Łagodny głos Jill Rogoff świetnie sprawda się w nieco smutnawych pieśniach pożegnalnych. Na „Across the Narrow Seas” takie właśnie utwory dominują.
Otwierająca płytę ballada „The Golden Vanity” wpisuje się świetnie w program płyty. Podobnie jest z nieco senną kołysanka „The Gartan Mother`s Lullaby”. Takim utworem nietrudno ukołysać dziecko, na dodatek ma niezłe walory literackie, wykorzystano w nim bowiem wiersz Seosmha Mac Mathmhaoila, ktorego wielką estymą darzył sam W.B.Yeats.
Cover piosenki Garneta Rogersa „The Three Fishers”, to kolejna perełka płyty. Następująca po niej ballada „Far Over the Forth” zaśpiewana jest a capella, co pokazuje nam dość dobitnie, że Jill ma, niestety, pewną manierę śpiewania, która nieco psuje efekt jej pracy. Mimo to wysłuchanie kilku utworów z tej płyty może stanowić nielada przyjemność, gorzej, jeśli chce się jej słuchać przez dłuższy czas.
Na folkowej płycie nie powinno zabraknąć czegoś do tańca. Muzycy współpracujący z Jill świetnie sobie z tym tematem radzą, a sama śpiewaczka gra też bardzo dobrze na harfie.
Miesiąc: Lipiec 2006 (Page 3 of 4)
Zespół powstał w marcu 1998 roku w St. Petersburgu, jego nazwa nawiązuje do brzmienia słów staroangielskich i staroskandynawskich, choć nie da się jej jednoznacznie przetłumaczyć.
Jeszcze w tym samym roku nagrali pierwszy materiał, zatytułowany „Lights of love”. Druga płyta – „Dedication” – ukazała się w 2004 roku.
Grupa Welladay wykonuje mieszankę muzyki irlandzkiej, szkockiej, hiszpańskiej, angielskiej i bretońskiej z elementami brzmień średniowiecznych i renesansowych.
Igor Lisov, jeden z założycieli Welladay, grał również równolegle w zespole Zielonye Rukava. ale ostatnio skupił się na karierze solowej. Inni muzycy Welladay tworzą dziś podstawę celtyckiej sceny w Rosji.
Grupa powstała w 1996 r. roku w Moskwie, Till Eulenspiegel, to po polsku Dyl Sowizdżał, a zespół nawiązywał swoimi utworami właśnie do poezji sowizdrzalskiej i muzyki wędrownych grajków. Zespół grywał początkowo głównie w niewielkich klubach, ale później zapraszano go również na większe koncerty. Z tamtego okresu pochodzą też pierwsze bardziej znane piosenki zespołu, jak chocby „Doroga Sna”, który później stał się przebojem kontynuującej dzieło Tilla grupy Melnitsa.
Młody stażem zespół z Warszawy, poruszający się w klimatach folku morskiego. Część składu grupy znana jest z formacji takich jak Mordewind czy Fonofobia.
Autorem tekstów i większości melodii jest Paweł Szymiczek.
Grupa koncertuje sporo w okolicach Warszawy, ale można ich czasem zobaczyć na deskach festiwali. Niemal od samego początku zespołowi idzie bardzo dobrze w konkursach. Wygrali m.in. Grand Prix festiwalu NA FALI w Kołobrzegu i pierwsze miejsce w konkursie festiwalu „Szanty w Giżycku” w roku 2006. Kolejne laury, to Sosnowe Wiosło czyli nagroda specjalna V Festiwalu Piosenki Wodniackiej Szantomierz 2006 i Srebrny Poler za trzecie miejsce na Festiwalu Keja 2006.
Skład zespołu:
Paweł Szymiczek – głos, gitara dwunastostrunowa oraz dudy
Tomek Glinka – gitara basowa, kontrabas, głos
Wojtek Polesiak – akordeon guzikowy
Jarek Piątkowski – perkusja
Oraz
Mateusz Skalski – w roli dźwiękowca, nagłośnienie, realizacja dźwięku, nagrania
Matelot w Internecie: www.matelot.pl
Grupa „Po drodze” powstała w 1980 roku w Olecku z inicjatywy Marka Gałązki. Wykonuje ona piosenki do słów Edwarda Stachury, Adama Ziemianina, Ryszarda Milczewskiego – Bruno. Kompozytorem muzyki do większości utworów jest Marek Gałązka. Część repertuaru Grupy stanowią także jego piosenki autorskie.
Muzyka Marka Gałązki zmusza do uważnego słuchania. W utworach wykonywanych przez Grupę muzyka stanowi piękne tło i uzupełnienie słów, dzięki czemu możliwe jest wyeksponowanie przesłania twórczości Edwarda Stachury.
W skład zespołu wchodzą:
Marek Gałązka: śpiew, gitara akustyczna, harmonijka, twórca muzyki i autor piosenek
Andrzej Boruszewski: skrzypce, aranżacja
Zbyszek Terepko: gitara basowa
Bogdan Szczepański: kontrabas
Jerzy Nowicki : perkusja, instrumenty perk., przeszkadzajki.
W muzyce tego artysty możemy odnaleźć wpływy z całej Europy , m.in. z twórczości Jaquesa Brela, niemieckiego pieśniarza i autora Reinharda Meya, Wolfa Biermanna, Klausa Hoffmana i rosyjskich bardów: Włodzimierza Wysockiego i Bułata Okudżawy. Jean Van Adorp śpiewa po holendersku, niemiecku i angielsku. Ma kilka programów koncertów, obejmujących jego własne teksty i muzykę oraz pieśni innych twórców w jego tłumaczeniu, dotyczące różnych tematów.
Przez długi czas tematem jego twórczości była niewolnicza praca kobiet i mężczyzn z całej Europy w Niemczech podczas II Wojny Światowej. W marcu 2000 wydał kompakt, zatytułowany „Stenen Man” „Człowiek z kamienia”, na którym znalazły się pieśni o wojnie. Tytułowy utwór mówi o pomniku, znajdującym się w pobliżu jego domu w Amersfoort, na terenie byłego obozu koncentracyjnego, gdzie mordowano członków holenderskiego ruchu oporu. Jednak w tej pieśni nie słychać tylko smutku i walki, lecz również nadzieję, odwagę i wolę przetrwania
Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 70-ych był jednym z autorów i wykonawców legendarnego magazynu radiowego Zgryz Macieja Zembatego. W 1981 roku brał udział w Przeglądzie Piosenki Prawdziwej w gdańskiej hali „Oliwii”. Wykonał tam utwór pt. „Przyjaciół nikt nie będzie mi wybierał”.
W 1989 r. na antenie radiowej Trójki emitowane były pierwsze odcinki z trwającego blisko dziesięć lat cyklu autorskiego: Literacko-muzyczny kantor wymiany myśli i wrażeń. W 1994 r. otrzymał nagrodę im. Jonasza Kofty – za twórczość radiową.
Jest autorem wielu znanych piosenek i ballad: „Ballada o chłopcach z bazy Sokołowskiej”, „Stachuro, Stachuro – ty już idziesz górą”, „Taksówkarz z Pittsburga”, „Raskolnikow”. W swoim dorobku artystycznym ma także książki: „Ballady dla bliskich i dalekich”, „Spoko, spoko…”, „Andrzej Garczarek” oraz analogową płytę długogrającą pt. „Płyta” i kasetę magnetofonową „Szabadabada”. Niedawno ukazała się kompaktowa płyta, zawierająca na nowo nagrany materiał z całego dorobku artysty. Album nosi tytył „Drelichowa”.
Zespół folkowy ZAR wydał dotąd 2 płyty. Obie zostały nagrodzone najwyższymi wyróżnieniami duńskiego przemysłu muzycznego – Danish Music Award. Pierwszy album „Strengeleg” uznano za najlepszy debiut roku 2002, a w 2004 Sine Lauritsen (wokalistka zespołu) uzyskała tytuł Najlepszej Wokalistki za album „Tusind tanger”.
Muzyka zespołu ZAR to znakomite połączenie tradycyjnych duńskich melodii ze współczesnym brzmieniem. W rękach zespołu tradycyjne piosenki odżywają na nowo w zaskakujących i poruszających aranżacjach. ZAR nie tylko odnajduje inspiracje w międzynarodowej scenie folkowej ale poszukuje jej również w innych stylach muzycznych tj. jazz czy muzyka popowa.
Centralną postacią na scenie jest wokalistka Sine Lauritsen, która dzięki charyzmatycznemu głosowi porównywana jest przez niektórych krytyków muzycznych do Norah Jones. Oprócz Sine, zespół składa się z czterech młodych muzyków, wszystkich wykształconych w duńskich akademiach muzycznych. Skład zespołu to skrzypce, gitara i kontrabas, zestaw przy którym bardzo trudno usiedzieć w miejscu podczas koncertu. ZAR występował na wielu festiwalach i w wielu salach koncertowych w Danii, a także za granicą – Szkocja, Kanada, USA, Niemcy, Włochy i Skandynawia.
Skład zespołu: Sine Lauritsen (vocal), Christopher Davis Maack (fiddle), Andreas Tophøj Rasmussen (fiddle), Rasmus Zeeberg (guitar, mandolin), Steffan S. Sørensen (double-bass, fiddle)
ZAR w Internecie: www.zarmusic.dk
W dolnoniemieckim dialekcie (Plattdeutsch) słowo „Malbrook” oznacza tyle co „diabeł tańca”, jest to również określenie tradycyjnej melodii pochodzącej z północnej Europy.
Lider zespołu, Wolfgang Meyering, jest jednym z czołowych i najbardziej twórczych muzyków folkowych w Niemczech. Jego nowy muzyczny projekt „Malbrook” wskazuje na liczne więzi w muzycznej tradycji pomiędzy północnymi Niemcami i południową Skandynawią. Jest tu wiele odniesień do muzyki dawnej, do starych tańców ludowych, przedstawionych jednak w nowoczesnych aranżacjach. Artyści wykorzystują instrumenty tradycyjne – mandolę, harfę, dudy, flety i skrzypce – i tworzą muzykę barwną, żywą, ale przede wszystkim piękną.
Wolfgang Meyering & Malbrook zdobył nagrodę German Folk&Worldmusic Award „Newcomer RUTH” 2005.
Skład zespołu: Wolfgang Meyering (vocal, mandola, flutes), Merit Zloch (harp), Ralf Gehler (german and swedish bagpipe, Schlüsselfiedel, jews harp, vocal), Vivien Zeller (fiddle)
Malbrook w Internecie: www.malbrook.de
Zespół „Wadzebôki” powstał w roku 2002 i jako główny cel postawił sobie kultywowanie tradycji regionalnej poprzez śpiewanie utworów rockowych, i jak to mówią fani „wadzebôkowych”, w języku kaszubskim. Zespół po trzech miesiącach działalności nagrał swoją pierwszą płytę, której nakład ”rozszedł się” w błyskawicznym tempie. Od tego czasu koncertuje na imprezach regionalnych i ogólnopolskich, często jako support przed gwiazdami ogólnopolskiego formatu. Wystąpił też w wielu programach TV promujących Kaszuby.
Zespół gra utwory skomponowane przede wszystkim przez członków zespołu, autorką większości tekstów jest wokalistka, aranżerka i autorka muzyki Damroka Kwidzińska, która min. została zaproszona do projektu „Olo Walicki Kaszëbë” rozpoczynającego XXVI Festiwal Folkowy Europejskiej Unii Radiowej Gdańsk 2005, gdzie wystąpiła jako wokalistka i autorka tekstów.
Zespół Kompanijô Wädzebôków był dwukrotnie nominowany do Pomorskiej Nagrody Artystycznej, jest zdobywcą wielu nagród na różnych festiwalach
i przeglądach. W najbliższym czasie zostanie wydana druga płyta zespołu.
