eFolk.pl

Robert Allen Zimmerman, znany głównie pod pseudonimem Bob Dylan (ur. 24 maja 1941 roku w Duluth, Minnesota) – amerykański piosenkarz, kompozytor i poeta.
Jest jedną z najważniejszych postaci współczesnej kultury. Próbował też szczęścia jako pisarz i aktor filmowy. Choć Dylan najczęściej postrzegany jest jako współczesny bard, śpiewający niedbałym głosem poetyckie songi w towarzystwie z gitarą akustyczną i harmonijką, to jego muzyczne doświadczenie obejmuje wiele różnorodnych gatunków oraz stylów muzyki rockowej, z których na każdym odcisnął niezatarte piętno swej indywidualności.

Niewiele wiadomo o dzieciństwie i młodzieńczych latach Dylana. On sam niechętnie ujawniał jakiekolwiek szczegóły. Nieliczni świadkowie jego dzieciństwa dostarczają niepełnych i niekiedy sprzecznych informacji. Niektórzy twierdzą, że jako chłopiec posiadał piękny, czysty głos. Być może przeszedł nawet profesjonalny trening u kantora w lokalnej synagodze.
W latach młodzieńczych nauczył się grać na gitarze i zaczął grać w lokalnych zespołach rock and rollowych. W 1959 rozpoczął studia na University of Minnesota, których nigdy nie ukończył. W czasie swych krótkich studiów zainteresował się muzyką folkową. Piosenki, głównie autorstwa Woodiego Guthrie oraz Hanka Williamsa, młody Robert Zimmerman grywał w lokalnych klubach pod pseudonimem Bob Dylan, wziętym od imienia poety Dylana Thomasa. Wkrótce pseudonim ten stał się legalnym nazwiskiem artysty.
Nie ukończywszy studiów, Dylan wyjechał do Nowego Jorku, by odwiedzić przebywającego w szpitalu legendarnego Woodiego Guthrie. W czasie odwiedzin śpiewał mu swe piosenki. To spotkanie, odbywające się w tak niecodziennej scenerii, stało się jednym z najbardziej przełomowych momentów w historii rocka. Dylan, otrzymawszy od Guthriego „błogosławieństwo”, postanowił pozostać w Nowym Jorku i poświęcić się karierze śpiewaka folkowego. Zamieszkuje w Greenwich Village, ówczesnym centrum artystycznego i intelektualnego fermentu. Muzyka tworzona wtedy przez Dylana to względnie ortodoksyjny folk – akustyczne ballady z pięknymi, poetyckimi, często politycznie zaangażowanymi tekstami. Z tego okresu pochodzą najbardziej znane jego przeboje, które weszły na trwałe do kanonu muzyki folk, takie jak Blowin’ In The Wind i The Times They Are a-Changin’.
Dylan nie należał do artystów, którzy daliby się uwięzić w granicach jednego gatunku czy stylu. Stale poszukiwał i zawsze był gotowy do podjęcia nieortodoksyjnych wyzwań. Podczas pobytu w Europie zapoznał się z dynamicznie rozwijającą się europejską odmianą rock and rolla i zrozumiał artystyczny potencjał leżący w tej muzyce, w USA traktowanej z pewną pogardą. Wpływ, jaki ta muzyka wywarła na Dylana, był rewolucyjny. W 1965 r. Dylan zbulwersował opinię muzyczną występując na Newport Folk Festival z elektryczną grupą rockową. Uznano to za „zdradę” folku. Dylan został wygwizdany.
Legenda głosi, że wielki Pete Seeger w czasie występu wtargnął na scenę z siekierą, usiłując poprzecinać kable od gitar. Dylan się tym nie przejął. Także i w czasie europejskiego tourne grał głośną, elektryczną muzykę. Była to prawdopodobnie najtrudniejsza trasa w historii Dylana. Wydawało się, że misją publiczności było tak głośne gwizdanie i wycie, by zagłuszyć dźwięk jego elektrycznej gitary. On zaś postawił sobie za cel grać tak głośno by zagłuszyć ryki zbulwersowanej publiczności. Wyłom został jednak dokonany. Europejscy artyści, między innymi The Beatles, a przede wszystkim The Rolling Stones, podchwycili ideę głośnej, dynamicznej gry i niedługo później w postaci „brytyjskiej inwazji” wyeksportowali ją do USA.
W tym okresie Dylan związał się z grupą The Band akompaniującą mu w czasie koncertów i studyjnych nagrań. Największym przebojem Dylana z tego okresu było „Like A Rolling Stone”.

Bob Dylan, choć jako dziecko wychowany był w tradycji judaistycznej, nie przywiązywał żadnej wagi do religii. Dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych przeszedł krótki okres nawrócenia.
Przyjął chrzest w chrześcijańskiej wspólnocie „Winnica”. Religijne egzaltacje miały wielki wpływ na jego muzykę. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nagrał kilka albumów o treści wyłącznie religijnej: Slow Train Coming, Saved i Shot of Love, które są jednymi z najpiękniejszych dzieł w stylu rocka chrześcijańskiego. Jest wegetarianinem.
Choć Bob Dylan nigdy nie ukończył uniwersytetu, wielokrotnie otrzymał tytuł doctor honoris causa prestiżowych uczelni, z czego osobiście odebrał tylko dwie (Uniwersytetu Princeton w 1970 roku i szkockiego Uniwersytetu St. Andrews w roku 2004). Jest też laureatem liczących się nagród muzycznych i literackich. Siedem razy nagradzany był nagrodą Grammy. W 2000 otrzymał Oskara w kategorii najlepsza piosenka za Things Have Changed z filmu Wonder Boys. Wielokrotnie nominowany był do Literackiej Nagrody Nobla, której jednak nie otrzymał. W roku 1997 dał koncert dla papieża Jana Pawła II podczas 23 Kongresu Eucharystycznego w Bolonii.
W 1988 Bob Dylan został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W kwietniu 2006 w Polsce nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego ukazała się pierwsza część autobiografii Dylana „Moje Kroniki”, która ukazuje go jako pełnego sprzeczności – obojętnego na śmierć bezdomnego człowieka, zabitego przez właściciela kamienicy, w której mieszkał artysta, a z drugiej strony jako poszukującego inspiracji np. w XIX wiecznych gazetach, czy u Woodie Guthriego, którego Dylan odwiedzał w szpitalu dla umysłowo chorych. Niespodzianką są nieprzychylne komentarze wobec Johnny Casha, oraz wyznanie, że Dylan nigdy nie czuł się rzecznikiem swego pokolenia.

Źródło: WIKIPEDIA

The Band – kanadyjska grupa rockowa grająca folk rock i country rock z domieszką psychodelicznego rocka.

Grupa powstała w 1958 roku jako grupa towarzysząca folkowemu śpiewakowi Ronniemu Hawkwinsowi i nosiła nazwę The Hawks. Przez pierwsze lata intensywnie koncertowała w Ontario, potem w całej Ameryce Północnej wtapiając się w nowojorski pejzaż „podziemia artystycznego” lat sześćdziesiątych. Grupa dwukrotnie zmieniała nazwę: pewien czas nazywała się Canadian Squires by w końcu przyjąć nazwę The Band, czyli po prostu „zespół muzyczny”, „grupa”. Zbiegło się to w czasie z propozycją Boba Dylana by grupa wspomagała go w studio i na koncertach. The Band pozostała akompaniatorem Boba Dylana przez kilka następnych lat zdobywając szeroki rozgłos.

W 1968 grupa zaczęła nagrywać swoją własną muzykę. Bogate instrumentalnie brzmienie, jakie grupa wypracowała, było miksem folk rocka i country rocka, psychodelicznego rocka i bluesa. Wiele przebojów nagranych w latach 1968-1976 grane jest przez stacje radiowe do dziś i zaskakuje swą świeżością. Wszyscy muzycy grupy byli bardzo sprawnymi instrumentalistami i doskonałymi wokalistami. Za lidera grupy uważa się Richarda Manuela, który napisał poetyckie teksty do największych przebojów grupy – Whisperin Pines, In A Station, The shape I’m In czy Jawbone. Autorem większości piosenek (zarówno tekstów jak i melodii) był jednak Robbie Robertson. The Band wielokrotnie sięgał również po teksty Dylana – min. w takich folkowych perełkach jak: When You Awake, I Shall be Released, Wheell’s on fire, nadając tym samym jego twórczości nowej jakości i oryginalnej interpretacji.

W czasie kiedy z The Band związał się Bob Dylan – grupa spotkała się ze skrajnie negatywnym przyjęciem. Publiczność, która przychodziła głównie po to, aby zobaczyć Dylana na żywo, mówiła: „Ten zespół nie czuje piosenek Dylana”, „chcieliśmy posłuchać Boba Dylana, a nie trzeciorzędną kapelkę popową”. Wielkiego barda posądzono wówczas o skomercjalizowanie i zdradę folku. Sam Dylan wyznał – „związałem się z The Band, ponieważ miałem już dość folku”. Do The Band na długo przyległa jednak negatywna opinia; publiczność nie doceniała tej niewątpliwie wartościowej muzyki. Grupa, niezrażona niepowodzeniami i licznymi oszczerstwami rzucanymi pod jej adresem, kontynuowała współpracę z Dylanem.

W 1978 roku po szesnastu latach ciągłego koncertowania grupa postanowiła rozwiązać się. Jej ostatnim, pożegnalnym koncertem było olbrzymie przedsięwzięcie muzyczne, w którym obok The Band wzięła udział cała plejada gwiazd rocka, folk rocka i bluesa. W wyniku koncertu powstał album oraz film wyreżyserowany przez Martina Scorsese zatytułowany Last Waltz, czyli Ostatni walc. Na koncercie, tak jak i na filmie, obok członków The Band wystąpili: Bob Dylan, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Emmylou Harris, Ringo Starr, Neil Young, Eric Clapton, Muddy Waters, The Staples, Dr. John, Bobby Charles, Ronnie Hawkins i Paul Butterfield.

W roku 1986 (podczas długiego tournee zespołu po Europie) śmiercią samobójczą zmarł Richard Manuel. W 1993 podjęto próbę reaktywowania grupy. Nie przystąpił do niej jednak Robbie Robertson. Z tego roku pochodzi ostatni album grupy: Jubilation. W parę lat później zmarł Rick Danko, co praktycznie uniemożliwiło dalsze funkcjonowanie zespołu.

The Band, choć nigdy nie uzyskał wielkiej popularności, wśród krytyków uznawany jest za jeden z najbardziej znaczących i wpływowych zespołów w historii rocka. Uwieńczenie jego trudnej do przecenienia działalności było dołączenie do Rock and Roll Hall of Fame. Grupa The Band wystąpiła również na festiwalu Woodstock w roku 1969.

Skład:
* Robbie Robertson gitara, śpiew
* Rick Danko gitara basowa, śpiew, akordeon, skrzypce
* Richard Bell instrumenty klawiszowe
* Levon Helm perkusja, śpiew, multiintrumentalista
* Garth Hudson instrumenty klawiszowe, saksofon
* Richard Manuel instrumenty klawiszowe, śpiew.

Źródło: WIKIPEDIA

Art Garfunkel (właśc. Arthur Ira Garfunkel) (ur. 5 listopada 1941) – pieśniarz amerykański. Najbardziej znany jako połowa duetu Simon and Garfunkel.

Urodził się w Forest Hills, części dzielnicy Queens w Nowym Jorku, w rodzinie żydowskich emigrantów z Rumunii. Spotkał swego przyszłego partnera z duetu, Paula Simona, w szóstej klasie. Między 1956 a 1960, występowali razem jako Tom & Jerry. Garfunkel studiował na uniwersytecie Columbia we wczesnych latach sześćdziesiątych.

W 1963 zmienili nazwę zespołu na Simon & Garfunkel. Kombinacja słodkiego, melodyjnego głosu Garfunkela z umiejętnościami kompozytorskimi Simona spowodowała, że duet stał się jednym z najpopularniejszych wykonawców lat 60. Jednak w wyniku różnic i rozbieżności co do planów zawodowych, duet rozpadł się zaraz po wydaniu najbardziej cenionego albumu Bridge Over Troubled Water, w 1970.

W latach siedemdziesiątych Garfunkel wydał kilka albumów solowych, i chociaż nie osiągnął popularności równej duetowi Simon i Garfunkel, wprowadził swoje single I Only Have Eyes For You i Bright Eyes na pierwsze miejsca brytyjskich list przebojów oraz All I Know na listę amerykańską Top 10. Bright Eyes znalazło się także w ścieżce dźwiękowej filmu Watership Down.

W międzyczasie Garfunkel zagrał w kilku filmach, m.in. Paragraf 22 i Carnal Knowledge – z Jackiem Nicholsonem, Candice Bergen, i Ann-Margret.

Po rozczarowująco złym odbiorze płyty z 1981 Scissors Cut, Garfunkel ponownie połączył się z Paulem Simonem, grając słynny koncert w Central Parku. Rozpoczęli wspólną pracę nad nowym albumem studyjnym, ale Garfunkel porzucił projekt, nie zgadzając się na teksty Simona. Po tym fakcie Garfunkel opuścił scenę muzyczną na kilka lat, ale powrócił w 1988 z płytą Lefty. Projekt nie spotkał się z dobrym przyjęciem i Garfunkel milczał aż do 1993, kiedy to wydał album Up ‚til Now. Jego najciekawszym wydawnictwem pozostaje zapis koncertu Across America na Ellis Island z 1996. Album jest muzycznym zapisem pieszej wędrówki artysty poprzez amerykańskie stany. Wydany został m.in. na DVD.

Ostatnimi albumami artysty są Everything Waits To Be Noticed (2002) oraz Some Enchanted Evening, który premierę miał 30 stycznia 2007 roku.

Garfunkel na początku 2004 stał się bohaterem doniesień prasowych dotyczących aresztowania go za posiadanie marihuany.

Na przełomie 2003/2004 roku oraz w roku 2004 duet Simon i Garfunkel dał szereg koncertów w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie. Wspólna trasa odniosła medialny i komercyjny sukces, a kończący ją darmowy koncert w Rzymie zgromadził 600 tys. fanów. Ciekawostką jest fakt, że podczas większości koncertów tej trasy, duet Simon and Garfunkel wspierany był przez niezapowiadanych Everly Brothers, na których muzyce Paul i Art wzorowali się w latach pięćdziesiątych.

Źródło: WIKIPEDIA

Zespół wokalno-instrumentalny. Powstał w czerwcu 1971 r. w Warszawie, choć już w marcu dokonał nagrań radiowych dla Młodzieżowego Studia „Rytm” jako grupa Elizy Grochowieckiej (m. in. „Ballada o wczesnym wstawaniu”). Grupę tworzyli: Andrzej Rybiński (gitara, flet, wokal; eks-Dwa plus Jeden), Eliza Grochowiecka (wokal, tamburyn, gitara; eks-Portrety), Arkadiusz Żak (gitara basowa) i Zbigniew Hołdys (gitara, wokal). Z. Hołdys wcześniej występował z własną grupą Kwiaty Warszawy, a później z formacją klubu „Medyk” Rh-. Na początku 1972 r. do grupy dołączył Marek Zienkiewicz (fortepian). A. Rybiński, absolwent średniej szkoły muzycznej, karierę rozpoczynał w łódzkich zespołach – Piotrusie i Kanon Rytm. Podczas służby wojskowej w marynarce wojennej artysta brał udział w konkursach amatorskiego ruchu muzycznego. Najcenniejszym trofeum była nagroda podczas III FPŻ w Kołobrzegu w 1969 r. Od 1970 r. gitarzysta związany był z Katarzyną Gartner, która zaangażowała go do swojej śpiewogry „Janosik, czyli na szkle malowane”. Po krótkim okresie współpracy z grupą Bumerang, A. Rybiński w styczniu 1971 r. występował w zespole Dwa plus Jeden. W tym czasie muzyk poznał w Klubie Piosenki ZAKR wokalistkę E. Grochowiecką. Solistka debiutowała w warszawskim klubie „Medyk”, skąd trafiła do „Piwnicy u Hohonia”. Z początkiem 1970 r. występowała z zespołem Klubu Studentów Architektury, wykonując m. in. „Pieśń Villonową o miłości” i „Roksolanki”. Laureatka przeglądów studenckich związana była później z grupami Rh- i Portrety. Oficjalny debiut zespołu miał miejsce na IX KFPP w Opolu pod nazwą Eliza i Andrzej. Wiosną 1973 r. powrócił do niego na krótko Z. Hołdys. W połowie 1974 r. Jerzy Rybiński (eks-No To Co) wymienił, grającego na gitarze basowej Cz. Mogilińskiego. Nagrania formacji utrzymane w konwencji folk rocka z elementami country cieszyły się dużym powodzeniem w latach 1972-1980. Duży wpływ na styl grupy miały teksty Bogdana Olewicza. W 1974 r. Andrzej i Eliza wylansowali swój największy przebój „Czas relaksu”. Zespół zdobywał nagrody na wielu festiwalach, m. in. 2. nagrodę podczas XII Międzynarodowego Festiwalu Variete w Rennes w 1974 r., wyróżnienie na „Festiwalu Krajów Nadbałtyckich” w Rostocku w 1975r., 2. nagrodę na „Schlager Festival” w Dreźnie w 1976 r. Pozostałe przeboje Andrzeja i Elizy to m. in. „Rzuciła mnie dziewczyna”, „Czeka na nas świat”, „Dzieląc świat na pół”, „Królem bądź, głową rusz”, „Buty, buty [Ballada o butach]”, „Idzie na deszcz”, „Deszcz w obcym mieście”. Z zespołem współpracowało wielu utalentowanych muzyków, m.in.: Eugeniusz Mańko (perkusja; 1973-1974), Ryszard Kaczmarek (gitara basowa; eks-ork. PR w Opolu; 1974), Henryk Krzeszowiec (mellotron, syntezator; 1974-1979), Włodzimierz Gromek (perkusja; eks-Nowa Grupa; 1977), Ryszard Sygitowicz (gitara; eks-Bumerang; 1978), Daniel Nitsche (instrumenty klawiszowe; 1978-1979), Janusz Staszek (perkusja; eks-Thunderbolt; 1977-1980), Piotr Szpernol (gitara; eks-bractwo Kurkowe 1791; 1979-1980), Jacek Berenthal (nstrumenty klawiszowe; eks-bractwo Kurkowe 1791, 1979-1980), Stanisław Wita (pianino; 1979-1980), Marian Śnigurowicz (perkusja; eks-Spisek, 1978-1980). Formacja uległa rozwiązaniu w lipcu 1981 r., po 10 latach istnienia. W 1983 r. Andrzej Rybiński wylansował na XX KFPP w Opolu utwór „Nie liczę godzin i lat”.

Źródło: Polska muzyka.info

Zespół z Warszawy, założony przez trójkę muzyków z których dwóch miało wcześniejsze doświadczenia w innych grupach. Krzysztof Tomaszewski grał w zespole Draccar, zaś Piotr Lewandowski w Cape Horn. Cała trójka związana była z Ośrodkiem Wypoczynkowym Pałacu Młodzieży w Pieczarkach, gdzie zdarzało im się również żeglować. Obecnie najłatwiej spotkać ich w warszawskiej tawernie „Kliper”, która stała się przystanią zespołu.
Zespół wykonuje własne utwory, oraz standardy piosenki żeglarskiej w nowych opracowaniach. Nowe piosenki pisze głównie Piotr Lewandowski, choć czasem wspiera go także Krzysztof Tomaszewski.

Muzycy grają wspólnie od 1992 roku. Na repertuar składają się utwory świeckie i religijne z obszaru Pierwszej Rzeczypospolitej pochodzące ze zbiorów Oskara Kolberga, Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Katedry Etnomuzykologii Sakralnej KUL i własnych.

W swoich wykonaniach kapela zachowuje oryginalne maniery wykonawcze oraz – w przypadku muzyki religijnej – właściwy jej tematyce kontekst. Używają oryginalnych lub zrekonstruowanych instrumentów: liry korbowej, cymbałów, basetli i skrzypiec.

Skład:
* Anna Broda: śpiew, cymbały, bęben
* Witold Broda: skrzypce, lira korbowa, basy, śpiew
* Adam Strug: śpiew, fisharmonia, akordeon

Źródło: WIKIPEDIA

Jacek Kleyff (ur. 1 sierpnia 1947 w Warszawie) – polski bard, poeta, kompozytor, aktor i malarz.

W 1979 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera architektury na Politechnice Warszawskiej. Był jednym z twórców (razem z Januszem Weissem i Michałem Tarkowskim) słynnego kabaretu Salon Niezależnych. W latach 1981-85 mieszkał na wsi pod Lublinem, gdzie powstał zalążek Orkiestry Na Zdrowie (ONZ). Większość tekstów i kompozycji tego zespołu jest jego autorstwa. W 1995 roku Orkiestra Na Zdrowie zdobyła „Złoty Bączek”, główną nagrodę publiczności, na festiwalu Przystanek Woodstock w Czymanowie nad Jeziorem Żarnowieckim. Najbardziej znane piosenki w wykonaniu Jacka Kleyffa to: Telewizja (1972), Huśtawki (1973) oraz Nie męcz mnie (1974), wykonywane później przez Kubę Sienkiewicza i Elektryczne Gitary. Na wydanej w roku 2002 płycie Pan Yapa i magiczna załoga aktor Krzysztof Janczak zadedykował Jackowi Kleyffowi utwór Żółte eliksiry.

W 2006 roku, podczas wyborów samorządowych, bezskutecznie starał się o mandat radnego m.st. Warszawy, z list Komitetu Wyborczego Wyborców Gamonie i Krasnoludki.

Źródło: WIKIPEDIA

Ibrahim Ferrer (ur. 20 lutego 1927 – San Luis, zm. 6 sierpnia 2005 – Hawana), muzyk i wokalista kubański.

Już od 12 roku życia, z powodu śmierci matki, zarabiał śpiewając na ulicach. Rok później wraz z kuzynem założył swój pierwszy zespół muzyczny. Od 1953 śpiewał w grupie wraz z Pacho Alonso. W 1959 grupa przeniosła się do Hawany i odtąd nazywała się Los Bocucos.

Międzynarodową sławę zyskał Ibrahim Ferrer dopiero dzięki płycie Buena Vista Social Club nagranej wraz z Ry Cooderem w roku 1997 oraz filmowi pod tym samym tytułem w reżyserii Wima Wendersa, który powstał w roku 1999. W tym samym roku ukazał się też jego pierwszy solowy album.

Źródło: WIKIPEDIA

Ian Anderson (ur. 10 sierpnia 1947 w Dunfermline w Szkocji) – szkocki muzyk rockowy. Instrumentalista, kompozytor i autor tekstów, od 1967 założyciel i ekstrawagancki lider progresywnej grupy rockowej Jethro Tull. Ian Anderson gra na flecie, gitarze akustycznej oraz mandolinie. Anderson posiada łatwo rozpoznawalny głos i manierę wokalną, które wraz z jego fletem stały się znakiem rozpoznawczym Jethro Tull.
Ian Anderson równolegle ze swą pracą w grupie, nagrywa płyty solowe. Jako solista skupia się raczej na tworzeniu muzyki instrumentalnej. W jego solowej twórczości wyróżnia się neoklasyczna dwunastoczęściowa suita Divinities nagrana z orkiestrą symfoniczną.

Źródło: WIKIPEDIA