eFolk.pl

„Miroque”, to seria płyt zawierających utwory w różny sposób odnoszące się do klimatów średniowiecza i renesansu. Jest to jednak przede wszystkim muzyka wykonana dość współcześnie. Nie brakuje tu przedstawicieli nurtu medieval rock, czy też bardziej folkowo zorientowanych zespołów, sięgających po dawne melodie.
Całość nieoczekiwanie otwiera nasz rodak – Wojciech Kilar, fragmentem z mało znanej ścieżki dźwiękowej di niemieckiej produkcji telewizyjnej „Konig der letzen Tage”, opowiadającej o XVI-wiecznych Niemczech. Trzeba przyznać, że to świetny wstęp.
„Hymnus Cantica” grupy Corvus Corax to bardziej monumentalne brzmienie, od tego, do czego przyzwyczaiła nas ta grupa. Jest to jednocześnie zapowiedź nowej płyty, która ukazać ma się w tym roku. Bretoński taniec „Andro” w wykonaniu grupy „Faun” to z kolei fragment ich ostatniej płyty zatytułowanej „Licht”. Prawdopodobnie grupa ta znalazłaby u nas sporo fanów, gdyby ktoś się zdecydował na sprzedaż u nas ich płyt.
Ostre średniowieczne rytmy wprowadza za pomocą liry korbowej formacja Veitzfluch, ich „Chanconetta da Virgen” mimo że jest kompozycją autorską, świetnie nawiązuje do poetyki średniowiecza. Z kolei formacja Wolfenmond z utworem „Guranaj” zapraszają do wysłuchania ich nowej płyty, zatytułowanej „Wintersturm”. W podobnej jak obie wymienione tu grupy stylistyce porusza się też Cornix Maledictum.
Z kolei grupa Furunkulus zmienia nieco klimat i przedstawia nam węgierski taniec ludowy w nieco mrocznej oprawie, zaś zespół o enigmatycznej nazwie Satolstelamanderfanz raczy nas autorską kompozycją.
Gwiazdy medieval rocka, czyli grupa In Extremo na tej płycie prezentują balladę „Melancholie”, jeden z najlepszych utworów na bardzo już „urockowionym” albumie „Sieben”.
Ralf der Rabe w swojej „Der Drache Fangdorn” nawiązuje do tradycji niemieckich bardów. Z kolei „So Saith The Song Of Sigurd” grupy The Soil Bleeds Black pochodzi z albumu „Mirror of the Middle Ages”, który był niedawno naszą płytą miesiąca – nie ma więc sensu się nad tym utworem rozwodzić, jest po prostu bardzo dobry.
Renesansowa muzyka grupy Pantagruel i średniowieczne brzmienia Oswalda są najbliższe korzeniom epok, przez co odstają nieco od reszty nagrań. Dopiero w „Schönheit der Weibsbilder” zespołu Ohrenpeyn wracamy do współcześniejszych brzmień, wśród melodii w tej składance znajdujemy też najbardziej znane włoskie saltorello, spopularyzowane kiedyś przez grupę Dead Can Dance.
Wysoko energetyczna pieśń grupy Cultus Ferox wprowadza niesamowity i niemal niebezpieczny klimat. Myślę, że przy tej grupie trzeba się będzie kiedyś zatrzymać na dłużej. Młoda grupa Vivus Temporis proponuje z kolei szaleńczy, niemal ekstatyczny taniec.
Od weteranów niemieckiej sceny, grupy Schelmish otrzymujemy ostre, medieval rockowe melodie – „Kukuruku petle/Nadje Nadje”.
Na zakończenie składanki mamy jeszcze niemal metalowy utwór „Hör die Trommeln” grupy Saltatio Mortis. Odstaje on również nieco od reszty, podąża w bardziej rockowym kierunku i mimo, że jest niezły – mogłoby go tu nie być.

Jak widać składanka prezentuje nam głównie scenę niemiecką. Po prostu na tej scenie najwięcej się w takiej muzyce dzieje, a seria „Miroque” próbuje nam ukazać muzykę dawną w jak najświeższym obliczu. Trzeba przyznać, że to bardzo wciągająca muzyka, na pewno więc wrócimy do niektórych z tych kapel, jak i do samej serii.

Multikulturowa mieszanka prezentowana przez zespół rodem ze Słowenii. To już druga porcja nagrań sympatycznej grupy Terra Folk. Płyta zawiera nagrania koncertowe, Są tu utwory zarówno bałkańskie, żydowskie, celtyckie a nawet trafi się coś meksykańskiego. Do tego dochodzi jeszcze utworek autorski, sporo tu więc różności, zwłaszcza, że całość jest mocno podbita jazzem.
Terra Folk to trio, tworzą je gitarzysta, skrzypek i klarnecista, czasem grający na flecie i bodhranie. W niektórych nagraniach wspiera ich gościnnie kontrabasista. Mimo, że orkiestra niewielka, to potrafią naprawdę świetnie rozgrzać publiczność. Nie dziwi więc nagroda publiczności, jaką otrzymali w plebiscycie BBC Radio 3 w 2003 roku.
Wśród koncertowych przebojów grupy nie zabrakło słynnego „Jovano Jovane”. Ileż to grup już po ten utwór sięgało? Sporo. A jak wyszło to Słoweńcom? Ano świetnie, podobnie jak dobrze znane „Hava Nagila”.
Zespół nie tylko czerpie z różnych tradycji, ale wspomaga się również muzyką klasyczną i rozrywkową. Znacie inny zespół, który na jednej płycie sięgałby po kompozycję Bacha, Led Zeppelinów i łączył to z tradycją irlandzką? Ja chyba nie. Zapomniałem wspomnieć o motywie z „Opery żebraczej” zaśpiewanym pod Lousa Armstronga? No więc też jest, choć to oczywiście pastisz.
Trudno wskazać najciekawszy moment, ale motyw z zeppelinowskiego „Stairway to Heaven” zagrany tak, jak zrobiliby to Jethro Tull, a potem folkowa jazda bez trzymanki, to właśnie chyba ta chwila.

W dyskografii folk-rockowego zespołu Steeleye Span niewiele jest słabych pozycji. „Commoners Crown” to siódma studyjna płyta zespołu, nagrana w świetnym składzie, w którym znaleźli się tacy muzycy, jak: Maddy Prior, Tim Hart, Rick Kemp, czy Peter Knight. Miłośnikom brytyjskiego folku tych nazwisk przedstawiać nie trzeba, pozostali niechaj wiedzą, że w połowie lat 70-tych ten skład Steeleye Span był jedną z podstaw całej angielskiej sceny.
A co na płycie? „Little Sir Hugh” to dość typowe dla zespołu brzmienia, dobrze się więc nadają na otwarcie płyty. Jednak już kawałek dalej – w „Bach Goes to Limerick” mamy folk-rockowe spojrzenie na muzykę Jana Sebastiana Bacha. Świetny pomysł, choć oczywiście Steeleye`s nie byli jedynym zespołem, któremu zdarzały się takie pomysły – że wspomnę tylko Jethro Tull.
Słuchając płyty wyraźnie widzimy kto w tym momencie rządził w zespole. Piękny głos Maddy jest niemal wszędzie na pierwszym planie. Nic w tym dziwnego – doskonale komponuje się on z muzyką grupy. Wystarczy posłuchać ballady „Long Lankin”, czy też piosenek „Galtee Farmer” i „Weary Cutters”, by stwierdzić, że trudno o bardziej pasujący do grupy głos. A przecież w nie całe trzy lata później wokalistka opuściła grupę. Ale do tego czasu zdążą jeszcze razem wydać świetny album „Now We Are Six”.
Pieśń „Dogs and Ferrets” zdradza ciągoty zespołu do muzyki dawnej i polifonicznych wokaliz. Z kolei „Demon Lover” to dziś już klasyka brytyjskiego folku – właśnie dzięki wykonaniu zespołu z tej właśnie płyty.
Demoniczna ballada „Elf Call” to również przykład dość charakterystycznego grania starych utworów w nowej aranżacji. Podobnie jest z kończącą album amerykańską pieśnią morską „New York Girls”.
Jak wspomniałem na początku jest to siódma płyta kapeli, jednak po tylu latach można ją chyba zakwalifikować do wczesnego rozdziału opowieści zatytułowanej Steeleye Span. Rozdział to bardzo ciekawy, bo grupa ta była wpływową kapelą. Choćby z tego powodu warto zmierzyć się z płytą sprzed 30 lat.

Na razie – z braku polskiej edycji płyty posługuję się niemiecką, czy też raczej europejską. Dlatego też na okładce zamiast „Kapela ze Wsi Warszawa” widnieje „Warsaw Village Band”, a zamiast „Wykorzenienia” – „Uprooting”. Obiecuję jednak, że kiedy będę dysponował polską okładką, to szybko się to zmieni.
Najnowsza propozycje Kapeli Ze Wsi Warszawa pokazuje, że zespół rozwinął się znacznie od czasu poprzedniego albumu („Wiosna Ludu” z 2001 roku). Wciąż jest to próba wskrzeszenia żywego, pełnego energii folkowego grania, jednak grupa coraz dalej odchodzi od utartych standardów w polskiej muzyce folkowej.
Podstawowa różnica, to kontrasty. Z jednej strony mamy tu zaproszonych muzykantów ludowych (jak Kazimierz i Janina Zdrzalikowie, czy Kapela Mariana Pelki), których krótkie utwory urozmaicają płytę. Z drugiej zaś, zaproszono do udziału DJ Feel-X’a, człowieka współtworzącego niegdyś hip-hopowy Kaliber 44. Zarówno tradycyjne, ludowe granie, jak i delikatne skrecze nie psują nastroju tej płyty. Warto do niej wracać i odkrywać co róż na nowo.
Mimo to najważniejszym elementem na płycie wciąż pozostaje to co do zaprezentowania ma KZWW. Bez względu, czy jest to ballada o Mateuszku, ostre polki z sieradzkiego, mamy do czynienia z charakterystycznym myśleniem o muzyce. W tym kontekście grupa doskonale wpisuje się w grono młodych i utalentowanych zespołów folkowych, czerpiących z rodzimych tradycji. W Skandynawii, we Francji, czy w Niemczech takich grup znajdzie się dużo więcej, u nas ledwie kilka.
Przy pierwszym przesłuchaniu zastanawiałem się, czy ta płyta ma w ogóle jakiekolwiek szanse na zaistnienie w naszym kraju. Niestety jestem pełen obaw. Mam wrażenie, że tak ciekawa – żeby nie powiedzieć wybitna – płyta nie spotka się ze zrozumieniem w kraju, w którym ciężko sprzedać bilety na światowej sławy wykonawców world music. Chyba polscy słuchacze nie dojrzeli jeszcze do tej płyty. Pozostaje się więc jedynie cieszyć, że po sukcesach międzynarodowych Kapeli w końcu znów słychać nieco na świecie o muzyce z Polski.