eFolk.pl

Muzycy grają wspólnie od 1992 roku. Na repertuar składają się utwory świeckie i religijne z obszaru Pierwszej Rzeczypospolitej pochodzące ze zbiorów Oskara Kolberga, Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Katedry Etnomuzykologii Sakralnej KUL i własnych.

W swoich wykonaniach kapela zachowuje oryginalne maniery wykonawcze oraz – w przypadku muzyki religijnej – właściwy jej tematyce kontekst. Używają oryginalnych lub zrekonstruowanych instrumentów: liry korbowej, cymbałów, basetli i skrzypiec.

Skład:
* Anna Broda: śpiew, cymbały, bęben
* Witold Broda: skrzypce, lira korbowa, basy, śpiew
* Adam Strug: śpiew, fisharmonia, akordeon

Źródło: WIKIPEDIA

Jacek Kleyff (ur. 1 sierpnia 1947 w Warszawie) – polski bard, poeta, kompozytor, aktor i malarz.

W 1979 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera architektury na Politechnice Warszawskiej. Był jednym z twórców (razem z Januszem Weissem i Michałem Tarkowskim) słynnego kabaretu Salon Niezależnych. W latach 1981-85 mieszkał na wsi pod Lublinem, gdzie powstał zalążek Orkiestry Na Zdrowie (ONZ). Większość tekstów i kompozycji tego zespołu jest jego autorstwa. W 1995 roku Orkiestra Na Zdrowie zdobyła „Złoty Bączek”, główną nagrodę publiczności, na festiwalu Przystanek Woodstock w Czymanowie nad Jeziorem Żarnowieckim. Najbardziej znane piosenki w wykonaniu Jacka Kleyffa to: Telewizja (1972), Huśtawki (1973) oraz Nie męcz mnie (1974), wykonywane później przez Kubę Sienkiewicza i Elektryczne Gitary. Na wydanej w roku 2002 płycie Pan Yapa i magiczna załoga aktor Krzysztof Janczak zadedykował Jackowi Kleyffowi utwór Żółte eliksiry.

W 2006 roku, podczas wyborów samorządowych, bezskutecznie starał się o mandat radnego m.st. Warszawy, z list Komitetu Wyborczego Wyborców Gamonie i Krasnoludki.

Źródło: WIKIPEDIA

Ibrahim Ferrer (ur. 20 lutego 1927 – San Luis, zm. 6 sierpnia 2005 – Hawana), muzyk i wokalista kubański.

Już od 12 roku życia, z powodu śmierci matki, zarabiał śpiewając na ulicach. Rok później wraz z kuzynem założył swój pierwszy zespół muzyczny. Od 1953 śpiewał w grupie wraz z Pacho Alonso. W 1959 grupa przeniosła się do Hawany i odtąd nazywała się Los Bocucos.

Międzynarodową sławę zyskał Ibrahim Ferrer dopiero dzięki płycie Buena Vista Social Club nagranej wraz z Ry Cooderem w roku 1997 oraz filmowi pod tym samym tytułem w reżyserii Wima Wendersa, który powstał w roku 1999. W tym samym roku ukazał się też jego pierwszy solowy album.

Źródło: WIKIPEDIA

Ian Anderson (ur. 10 sierpnia 1947 w Dunfermline w Szkocji) – szkocki muzyk rockowy. Instrumentalista, kompozytor i autor tekstów, od 1967 założyciel i ekstrawagancki lider progresywnej grupy rockowej Jethro Tull. Ian Anderson gra na flecie, gitarze akustycznej oraz mandolinie. Anderson posiada łatwo rozpoznawalny głos i manierę wokalną, które wraz z jego fletem stały się znakiem rozpoznawczym Jethro Tull.
Ian Anderson równolegle ze swą pracą w grupie, nagrywa płyty solowe. Jako solista skupia się raczej na tworzeniu muzyki instrumentalnej. W jego solowej twórczości wyróżnia się neoklasyczna dwunastoczęściowa suita Divinities nagrana z orkiestrą symfoniczną.

Źródło: WIKIPEDIA

Goran Bregović (ur. 22 marca 1950 w Sarajewie) – syn Serbki i Chorwata – kompozytor muzyki elektronicznej i etnicznej. W swojej twórczości łączy tradycyjne brzmienia ludowe z męskimi chórami i dźwiękami z syntezatora.

W latach 70. i 80. XX wieku lider popularnego jugosłowiańskiego zespołu Bijelo Dugme. Współpracował m.in. z reżyserem Emirem Kusturicą, tworząc ścieżkę dźwiękową do filmów Arizona Dream i Underground. Pracował także nad muzyką dla potrzeb teatru, m.in. do sztuki multimedialnej pt. Silence of the Balkans.

Do udziału w nagraniach zapraszał wielu znanych wokalistów takich, jak: Cesaria Evora, Iggy Pop, Johnny Depp, Ofra Haza, Scott Walker.

W Polsce nagrywał płyty z Kayah i Krzysztofem Krawczykiem. Był też autorem muzyki do polskiego filmu „Operacja Samum”.

Źródło: WIKIPEDIA

Glencraig
Glencraig, a właściwie The Glencraig Scottish Dance Band, to formacja muzyczna założona w 1983 roku przez Nicola McLarena, sprzedawcę z Blairgowrie. Legenda związana z powstaniem zespołu głosi, że pewnego razu klient zapytał go, czy nie zechciałby przyłączyć się do powstającej kapeli, która miała zagrać na uroczystości kościelnej. Po pierwszym koncercie okazało się, że mają sporo zamówień na kolejne i udało się w ten sposób powołać do zycia regularnie grający zespół.
Swoją nazwę zespół zawdzięcza dwum psom Nicola – Glenowi i Craigowi.
Obecnie Glencraig to jeden z popularniejszych w Szkocji zespołów grających tradycyjną muzykę do tańca. Duża w tym roka zaproszenia do programu „Take the Floor” w BBC Radio Scotland, uczestnictwa w wielu festiwalach i kontraktu z wytwórnią Greentrax Records.

Fairport Convention jest uznawany za pierwszy brytyjski zespół folk-rockowy. Założony w 1967 roku w Londynie, jako zespół wykonujący amerykańskie piosenki w stylu Jefferson Airplane oraz Boba Dylana, w ciągu dwóch lat wypracował swój własny styl, łącząc muzykę rockową z tradycyjnymi angielskimi piosenkami ludowymi. W skład zespołu w okresie nagrywania pierwszej płyty nazwanej Fairport Convention (1967) wchodzili: Ashley Hutchings, Simon Nicol, Richard Thompson, Martin Lamble, Judy Dyble oraz Iain Matthews.

Wydany w 1969 roku album Liege and Lief uznawany jest za nagranie definiujące nurt, jakim był brytyjski folk rock. Materiał tworzący płytę odzwierciedlał zainteresowanie muzyków, a w szczególności wokalistki Sandy Denny oraz basisty Ashleya Hutchingsa, muzyką ludową. Krótko po wydaniu albumu, zarówno Sandy Denny, jak i Ashley Hutchings opuścili zespół, by stworzyć swoje własne folkrockowe projekty (odpowiednio zespoły Fotheringay i Steeleye Span).

W latach 1967 – 1979 w zespole dochodziło do częstych zmian personalnych. Na nagranym w 1973 roku albumie Nine (Dave Swarbrick, Dave Pegg, Dave Mattacks, Trevor Lucas oraz Jerry Donahue) nie wystąpił żadnen z muzyków spośród tych, którzy tworzyli zespół w roku 1967.

W roku 1979 zespół rozpadł się, do roku 1985 dając jedynie wakacyjne koncerty podczas własnego festiwalu folk-rockowego w Cropredy. W roku 1985 muzycy nagrali jednak kolejną płytę sygnowaną nazwą Fairport Convention: Gladys’ Leap (Dave Pegg, Simon Nicol oraz Dave Mattacks) i od tego czasu jako zespół, mimo kilku kolejnych zmian w składzie, istnieją do dnia dzisiejszego. Festiwal w Cropredy odbywa się od 1979 roku regularnie, w sierpniu.

W roku 2002 brytyjska rozgłośnia BBC Radio 2 przyznała zespołowi nagrodę Lifetime Achievement Award (nagroda za całokształt twórczości) podczas corocznej ceremonii rozdania nagród BBC Radio 2 Folk Awards. Co więcej, w tym samym roku słuchacze BBC Radio 2 uznali Liege and Lief za najważniejszy album folk-rockowy w historii.

Źródło: WIKIPEDIA

Enya, właściwie Eithne Ni Bhráonain (ur. 17 maja 1961 w Gweedore, Irlandia), uproszczona forma Enya Brennan, to muzyk i wokalistka irlandzka. Większą popularność zdobyła w 1988 piosenką Orinoco Flow. Enya jako grupa muzyczna to trzy osoby, Eithne Ni Bhráonain, producent muzyczny Nicky Ryan i autorka tekstów Roma Ryan. Wydawnictwa Enya są znane jako jedne z najlepiej sprzedających się w historii muzyki rozrywkowej, łączny nakład to ponad 50 milionów sprzedanych egzemplarzy.

Eithne urodziła się w wielodzietnej rodzinie o tradycjach muzycznych, będąc czwartą z dziewięciorga dzieci. Jej dziadkowie występowali w grupie muzycznej, przemierzając Irlandię; jej ojciec był liderem zespołu Slieve Foy Band, nim otworzył pub, matka natomiast występowała w zespole tanecznym oraz w grupie muzycznej w Gweedore Comprehensive School. Eithne ma czterech braci i cztery siostry. Troje z nich – Máire, Ciarán i Pól – stworzyło grupę muzyczną An Clann As Dobhair w 1968 roku, przekształconą w 1970 roku na Clannad, do którego w 1979 roku dołączyła Eithne (instrumenty klawiszowe, śpiew). W 1982 roku Enya opuściła zespół wraz z jego ówczesnym producentem i menadżerem – Nickiem Ryanem.

Eithne współpracując z Nickiem Rayanem i jego żoną Romą zarejestrowała dwa utwory zatytułowane An Ghaoth Ón Ghrian (ang. The Solar Wind) i Miss Clare Remembers, które zostały wydane w 1983 roku na albumie Touch Travel. Brennan jako Enya po raz pierwszy zaprezentowała się w 1984 roku, pisząc muzykę do filmu „The Frog Prince” wydaną jako soundtrack pod tym samym tytułem.

W 1986 roku Enya zobowiązana kontraktem komponuje muzykę do serialu telewizyjnego BBC pt. The Celts. Muzyka jej produkcji znalazła się później na debiutanckim albumie pt. Enya wydanym w 1987 roku. Przełom w twórczości Eithene nastąpił w 1988 roku, tuż po wydaniu albumu Watermark zawierającego utwór pt. „Orinoco Flow” (znanego również jako „Sail Away”); kompozycja znalazła się na szczycie UK Charts, sam album zaś sprzedał się w nakładzie ośmiu milionów sztuk.

W 1987 roku Enya przed wydaniem debiutanckiego albumu występuje gościnnie na debiutanckim albumie Sinéad O’Connor pt. „The Lion And The Cobra”.

Jeden z utworów Enyi, May it be, napisany specjalnie do filmu „Władca Pierścieni”, przyniósł jej dużą popularność.

Źródło: WIKIPEDIA

Edie Brickell (ur. 10 marca 1966 w Oak Cliff k. Dallas) – amerykańska piosenkarka i autorka tekstów.

W późnych latach 80. współtworząc (wg ówczesnej definicji tego nurtu) folk-rockowy zespół Edie Brickell & New Bohemians była jedną z najbardziej popularnych amerykańskich piosenkarek.

Debiutancki album z 1988 Shooting Rubberbands at the Stars zawierający takie piosenki jak „Circle”, „Air of December” oraz niekwestionowany hit „What I Am”, który doczekał się wielu coverów, okazał się ogromnym sukcesem komercyjnym oraz uzyskał bardzo przychylne opinie krytyków muzycznych. Kolejne albumy Ghost of a Dog oraz Picture Perfect Morning (1994) również osiągnęły sukces, jednak nie uchroniły Edie od wycofania się z rynku muzycznego – artystka będąca od 1992 w związku małżeńskim z Paulem Simonem zdecydowała się zająć swoją rodziną i wychowaniem trójki dzieci. W 2003 Edie powróciła na sceną z nowym albumem „Volcano”.

Źródło: WIKIPEDIA

Dulce Pontes (ur. 8 kwietnia 1969 w Montijo koło Lizbony) jest popularną portugalską artystką. Pisze i wykonuje głównie piosenki popowe i folkowe, nie stroni również od muzyki klasycznej. Sama definiuje się zazwyczaj jako artystka world music. Jej twórczość przyczyniła się do odrodzenia w latach dziewięćdziesiątych XX wieku portugalskiej miejskiej muzyki folkowej, znanej jako fado. Obdarzona silnym, dramatycznym i łatwo przekazującym emocje głosem, Dulce jest jedną z najsłynniejszych i najbardziej cenionych portugalskich wokalistek.
Początkowo Dulce Pontes zamierzała zostać pianistką. Zdecydowała się na karierę piosenkarki po tym, jak w wieku 18 lat wygrała konkurs w swym rodzinnym mieście. Wkrótce potem zaczęła próbować swych sił jako aktorka w portugalskiej telewizji i teatrze. W roku 1991 wygrała krajowe eliminacje do Konkursu Piosenki Eurowizji. Reprezentowała swój kraj śpiewając piosenkę „Lusitana Paixao” („Luzytańska Namiętność”). Zajęła ósme miejsce, co było do dzisiaj czwartym najlepszym wynikiem artysty reprezentujacego Portugalię.
W 1992 roku Dulce Pontes wydała swój debiutancki album zatytułowany Lusitana (Luzytanka). Zawierał on lekkie utwory popowe z elementami muzyki folk. Nie był to jeszcze repertuar wychodzący naprzeciw możliwościom, ambicjom i wyobraźni artystki.
W roku 1993 Dulce Pontes wydała następną płytę, zatytułowaną Lágrimas (Łzy). Album ten prezentował iberyjską muzykę folk, głównie fado. Ale było to fado wyjątkowo nieortodoksyjne, niekonwencjonalnie zaaranżowane, wzbogacone o rytmy i instrumenty współczesne oraz elementy tradycyjnej muzyki arabskiej i bułgarskiej. Umiejętność mieszania tradycyjnego fado ze współczesnymi stylami muzyki i nieustanne poszukiwanie nowych form muzycznej ekspresji szybko stało się znakiem rozpoznawczym twórczości Dulce Pontes. Należy jednak też zauważyć, że na albumie Lágrimas znalazły się dwie pieśni fado (Lágrima i Estranha Forma De Vida) nagrane na żywo w studiu i zaśpiewane w zgodzie ze wszystkimi wymogami fado klasycznego. To dwa utwory przyczyniły się do tego, że Dulce Pontes została natychmiast obwołana nastepczynią legendarnej pieśniarki fado Amalii Rodrigues. Ale największym sukcesem tego albumu stała się A Cançao do Mar (Pieśń Morza). Dzięki Dulce Pontes utwór ten stał się prawdopodobnie najbardziej znaną poza granicami kraju piosenką portugalską, wielokrotnie nagrywaną i śpiewaną przez artystów na całym świecie (ostatnio przez Sarah Brightman, która z A Cançao do Mar uczyniła główny motyw muzyczny swego albumu Harem). A Cançao do Mar pojawiła się też na ścieżce dźwiękowej hollywoodzkiego filmu Lęk pierwotny z Richardem Gere i Edwardem Nortonem w rolach głównych.
W 1995 roku Dulce Pontes wydała album Brisa do Coraçao (Powiew Serca), nagrany na żywo podczas koncertu artystki 6 maja 1995 r. w Porto.
Następny album, zatytułowany Caminhos (Drogi), wydany został w 1996 r. Utrzymany on był w podobnej konwencji jak Lágrimas, ale krytyka uznała go za dojrzalszy, bardziej harmonijny i pozbawiony nieudanych pomysłów aranżacyjnych, których można się było doszukać na Lágrimas. Album ten potwierdził, że Dulce jest wybitną odtwórczynią utworów fado, ale dał też do zrozumienia, że nie zamierza ona być jedynie pieśniarką fado. Dulce Pontes zamierzała być artystką wszechstronną, która nie waha się balansować na krawędzi różnych stylów muzycznych lub przekraczać ich granice.
W 1999 r. wydany został album O Primeiro Canto (Pierwszy Śpiew). Krytycy zgodnie uznali go za najlepszy i najambitniejszy album Dulce. Nowości pojawiające się na tym albumie to elementy jazzu (w nagraniu albumu uczestniczyła ceniona portugalska wokalistka jazzowa Maria Joao) oraz fakt, że album ten jest prawie w całości akustyczny. Wiele z utworów na nim się znajdujących zostało napisanych przez Dulce. W poszukiwaniu materiału i inspiracji do tego albumu artystka zjeździła wiejskie regiony Portugalii, odszukując i wydobywając z zapomnienia stare tradycyjne melodie i instrumenty. Śpiewa na tym albumie nie tylko po portugalsku, ale też w innych językach iberyjskich – galicyjskim i mirandyjskim.
W 2002 r. Dulce Pontes wydała album „Best Of”.
Rok 2003 okazał się być zwrotem w karierze Dulce Pontes. Wydany został album Focus, nagrany w ścisłej współpracy i pod patronatem włoskiego kompozytora muzyki filmowej Maestro Ennio Morricone. Dulce zaśpiewała kilka znanych i cenionych utworów Morricone, ale znalazły się również na tym albumie kompozycje nowe, napisane przez Morricone specjalnie na tę okazję. Zadaniem albumu Focus było wydobycie na światło dzienne całego potencjału głosu Dulce Pontes. Krytycy uznali, że się to udało. Focus został nagrany w całości we Włoszech. Przeznaczony dla słuchaczy zarówno portugalskich, jak i międzynarodowych, Focus zawiera utwory śpiewane po portugalsku, hiszpańsku, włosku i angielsku.

Źródło: WIKIPEDIA