Autor: Rafał Chojnacki (Page 130 of 285)

Carol Ponder & John Knowles „Going Across the Mountain”

Płyta w starymn stylu. Może produkcja jest nieco inna, może John Knowles gra nieco inaczej na gitarze, ale wciąż jest to płyta nagrana w stylu dawnych albumów folkowych.
Album „Going Across the Mountain” ma podtytuł „Songs of War and Separation” i to w nim upatrywać należy odniesień tematycznych, wiążących wszystkie te utwory.
Są tu melodie z czasów wojny secesyjnej, II wojny światowej, a nawet Wietnamu. Wokal i gitara, to wyjątkowo ubogie instrumentarium, doskonale jednak oddaje ducha początków folkowego grania. Do tego właśnie owa płyta nawiązuje.
Album zostałna Zachodzie dobrze przyjęty przez krytykę, choć nie jest to granie latwe w odbiorze. Paradoksalnie być może lepiej odbierają ją słuchacze starsi, któym przypomina ona brzmienia z młodości. Wciąż jest to jednak ciekawy zbiór, nawet jeśli traktowalibyśmy go tylko jako zgrabną stylizację.

Taclem

Do odsłuchania w Sieci:

  • Don`t Sit Under The Apple Tree
  • Turning Home
  • The Minstrel Boy
  • In Our Hearts And On Our Knees
  • (Pliki znajdują się na serwerze zespołu. W razie komplikacji piszcie do nas)

    Tanglefoot

    Kanadyjska grupa folkowa, powstała około 1980 roku, z inicjatywy skrzypka, Joe Granta. W pierwszym składzie towarzyszyli mu Tim Rowat i Bob Wagar.
    Początkowo zespół wykonywał głównie piosenki dopierane pod kątem koncertów w szkołach – Joe był bowiem nauczycielem, z czasem stali się jednak jednym z bardziej znanych zespołów folkowych w Kanadzie.
    Muzyka Tanglefoot to tzw. „new traditional music”, członkowie zespołu tworzą własne piosenki, inspirowane tradycyjnymi rytmami i rozwiązaniami aranżacyjnymi.
    Skład zespołu:
    Steve Ritchie – gitara, whistle, wokal
    Al Parrish – gitara basowa, wokal
    Terry Young – mandolina, gitara, banjo, harmonijka, wokal
    Bryan Weirmier – instrumenty klawiszowe
    Terry Snider – skrzypce

    Karpatia

    Zespół Karpatia gra tradycyjny folklor Rumunii, Mołdawii, Węgier, Słowacji i Polski czyli krajów połączonych ze sobą pasmem gór Karpatów. Kraje te mimo sporych odrębności mają wspólnych przodków Wołochów /może u Węgrów mniej/, dawnych osadników wędrujących górskimi szczytami szukającymi odpowiedniego miejsca na swe domostwa. Karpatia próbuje odnaleźć w różnorodności kulturowej tych krajów, wspólną karpacką nutę, tyleż radosną co melancholijną.
    Absolwenci: klasy fletni Pana konserwatorium w Kiszyniowie (Dumitru Harea), klasy akordeonu Akademii Muzycznej w Poznaniu (Tomek Drabina) oraz studenci lutnictwa poznańskiej Akademii Muzycznej (Bartek Marduła i Staś Bafia) to grupa, dla której wykonywanie tradycyjnego folkloru Rumunii, Mołdawii, Węgier, Słowacji i Polski jest podyktowane zamiłowaniem do kultury Karpat oraz radością wspólnego muzykowania.
    W ich wykonaniu można usłyszeć mołdawskie i rumuńskie hory, serby, doiny, węgierskie verbunki, słowackie czardasze i polki oraz nuty polskie. Oryginalne, akustyczne brzmienie zespołu przywołuje smak tradycyjnych kapel południowych Karpat a urozmaicane improwizacjami aranżacje wzbogacają muzykę o prawdziwie krajobrazową przestrzenność.

    Hobbitons

    Grupa The Hobbitons składa się z holenderskich fanów twórczości J.R.R. Tolkiena, którzy w 1996 roku postanowili wydać płytę z pieśniami, które ich ulubiony pisarsz wplótł w swoje książki. Większość muzyki do projektu napisali Ron Ploeg i Willem van Wordagen.
    Album „Songs from Middle-earth” ukazał się w 1996 roku.

    Country Five

    Zespół Country Five powstał na przełomie 1989/90r. Swoje pierwsze kroki stawiał w warszawskiej Stodole gdzie odbywały się „przepustki” do Mrągowa. 1991 rok po raz pierwszy wystąpił na deskach Amfiteatru w Mrągowie. Kolejne lata do 1994 gościł corocznie na Pikniku Country nad Jeziorem Czos. W 1992 roku
    reprezentował Polskę na „Visagino Country” na Litwie. 1996 nagrał program dla TVP 2 „Country Bar” Korneliusza Pacudy. Kolejne nagrania telewizyjne to
    program dla TVP Katowice, TVP Wrocław, TVP 51. Od 2003 roku ponownie gościł w Mrągowie. W 2005 zespół obchodził 15-lecie działalności artystycznej na
    Pikniku Country w Mrągowie. W tym samym roku zagrał jako pierwszy zespół Country na festiwalu Woodstok – Kostrzyn nad Odrą – scena folkowa.
    Styl muzyki jaki uprawiają to country-rock z elementami stylu tradycyjnego. Oprócz repertuaru granego na instrumentach elektrycznych posiadają również
    utwory grane na instrumentach akustycznych – mandolina. git. Dobro, banjo. Ich repertuar składa się w większości z piosenek autorskich w języku polskim co
    gwarantuje pozytywny odbiór szerszej widowni. Koncertują na terenie całego kraju i poza granicami polski (Niemcy, Litwa, Holandia).

    Wydawnictwa fonograficzne
    kaseta „Country Five” – nr1
    kaseta „Anioł Pasterzom Mówił” – kolędy
    „Polski Traker” – składanki – Nr1, Nr2, Nr3 kasety
    „Polski Traker – Na Dobra Drogę” – składanka CD

    Skład zespołu:
    Norbert Fleischer -gitara wokal, mandolina
    Artur Gusta -gitara
    Robert Kajdanowicz – git. akustyczna wokal
    Witold Kierul – git. basowa, wokal (leader)
    Darek Cetner – klawisze
    Sławek Zaleski – perkusja

    Kontakt:
    Witold Kierul
    67-100 Nowa Sól
    Kościuszki 9a/6
    tel fax (068)4582162
    kom. 606685819 lub 880120886
    e-mail: countryfive@wp.pl

    Country Five w Internecie: www.country.five.prv.pl lub www.countryfive6.republika.pl

    Cezary Makiewicz

    Cezary Makiewicz śpiewa, gra na gitarze, harmonijce ustnej, komponuje, pisze teksty. Znany jest dzięki piosence „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa”. Jego kompozycje to propozycja innego spojrzenia na country. Nowoczesne aranżacje piosenek i świadome włączanie elementów muzyki rock i pop, tworzą nową jakość na polskim rynku tego gatunku muzyki.
    W latach 1988-95 był czołową postacią w najlepszym polskim zespole grającym muzykę bluegrass Little Maggie.
    Zdobywca I nagrody w ogólnopolskim konkursie na piosenkę inspirowaną muzyką country w 1997r za utwór „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa”. Piosenka spodobała się nie tylko jury ale również festiwalowej publiczności i szybko stała się hymnem Pikniku Country w Mrągowie.W tym samym roku powołał do życia zespół Koltersi, z którym grał do 2004r. Ma w swoim dorobku dwie płyty, kilka programów dla TVP 2, Polsatu, TV Polonia i WOT. Koncertuje z dużym powodzeniem w wielu miejscach w kraju. Trzecia płyta pt. „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa” będzie wydana w lipcu 2005r.
    Od 2003r. pracuję nad płytą akustyczną, powstają nowe piosenki. Próbkę nowego brzmienia można było usłyszeć podczas Pikniku w Mrągowie w 2003roku. Do współpracy zaprosiłem moich przyjaciół Janka Tytmana i Jacka wąsowskiego. Projekt nazywa się Blue Sky i jest to powrót do muzyki akustycznej z elementami bluegrasu.

    Blue Sky

    Lider i założyciel zespołu, Cezary Makiewicz śpiewa, gra na gitarze,komponuje, pisze teksty. Znany jest dzięki piosence „ Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa”. Jego kompozycje to ballady utrzymane w klimacie muzyki rock, pop i country.
    W latach 1988-95 był czołową postacią w najlepszym polskim zespole grającym muzykę błękitnych traw (bluegrass) – Little Maggie.
    Jest on zdobywcą I nagrody w ogólnopolskim konkursie na piosenkę inspirowaną muzyką country w 1997r za utwór „Wszystkie drogi prowadzą do Mrągowa” stała się hymnem Pikniku Country w Mrągowie.
    Od 2003r. pracuje z akustycznym zespołem nazywa się Blue Sky i jest to powrót do muzyki akustycznej z elementami bluegrasu.

    Skład zespołu:
    Cezary Makiewicz – gitara akustyczna, śpiew
    Piotr Szymański – gitara elektryczna
    Krzysztof Partyka – instrumenty klawiszowe
    Paweł Szustkiewicz – gitara basowa
    Zbigniew Chrzanowski – perkusja

    Astrograss

    Nowojorski zespół Astrograss, to przedstawiciele nurtu newgrass w amerykańskim folku. Zespół powstał w 2003 roku z inicjatywy Jordana Shapiro. Zebrał on wokół siebie doborowych muzyków, którzy grywali wcześniej z takimi sławami, jak Phish`s Mike Gordon, Key West Symphony Orchestra, Lenny Kravitz i Frank Zappa.
    Na żywiołowych koncertach tej akustycznej grupy mozna usłyszczć ich własne kompozycje, oraz standardy muzyki rozrywkowej w bluegrassowych aranżacjach.
    Skład zespołu:
    Jordan Shapiro – gitara, wokal
    Alan Grubner – skrzypce, wokal
    Denis Lichtman – mandolina, skrzypce
    Tim Kiah – Kontrabas, wokal

    In The Labyrinth „Dryad”

    Autorem lub współautorem niemal wszystkich kompozycji In The Labyrinth jest ojciec chrzestny kapeli – Peter Lindahl. Zawarte na tej płycie historie pełne są nawiązań do mitów, legend i dawnych opowieści („Nargal”, „Dryad”, „Jabberwocky”), ale również do bardziej współczesnych elementów kultury, np. do literatury („Night of the Baskerville killer”).
    Muzyka zawarta na płycie „Dryad” może być określana jako art-folk, czy też folk progresywny. Sporo tu brzmień bazujących na klimatach acid folkowych z lat 70-tych, z właściwymi dla tamtego czasu orientalizmami (np. „Lost in the woods” czy „Nargal”). Dominuje jednak (choć nie zawsze) formuła akustyczna, pasująca do opowieści rodem z krain fantasy.
    Mimo, że nawiązania do muzyki wschodu (przede wszystkim Turcji) są dość czytelne, to słuchać, że mamy do czynienia z grupą wychowaną raczej w kulturze zachodu. Myślenie o muzyce o kształt kompozycji przywodzą na myśl produkcje takich artystów, jak Dead Can Dance (gdyby zagrali bardziej współcześnie, np. z basem), Arcana, a nawet nasz rodzimy Kwartet Jorgi.
    Płyta i kapela ze wszech miar godne polecenia.

    Rafał Chojnacki

    Grupa Furmana „Kredki”

    Grupa Furmana to jeden z kilku przykładów zespołu, dla którego scena muzyczna jednego gatunku, to stanowczo zbyt wąskie ramy. Większości słuchaczy nazwa ta kojarzy się zapewne z muzyką country i nie jest to skojarzenie błędne. Jednak płyta „Kredki” udowadnia nam, że nieobca im muzyka folk-rockowa w klimatach irlandzkich, ale również brzmienia bardziej południowe z trąbką i puzonem. Czasem zdarza im się nawet zabłądzić pod swojską, polską strzechę.
    Podstawa tej płyty, to dobre piosenki, w większości autorskie. Niektóre z nich, jak „Polanica”, kojarzą mi się z całkiem niezłymi wzorcami piosenki autorskiej (jeśli kojarzycie takie nazwiska, jak Krzysztof Jurkiewicz, czy Jarosław Gawryś, to wiecie o co chodzi).
    Świetnie brzmią w tym zestawie „Sąsiedzi”, piosenka Antka Kani, znanego choćby z projektu Syrbacy. W wersji Grupy furmana to rasowy polski folk-rock. Podobnie jest z „Sopotnią”, któa mimo zastosowania latynoskiej aranżacji przypomina raczej piosenki Rzepczyna. O inspiracji raczej nie ma mowy, bo „Kredki” to płyta z 2001 roku.
    Kolejna ciekawostka, to piosenka „Taki dzień, taki świat, taki ja”, która jest coverem utworu Boba Geldofa „The Great Song of Indifference”, czego nie zaznaczono na płycie. Bardzo folkowy klimat tego kawałka sprawił, że zespół uznal go za tradycyjną melodię irlandzką. Inny, całkiem niezły cover, to słynna „Cocaine”.
    Sam zespół mówi, że inspirują się nie tylko tradycyjnym country, bluegrassem i folkiem, ale również amerykańskim cow-punkiem. Ta kowbojska odpowiedź na popularność na europejskiego punk-folka nie jest w Polsce zbyt popularna, ale może dzięki takim zespołom jak Grupa Furmana będzie nieco inaczej.
    Miła płyta, choć troszkę nierówna. Nie zmienia to faktu, że jeśli lubicie fajne piosenki, to warto spróbować.

    Taclem

    Page 130 of 285

    Powered by WordPress & Theme by Anders Norén