunmore Lasses” rozpoczyna gówna melodia grana na saksofonie przez Tomasza Szukalskiego. Dalej mamy bardziej folkową część, choć tło dla muzyków tworzy tam pianista – Robert Czech. W końcu Szukalski wraca ze spokojną, lekką solówką.
Utwór „Irish Coffe/The Galway Rambler” to nieco inna historia. Cała środkowa część utworu, to łagodne popowo-jazzowe granie, które oplata czasem irlandzka melodia. Gościem jest w nim Bernard Maseli, grający na wibrafonie.
Wiązanka „An Evening in Nowa/Dever the Dancer”, to znów Szukalski i Czech. Nad wspólnym graniem rzeczywiście unosi się duch irish jazzu.
W „Silver Spire” do Bernarda Maseliego dołącza grający na gitarze Marek Raduli.
Jak to zwykle bywa całość wieńczy „Finał” – długa jazzowo-folkowa suita, w której każdy z zaproszonych muzyków, jak i z członków zespołu ma coś do pogrania. Całość trwa ponad dziesięć minut.
Zespół zapowiada, ze te siedem utworów to tylko zapowiedź. Na jesieni dostaniemy dwupłytowy album po brzegi wypełniony irish jazzową muzyką. Już dawno nie czekałem z taką niecierpliwością na płytę Carrantuohilli, co teraz.

Taclem

Carrantuohill „Irish Ferment”

Składanka utworów zespołu Carrantuohill zebrana na potrzeby magazynu „Ferment”. Magazyn ten zwykle zawiera dwie płyty i obszerną prezentację wykonawców. Jak dotąd poruszał się po pograniczach muzycznych, był więc alternatywny hip-hop, muzyka reggae, ale również folk, w postaci obsypanych nagrodami dwóch płyt grupy Osjan.
Tym razem trafiło na Irlandczyków ze Śląska i ich najnowszy pomysł – „Irish Jazz”. Recenzja tej płyty powinna znaleźć się tuż obok tej, którą czytacie. Póki co skupimy się na „Irlandzkim fermencie”, czyli mieszance hiciorków grupy Carrantuohill.
„Irish Ferment” otwiera utwór tytułowy z płyty „Between”, pierwszego folk-rockowego albumu zespołu. Pokazał on kierunek w którym obecnie zmierza zespół. Z tego samego albumu pochodzi „The Galway Rambler”, jedna z najbardziej rozkołysanych kompozycji na tej płycie.
Odskocznią od nowych brzmień jest starszy utwór „Rocky Road To Dublin”. Do współczesnego grania wracamy w „Forest Banan” z płyty „Inis”. „Jig of Slurs” jest starszy, ale już „The Giant`s Weir” to świeżynka ze wspomnianej płyty „Inis” (tam jako „Grobla Olbrzyma”). Później mamy więcej bardzo miłych staroci – „Ta Me Mo Shui”, „The Four Shoyes” i pierwsza na płycie piosenka – „Field Of Athenry” (nagrana podczas sesji z Bobem Balesem).
Utwór „Coalminer`s Reel” otwiera stawkę melodii z płyty „Speed Celts” będącej pomostem między starym (tradycyjnym) a nowym (bardziej współczesnym, folk-rockowym) Carrantuohillem. „Bruach Na Carriage Baine” to krok naprzód w kierunku „Between”, ale to jeden z bardziej zachowawczych utworów na tamtej płycie. Przy „Silver Spire” znów cofamy się w czasie. Aż wreszcie przychodzi czas na „Destitution”, w moim prywatnym rankingu najlepszy kawałek Carrantuohilli.
Piosenka „The Wild Mountain Thyme” to już odważniejsze próby wokalne z płyty „Between”. Zawsze dziwiło mnie, że Carrantuohille tak mało śpiewają. Przecież robią to bardzo dobrze. Na zakończenie dostajemy jeszcze „Gravel Walks”, jeden ze starszych kawałków, ale w nowej wersji.
Ciekaw jestem jaki był wyznacznik doboru tych utworów. Przyznam, że mieszanka jest ciekawa i różnorodna, a o to w składankach chyba chodzi.

Taclem

Page 3 of 5

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén