eFolk.pl

Breiz to w języku bretońskim nazwa Bretanii, krainy położonej na omywanym Atlantykiem surowym półwyspie zachodniej Francji. Pomimo swojego kontynentalnego położenia kultura tego narodu związana jest z kulturą osiadłych na brytyjskich wyspach Celtów.
Grupa Breiz powstała 1989 roku w Poznaniu i grała muzykę o celtyckich korzeniach pochodzącą z tego właśnie regionu. Część grupy grała wcześniej w The King Stones, gdzie wykonywali m.in. bretońskie szanty.
Repertuar Breiz stanowiła celtycka w brzmieniu i swoich korzeniach, tradycyjna muzyka ludowa Bretanii. Od skocznych polek, poprzez gawoty do archaicznych rond, to wędrówka po muzycznych ścieżkach Bretanii, jej tawernach, fetach i pubach. Od wiernych i surowych przekazów do bardziej swobodnych interpretacji.
Kaseta „An Dro”, którą zespół pozostawił po sobie to pierwsze w Polsce wydawnictwo w całości poświęcone muzyce bretońskiej.

Bokomara to weterani czeskiej sceny folk. Grupa powstała na poczatku lat 90-tych. Założycielami zespołu byli Pavla Dvorácková i Tomáš Musil. Przez ponad 15 lat istnienia zespołu zagrało w nim kilkunastu muzyków. Z pierwotnego składu pozostał do dnia dzisiejszego jedynie Luboš Jarek.
Bokomara gra mało znana, w Polsce „czeska” odmiane muzyki folk w której wiele elementów muzycznych z kregu tradycyjnej muzyki folkowej jest połaczonych z muzyka rockowa oraz z bardzo popularna w Czechach muzyka country. Zespół składa sie z wytrawnych instrumentalistów, grajacych wczesniej w wielu innych grupach.
Doswiadczenie estradowe Bokomary w połaczeniu z melodyjna i pulsujaca rytmem muzyka sprawia, że ich koncerty sa zawsze ciepło odbierane przez publicznosc i czesto sa pretekstem do wspólnej żywiołowej zabawy.
Skład zespołu :

Luboš Jarek – gitar. akustyczna, harmonijka ustna, spiew;
Radek Marík – gitary akustyczne i elektryczne;
Hynek Tecl – banjo. gitar. bas., spiew;
Pavel Bríza – perkusja;
Jan Žácek – instrumenty perkus.

(Info za www.etnosfera.org)

Zespół Bobana Markovića, będący kwintesencją bałkańskich orkiestr dętych, pochodzący z miejscowości Vladicin Han (Południowa Serbia), ponownie zdobywa pozycję czołowego zespołu serbskiego (tytuł, którym został uhonorowany pod koniec lat 80-tych). Muzyka zespołu, prezentowana przez 20-stoosobowy inspirowana jest utworami cygańskimi, choć „skłania” się też w stronę innych muzycznych
i kulturalnych korzeni, bliskich tradycji Romów.
Boban i jego Orkiestra zdobyli już wszystkie najbardziej prestiżowe wyróżnienia dla muzyków w Serbii, tj.: dwa razy „Mistrz Trąbki”, „Złota Trąbka”, „Pierwsza Trąbka”, „Najlepsza Orkiestra”, „Najlepszy Koncert”. Większość z wymienionych nagród zespół otrzymał podczas słynnego festiwalu „Dragacevski Sabor”, w miejscowości Guca (Południowa Serbia), przy „ostrej” rywalizacji i przy blisko 300-tysięcznej publiczności.
Podczas festiwalu „Pepsi Sziget Festiwal”, w Budapeszcie (2001r.), zespół Boban Marković Orkestar występował na scenie Muzyka Świata, przy której zgromadził 15-tysięczną publiczność. To było wspaniałe dla Bobana, choć nie cieszyło już tak bardzo zespołu „Oasis”, który musiał przesunąć swój koncert o pół godziny ze względu na fantastyczny występ Bobana;

Jurorzy przyznający nagrodę „Pierwsza Trąbka” (najwyższe wyróżnienie, znane wśród muzyków grających na instrumentach dętych w Serbii), przyznali Bobanowi tę nagrodę podczas festiwalu „Dragacevski Sabor 2001” jednogłośnie: 10:10, co nie zdarzyło się od 1961 roku.

W 2002 roku podczas swojej debiutanckiej, 19-dniowej trasy po USA
i Kanadzie. Orkiestra Bobana Markovića sprzedała 17 koncertów, Początkiem października 2002 odbyli swój 100 koncert a owa jesień przyniosła im jeszcze więcej występów. W tym samym roku do zespołu dołączył syn Bobana – 15-letni Marko Marković.

Boban ma także na swoim koncie projekt – tournee, znane jako Brotherhood of Brass („Braterstwo Orkiestr Dętych”), w którym oprócz orkiestry „Boban Marković Orkestar” uczestniczył zespół „Wszystkie Gwiazdy Klezmerskiej Orkiestry Dętej Franka London`a (uwiecznione na CD pn. Brotherhood Of Brass, Pirania Music).

Członkowie zespołu:
Boban Marković ,
Marko Marković
Sasa Jemcić
Srdjan Spasić
Dragoljub Eminović
Isidor Eminović
Asim Ajdinović
Goran Spasie
Sasa Alisanović
Sasa Stanojević
Aleksandar Stosić
Asmet Eminović
Nedzat Zumberović

Zespół Benedikta powstał w 1995 r. z inicjatywy dwóch utalentowanych muzycznie sióstr (Petra Janková i Míša Vánová). Bardzo szybko grupa zyskała uznanie i stała sie jedna z najbardziej znanych formacji folkowych w Czechach.
Opiniotwórcze pismo ”Folk & Country” w 2000 r. mianowało zespół – muzycznym objawieniem roku. Liczne koncerty na znamienitych festiwalach folkowych, występy w TV, sześć wydanych albumów, to jednoznaczne znamiona sukcesu jaki grupa odniosła w tak krótkim czasie. Artystyczne sukcesy Benedikta zawdziecza w dużej mierze swojemu stylowi muzycznemu, w którym elementy tradycyjnej muzyki ludowej zostały połaczone z muzyka rockowa, jazzem i funky. Powstał w ten sposób oryginalny repertuar zespołu znakomicie sprawdzajacy sie zwłaszcza podczas wystepów „na żywo”. Niewatpliwym atutem grupy jest obecnosc dwóch urodziwych, znakomitych wokalnie i instrumentalnie sióstr.
Ich estradowy dynamizm oraz profesjonalne muzycznie zgranie całego zespołu sprawiaja, że wystepy Benedikty zawsze wzbudzaja zainteresowanie, a czesto również entuzjazm publicznosci.
Skład zespołu :
Petra Janková – wokal
Míša Vánová – skrzypce, wokal
Jaryn Janek – gitara basowa, wokal
Mara Tran – gitara, wokal
Kuba Doležal – saksofon
Vojta Douda – perkusja
Víta Halška – instrumenty perkusyjne

(Info za www.etnosfera.org)

Zespół powstał jesienią 2000 roku w Lublinie, z inicjatywy Anny Kiełbusiewicz oraz Grzegorza Lesiaka. Jest kontynuacją solowej działalności Anny pieśniarki, znanej z niezwykłych interpretacji pieśni z Górnego Śląska. Artystka przez szereg lat poszukiwała tematów ludowych w starych, śląskich śpiewnikach. Jej talent i temperament sprawiły, że przy skromnym akompaniamencie gitary utwory pierwotnie surowe nabierały całkowicie nowej energii, zyskując charakterystyczny klimat, nietypowe melizmaty, często nową melodię i rytm. Teraz wzbogacone zostały o nową przestrzeń, nowe pomysły aranżacyjne, które rodzą się podczas zderzania się wrażliwości poszczególnych muzyków zespołu. Na repertuar grupy składają się w głównej mierze energiczne piosenki w klimacie reggae, zagrane z jazzowym zacięciem oraz niezwykle urokliwe i rzadkie górnośląskie ballady.
Zespół funkcjonował do grudnia 2003, kiedy to tragicznie zmarła Anna Kiełbusiewicz.

Anna Kiełbusiewicz – śpiew, gitara; Grzegorz Lesiak – gitara klasyczna; Michał Wojda – conga, udu, djembe; Tomasz Piątek – klarnet

(Info za www.rozstaje.pl)

Świat rozległych stepów, galopujące konie, sunące karawany wielbłądów, dym unoszący się nad jurtą. Magiczny śpiew khoomei, hipnotyzujący publiczność, prastara sztuka azjatyckich ludów, stanowiąca jedności z naturą. Animistyczne wierzenia, szamańskie rytuały, dumna historia Dżyngis Chana, ciężkie codzienne życie w surowym klimacie. Marinhoor, ludowy instrument, fascynacja i hołd złożony przemierzającemu bezkres rumakowi.
Wszystko to namalują przed nami mistrzowie śpiewu gardłowego i gry na marinhoorze Ganbold Muukhai i Ganzorig Nergui. Althai i Khangai dwa pasma górskie po dwóch stronach Mongolii, dwie artystyczne osobowości, zjednoczone w jeden organizm z przyrodą, tradycją i ze sobą. Ganbold studiował w szkole muzycznej, do perfekcji opanował grę na marinhoorze. Instrument pod jego palcami ożywa, zamienia się w świst wiatru, lament wielbłąda, rżenie konia. Jego własna niepowtarzalna technika gry jest uznana i podziwiana na całym świecie. Uczy jej również w Ułaana Baatar na konserwatorium. Ganzorig jest samoukiem, w dzieciństwie naśladował dźwięki natury, opanował do perfekcji archaiczną sztukę śpiewu i to w ten pierwotny sposób, nie wyuczoną w szkole, a naturalną, dziką i piękną.
Skład zespołu:
Ganbold Muukhai – khoomei (śpiew gardłowy) marinhoor (instrument smyczkowy)
Ganzorig Nergui – khoomei (śpiew gardłowy) marinhoor (instrument smyczkowy)

Założycielem i liderem grupy jest szwedzki multiinstrumentalista Ale Möller, czołowa postać szwedzkiej tradycyjnej muzyki folkowej.
Swoją karierę muzyczną rozpoczął – zainspirowany twórczością Clifforda Browna – od jazzu i gry na trąbce. Wpływ na zmianę jego zainteresowań miał grecki muzyk Christos Mitrencis, którego spotkanie zaowocowało u Möllera pasją do greckiej muzyki i nowego instrumentu – bazuki. W następnych latach koncertował z grecką orkiestrą w Grecji, poznawał kulturę tego kraju, a przez współpracę z greckimi muzykami (m.in. kompozytorem Mikisem Teodorakisem) wzbogacał swoje umiejętności. Rosnące przekonanie, że siła greckiej muzyki tkwi w odniesieniach do własnej historii skłoniło go do powrotu do Szwecji i odkrywania własnych korzeni.

W roku 1980 przeprowadził się do regionu Dalarna (Szwecja), gdzie odkrył mistrzów gry na tradycyjnych, ludowych skrzypcach. Dziesięć lat poświęcił na naukę tradycyjnych pieśni i muzyki oraz na poznawanie kultury tego regionu. Równocześnie podjął pracę nad dostosowaniem utworów skomponowanych na ludowe skrzypce do bazuki. Ale jako główny instrument obrał mandolę, którą dostosował do wykonywania charakterystycznej szwedzkiej muzyki ludowej.
Aby rozszerzyć granice skandynawskiej muzyki folkowej Ale Möller realizował projekty muzyczne z takimi grupami jak Filarfolket czy Jordan. Nagrywał liczne płyty pod własnym nazwiskiem i był współproducentem wielu innych płyt, wśród nich pierwszego solowego album wokalistki Leny Willenmark. Potrzeba wprowadzenia wolności i improwizacji do muzyki folkowej została wykorzystana podczas nagrywania albumów, wydanych w międzynarodowym wydawnictwie płytowym ECM, które odniosły sukcesy w połowie lat 90-tych (np. płyta „Nordan”, która zdobyła wiele nagród, m.in. Grammy w Szwecji i Deutsche Musikkritikerpreis w Niemczech). Ceniąc w twórczości muzycznej improwizację Möller często grywał z muzykami jazzowymi i improwizującymi muzykami folkowymi z różnych kultur. Bardzo ważnym miejscem dla takich spotkań była grupa Enteli (1985-1995), w której skład wchodził Möller, Willemark, saksofonista jazzowy Jonas Knutsson, grający na klawiszach Johan Söderqvist i perkusista Bengt Berger. Ale Möller zaangażował się także w projekty realizowane w Norwegii. Współpracował m.in. z mistrzem skrzypiec Gunnarem Stubseidem i piosenkarką Kirsten Braten Berg. Album „Min Kvedarlund” w wykonaniu Braten Berg wyprodukowany przez Möllera, zdobył norweskie Grammy. W 1987 r. Möller i Willenmark wraz z Perem Gudmundsonem (mistrz gry na skrzypcach) założyli tradycyjny folkowy zespół „Frifot”, który istnieje do dziś i odnosi liczne sukcesy na koncertach w kraju i zagranicą (m.in. w Japonii).
Przez ostatnie lata główny cel jego rozwoju skupił się na współpracy z muzykami wywodzącymi się z różnych kultury i tradycji. Wraz z Jonasem Knutssonem utworzył w 1998 r. w Stockholm Folk Music Big Band – zespół złożony z 14 muzyków pochodzących z różnych stron świata.
Na takiej współpracy bazuje również Ale Möller Band – zespół złożony z wielobarwnej grupy muzyków zakorzenionych w różnych kulturach muzycznych. Muzyka zespołu zawiera skandynawską melancholię, greckie i senegalskie wokale, perkusję rodem z Ameryki Łacińskiej i wiele innych. Jest bardzo ekspresyjna i dynamiczna, jednocześnie pełna dowcipu, fantazji i humoru.

Ale Möller komponuje także muzykę do filmów i spektakli teatralnych.

Skład Ale Möller Band:
Ale Möller
Maria Stellas – tancerka i piosenkarka pochodzenia szwedzko-greckiego
Mamadour Sene – piosenkarz i akrobata z Senegalu
Magnus Stinnerbom – mistrz fidla z regionu Värmland
Rafael Sida Huzar – perkusista z Meksyku

Muzyczny zespół LeGo powstał w czerwcu 2003 roku przy Lidzbarskim Domu Kultury. Skupia miłosników szant, piosenki morskiej i żeglarskiej. Sięga również po muzykę folkową i bluesową.
Po zorganizowaniu przez Lidzbarski Dom Kultury „warsztatów bluesowych” – wyłonił się bluesowo-jazzowy odłam zespołu przyjmując nazwę Małę Lego Blues.
Obie grupy biorą aktywny udział w muzycznym życiu kulturalnym regionu występujšc charytatywnie na rzecz Specjalnego Orodka Szkolno Wychowawczego, MOPSu, Jednostki Wojskowej Zespół brał także udział w wielu innych imprezach okolicznociowych. takich jak Otwarcie Galerii, Bieg Uliczny , Letni Piknik w Ornecie, Festyn dla dzieci „Pożegnanie Lata”, oraz występy dla młodzież szkolnej. W skład zespołu wchodzą również osoby niepełnosprawne. Z tego względu nawišzano współpracę z Muzycznym Zespołem Niepełnosprawnych Czardasz z Gdyni.
LeGo i Czardasz występowały wspólnie w Lidzbarku Warm. Aktualnie krystalizują się plany ponownej letniej prezentacji obu grup w Gdyni. Niepełnosprawni członkowie zespołu LeGo należš do Stowarzyszenia Muzyków Niepełnosprawnych „Dom Muzyki” w Warszawie. Dodatkowo objęci są programem integracyjnym i podlegają dofinansowaniu przez PCPR w Ornecie w zakresie zakupu instrumentów.

Włoska grupa La Moresca Antica powstała w 1989 roku i eksploruje przede wszystkim bogate źródła włoskiej muzyki renesansowej i sredniowiecznej. Badania te doprowadziły do powstania w 2000 roku programu z dawną muzyką morską. Utwory te znalazły się później na płycie „Marinaresca”.
Kontynuacja tego tematu doprowadziła do odkrycia ciekawych pieśni pirackich i żeglarskich z włoskich wybrzeży. W 2004 roku trafiły one na drugą płytę zespołu – „Li Turchi Alla Marina”. Z tym repertuarem zdobyli uznanie m.in. na Mersey Shanty Festival w Liverpoolu.
Skład zespołu:
Roberta Maioli – wokal
Marco Macchi – wokal, instrumenty perkusyjne
Sabina Colonna Preti – viola da gamba, wokal
Consuelo De Cea – viola da gamba
Angelo Maffezzoli – flety, róg, wokal
Umberto Mosca – wokal, colascione, gitara barokowa, bouzouki, flety, róg, dudy, instrumenty perkusyjne, cymbały

Brina to słoweńska formacja która powstała wokół osoby Briny Vogelnik, młodej artystki pochodzącej ze znanej muzycznej rodziny z Lubljany. Wcześniej wystepowała ona z takimi zespołami, jak Andrabrin, Šišenska Bajka i String.si. Z tą ostatnią grupą Brina Vogelnik nagrała wiosną 2002 roku swój debiutancki album – „Graščakinja”.
Dośiwadczenie koncertowe, które przyszło po premierze płyty i duża pewność co do kierunku rozwoju, zaowocowały pod koniec 2003 roku rozstaniem artystni z grupą String.si.
Pod hasłem Brina zaczął powstawać zalążek składu znanego do dziś. Muzycy rekrutowali się głównie z kapel jazzowych, stąd też pewnie dość nietypowe spojrzenie na folk-rock, czy też szerzej na folk.
Grupa Brina wydała jak dotąd dwie płyty: „Mlado leto” z 2004 i „Pasja Legenda” z 2006 roku.
Skład zespołu:
Brina Vogelnik – wokal
Jelena Ždrale – skrzypce
Luka Ropret – gitary
Drago Ivanusa – akordeon, fortepian
Nino De Gleria – gitary basowe, wiolonczela
Blaz Celarec – perkusja