eFolk.pl

Duet Jennifer i Hazel Wrigley łączy mistrzowskie wykonanie i żart, tradycję i nowoczesność, techniczną dojrzałość i świeżość młodości. Siostry-bliźniaczki są wśród tych gwiazd, których popularność na międzynarodowej scenie folkowej rośnie niezwykle szybko. Urodziły się i wychowały na Orkadach, na północy Szkocji. Występowały razem – Jennifer grając na skrzypcach, Hazel na gitarze i fortepianie – już jako nastolatki. Po upływie mniej więcej dziesięciu lat siostry mają rzesze fanów na całym świecie, w ślad za coraz bardziej wypełnionym i napiętym kalendarzem koncertowym w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie.
Ogromna popularność sióstr świadczy o jakości ich muzyki: błyskotliwego połączenia materiału tradycyjnego, współczesnego i oryginalnego, ożywionego domieszką jazzu, bluesa i ragtime. Podczas występów zwraca uwagę również osobisty wdzięk i energia artystek. W podobny sposób ich działalność nagraniowa, od debiutanckiego albumu Dancing Fingers z roku 1991, następnie „The Watch Stone” (1994), trzeciego Huldreland i czwartego, najnowszego Mither O’ The Sea, jest wyrazem rosnącej pewności siebie, rozwoju i świadomości. Coraz większą część repertuaru stanowią ich własne kompozycje, głównie autorstwa Jennifer.
Ostatnio, tourneé koncertowe sióstr wiodło, w ramach Festiwalu Muzyki Szkockiej, przez Niemcy, do Ameryki Północnej na festiwale North American Folk Alliance, w Winnipeg, Vancouver i Calgary, na festiwal celtycki w San Francisco, festiwal muzyki świata w Kalifornii i festiwal Evolving Tradition w Londynie. The Wrigley Sisters występowały też kilkakrotnie podczas festiwalu Celtic Connections w Glasgow. W 1997 i 1999 roku odbyły wielkie tourneé do Tajlandii, Hong Kongu, Singapuru, Bali, po Australię i Amerykę Północną. Wśród najważniejszych wydarzeń w karierze Jennifer znalazła się nagroda BBC Young Tradition, jedno z czołowych wyróżnień przyznawanych młodym twórcom ludowym na Wyspach Brytyjskich (1996) oraz współpraca z jedną z najsławniejszych współczesnych perkusistek i kompozytorką Evelyn Glennie, na zamówienie Northlands Festival (w 1998 roku).
Siostry są również aktywnie zaangażowane w działalność Live Music Now, organizacji charytatywnej założonej przez Yehudi Menuhina, której celem jest przedstawianie muzyki tym, którzy rzadko mają do niej dostęp. W 1997 roku zagrały na koncercie z okazji 25 rocznicy tej organizacji, który odbył się w Barbican Centre w Londynie. Wśród publiczności był obecny Książę Karol. Siostry pracują nad dawno planowaną książką i kolekcją płyt CD z nagraniami tradycyjnych i współczesnych melodii pochodzących z ich rodzinnych wysp. Będzie to pierwsza taka kolekcja muzyki z Orkadów. Wciąż jednak ich najbardziej naturalnym zajęciem jest gra w duecie – przecież są bliźniaczkami – a ta bliskość i wyjątkowe zgranie nadaje ich muzyce spontaniczności.
Album Huldreland odznaczał się współpracą z wieloma renomowanymi artystami. Najnowszy, „Mither O’ The Sea”, jest powrotem do owej wyjątkowej interakcji między siostrami, i jest to jak dotąd najciekawszy i najbogatszy album Jennifer i Hazel Wrigley.

Skład zespołu:
Jennifer Hazel – skrzypce
Hazel Wrigley – gitara

To trzyosobowy rodzinny zespół w skład którego wchodzą Romeo Volk – kontrabasista I śpiewak), jego córka Nina Volk (grająca na akordeonie diatonicznym, cymbałach, śpiewająca) oraz jego syn – śpiewak i skrzypek. Z jednej strony, grupa reprezentuje nurt kontynuatorów ludowego zespołowego muzykowania regionu Primorsko, z drugiej zaś strony stanowi interesujący przykład całkiem współczesnego wykonawstwa związanego ze słoweńskim nurtem rekonstrukcji muzyki tradycyjnej. Romeo, lider zespołu jest jego duszą. Volk oznacza Wilka. Jest on nauczycielem wiedzy technicznej i sztuk plastycznych w szkole podstawowej w rodzinnej miejscowości Ilirska Bistrica. Jest również malarzem i ilustratorem. Edukację muzyczną rozpoczął w domu, u swojego ojca, który był znakomitym śpiewakiem, obdarzonym głosem tenorowym i występował w zespole ludowym.
Nina Volk ma 22 lata i obecnie studiuje w klasie fortepianu w Akademii Muzycznej w Ljubljanie. Jednakże największą jej pasją jest wykonawstwo muzyki tradycyjnej i folkowej. Syn Gregor, jeszcze młodszy, jest uczniem i ma znakomite wyczucie muzyki ludowej.
Zespół koncertuje w całej Słowenii. Podczas koncertów nie ogranicza się tylko do wymienionych instrumentów, ale także potrafi grać m.in. na tamburicach. Wszyscy ą prawdziwie rozkochani w rodzimej muzyce tradycyjnej. Obecnie Radio Słoweńskie wspomaga produkcję pierwszej płyty grupy.

Skład zespołu:
Nina Volk – akordeon diatoniczny, cymbały, śpiew
Romeo Volk – kontrabas, śpiew
Gregor Volk – skrzypce, śpiew

Pochodzący z Helsinek zespół Utua zrzesza muzyków z całej Finlandii, którzy spotkali się na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa. Ich nowa płyta kompaktowa zatytułowana „Utua” (Texicali 2004) zyskała uznanie prasy w Finlandii, zaś zespół zaczął występować nie tylko w Finlandii, ale też poza granicami kraju – w Niemczech i Włoszech. Fiński dziennik Helsingin Sanomat wymienił krążek w grupie najciekawszych płyt roku 2004.
Perkusistka i flecistka Kristiina Ilmonen (ur. 1966r) od lat występuje z różnymi zespołami wykonującymi muzykę folkową, m.in. Ottopasuuna i Väinönputki, oraz współpracuje z artystami takimi jak Kimmo Pohjonen, Heikki Laitinen, Seppo Paroni Paakkunainen czy mistrz tańca Reijo Kela. Brała udział w nagraniach artystów folkowych, a także jazzowych i rockowych. Komponuje muzykę do współczesnych widowisk baletowych. Współpracuje z teatrem i telewizją. Jednym z jej głównych projektów jest grupa Suomussalmiryhmä, zrzeszająca profesjonalnych muzyków i tancerzy, pracujących nad improwizacją w lokalizacjach niescenicznych. Ilmonen ukończyła Wydział Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa, w latach 1998-2004. Obecnie tam wykłada.
Gitarzysta Topi Korhonen (ur. 1973r) występuje m.in. w zespole Kouon Frouva oraz współtworzy duet tanzańsko – fiński PolePole. Współpracował z fińską grupą tańca ludowego Kiperä, jak również z zespołami rockowymi. Obecnie pracuje jako muzyk i kompozytor przy kilku widowiskach teatralnych i tańca współczesnego. Ukończył Wydział Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa.
Sara Puljula (ur. 1973r), należy do najbardziej aktywnych kontrabasistów folkowych w Finlandii. Jest również świetną perkusistką. Współpracuje z zespołami Spontaani Vire, Pekka Kuusisto & The Luomu Players, Gjallarhorn, a także z artystami takimi jak Marzi Nyman, Timo Alakotila i Sanna Kurki-Suonio. Pracowała przy spektaklach teatralnych, tańca ludowego i współczesnego. Kończy studia magisterskie na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa.
Timo Väänänen (ur. 1970r) jest mistrzem gry na kantelach – zarówno tradycyjnym instrumencie, jak i na współczesnym, elektrycznym weriancie fińskiego narodowego instrumentu muzycznego. Już w 1997 roku był nominowany do nagrody „Młodego Artysty Roku”. Väänänen ma na swoim koncie dwie solowe płyty CD: „Viileri” (Warner Music, Finlandia Records, Innovator 1999) i „Voyage” (Ondine 2001) oraz współpracuje przy nagraniach różnych innych artystów i zespołów. Koncertował w wielu miejscach Europy, USA i Azji. M.in. pracuje z fińskim zespołem Loituma, oraz wirtuozem kanteli, profesorem Martti Pokelą. Jest stałym pracownikiem dydaktycznym na Wydziale Muzyki Ludowej Akademii Sibeliusa. Obecnie przygotowuje się do doktoratu.

Skład zespołu:
Anna-Kaisa Liedes – śpiew
Kristiina Ilmonen – perkusja, flety
Topi Korhonen – gitara
Sara Puljula – gitara basowa
Timo Väänänen – kantele

W 1996 roku, na Białorusi, niewielkim kraju wschodnioeuropejskim, położonym pomiędzy Polską i Rosją, graniczącym także z Ukrainą i Litwą, powstał zespół TROITSA.
Założycielem i inspiratorem zespołu był Iwan Iwanowicz Kirczuk, starszy wykładowca Uniwersytetu Kultury w Mińsku, stolicy kraju. Zdecydowano nazwać zespół TROITSA, co w przekładzie oznacza liczbę ‘trzy’, albo odnosi się do Świętej Trójcy, aby w ten sposób zaznaczyć związki grupy z tradycją narodową. Pomysł utworzenia takiego zespołu pojawił się w 1986 roku, gdy Iwan zbierał materiały etnograficzne w białoruskich wioskach. Główną motywacją stała się chęć popularyzowania pieśni ludowych i włączenia ich w uniwersalną kulturą muzyczną. Sama historia kraju, gdzie mieszały się różne wpływy kulturowe, przyczyniła się do powstania takiej właśnie muzyki.
Zespół jest znany także poza terenem Białorusi. W 1997 roku TROITSA stała się popularna w Rosji, a w 1998 odbyła wielkie tournee po Holandii, Słowenii, Chorwacji, Niemczech i Portugalii. Sukces zawdzięcza całkiem indywidualnemu stylowi kompozycji, różnorodności i wielości prezentowanych instrumentów, a także profesjonalizmowi muzyków – w tym należy wymienić silny głos Iwana i świetną technikę wykonawczą. Od początku TROITSA korzystała nie tylko z tradycyjnych instrumentów własnego kraju, ale z całego świata, śpiewając jednakże w języku białoruskim. Krytycy nazwali ich styl „folk-fusion”. W 1998 roku zespół nagrał swój debiutowy album „Troitsa” dla holenderskiej wytwórni PAN records. W ślad za płytą i serią koncertów na Białorusi i w Holandii, gdzie zespół jest bardzo popularny, nastąpił rozłam w grupie. Muzyką nadal zajmował się tylko lider i założyciel Troitsy, Iwan Kirczuk. W 1999 roku Iwan pojechał do powojennej Bośni, gdzie występował ze swoim programem dla dzieci i spektaklami teatru „Batleika”. W tym samym roku pojawił się nowy album zespołu zawierający koncert zarejestrowany podczas holenderskiego Festiwalu Oerol.
W 2000 roku ukazała się solowa płyta Iwana, „Heritage of the Lost Villages”, charakteryzująca się minimalistycznym wykorzystaniem głosu i instrumentarium. Na jesieni tego samego roku w Mińsku z pierwszym koncertem w nowym składzie wystąpiła grupa „Ethno Trio Troitsa”. Nowymi członkami grupy są: Jury Dmitriew, gitara, uczeń Iwana Kirczuka i Jury Pawłowskij, perkusja, były członek zespołu „Kniaź Myszkin”. W 2001r w Holandii wydają najnowszą płytę, „Żurawy”. W trakcie przygotowań do następnej płyty zespół wyjeżdża na tournee. W 2002r „Ethno Trio Troitsa” uczestniczy w największym festiwalu muzyki etnicznej, „Rain Forest” w Malezji. Choć zespół jest zorientowany wybitnie folkowo, bierze udział w nagraniu albumu z muzyką Depeche Mode.
W 2003r zespół koncertuje na Białorusi, a także na festiwalach w Polsce, na Węgrzech, Litwie, Łotwie, Bośni i Estonii. W 2004r zespół gra na koncertach w kraju i zagranicą (Rosja, Estonia). Wydaje nową płytę („Sem”), wyprodukowaną przez jedno z najlepszych studiów w Mińsku. Pod koniec 2004r nagrywa muzykę do filmu dla dzieci, w którym Iwan także gra drobną rolę.

Skład zespołu:
Ivan Kirchuk – śpiew, domra, okaryny, żalejki, skrzypce
Yury Dmitriew – gitary, domra, cytra, śpiew
Yury Pawłowskij – perkusja

Historia zespołu rozpoczyna się w roku 2003 w Kijowie na Ukrainie podczas lokalnego międzynarodowego festiwalu muzyki świata, podczas którego wystąpili na tej samej scenie, ale osobno Valeriy Gladunec, Taras Kompaniczenko i Jurij Fedynskyj. Współpracowali z takimi znanymi zespołami jak Hajdamaky, Drewo, Bożyci. Wszyscy trzej zajmują się tradycyjną muzyką Ukrainy i autentycznym jej wykonawstwem. Ideą przewodnią stała się możliwie najszersza promocja kultury muzycznej Ojczyzny poza jej granicami.
Programy koncertowe zespołu opierają się na nagraniach dokonywanych podczas ekspedycji badawczych prowadzonych w najbardziej odległych wsiach Ukrainy. Członkowie zespołu i ich przyjaciele sami dokonują nagrań w terenie. Z tego zasobu autentycznych pieśni i melodii tanecznych rozwinął się repertuar, w którym pierwowzory nic nie tracą przez ich opracowanie – mają możliwie najlepiej odzwierciedlać ich specyficzne cechy, włączając w to również praktykę wykonawczą i konstrukcję dramatyczną. Szczególną troską otaczają tak charakterystyczny tradycyjny śpiew męski.
Zespół dąży do opanowania mistrzostwa wykonawstwa wokalnego i instrumentalnego unikając wpływów obcych kultur muzycznych, posiłkując się jedynie dokonaniami rodzimych twórców.
Karpatiyany to zespół oddany rozwojowi ukraińskiej tradycji muzycznej. Stara się wprowadzać nowości technologiczne takie jak elektronika, nowoczesne instrumenty jak zestawy perkusyjne i instrumenty elektroniczne, jak również nowe pomysły aranżacyjne.

Skład zespołu:
Jurij Fedynskyj – gitara, śpiew, bandura
Taras Kompaniczenko – kobza, lira korbowa, śpiew
Valeriy Gladunec – śpiew
Sergij Ochrymczuk – skrzypce, śpiew
Vasyl Palaniuk – cymbały, sopiłki
Oleksander Nowiczenko – gitara basowa
Jurij Zacharczuk – bębny

Pieśniarka i skrzypaczka o niezwykłej charyzmie scenicznej, obdarzona silnym głosem, śpiewająca rzadko już używaną ludową techniką „głosu białego”. Repertuar Joanny to m.in. dawne, tradycyjne pieśni polskie i słowiańskie, prezentowane w postaci archaicznej, jak też w dynamicznym, nowoczesnym brzmieniu, w nowych aranżacjach i wykonaniu zespołu złożonego z krakowskich instrumentalistów. Na koncerty Joanny składają się też inspirowane ludowością kompozycje współczesne do słów m.in. St. Wyspiańskiego, E. Brylla, A. Osieckiej – pisane częstokroć specjalnie dla niej przez Zygmunta Koniecznego. Jest też solistką wielkich form oratoryjnych jak: „Litania Polska” do słów ks. Jana Twardowskiego, „Serce moje gram” i „Noc listopadowa” do słów St. Wyspiańskiego z muzyką Zygmunta Koniecznego oraz oratorium „Golgota Świętokrzyska” i „Tu es Petrus” z muzyką Piotra Rubika do słów Zbigniewa Książka.
W roku 2004 Joanna została uhonorowana GRAND PRIX, Nagrodą Publiczności „Burza Braw” i Nagrodą Specjalną TV Polonia – Festiwalu Polskiego Radia „Nowa Tradycja”, a w 2005 została laureatką Festiwalu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Grała na najważniejszych festiwalach muzyki folkowej w kraju i zagranicą (Niemcy, Francja, Szwajcaria, Włochy, Hiszpania, Dania, Szwecja, Białoruś, Litwa, Czechy, Macedonia).

Skład zespołu:
Joanna Słowińska – śpiew, skrzypce
Mikołaj Blajda – kontrabas, fisharmonia
Paweł Odorowicz – altówka
Jan Słowiński – altówka
Tomasz Wertz – instrumenty perkusyjne

Powstała w Budapeszcie w 1997r. Członkowie zespołu są muzykami z różnych stron Węgier i jego historycznych regionów, takich jak tereny mniejszości etnicznych słowackich i ukraińskich, którzy poświęcili swoje kariery wykonywaniu, nauczaniu i badaniu muzyki ludowej. Ich repertuar obejmuje muzykę wokalną i instrumentalną Madziarów i innych ludów Basenu Karpackiego oraz jej autentyczne wykonawstwo. Sami członkowie grupy są zbieraczami muzyki ludowej wzbogacając tradycyjnym repertuarem swoje programy koncertowe.
Członkowie zespołu, zarówno indywidualnie jak i zespołowo współpracują z wykonawcami klasycznej muzyki smyczkowej, operowej, jazzowej, muzyki świata. Świadczą o tym liczne nagrania. Sam zespół występuje często we własnym klubie w Budapeszcie, a także na renomowanych festiwalach i w najznakomitszych salach koncertowych na całym świecie. Ostatnio koncertowali w Theatre National de Chaillot, Theatre de Rond Point, Theatre de la Ville we Francji, Meistersingerhalle w Norymberdze, Museumsquartier w Wiedniu, Villa Medici w Rzymie i Rasa Concert Hall w Utrechcie. Gościli również w Polsce – dali koncert w Lapidarium w Warszawie. Francuski organ muzyczny „Le Monde de la Musique” nagrodził ich nagrodą „Choc de l’Anne” za ostanie nagranie „Mixtura Cultivalis” (2003r.).

Skład zespołu:
Herczku Ágnes – śpiew, taniec
Agócs Gergely – śpiew, taniec, tarogato, węgierskie dudy, fujara, flet, kobza
Gombai Tamás – skrzypce, skrzypce sekund
Pál István „Szalonna” – skrzypce, skrzypce sekund
D. Tóth Sándor – altówka, gardon, kobza, cytra
Kürtösi Zsolt – wiolonczela, kontrabas
Unger Balázs – cymbały

Flukt zachwycił publiczność Norwegii, Szwecji i Ameryki, a wielu muzyków wyraziło podziw dla znakomitego warsztatu technicznego, inspirującego wykonawstwa i twórczej interpretacji muzyki tradycyjnej podczas występów zespołu. Od początku istnienia grupy, w 1998r., wiele wybitnych osobowości przewinęło się przezeń pozostawiając swój ślad w postaci nowych kreacji artystycznych. Występowała w setkach imprez takich jak międzynarodowe festiwale muzyki ludowej w Falun (Szwecja) i Forde (Norwegia), Nordic Roots Festival (USA) i jest stale obecna w Norweskim Radiu i Telewizji.
Skrzypek – Sturla Eide jest wysoko cenionym młodym wykonawcą, zdobywcą wielu zasłużonych nagród. Przy pomocy skrzypiec i skrzypiec hardanger w znakomity sposób potrafi podkreślić miejsce i region pochodzenia muzyki. Charakteryzuje go też otwartość na wpływy zewnętrzne. Stał się inspiracją dla wielu innych muzyków do podjęcia własnych poszukiwań.
Oivind Farmen jest znaczącą postacią w muzycznej kulturze Norwegii. W zespole łączy elementy klasyczne i współczesne, wysublimowaną sztukę nabytą w czasie lat studiów muzyki klasycznej, z charakterystyczną dla muzyki ludowej funkcją użytkową: zabawy i tańca. To jego gra sprawia, że zespół ma specyficzne brzmienie polegające na kontrastowaniu fragmentów bardzo kameralnych, z tymi szeroko zarysowanymi, możłiwie najpełniej wykorzystującymi możliwości wszystkich instrumentów. Wszystkie opracowania muzyki tradycyjnej podkreśla interesującymi pomysłami muzycznymi perkusista Havard Sterten. Wszechstronność artysty bierze się z jego wieloletniej współpracy z wykonawcami bluesa, rocka i world music. Jego znakomite wyczucie stylu sprawia, że muzyka zespołu nabiera żywiołowości, a publiczność z łatwością odczytuje intencje artystów.

Skład zespołu:
Sturla Eide – skrzypce, skrzypce hardanger
Oivind Farmen – akordeon
Havard Sterten – bębny

Croatian Troglodyte Orchestra jest grupą, która swoje programy koncertowe opiera na chorwackiej muzyce ludowej, a dopełnia je muzyką komponowaną na tradycyjne instrumenty smyczkowe takie jak samica G , samica E , bisernica itp. To rodzaj muzycznego laboratorium, w skład którego wchodzą najlepsi instrumentaliści i znawcy muzyki ludowej. Działania artystów zmierzają do odkrywania dotąd niezbadanych możliwości instrumentów ludowych oraz podejmowania prób kształtowania nowych opracowań autentycznych tematów wziętych z kultury tradycyjnej i improwizacji. Dotyczy to zwłaszcza zmian w technice gry na samicy (tamburitza) i basach. To sprawia, że wykonywana przez grupę muzyką nabiera świeżości i można dostrzec, dotąd niewidzialne związki z muzycznym dziedzictwem innych narodów. Podobnie interesujące rezultaty można uzyskać przez zmianę tempa np. 2/4 na 6/8, jak też przez nową harmonizację tematów ludowych wykonywanych w, dawniej niestosowanych, współbrzmieniach harmonicznych, co otwiera przestrzeń dla improwizacji.
Członkowie tej grupy cieszą się wielką estymą w Chorwacji. Sami odkrywają bogactwo muzyki ludowej, czego nie można się nauczyć w najlepszych akademiach muzycznych. Dodają tej cudownej muzyce ludowej własną wirtuozerię, a ona odpłaca im odkrywając swoją ukrytą duszę.
Lider grupy Mate Matisic jest muzykiem i kompozytorem, ale także dramaturgiem. Jego sztuki teatralne były tłumaczone na angielski, rosyjski, bułgarski, węgierski. macedoński i słoweński i wykonywane w wielu szanowanych teatrach europejskich ( jak Teatr Puszkina w Moskwie czy Teatr 199 w Sofii.) Jest scenarzystą i współscenarzystą filmów , które uzyskały cenne nagrody międzynarodowe. Komponuje także muzykę filmową i teatralną.

Skład zespołu:
Mate Matišić – tambura (samica), gitara, śpiew
Željko Kovačević– saksofon, śpiew
Damir Kukuruzović – gitara
Jurica Štelma – kontrabas, śpiew
Damir Ključarić – gitara, śpiew
Borna Šercar – bębny, butelki