Zulya Kamalova to australijska artystka, pochodząca z centralnej Rosji. Swoją muzykę określa jako krzyżówkę popu, jazzu i muzyki Tatarów. Po raz pierwszy spotkałem się z nią na rewelacyjnej składance „Music from the Tea Lands”. Kiedy więc niemiecka wytwórnia Westpark, reprezentująca w Europie interesy artystki, przesłała mi nowy album sygnowany jej imieniem, natychmiast umieściłem krążek w odtwarzaczu.
Rozpoczyna się od nieco knajpianego jazzu, w iście folkowej oprawie. Zulya śpiewa tu co prawda po angielsku, ale z cudownym, rosyjskim akcentem. Później przechodzi płynnie na język rosyjski i robi się jeszcze ciekawiej. „How Lovers Fail and Fall” to świetny wstęp do płyty.
Dalej jest równie dobrze. W „The Wolf and the Moon” Zulya świetnie bawi się wokalami, a współpracujący z nią nowy zespół (The Children of the Underground) doskonale czuje się w muzyce folkowej z odcieniem pop i jazzowymi improwizacjami. To dzięki tym muzykom przenosimy się w jednej chwili do zadymionej knajpy w emigranckiej dzielnicy jakiegoś portowego miasta, gdzie mieszają się języki i style muzyczne.
Zulya nie zawodzi, jej nowe dziecko – album „3 Nights” – przynosi nam trzynaście nowych piosenek, w większości napisanych przez Kamalovą i jej muzyków. Do tego otrzymujemy jeszcze nowe opracowania dwóch tematów tradycyjnych, które podkreślają związki albumu z muzyką ludową. Taki repertuar powinien zadowolić zarówno wszystkich, którzy poszukują nowinek, jak i tropicieli przeróbek ludowych tematów na nowe formy wyrazu.
Miesiąc: Grudzień 2007 (Page 1 of 4)
Willie Dunn przywodzi na myśl nieco współcześniejszą wersję Johnny’ego Casha. Podstawowa różnica polega na tym, że Willie jest Indianinem i w jego piosenkach obok wolaku i gitary pobrzmiewają ludowe instrumenty rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej.
Piosenki zarejestrowane na „Son of the Sun”, to świetne folkowe kawałki z odrobiną country. Dokładnie takie lubię.
Ciekawostką jest to, że Willie nie sięga w swoich opowieściach do historii sprzed wieków, a pisze o tym co dzieje się dziś. Są to więc bardzo współczesne utwory pisane na bieżąco przez kanadyjskiego barda.
Miły, niski głos Williego to bardzo duży atut tej płyty, która powinna się spodobać wszystkim miłośnikom ballad i gitarowego folku.
Repertuar grupy Kvonn, to tradycyjna i współczesna muzyka pochodząca ze Skandynawii, ze szczególnym uwzględnieniem Wysp Owczych, z których pochodzi większość grających tu muzyków. Wśród muzyków znajduje się Kristian Blak, grający tym razem na pianinie. To chyba najbardziej aktywny z farerskich muzyków. Wraz z Sharon Weiss i Ívarem Barentsenem (grającymi w Kvonn) Kristian gra również w kultowej grupie Spalimenninir, którą załozył w 1977 roku.
Muzyczne poszukiwania członków Kvonn prowadzą ich do mistrza muzyki skandynawskiej, jakim był Jens Christian Svabo. Wśród utworów zarejestrowanych na płycie „Hvonn” znajdują się również melodie tego XVIII-wiecznego kompozytora.
Druga płyta niemieckiej grupy Dunkelschön przynosi nam muzykę będącą logicznym rozwinięciem pomysłów zawartych na debiutanckim albumie zatytułowanym „Torenvart”. Znajdziemy tu folkowe granie z odrobiną celtyckich naleciałości i całym szafarzem jaki niesie za sobą przynależność do nowej niemieckiej sceny muzyki dawnej. Jeżeli miałbym stawiać Dunkelschön w jednym szeregu z jakimkolwiek innym zespołem, byłby to Faun.
Otwierający płytkę utwór „Madikeijla” mógłby znaleźć się na jednej ze starych płyt irlandzkiego Clannadu, gdyby nadać muzyce tej kapeli nardziej dosadne, mroczne brzmienie. Jednak muzycy Dunkelschön potrafią też zagrać łagodniej, co pokazują w pięknie zagranych i zaśpiewanych balladach (takich jak „Iswind”) i kompozycjach instrumentalnych („Narfenritt”).
To czwarta płyta irlandzkiego folksingera, który wczesne lata swojej muzycznej edukacji spędził na graniu (i pisaniu) utworów w klimatach klasycznego rock’n’rolla. Jego ówczesnymi idolami byli The Beatles i The Rolling Stones. Wiele lat później Charlie wrócić do takiej muzyki, nagrania te dokumentuje płyta „Rock ‚N’ Roll Kids”, zarejestrowana z Paulem Harringtonem, zawierający irlandzką propozycję do Eurowizji.
Jednak począwszy od albumu „Another Side of Charlie McGettigan” zaczyna się trwający do dziś romans wykonawcy z autorskim, akustycznym folkiem. A wszystko to za sprawą wykonawców takich jak Paul Brady, Donal Lunny i Andy Irvine, oraz tworzonej przez nich grupy Planxty, która pchnęła folk na zupełnie inne tory. Również współpraca z Maurą O’Connell nie pozostała bez echa.
Począwszy od otwierającej płytę ballady „I hope you like” do zamykającego folk/bluesa „Song for ‚The Hurricane'” mamy tu do czynienia z bardzo lekko zaaranżowanymi i przede wszystkim dobrze napisanymi piosenkami. „I hope you like”, „Sellin’ out” „Valentine” i „The wild rose” to prawdziwe perełki.
Strona wykonawcza również jest bez zarzutu. Ci, którzy kojarzą osobę skrzypaczki Maire Breatnach, wiedza, że nie firmuje ona swoim nazwiskiem kiepskich pozycji.
Niekiedy pobrzmiewa tu country i to dość wyraźnie. Jeśli jednak przysłuchamy się piosenkom takim jak „How ‚bout you” odkryjemy tam też dalekie nawiązania do brzmień charakterystycznych dla solowej twórczości Marka Knopflera.
Dominują tu spokojne, nieco nostalgiczne brzmienia. To płyta dojrzałego faceta i dojrzałego muzyka.
Robert Allen Zimmerman, znany głównie pod pseudonimem Bob Dylan (ur. 24 maja 1941 roku w Duluth, Minnesota) – amerykański piosenkarz, kompozytor i poeta.
Jest jedną z najważniejszych postaci współczesnej kultury. Próbował też szczęścia jako pisarz i aktor filmowy. Choć Dylan najczęściej postrzegany jest jako współczesny bard, śpiewający niedbałym głosem poetyckie songi w towarzystwie z gitarą akustyczną i harmonijką, to jego muzyczne doświadczenie obejmuje wiele różnorodnych gatunków oraz stylów muzyki rockowej, z których na każdym odcisnął niezatarte piętno swej indywidualności.
Niewiele wiadomo o dzieciństwie i młodzieńczych latach Dylana. On sam niechętnie ujawniał jakiekolwiek szczegóły. Nieliczni świadkowie jego dzieciństwa dostarczają niepełnych i niekiedy sprzecznych informacji. Niektórzy twierdzą, że jako chłopiec posiadał piękny, czysty głos. Być może przeszedł nawet profesjonalny trening u kantora w lokalnej synagodze.
W latach młodzieńczych nauczył się grać na gitarze i zaczął grać w lokalnych zespołach rock and rollowych. W 1959 rozpoczął studia na University of Minnesota, których nigdy nie ukończył. W czasie swych krótkich studiów zainteresował się muzyką folkową. Piosenki, głównie autorstwa Woodiego Guthrie oraz Hanka Williamsa, młody Robert Zimmerman grywał w lokalnych klubach pod pseudonimem Bob Dylan, wziętym od imienia poety Dylana Thomasa. Wkrótce pseudonim ten stał się legalnym nazwiskiem artysty.
Nie ukończywszy studiów, Dylan wyjechał do Nowego Jorku, by odwiedzić przebywającego w szpitalu legendarnego Woodiego Guthrie. W czasie odwiedzin śpiewał mu swe piosenki. To spotkanie, odbywające się w tak niecodziennej scenerii, stało się jednym z najbardziej przełomowych momentów w historii rocka. Dylan, otrzymawszy od Guthriego „błogosławieństwo”, postanowił pozostać w Nowym Jorku i poświęcić się karierze śpiewaka folkowego. Zamieszkuje w Greenwich Village, ówczesnym centrum artystycznego i intelektualnego fermentu. Muzyka tworzona wtedy przez Dylana to względnie ortodoksyjny folk – akustyczne ballady z pięknymi, poetyckimi, często politycznie zaangażowanymi tekstami. Z tego okresu pochodzą najbardziej znane jego przeboje, które weszły na trwałe do kanonu muzyki folk, takie jak Blowin’ In The Wind i The Times They Are a-Changin’.
Dylan nie należał do artystów, którzy daliby się uwięzić w granicach jednego gatunku czy stylu. Stale poszukiwał i zawsze był gotowy do podjęcia nieortodoksyjnych wyzwań. Podczas pobytu w Europie zapoznał się z dynamicznie rozwijającą się europejską odmianą rock and rolla i zrozumiał artystyczny potencjał leżący w tej muzyce, w USA traktowanej z pewną pogardą. Wpływ, jaki ta muzyka wywarła na Dylana, był rewolucyjny. W 1965 r. Dylan zbulwersował opinię muzyczną występując na Newport Folk Festival z elektryczną grupą rockową. Uznano to za „zdradę” folku. Dylan został wygwizdany.
Legenda głosi, że wielki Pete Seeger w czasie występu wtargnął na scenę z siekierą, usiłując poprzecinać kable od gitar. Dylan się tym nie przejął. Także i w czasie europejskiego tourne grał głośną, elektryczną muzykę. Była to prawdopodobnie najtrudniejsza trasa w historii Dylana. Wydawało się, że misją publiczności było tak głośne gwizdanie i wycie, by zagłuszyć dźwięk jego elektrycznej gitary. On zaś postawił sobie za cel grać tak głośno by zagłuszyć ryki zbulwersowanej publiczności. Wyłom został jednak dokonany. Europejscy artyści, między innymi The Beatles, a przede wszystkim The Rolling Stones, podchwycili ideę głośnej, dynamicznej gry i niedługo później w postaci „brytyjskiej inwazji” wyeksportowali ją do USA.
W tym okresie Dylan związał się z grupą The Band akompaniującą mu w czasie koncertów i studyjnych nagrań. Największym przebojem Dylana z tego okresu było „Like A Rolling Stone”.
Bob Dylan, choć jako dziecko wychowany był w tradycji judaistycznej, nie przywiązywał żadnej wagi do religii. Dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych przeszedł krótki okres nawrócenia.
Przyjął chrzest w chrześcijańskiej wspólnocie „Winnica”. Religijne egzaltacje miały wielki wpływ na jego muzykę. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nagrał kilka albumów o treści wyłącznie religijnej: Slow Train Coming, Saved i Shot of Love, które są jednymi z najpiękniejszych dzieł w stylu rocka chrześcijańskiego. Jest wegetarianinem.
Choć Bob Dylan nigdy nie ukończył uniwersytetu, wielokrotnie otrzymał tytuł doctor honoris causa prestiżowych uczelni, z czego osobiście odebrał tylko dwie (Uniwersytetu Princeton w 1970 roku i szkockiego Uniwersytetu St. Andrews w roku 2004). Jest też laureatem liczących się nagród muzycznych i literackich. Siedem razy nagradzany był nagrodą Grammy. W 2000 otrzymał Oskara w kategorii najlepsza piosenka za Things Have Changed z filmu Wonder Boys. Wielokrotnie nominowany był do Literackiej Nagrody Nobla, której jednak nie otrzymał. W roku 1997 dał koncert dla papieża Jana Pawła II podczas 23 Kongresu Eucharystycznego w Bolonii.
W 1988 Bob Dylan został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
W kwietniu 2006 w Polsce nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego ukazała się pierwsza część autobiografii Dylana „Moje Kroniki”, która ukazuje go jako pełnego sprzeczności – obojętnego na śmierć bezdomnego człowieka, zabitego przez właściciela kamienicy, w której mieszkał artysta, a z drugiej strony jako poszukującego inspiracji np. w XIX wiecznych gazetach, czy u Woodie Guthriego, którego Dylan odwiedzał w szpitalu dla umysłowo chorych. Niespodzianką są nieprzychylne komentarze wobec Johnny Casha, oraz wyznanie, że Dylan nigdy nie czuł się rzecznikiem swego pokolenia.
Źródło: WIKIPEDIA
The Band – kanadyjska grupa rockowa grająca folk rock i country rock z domieszką psychodelicznego rocka.
Grupa powstała w 1958 roku jako grupa towarzysząca folkowemu śpiewakowi Ronniemu Hawkwinsowi i nosiła nazwę The Hawks. Przez pierwsze lata intensywnie koncertowała w Ontario, potem w całej Ameryce Północnej wtapiając się w nowojorski pejzaż „podziemia artystycznego” lat sześćdziesiątych. Grupa dwukrotnie zmieniała nazwę: pewien czas nazywała się Canadian Squires by w końcu przyjąć nazwę The Band, czyli po prostu „zespół muzyczny”, „grupa”. Zbiegło się to w czasie z propozycją Boba Dylana by grupa wspomagała go w studio i na koncertach. The Band pozostała akompaniatorem Boba Dylana przez kilka następnych lat zdobywając szeroki rozgłos.
W 1968 grupa zaczęła nagrywać swoją własną muzykę. Bogate instrumentalnie brzmienie, jakie grupa wypracowała, było miksem folk rocka i country rocka, psychodelicznego rocka i bluesa. Wiele przebojów nagranych w latach 1968-1976 grane jest przez stacje radiowe do dziś i zaskakuje swą świeżością. Wszyscy muzycy grupy byli bardzo sprawnymi instrumentalistami i doskonałymi wokalistami. Za lidera grupy uważa się Richarda Manuela, który napisał poetyckie teksty do największych przebojów grupy – Whisperin Pines, In A Station, The shape I’m In czy Jawbone. Autorem większości piosenek (zarówno tekstów jak i melodii) był jednak Robbie Robertson. The Band wielokrotnie sięgał również po teksty Dylana – min. w takich folkowych perełkach jak: When You Awake, I Shall be Released, Wheell’s on fire, nadając tym samym jego twórczości nowej jakości i oryginalnej interpretacji.
W czasie kiedy z The Band związał się Bob Dylan – grupa spotkała się ze skrajnie negatywnym przyjęciem. Publiczność, która przychodziła głównie po to, aby zobaczyć Dylana na żywo, mówiła: „Ten zespół nie czuje piosenek Dylana”, „chcieliśmy posłuchać Boba Dylana, a nie trzeciorzędną kapelkę popową”. Wielkiego barda posądzono wówczas o skomercjalizowanie i zdradę folku. Sam Dylan wyznał – „związałem się z The Band, ponieważ miałem już dość folku”. Do The Band na długo przyległa jednak negatywna opinia; publiczność nie doceniała tej niewątpliwie wartościowej muzyki. Grupa, niezrażona niepowodzeniami i licznymi oszczerstwami rzucanymi pod jej adresem, kontynuowała współpracę z Dylanem.
W 1978 roku po szesnastu latach ciągłego koncertowania grupa postanowiła rozwiązać się. Jej ostatnim, pożegnalnym koncertem było olbrzymie przedsięwzięcie muzyczne, w którym obok The Band wzięła udział cała plejada gwiazd rocka, folk rocka i bluesa. W wyniku koncertu powstał album oraz film wyreżyserowany przez Martina Scorsese zatytułowany Last Waltz, czyli Ostatni walc. Na koncercie, tak jak i na filmie, obok członków The Band wystąpili: Bob Dylan, Joni Mitchell, Neil Diamond, Van Morrison, Emmylou Harris, Ringo Starr, Neil Young, Eric Clapton, Muddy Waters, The Staples, Dr. John, Bobby Charles, Ronnie Hawkins i Paul Butterfield.
W roku 1986 (podczas długiego tournee zespołu po Europie) śmiercią samobójczą zmarł Richard Manuel. W 1993 podjęto próbę reaktywowania grupy. Nie przystąpił do niej jednak Robbie Robertson. Z tego roku pochodzi ostatni album grupy: Jubilation. W parę lat później zmarł Rick Danko, co praktycznie uniemożliwiło dalsze funkcjonowanie zespołu.
The Band, choć nigdy nie uzyskał wielkiej popularności, wśród krytyków uznawany jest za jeden z najbardziej znaczących i wpływowych zespołów w historii rocka. Uwieńczenie jego trudnej do przecenienia działalności było dołączenie do Rock and Roll Hall of Fame. Grupa The Band wystąpiła również na festiwalu Woodstock w roku 1969.
Skład:
* Robbie Robertson gitara, śpiew
* Rick Danko gitara basowa, śpiew, akordeon, skrzypce
* Richard Bell instrumenty klawiszowe
* Levon Helm perkusja, śpiew, multiintrumentalista
* Garth Hudson instrumenty klawiszowe, saksofon
* Richard Manuel instrumenty klawiszowe, śpiew.
Źródło: WIKIPEDIA
Art Garfunkel (właśc. Arthur Ira Garfunkel) (ur. 5 listopada 1941) – pieśniarz amerykański. Najbardziej znany jako połowa duetu Simon and Garfunkel.
Urodził się w Forest Hills, części dzielnicy Queens w Nowym Jorku, w rodzinie żydowskich emigrantów z Rumunii. Spotkał swego przyszłego partnera z duetu, Paula Simona, w szóstej klasie. Między 1956 a 1960, występowali razem jako Tom & Jerry. Garfunkel studiował na uniwersytecie Columbia we wczesnych latach sześćdziesiątych.
W 1963 zmienili nazwę zespołu na Simon & Garfunkel. Kombinacja słodkiego, melodyjnego głosu Garfunkela z umiejętnościami kompozytorskimi Simona spowodowała, że duet stał się jednym z najpopularniejszych wykonawców lat 60. Jednak w wyniku różnic i rozbieżności co do planów zawodowych, duet rozpadł się zaraz po wydaniu najbardziej cenionego albumu Bridge Over Troubled Water, w 1970.
W latach siedemdziesiątych Garfunkel wydał kilka albumów solowych, i chociaż nie osiągnął popularności równej duetowi Simon i Garfunkel, wprowadził swoje single I Only Have Eyes For You i Bright Eyes na pierwsze miejsca brytyjskich list przebojów oraz All I Know na listę amerykańską Top 10. Bright Eyes znalazło się także w ścieżce dźwiękowej filmu Watership Down.
W międzyczasie Garfunkel zagrał w kilku filmach, m.in. Paragraf 22 i Carnal Knowledge – z Jackiem Nicholsonem, Candice Bergen, i Ann-Margret.
Po rozczarowująco złym odbiorze płyty z 1981 Scissors Cut, Garfunkel ponownie połączył się z Paulem Simonem, grając słynny koncert w Central Parku. Rozpoczęli wspólną pracę nad nowym albumem studyjnym, ale Garfunkel porzucił projekt, nie zgadzając się na teksty Simona. Po tym fakcie Garfunkel opuścił scenę muzyczną na kilka lat, ale powrócił w 1988 z płytą Lefty. Projekt nie spotkał się z dobrym przyjęciem i Garfunkel milczał aż do 1993, kiedy to wydał album Up ‚til Now. Jego najciekawszym wydawnictwem pozostaje zapis koncertu Across America na Ellis Island z 1996. Album jest muzycznym zapisem pieszej wędrówki artysty poprzez amerykańskie stany. Wydany został m.in. na DVD.
Ostatnimi albumami artysty są Everything Waits To Be Noticed (2002) oraz Some Enchanted Evening, który premierę miał 30 stycznia 2007 roku.
Garfunkel na początku 2004 stał się bohaterem doniesień prasowych dotyczących aresztowania go za posiadanie marihuany.
Na przełomie 2003/2004 roku oraz w roku 2004 duet Simon i Garfunkel dał szereg koncertów w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie. Wspólna trasa odniosła medialny i komercyjny sukces, a kończący ją darmowy koncert w Rzymie zgromadził 600 tys. fanów. Ciekawostką jest fakt, że podczas większości koncertów tej trasy, duet Simon and Garfunkel wspierany był przez niezapowiadanych Everly Brothers, na których muzyce Paul i Art wzorowali się w latach pięćdziesiątych.
Źródło: WIKIPEDIA
Zespół wokalno-instrumentalny. Powstał w czerwcu 1971 r. w Warszawie, choć już w marcu dokonał nagrań radiowych dla Młodzieżowego Studia „Rytm” jako grupa Elizy Grochowieckiej (m. in. „Ballada o wczesnym wstawaniu”). Grupę tworzyli: Andrzej Rybiński (gitara, flet, wokal; eks-Dwa plus Jeden), Eliza Grochowiecka (wokal, tamburyn, gitara; eks-Portrety), Arkadiusz Żak (gitara basowa) i Zbigniew Hołdys (gitara, wokal). Z. Hołdys wcześniej występował z własną grupą Kwiaty Warszawy, a później z formacją klubu „Medyk” Rh-. Na początku 1972 r. do grupy dołączył Marek Zienkiewicz (fortepian). A. Rybiński, absolwent średniej szkoły muzycznej, karierę rozpoczynał w łódzkich zespołach – Piotrusie i Kanon Rytm. Podczas służby wojskowej w marynarce wojennej artysta brał udział w konkursach amatorskiego ruchu muzycznego. Najcenniejszym trofeum była nagroda podczas III FPŻ w Kołobrzegu w 1969 r. Od 1970 r. gitarzysta związany był z Katarzyną Gartner, która zaangażowała go do swojej śpiewogry „Janosik, czyli na szkle malowane”. Po krótkim okresie współpracy z grupą Bumerang, A. Rybiński w styczniu 1971 r. występował w zespole Dwa plus Jeden. W tym czasie muzyk poznał w Klubie Piosenki ZAKR wokalistkę E. Grochowiecką. Solistka debiutowała w warszawskim klubie „Medyk”, skąd trafiła do „Piwnicy u Hohonia”. Z początkiem 1970 r. występowała z zespołem Klubu Studentów Architektury, wykonując m. in. „Pieśń Villonową o miłości” i „Roksolanki”. Laureatka przeglądów studenckich związana była później z grupami Rh- i Portrety. Oficjalny debiut zespołu miał miejsce na IX KFPP w Opolu pod nazwą Eliza i Andrzej. Wiosną 1973 r. powrócił do niego na krótko Z. Hołdys. W połowie 1974 r. Jerzy Rybiński (eks-No To Co) wymienił, grającego na gitarze basowej Cz. Mogilińskiego. Nagrania formacji utrzymane w konwencji folk rocka z elementami country cieszyły się dużym powodzeniem w latach 1972-1980. Duży wpływ na styl grupy miały teksty Bogdana Olewicza. W 1974 r. Andrzej i Eliza wylansowali swój największy przebój „Czas relaksu”. Zespół zdobywał nagrody na wielu festiwalach, m. in. 2. nagrodę podczas XII Międzynarodowego Festiwalu Variete w Rennes w 1974 r., wyróżnienie na „Festiwalu Krajów Nadbałtyckich” w Rostocku w 1975r., 2. nagrodę na „Schlager Festival” w Dreźnie w 1976 r. Pozostałe przeboje Andrzeja i Elizy to m. in. „Rzuciła mnie dziewczyna”, „Czeka na nas świat”, „Dzieląc świat na pół”, „Królem bądź, głową rusz”, „Buty, buty [Ballada o butach]”, „Idzie na deszcz”, „Deszcz w obcym mieście”. Z zespołem współpracowało wielu utalentowanych muzyków, m.in.: Eugeniusz Mańko (perkusja; 1973-1974), Ryszard Kaczmarek (gitara basowa; eks-ork. PR w Opolu; 1974), Henryk Krzeszowiec (mellotron, syntezator; 1974-1979), Włodzimierz Gromek (perkusja; eks-Nowa Grupa; 1977), Ryszard Sygitowicz (gitara; eks-Bumerang; 1978), Daniel Nitsche (instrumenty klawiszowe; 1978-1979), Janusz Staszek (perkusja; eks-Thunderbolt; 1977-1980), Piotr Szpernol (gitara; eks-bractwo Kurkowe 1791; 1979-1980), Jacek Berenthal (nstrumenty klawiszowe; eks-bractwo Kurkowe 1791, 1979-1980), Stanisław Wita (pianino; 1979-1980), Marian Śnigurowicz (perkusja; eks-Spisek, 1978-1980). Formacja uległa rozwiązaniu w lipcu 1981 r., po 10 latach istnienia. W 1983 r. Andrzej Rybiński wylansował na XX KFPP w Opolu utwór „Nie liczę godzin i lat”.
Źródło: Polska muzyka.info
Zespół z Warszawy, założony przez trójkę muzyków z których dwóch miało wcześniejsze doświadczenia w innych grupach. Krzysztof Tomaszewski grał w zespole Draccar, zaś Piotr Lewandowski w Cape Horn. Cała trójka związana była z Ośrodkiem Wypoczynkowym Pałacu Młodzieży w Pieczarkach, gdzie zdarzało im się również żeglować. Obecnie najłatwiej spotkać ich w warszawskiej tawernie „Kliper”, która stała się przystanią zespołu.
Zespół wykonuje własne utwory, oraz standardy piosenki żeglarskiej w nowych opracowaniach. Nowe piosenki pisze głównie Piotr Lewandowski, choć czasem wspiera go także Krzysztof Tomaszewski.
