Angielski zespół McDermott`s 2 Hours, dobrzy kumple chłopaków z The Levellers, to jedna z ciekawszych folk-rockowych kapel z Anglii. Płyta „The Enemy Within” to obecnie jeden z folk-rockowych klasyków, a zamieszczoną tu piosenkę „Dirty Davey” skoverowali właśnie ich bardziej znani koledzy. Dowodzona przez duet Nick Burbridge i Tim O`Leary grupa i wspierana m.in. przez Jeremy`ego Cunninghama, basistę Levellersów, kapela nagrała z nimi nawet trzy wspólne albumy. Aż dziw bierze, że McDermott`s 2 Hours są aż tak mało znani w Polsce, podczas gdy ich koledzy mają tu rzeszę fanów.
Na tej płycie zespół radzi sobie praktycznie własnymi siłami, nie ma więc problemu z wyróżnieniem tego, co która kapela wniosła do brzmienia. Jak przystało na linię muzyczną, którą reprezentują Trick Upon Travellers, New Model Army i The Levellers mamy tu do czynienia z rzetelnym i bardzo ciekawym graniem. Scena muzyczna z Brighton musi coś w sobie mieć, skoro rodzi kapele grające takie kawałki, jak „Dirty Davey”, „Paddy in Harare” czy „Fox on the Run”.
Miesiąc: Czerwiec 2006 (Page 2 of 2)
Jill Rogoff sama siebie mówi, że jest śpiewaczką celtycko-sefardyjską. Jak na osobę, która urodziłą się na Nowej Zelandii i mieszka w Jerozolimie, to całkiem niezła mieszanka.
„The King`s Well” to piosenki autorskie, które Jill wykonuje z zaprzyjaźnionymi muzykami. Część aranżacji ma wyraźnie folkowe brzmienie, inne oscylują w klimatach bardyjskich, kojarzących sięnieco z naszą rodzimą Antoniną Krzysztoń z wczesnych płyt.
Warto na pewno zatrzymać się na dłużej przy takich utworach, jak „Come Again, Love”, „Racheli” czy „A Piece of My Heart”.
Jill jest śpiewaczką o bardzo klasycznym głosie, który często wibruje w sposób charakterystyczny dla wokalistek z krajów śródziemnomorskich. To prawdopodobnie cecha nabyta podczas pracy z muzykami izraelskimi. Nie każdemu ten styl będzie pewnie odpowiadał, ale myślę, że same piosenki i tak warte są tego, by po ów krążek sięgnąć, zwłaszcza że niekiedy słychać podobieństwa np. do Joan Beaz.
Dudziarski atak ze Szkocji. Czym różni się ta płyta od setek albumów pipe bandów dostępnych za małe pieniądze obok stoisk z mięsem w hipermarketach? Przede wszystkim marką wytwórni. Jeśli Greentrax coś wypuszcza, to jest to już pewien znak dla słuchacza. Od razu powiem, że w tym przypadku marka przekłada się bezpośrednio na jakość.
The Dysart & Dundonald Pipe Band, to zespół, którego tradycje sięgają 1929 roku.
Obok dudziarskiego grania słyszymy tu też surowe szkockie pieśni, a nawet świetną, zagraną na small pipes melodię „Kintail”. Takie elementy doskonale urozmaicają płytę. To one w dużej mierze świadczą o klasie zespołu.
Bardzo sympatycznie zagrana muzyka celtycka i skandynawska z odrobiną klimatycznego zacięcia. Mam wrażenie, że grupie nieobce są inspiracje artystami takimi, jak Clannad czy Loreena McKennitt. Jednocześnie w pełni akustyczne instrumentarium nie pozwala im na zbytnie eksperymenty brzmieniowe. Płyta nieco na tym traci, jest bowiem monotonna, ale kiedy się w nią wsłuchamy, łatwo zapada w pamięć.
Abisko to dość tajemniczy, nie udało mi się ustalić skąd pochodzi. Dlatego też nie dziwi mnie, iż mimo że dominują na płycie brzmienia celtyckie, to znalazło się miejsce dla innych melodii – tym razem rodem ze Skandynawii. Być może to właściwy trop w poszukiwaniu źródła.
Grupa Xarnage nazywa swoje granie „muzyczną kontrabandą”. Słowo Xarnage, lub Sharnego, to nazwa okręgu, znajdującego się na granicy pomiędzy Gaskonią a Krajem Basków. To właśnie tą granicę – muzycznie i kulturowo – tak chętnie przemierzają muzycy omawianej tu formacji.
Jak dotąd grupa ma na koncie jedną płytę – „Gaueko lan musika”
Skład zespołu:
Joan Baudoin – boha, caremera, lira korbowa, flabuta, tamburyn bębny
Roman Baudoin – lira korbowa, flabuta, tamburyn, caremera
Mateu Baudoin – caremera, lira korbowa, flabuta, besson
Josean Martín Zarko – gitary, bouzouki, mandolina
Juan Ezeiza – skrzypce, alboka, txanbela
Xarnage w Internecie: www.xarnege.com
Nazwa zespołu tłumaczy się dosłownie jako „radość i tarnina”. W rzeczywistości chodzi radość i ciernie, dwie rzeczy które tak często przeplatają się w życiu. Rada, to również imię jakie przyjęła wokalistka zespołu.
Rada & Ternovnik to jeden z ciekawszych grup na rosyjskiej scenie kapel niezależnych. Łączą brzmienia post-rockowe z autentycznym rosyjskim folkiem, dodając do tego mroczne brzmienie. Zaowocowało to czternastoma płytami, które oscylują wokół fuzji różnych gatunków ze szczególnym uwzględnieniem folku.
Skład zespołu:
Rada – wokal, teksty, harmonijka, piszczałki, gong, gitara
Vladimir Anchevsky – gitara
Igor Chernykh – gitara basowa
Pochodzenie nazwy (dla ciekawskich): to fragment pangramu „pchnąć w tę łódź jeża lub ośm skrzyń fig”, czyli zdania, w którym występują wszystkie litery polskiego alfabetu, jednak użyte tylko jeden raz.
Krótka historia zespołu:
Zespół „Pchnąć w tę łódź Jeża” po raz pierwszy wystąpił w lutym 2005 r. podczas zimowej edycji Portu Pieśni Pracy w Tychach. Od tego czasu gościł na scenach festiwali żeglarskich i wodniackich w całej Polsce.
Jesteśmy grupą przyjaciół, których połączyła miłość do muzyki i wszelkich odmian wodniactwa (czynnie uprawiamy żeglarstwo, wioślarstwo, nurkowanie…) oraz ogromna fascynacja folkiem całego świata.
Teksty autorskie powstają na motywach opowieści, legend, biografii ( np. teksty o kobietach-piratach). Staramy się również „odkrywać” na nowo dla scen szantowych zapomniane lub nie wykonywane do tej pory piosenki (np. utwory autorstwa Harry Robertsona).
W poszukiwaniach muzycznych nie wytyczamy sobie żadnych granic geograficznych, historycznych, kulturowych. Dotyczy to zarówno melodii jak i instrumentarium. Żeglujemy wśród dźwięków melodii wszystkich krajów i kontynentów.
W aranżowanie utworów wkładamy bardzo dużo pracy dlatego repertuar powstaje powoli. Obecnie prezentowany repertuar inspirowany był głównie muzyką łotewską, celtycką, skandynawską.
Skład :
1. Kasia – śpiew, drumla, tamburyn
1. Justyna – skrzypce, śpiew
3. Justi – śpiew, „przeszkadzajki”
4. Tomek – śpiew, gitara
5. Krzysiu – gitary, digeridoo
6. Mateusz – akordeon guzikowy, śpiew
7. Kuba – udu, tar, cajon, dzwonki
Zespół powstał w 1999 roku i kontynuuje dokonania wcześniejszej o kilka lat grupy Till Ulenspiegel. Reorganizacja tamtej kapeli sprawiła, że zmieniono nazwę. Niedługo później zespół zaczął już działać na własny rachunek, choć na debiutanckiej płycie znalazły się jeszcze utwory z repertuaru Tilla Ulenspiegela.
Muzykę Melnitsy można określić jako fantasy folk, lub też art-folk. W większości są to kompozycje członków zespołu, choć zdarza im się sięgać również po cudze piosenki. Tak było choćby w przypadku utworu „Master of the Wind” grupy Manowar, który w ich wykonaniu z heavy metalowego zamienił się w folkowy.
Obecnie uważa się Melnitsę za jedną z najciekawszych grup folkowych w Europie i za wizytówkę sceny rosyjskiej.
Wokalistka grupy, Helavica prowadzi również działalność solową, posługując się anglojęzycznym brzmieniem swojego pseudo – Hellawes. Ponadto pojawia się również w zespole Clann Lir.
Skład zespołu:
Natasha Nikolaeva (Helavica) – wokal, gitara, instrumenty perkusyjne
Natasha Filatova – flety, instrumenty perkusyjne
Roman Lutoslavsky – instrumenty perkusyjne
Dina Nigmatullina – wilonczela
Natalia Masevnina – skrzypce
Aleksey Salkov – wokal, gitara, instrumenty perkusyjne
Aleksander Stapanov – wokal, gitara, instrumenty perkusyjne
Melnitsa w Internecie: www.melnitsa.net
