Piękna kolekcja celtyckich melodii zagranych po mistrzowsku przez amerykańskiego harfistę, Aryeha Frankfurtera. Jego wcześniejsze płyty (m.in. interpretacje utwórów Thurlogha O`Carolana), zdobyły wiele nagród, a sam muzyk jest również cenionym wykładowcą i znawcą celtyckiego grania.
Na płycie „The Morning Dew” znalazły się zarówno tradycyjne melodie, jak i klasyki w postaci „Blind Mary” O`Carolana czy „Sandpit” D.H. MacEacherna.
Zespół „5 litrów” swe początki datuje na rok 2004. Celem założenia zespołu jest krzewienie muzyki ludowej oraz tradycyjnej wschodu – Rosji, Ukrainy i Białorusi.
To właśnie z barwnej muzyki pochodzącej z w/w terenów czerpiemy inspiracje i wykonywanym przez nas utworom staramy się nadać ducha rockowego budując nowe i mamy nadzieję ciekawe aranżacje pozostające blisko konwencji oryginału.
Do chwili obecnej zagraliśmy kilka koncertów plenerowych, zaś podczas ostatniego naszego występu w Mielniku z
okazji XV Muzycznych Dialogów nad Bugiem udało nam się nagrać nasz materiał audio.
Skład zespołu:
Przemek Śnieżko- vocal
Ania Kiryluk- akordeon
Jurek Żornaczuk- bas
Tomek Czerwiński- gitara
Tomek Kapelko- perkusja
Robert Baranowski- gitara
Młoda krakowska grupa muzyczna, zrzeszająca muzyków, którzy zdobywali już doświadczenie w innych projektach. Obecnie jako Nakhes grają muzykę klezmerską.
Repertuar zespołu, to tradycyjne pieśni wykonywane w językach jidysz i hebrajskim, wszystkie one grane są w autorskich aranżacjach. Inną część repertuaru stanowią popularne pieśni i piosenki żydowskie, oraz utwory tworzone w gettach.
Skład zespołu:
Urszula Makosz – śpiew
Danuta Śmietana „Duda” – skrzypce
Paweł Kurasiewicz – klarnet
Waldemar Król – fortepian
Nakhes w Internecie: www.nakhes.pl
Łada Gorpienko to ukraińska piosenkarka, aktorka, tancerka i choreograf od dwunastu lat mieszkająca na Opolszczyźnie. Ukończyła Wyższą Szkołę Teatralną i Filmową w Kijowie, zaś w 1994 roku przyjechała do Polski na zaproszenie krakowskiego kabaretu Loch Camelot, którego artystką pozostaje do dziś. Współpracuje z też Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Ewą Kornecką, Zygmuntem Koniecznym. Śpiewa tradycyjne pieśni Ukrainy, oraz kompozycje artystów pokroju Bułata Okudżawy i Włodzimierza Wysockiego. Koncertowała w Niemczech, Francji i Stanach Zjednoczonych. Zdobyła główną nagrodę ukraińskiego festiwalu „Obering”, grand prix międzynarodowego festiwalu „Słowiańskie Żagle”, oraz nagrodę specjalną na festiwalu rockowym „Taras Bulba”. Występowała w programie telewizyjnym „Spotkania z balladą”, oraz polskich i ukraińskich filmach. Istotnym w jej folkowej karierze akcentem była rola w filmie „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana, gdzie zagrała rolę druhny na ukraińskim weselu i zaśpiewała piosenkę „Ruta miata”.
Oficjalna strona Łady Gorpienko: www.lada.art.pl/
“Kliwer” był jeszcze do niedawna duetem – mającym na swoim koncie występ m.in. na festiwalu Gniazdo Piratów w Warszawie, gdzie minęli się o włos z wygraną. Duet powstał w drugiej połowie listopada 2003 roku. Skład zespołu stanowili wtedy: Piotr Wypychowski i Krzysztof Kotlega. Grali w Międzyzdrojach, Kołobrzegu, Słupsku, Powidzu, Darłówku, Jarosławcu, Ustce, Rowach, Łebie, Karwi i w Węgorzewie, gdzie brali CZYNNY:-) udział w Wojskowych Mistrzostwach Europy (z niezłym zresztą skutkiem). W sezonie letnim najczęściej bywają w Ustce, w „Posejdonie”, gdzie przy ognisku czy też grillu – biesiadują, śpiewają i przysparzają radości słuchaczom. To niejako specjalnie dla nich powstał lokal o nazwie “Kliwer” – zorganizowany przez właściciela “Posejdona”
Całkiem niedawno duet postanowił, że ma dość tylko swojego towarzystwa i patrzenia sobie w oczy nawzajem, więc przygarnięte zostały dodatkowe dwie barwne postacie, które same twierdzą wszem i wobec, że wniosły świeży powiew i podniosły poziom w zespole, co wcale nie znaczy ponoć, że zabierają na swoje koncerty drabiny, by grać „na wysokościach”:-) Owym nowym nabytkiem “Kliwra” są Jaś Szczepaniak (skrzypce, trąbka, wokal) i Urban Zielonka „Uzi” (akordeon, wokal) – Naczelny Ustawiacz Efektów Muzycznych w zespole, na szczęście/nieszczęście dla całej reszty – posiadacz słuchu absolutnego (i nie chodzi tutaj o napój procentowy). Obaj – z dorobkiem scenicznym i doświadczeniem nabytym Tu i Tam i Tam Również;-), oraz z masą nowych pomysłów na dalszą drogę życia zespołowego.
Na tegorocznej szczecińskiej Szantrapie 2005 – już jako kwartet – “Kliwer” zebrał pochwały i od jury (te oficjalne) i od kolegów-muzyków (te nieoficjalne, bo pozasceniczne i na zapleczu), przyjmując to z tak wielką skromnością, ze pewnie ją tylko udawali:-) Jedną z cenniejszych pochwał była pochwała samego Andrzeja Mendygrała, obecnego podczas koncertów. Wygrana głównej nagrody na konkursie festiwalowym w Szczecinie to dla “Kliwra” kolejny krok do spełnienia jednego z większych marzeń zespołowych, jakim jest spróbowanie swoich sił na krakowskim festiwalu Shanties.
Grupa Anastasia (z języka greckiego: „Zmartwychwstanie”) powstała w Skopje w 1987 roku, jako wspólny projekt artystów sceny folkowej. W 1990 ukazał się ich pierwszy wspólny album „Na Rjekach Vavilonskih”.
Muzyka Anastasii łączy w sobie nowoczesne dźwiękowe eksperymenty z barwną spuścizną macedońskiej kultury. Subtelna elektronika współgra tu z tradycyjnymi instrumentami Południa, trackimi, bizantyńskimi i orientalnymi brzmieniami, stare pieśni z autorskimi kompozycjami. Surowy archaiczny wokal i nastrojowe teksty zawierają zarówno elementy baśni i epiki bohaterskiej, jak muzyki cerkiewnej i po prostu poezji śpiewanej.
Anastasia zdobyła już koncertową popularność w różnych częściach Europy. Jej nagrania poza radiem usłyszeć można w teatrze, filmach i programach telewizyjnych. W 1996 roku stanowiły oprawę dźwiękową teatralnego performance’u „Bachanalia”, odnosząc na Zachodzie ogromny sukces. Za największe jednak osiągnięcie grupy należy uznać ścieżkę dźwiękową do filmu Milčo Mančevskiego „Zanim spadnie deszcz” (1994), pod tym samym tytułem. Perfekcyjne technicznie utwory, w których da się odczuć zarówno tradycyjną surowość życia w macedońskich górach, jak i poetycki, patetyczny eskapizm, powinny się spodobać nie tylko miłośnikom folkowych brzmień.
Stały skład zespołu:
Zlatko Origjanski – gitara, tambura, kaval
Goran Trajkovski – główny wokal, kaval, dudy
Zoran Spasovski – keyboard, tapan, inne instrumenty perkusyjne
Anastasia w sieci: www.unet.com.mk/anastasia
Oleg Lisov to jeden z wielu artystów ze Wschodu, interesujących się brzmieniami celtyckimi. Tamtejsza scena muzyki folkowej to dla nas wciąż terra incognita, a szkoda, jest na niej bowiem sporo ciekawych podmiotów scenicznych. Jedną z nich jest Green Sleeves (Zelonyje Rukava), grupa z Kijowa, inspirująca się brzmieniami muzyki celtyckiej i średniowiecznej. Jednym z jej filarów jest właśnie Oleg Lisov, grający też w formacji 9okuz 8ekiz.
„Dragon and Snake” to album, który Oleg zarejestrował ze swoją dziewczyną, Eleną Strokiną, grającą na irlandzkich whistles i fletach.
Oszczędne aranżacje znanych i nieznanych melodii to spory atut dla wszystkich tych, którzy tak jak ja wychowali się na pierwszych kasetach grupy Open Folk. One również do dziś urzekają swoista oszczędnością. Brzmienia które proponują Oleg i Elena są co prawda inne, ale czuć w nich tę sama iskrę.
Niekiedy zdarza się, że duet na chwilę wyjdzie poza obszar celtycki i przydarza im się wówczas coś takiego jak „San Juanita” czy „Eagle`s Whistle”. Takie wstawki zawsze dodają smaczku.
Donnie Munro to przede wszystkim charakterystyczny głos grupy Runrig, tym razem w trzeciej odsłonie solowej. Charakterystyczne, bardzo miękkie tony, dobrze znane vibratto – to właśnie wizytówka tego szkockiego wokalisty.
Szczerze móiąc nie wiedziałem nawet, że Donnie od wielu lat nie gra już w Runrig. Zawsze wiązałem go z tą grupą. Jego solowe występy z The Donnie Munro Band biją za to rekordy popularności w Niemczech, gdzie artysta sporo koncertuje.
Płyta zaczyna się od pięknej ballady tytułowej. „Heart of America” zapowiada nam tematykę całego albumu, poświeconego z jednej strony emigracji za Wielką Wodę, z drugiej zaś wojnie w Iraku i czasom jak najbardziej współczesnym.
Dominują tu spokojne nagrania, czasem romansujące nieco z rockiem progresywnym. Mimo że całość może się kojarzyć ze starą formacją Donniego, to jest tu mniej popu, niż w Runrig. Być może jest to zasługa świetnych muzyków z którymi wokalista współpracuje, m.in. Blaira Douglasa, Duncana Chisholma (na co dzień w folk-rockowym Wolfstone) czy Frasera Fifielda.
Szczerze mówiąc wolę nowe nagranie Donniego, niż kolejne płyty Runrig, na których więcej odgrzewanych przebojów, niż rzetelnego grania.
Solowa płyta bandżysty to rzecz rzadka, nawet w folku. Ewenementem jest tu Bela Fleck, ale to jedna z najbardziej znanych postaci muzyki amerykańskiej, nie ma się więc co dziwić. Tymczasem „Who?” to płyta Darrena Maloneya, muzyka znanego z kilku folkowych składów (m.in. grupy Cúlfuar, Ephemera i The Butterfly Band), nie będącego jednak żadną gwiazdą.
A jednak udało mu się wydać płytę zdominowaną przez banjo (pojawiają się tu też inne instrumenty na których gra – bouzouki i różne mandoliny), nagraną z niewielką pomocą zaprzyjaźnionych muzyków. Faktem natomiast jest, że zaplątał się tu jednak z kompozycji Flecka.
Początek płyty zapowiada dawkę pozytywnej energii, pozytywnie nastrajające brzmienie to w takim przypadku podstawa. Dalej mamy kolejne utwory z wirtuozerskimi partiami jego instrumentów. Śmiem twierdzić, że niektóre z tych utworów jeszcze nigdy nie brzmiały tak świeżo i lekko. Właściwie do końca płyty przebywamy w magicznym świecie zaklętych w piękne dźwięki celtyckich klimatów.
Andreja Malir to harfistka, która znana jest ze współpracy z National Symphony Orchestra of Ireland i holenderską The Royal Conservatory. Płyta „Through the Mirror of Sound” przynosi celtyckie brzmienia i własne kompozycje zaaranżowane na harfę z udziałem orkiestry i muzyków folkowych.
Na celtyckie granie Andreji największy wpływ zdaje się mieć fakt, że obecnie działa głównie w Irlandii. Wcześniej dała się również poznać jako interpretatorka kompozycji hiszpańskiego wirtuoza Nicanor Zabaleta. Pracowała też przy nagrywaniu muzyki do filmów, m.in. „Dancing at the Lughnasa” – to również znalazło swoje odzwierciedlenie na płycie „Through the Mirror of Sound”.
Muzyce Andreji towarzyszy piękny wokal Méav Ni Mhaolchatha, bardziej znanej po prostu jako Méav. Artystka ta, wywodząca się z grupy Anúna, ta ma na swoim koncie również wspaniałe albumy z łagodnymi brzmieniami celtyckimi.
„Through the Mirror of Sound” to album doskonale kojący i uspokajający. Polecam na melancholijne popołudnia i wieczory.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén